สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม - บทที่ 41
แขกคนสุดท้ายกลับไปแล้วและท่านพระครูก็ขึ้นไปบนกุฏิชั้นบนแล้ว นายขุนทองกำลังเก็บแก้วน้ำเพื่อนำไปล้าง หญิงชราคนหนึ่งเดินเข้ามาในกุฏิ
"ยาย หลวงพ่อเพิ่งขึ้นข้างบนเมื่อตะกี้เอง พรุ่งนี้มาใหม่แล้วกัน บ้านยายอยู่ไกลหรือเปล่าล่ะ" นายขุนทองบอกกล่าว "อยู่อ่างทองโน่น ยายขอขึ้นไปพบท่านเดี๋ยวเดียวเอง" นางบอกเป็นเชิงขออนุญาต "ไม่ได้หรอกยาย เอางี้นะ เดี๋ยวหนูจะพาไปหาที่พัก พรุ่งนี้เช้ายายค่อยมาพบท่าน โชคดีนะที่พรุ่งนี้เป็นวันพระ ไม่งั้นยายก็ต้องรอถึงบ่ายสองโมง ท่านจึงจะลงมารับแขก"
หนุ่มวัยยี่เอ็ดบอกกล่าว พลางมองนาฬิกาที่ฝาผนัง ซึ่งชี้บอกเวลาสองทุ่มตรง
"แต่ยายต้องพบท่านวันนี้ ไม่เป็นไร ท่านไม่ลง ยายขึ้นไปหาท่านเองก็ได้"
ยังไม่ทันที่นายขุนทองจะออกปากค้าน หญิงชราคนนั้นก็เปิดประตูเดินขึ้นไปชั้นบน นายขุนทองเดินตามไปที่ประตู แต่เปิดประตูไม่ออก นางคงจะลงกลอนประตูเอาไว้ เขารู้สึกหงุดหงิดเพราะกลัวจะถูกหลวงลุงดุเอา หญิงชราลงมาเมื่อไหร่จะต่อว่าเสียให้เข็ด โทษฐานที่ขัดคำสั่ง 'เลขาฯส่วนตัว' ของท่านเจ้าของกุฏิ
"อ้าว โยมปั่น มาได้ยังไงนี่"ท่านพระครูทัก รู้ว่านางเป็นอัมพาต ลุกไปไหนมาไหนไม่ได้ "ฉันมาลาหลวงพ่อจ้ะ พรุ่งนี้ตอนตีสี่ฉันจะไปแล้ว นอนทรมานมาหลายปีเหลือเกิน ทิดขำเขาจะได้หมดภาระเสียที
คำบอกเล่าของนางปั่นทำให้ท่านพระครูรู้ทันทีว่าร่างที่นั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าท่านนั้นเป็น 'เจตภูติ' ไม่ใช่ 'กายเนื้อ'
"จะไปแล้วหรือ แล้วโยมได้ 'อะไร' ไปบ้างล่ะ" ท่านถาม 'อะไร' ในที่นี้ท่านหมายถึงบุญหรือบาป เพราะสองสิ่งนี่เท่านั้น ที่มนุษย์จะเอาติดตัวไปยังภพภูมิหน้าได้ แม้แต่เหรียญบาทเพียงอันเดียวที่ลูกหลานเอาใส่ปากให้ ต้องกลายเป็นของสัปเหร่อไปในที่สุด"
"ฉันได้บุญไปจ้ะหลวงพ่อ เป็นเพราะหลวงพ่อเมตตาฉันแท้ๆ ไม่งั้นคงต้องพกบาปไป" นางพูดอย่างสำนึกบุญคุณ
"ดีแล้วที่โยมเลือกไปวันพระ พรุ่นี้เป็นวันพระขึ้น 15 ค่ำ แล้วก็เป็นวันพฤหัสด้สย อาตมาไม่ใช่คนถือฤกษ์ถือยาม แต่ก็ยังชอบวันพฤหัส เพราะเป็นวันพ้อแม่ ครูบาอาจารย์"
"จ้ะ ฉันก็กำหนดจิตว่าจะขอตายวันพระ จะได้ไปถือศีล ไปปฏิบัติกรรมฐานข้างบนโน้น" นางหมายถึงสุคติโลกสวรรค์
"ดีแล้วละโยม แล้วก็อย่าติดสุขเสียจนลืมการปฏิบัติล่ะ ชีวิตข้างบนโน่นสุขสบายกว่าในโลกมนุษย์ เขาก็เลยพากันประมาทมัวเมา พอหมดบุญก็เลยต้องไปทุคติ"
"จ้ะ หลวงพ่อ ฉันจะไม่เป็นอย่างพวกเขา หลวงพ่อสอนให้ฉันฝึกสติ ฉันก็จะใช้สตินี่แหละคอยเตือนใจตัวเอง"
"ถูกต้องที่สุด โบราณท่านสอนเาไว้เป็นคำกลอนว่า 'ตนเตือนตนของตนให้พ้นผิด ตนเตือนจิตตนได้ใครจะเหมือน ตนเตือนตนไม่ได้ใครจะเตือน คนลืมเตือนใจตนหล่นอบาย' การเตือนตนไว้เสมอก็คือการมีสตินี่เอง เมื่อไหร่ที่ขาดสติ โอกาสที่จะตกไปสู่อบายภูมิก็มีมากขึ้น"
"จ้ะ แล้วหลวงพ่อต้องไปเผาศพฉันด้วยนะจ๊ะ" "เผาเมื่อไหร่ล่ะ"
"ฉันสั่งทิดเขาไว้แล้วว่าให้สวดพระอภิธรรมเจ็ดวัน วันที่แปดก็เผาเลย จะได้ไม่เป็นภาระลูกๆเขา เห็นทิดเขาว่าหมดห่วงแล้วจะมาขอบวชอยู่กะหลวงพ่อ ยังไงฉันก็ฝากเขาด้วยแล้วกัน เขาเกิดมาเป็นคู่กรรมของฉันแท้ๆ"
ท่านพระครูหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเปิดหน้าที่ตรงกับวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2517 เขียนลงไปว่า 'เวลาสองทุ่ม เจตภูตของนางปั่นมาจากอ่างทอง มาบอกว่าพรุ่งนี้ตอนตีสี่จะทิ้งร่าง เจตภูตินั้นมีจริงอย่างไม่ต้องสงสัย'
จดเสร็จท่านจึงเงยหน้าขึ้นถามนางปั่นว่า "ศพเผาที่วัดไหน เวลาเท่าไหร่"
"วัดโบสถ์ ตอนสี่โมงเย็นจ้ะ ทิดเขาคงมาเรียนให้ท่านทราบอีกครั้งหนึ่ง ฉันเห็นจะต้องลาแล้วละจ้ะ เดี๋ยวทิดเขาจะสงสัยว่าทำไมหลับนานนัก"
นางปั่นกราบสามครั้งแล้วจึงเดินออกจากห้องไป
นายขุนทองถือถาดใส่แก้วน้ำที่ล้างแล้วเดินเข้ามา เห็นนางปั่นเดินออกจากุฏิไป จึงวางถาดลงแล้ววิ่งตามไป หมายจะไปต่อว่า เขาวิ่งตามไปจนถึงประตูวัด ทั้งที่เห็นหลังอยู่ไวๆ แต่กลับตามนางไม่ทัน ไม่น่าเชื่อว่ผู้หญิงแก่ๆ ท่าทางขี้โรคอย่างนั้น จะเดินเร็วถึงปานนี้
เมื่อนางปั่นเดินลับตาหายไปในความมืด นายขุนทองก็ขึ้นไปหาท่านพระครู
"หลวงลุงฮะ เมื่อกี้มียายแก่คนนึงมาขอพบหลวงลุง หนูห้ามเขาก็ไม่เชื่อ เปิดประตูขึ้นไปจนได้ แถมใส่กลอนอีก หนูไม่รู้จะทำยังไง เลยคอยจ้องจะต่อว่าตอนแกเดินลงมา เสร็จแล้วก็ตามแกไม่ทันเสียอีก หลวงลุงจะด่าจะว่าหนูก็เชิญได้เลย เพระหนูผิดไปแล้ว" นายขุนทองก้มหน้าสารภาพ
"ข้าไม่อะไรจะว่าเอ็งหรอกเจ้าขุนทอง แล้วข้าก็ไม่ได้คิดว่าเอ็งทำผิดอะไร ผู้หญิงคนที่เอ็งเห็นน่ะชื่อนางปั่น เมียทิดขำ"
ได้ยินเช่นนั้นนายขุนทองถึงกับสะดุ้ง "หลวงลุงว่าอะไรนะฮะ นี่พ่อหนูไปแอบมีเมียแก่ๆไว้เมื่อไหร่กัน"
นายขุนทองเข้าใจว่าท่านพระครูหมายถึงนายขำผู้เป็นบิดาของเขา
"นี่เขานายขำอ่างทอง พ่อเอ็งเขานายขำสิงห์บุรี มันคนละขำกัน ยังมีขำลพบุรี ขำอยุธยา ขำนครสวรรค์อีกนะ ที่ข้ารู้จักน่ะ อ้อ! มีขำสุพรรณอีกคนนึงด้วย"
"แล้วหลวงลุงว่าคนไหนหล่อที่สุดฮะ"
"เอ็งก็ไม่มีอะไรหรอกนอกจากเรื่องความหล่อ เอ็งดูคนแค่หล่อไม่หล่อเท่านั้นหรือ"
"ก็จะมีอะไรให้ดูมากไปกว่านี้ล่ะหลวงลุง หนูเป็นคนสวยก็ต้องสนใจคนหล่อ อยากมีแฟนหล่อจะได้คู่ควรกัน หรือหลวงลุงว่าไม่จริง"
"นี่เจ้าขุนทอง ถ้าเอ็งไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้จะมาพูดกับข้า ก็ขอเชิญลงไปได้ ข้าจะทำงานละ" "แหม หลวงลุงละก้อ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ต้องไล่กันด้วย หนูอุตส่าห์เป็นห่วงแทบแย่" หลานชายต่อว่า
"เอ็งมาห่วงอะไรข้าล่ะ ห่วงอะไร"
"ห่วงซี ก็ยายนั่นแกเป็นผู้หญิง หลวงลุงก็เป็นผู้ชาย ขึ้นมาคุยในที่ลับตายามวิกาลแบบนี้ ใครรู้เข้าหลวงลุงก็จะถูกครหานินทา แต่ก่อนหลวงลุงเคร่งครัดเรื่องพวกนี้มาก แต่ทำไมวันนี้ไม่เคร่งครัด หลวงลุงน่าจะให้แกลงมาคุยข้างล่าง หรือไม่ก็เรียกหนูขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนถึงจะถูก ที่หนูพูดมานี่หลวงลุงว่าผิดหรือเปล่า"
ท่านพระครูรู้สึกพอใจในความรอบคอบของหลานชาย
"ข้าขอบใจที่เอ็งเป็นห่วง แต่เอ็งไม่ต้องกังวลหรอก เพราะโยมปั่นเขาไม่ได้เอาร่างจริงมา ที่เอ็งเห็นนั่นเขาเียกว่า เจตภูติ"
"หมายความว่าไงฮะ" นายขุนทองไม่เข้าใจ
"ก็หมายความว่าโยมปั่นเขาเอาวิญญาณมา ไม่ได้เอาร่างมา เขาเป็นอัมพาต ไปไหนมาไหนไม่ได้มาหลายปีแล้ว วิญญาณที่ออกจากร่างขณะที่นอนหลับนั้นเขาเรียกว่าเจตภูติ"
"แล้วแกมาหาหลวงลุงทำไมฮะ" "มาบอกว่าพรุ่งนี้ตอนตีสี่แกจะตาย ให้ข้าไปงานเผาศพแกด้วย" "เป็นไปได้หรือฮะหลวง หนูไม่อยากจะเชื่อว่าคนเราจะสามารถรู้วันตายของตัวเองได้ ถ้าเป็นผู้วิเศษก็ว่าไปอย่าง"
"ไม่ถึงกับต้องเป็นผู้วิเศษหรอก อย่างข้าก็ไม่ได้เป็นผู้วิเศษมาจากไหน ข้าก็ยังรู้วันตายของข้าเลย" "หลวงลุงพูดเล่นหรือเปล่า หลอกหนูเล่นใช่ไหม" "ไม่ได้พูดเล่น แล้วก็ไม่ได้หลอก ข้าพูดจริงๆ ถึงเอ็งก็เถอะ ถ้าอยากรู้วันตายเอ็งก็รู้ได้ หากเอ็งปฏิบัติกรรมฐาน"
"โอ๊ยหลวงลุง อย่าเพิ่งพูดถึงความตาย หนูยังไม่อยากรู้เพราะยังไม่อยากตาย แหม..คนยังอยู่ในวัยขบเผาะจะให้ตายซะแล้ว" นายขุนทองตีโพยตีพาย
"นี่แหละ คนไม่เอากรรมฐานก็อย่างนี้แหละ เหมือนกันหมดทุกราย" "แบบนี้น่ะแบบไหนฮะ" "ก็แบบเอ็งไง ของแท้ไม่เอา จะเอาแต่ของปลอม" ท่านพระครูต่อว่า "แล้วของแท้ของหลวงลุงคืออะไรล่ะฮะ"
"ก็กรรมฐานน่ะสิ ถ้าเอ็งปฏิบัติกรรมฐาน เอ็งก็จะสามารถรู้วันตายได้ โยมปั่นแกก็ปฏิบัติ ข้าก็ปฏิบัติ รู้ดีกว่าไม่รู้นะ เจ้าขุนทองฎ "โอ้ย..เซ็ง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ได้ยินแต่กรมฐานๆ จนรำคาญจะแย่แล้ว หลวงลุงไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้วหรือฮะ" "ไม่มีอีกแล้ว กรรมฐานนี่แหละดีที่สุด"
"ดียังไงฮะหลวงลุงช่วยบอกหน่อยเถอะ เผื่อบางทีหนูอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบก็ได้"
ท่านพระครูคิดว่าคราวนี้คงจะโน้มน้าวใจหลานชายให้มาสนใจการปฏิบัคิได้ จึงเริ่มต้นอธิบายให้เขาฟัง
"ประโยชน์ของการปฏิบัติกรรมฐานนั้นมีมากมาย เท่าที่ข้ารู้จากประสบการณ์ของข้าเอง และจากการสอบอารมณ์ของผู้ปฏิบัติคนอื่นๆ พอสรุปได้สามประการใหญ่ๆ คือหนึ่งระลึกชาติได้ สองเห็นกฏห่งกรรม สามเกิดปัญญาแก้ปัญหาชีวิตได้ ซึ่งประการสุดท้ายนี่สำคัญที่สุด เพราะถ้าเราสามารถแก้ปัญหาของตัวเองได้ ก็ไม่ต้องวิ่งไปหาพระให้รดน้ำมนต์ หรือวิ่งไปหาหมอดู เราต้องเป็นหมอดูให้ตัวเองถึงจะถูก นี่แหละประโยชน์ของกรรมฐานอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่มานั่งหลับหูหลับตาเพื่อจะไปสวรรค์นิพพานอย่างที่ชาวบ้านเขาพูดกัน เมื่อใดที่ยังไม่เกิดปัญญา แก้ปัญหาของตัวเองไม่ได้ แล้วจะไปสวรรค์นิพพานได้อย่างไร ที่ข้าพูดมานี่เอ็งเห็นด้วยไหมล่ะ"
"หนูยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เลยตอบไม่ได้ หลวงลุงช่วยอธิบายหน่อยสิฮะ ว่าทำไมต้องให้ระลึกชาติได้ แล้วระลึกได้กี่ชาติ"
"จะกี่ชาติก็ไม่สำคัญหรอก แต่อย่างน้อยก็ขอให้ระลึกชาติปัจจุบันได้ อย่างเช่นลูกเกเรที่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ หรือชนิดที่เถียงพ่อเถียงแม่คำไม่ตกฟาก พอมาเข้ากรรมฐานได้สองสามวัน ก็ระลึกได้เลย คือเมื่อจิตสงบก็ระลึกย้อนไปในอดีต ที่เคยทำไม่ดีไว้กับพ่อแม่ บางคนพอระลึกได้็ร้องไห้โฮเลย ออกมาบอกว่ากลับไปบ้านนี่จะไปกราบเท้าพ่อแม่ขอขมาโทษ หรือคนที่เคยด่าเมีย ตบตีเมีย พอมาเข้ากรรมฐานจนจิตสงบก็จะรู้คุณเมีย คิดว่ากลับไปบ้านจะต้องไปกราบเมีย อย่างนี้เป็นต้น"
"จริงหรือฮะหลวงลุง แล้วหลวงลุงรู้ได้ยังไงฮะ"
"ก็เขาบอกข้าน่ะสิ บางคนถึงกับร้องไห้ พูดว่า 'หลวงพ่อครับ ผมมันสารเลวเสียเหลือเกิน' ข้าก็ถามว่า 'ชั่วยังไงล่ะโยม' เขาก็ตอบว่า 'ชั่วที่ชอบด่าเมีย ชอบเตะเมียแทนลูกฟุตบอลน่ะครับ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำอีกแล้ว กลับไปนี่ผมจะไปกราบเมีย' บังเอิญวันที่เขาจะกลับ เมียเขามารับ เอ็งเชื่อไหม พอเขาเห็นหน้าเมีย เขาก็คลานเข้าไปกราบเลย กราบต่อหน้าข้าด้วย เมียเขาก็งงว่า 'เอ หลวงพ่อสอนผัวฉันยังไงนะ กลายเป็นคนละคนเลย เมื่อก่อนเห็นฉันเป็นลูกฟุตบอล เดี๋ยวนี้กลับเห็นฉันเป็นพระไปซะแล้ว' นี่เมียเขามาเล่าให้ข้าฟังยังงี้ เอ็งเห็นหรือยังล่ะ ว่าคนมาเข้ากรรมฐานน่ะ ระลึกชาติได้แบบนี้แหละ"
"แหมหนูนึกว่าระลึกชาติแต่ครั้งอดีตได้ เป็นต้นว่าชาติก่อนเคยเกิดที่ไหน เป็นใคร อะไรทำนองนี้น่ะ" "แบบนั้นก็ได้ แต่ต้องฝึกนานหน่อย มีหลายคนทำได้อย่างที่เอ็งว่า" "แล้วพวกเขาระลึกได้กี่ชาติฮะ" "บางคนก็ชาติเดียว บางคนก้สองชาติ ที่มากที่สุดก้ห้าชาติ ดูเหมือนจะเป็นชีก้อนทอง ที่ระลึกได้ห้าชาติ" "แล้วหลวงลุงล่ะฮะ ระลึกได้กี่ชาติ" "เอ็งจะรู้ไปทำไม ข้าไม่อยากอวดอุตริมนุสสธรรม" "ก็ถ้ารู้หนูจะได้ปฏิบัติให้ระลึกได้มากกว่าหลวงลุงสักสิบชาติ" "งั้นเองก็ต้องปฏิบัติจนสามารถรำลึกได้สิบเจ็ดชาติซิ จะไหวเหรอ" "ไม่ไหวแน่ หนูก็พูดไปยังงั้นเอง แค่ชาติเดียวยังไม่ไหวเลย แต่อย่างน้อยหนูก็รู้ว่าหลวงลุงระลึกชาติได้เจ็ดชาติ" หลานชายพูดอย่างผู้ชนะ "แหม เอ็งนี่มันกะล่อนจริงๆ ให้ตายซิ"
"อุ๊ย จะตายไปทำไมล่ะหลวงลุง มีหลานน่ารักอย่างอีขุนทองยังไม่ตายง่ายๆหรอกฮะ" หนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
"พอแล้วๆ" ท่านพระครูโบกมือห้าม "ขืนเอ็งพูดมากกว่นี้ ข้าคงลมจับแน่"
"พอก็ได้ฮะ แต่หลวงลุงต้องอธิบายประโยชน์ข้อที่สองให้หนูฟัง คือที่ว่าเห็นกฏแห่งกรรมนั้นเห็นอย่างไรและทำไมถึงมีประโยชน์"
"ก็ทำไมจะไม่มีประโยชน์ล่ะ เพราะมันสามารถตัดเวรตัดกรรมลงได้ตามที่พระท่านว่า 'เวรจะหยุดก็ต้องหยุดจองเวร'"
"วัดที่ไหนฮะ วัดป่ามะม่วงหรือเปล่า" "นี่..อย่าเพิ่งแซว ถ้าอยากฟังก็ห้ามแซว" "ฮั่นแน่ หลวงลุงพูดคำทันสมัยก็เป็นด้วย แต่วัยรุ่นเท่านั้นนะฮะที่จะพูดแบบบี้ อย่างหนูนี่แหละ" "ทำไมจะพูดไม่ได้ ข้าก็วัยรุ่นเหมือนกันนี่นา" "รุ่นไหนฮะ รุ่นแรกหรือแรกรุ่น" "รุ่นแรกแย้ม" "อ้อ รุ่นแรกแย้ม แย้มฝาโลงใช่ไหมฮะ" "เออน่ะ แย้มอะไรก็เรื่องของข้า เอ็งจะฟังต่อหรือไม่ฟัง" ท่านพระครูชักรำคาญ "ฟังสิฮะ นิมนต์อธิบายต่อเลยฮะ ว่าการเห็นกฎแห่งกรรมมันมีประโยชน์อะไรบ้าง" "อันนี้ข้อตอบไปแล้ว จึงไม่ขอตอบอีก" ท่านเล่นตัว "ก็หนูยังไม่ค่อยเข้าใจนี่ฮะ ว่ามันตัดเวรตัดกรรมได้ยังไง"
"ได้ยังไงน่ะหรือ เอาอย่างนี้นะเจ้าขุนทอง ข้าจะยกตัวอย่างเรื่องจริงให้ฟังสักเรื่อง แล้วเอ็งไปคิดหาคำตอบเอาเองก็แล้วกัน ลูกศิษย์ข้าคนนึงชื่อสนธยา เขารวยมาก มีเงินหลายร้อยล้าน แล้วเขาก็เป็นคนมีอัธยาศัยดี ชอบทำบุญ กุฏิหลังนี้เขาก็เป็นคนสร้างให้ข้า ที่วัดนี่เขาทำบุญไว้เยอะ ถ้าคิดเป็นเงินก็หลายล้าน แต่เอ็งเชื่อไหมว่า พอเขาตายไป กลับไปตกนรก คนทำบุญเป็นล้านไปตกนรก" ท่านย้ำประโยคสุดท้าย
"ทำไมถึงเป็นยังงั้นล่ะฮะ"
"ก็เขาไม่เอากรรมฐานน่ะสิ ข้าเห็นหน้าเขาครั้งแรกก็เห็นกฏแห่งกรรมของเขาแล้ว ว่าเขาจะต้องถูกฆ่าตาย เจ้ากรรมนายเวรเขาตามมาเอาชีวิต เพราะชาติที่แล้วไปฆ่าเขาเอาไว้ ข้าก็บอกเขาว่า 'สนธยา เธอมีเคราะห์นะ มาเข้ากรรมฐานสักสิบห้าวันเพื่อสะเดาะเคราะห์' เขาก็บอกว่าไม่มีเวลา งานยุ่ง ข้าบอกครั้งที่สอง เขาก็ว่างานยุ่งอีก ข้าเลยเล่าให้เขาฟังต่อหน้าเมียเขา เมียเขาเชื่อ แต่ตัวเขาไม่เชื่อ พอครั้งที่สาม ข้าก็พูดกับเขาว่า 'สนธยา วางมือเรื่องงานไว้ก่อนได้ไหม เธอจะหาเงินไปถึงไหนกัน ลูกเต้าก็ไม่มี เงินทองที่มีอยู่ขณะนี้ ใช้ตลอดชีวิตก็ไม่หมด ขอให้ห่วงตัวเองบ้าง มาเข้ากรรมฐานเสีย' เขาก็อ้างเรื่องไม่มีเวลาอีก เพราะเขาไม่เชื่อที่ข้าบอก ข้าก็ไม่รู้จะช่วยเขาได้อย่างไร ก็เลยต้องปล่อยไปตามกรรม หลังจากนั้นอีกสามวัน เมียกับแม่เขาก็ร้องไห้มาบอกข้าว่านายสนธยาถูกยิงตายเสียแล้ว และข้าก็รู้ว่าเขาไปตกนรก"
"ทำไมถึงตกนรกล่ะฮะ คนทำบุญเป็นล้านๆน่าจะได้ไปสวรรค์ มีวิมานสวยๆ มีนางฟ้างามๆ เป็นบริวาร แล้วแบบี้จะเรียกว่าทำดีได้ดียังไงล่ะฮะ" นายขุนทองรู้สึกสับสน
"กรรมที่ทำให้นายสนธยาไปตกนรก ไม่ใช่เพราะเขาทำบุญเป็นล้าน" ท่านพระครูอธิบาย "แต่เป็นเพราะเขาดับจิตขณะที่ถูกโทสะครอบงำ เขาอาฆาตคนที่มายิงเขา แล้วก็ตายลงตอนที่จิตเป็นอกุศล คือมีโทสะ ถ้าจะจัดเข้าในประเภทของกรรม ก็เรียกว่า อาสันนกรรม"
"แล้วถ้าเขามาเจริญกรรมฐาน เขาก็จะไม่ถูกฆ่าใช่ไหมฮะ"
"มันก็ไม่แน่เสมอไป แต่ที่แน่ๆคือ เขาจะไม่ต้องไปตกนรก เพราะถ้าเขาตั้งใจปฏิบัติและอุทิศส่วนกุศลไปให้เจ้ากรรมนายเวรและบุญกุศลนั้นมีมากพอ ก็จะทำให้เจ้าากรรมนายเวรอโหสิกรรมให้ จะไม่ตามมาฆ่าเขา แต่ถ้าบุญกุศลไม่มากพอและเขาจะต้องถูกฆ่าแน่นอน การเห็นกฏแห่งกรรมก็จะทำให้เขาเข้าใจอย่างถูกต้องว่า ที่เขาถูกฆ่าตายนั้นเป็นเพราะเคยไปฆ่าเขาไว้ก่อน เมื่อเขามาทวงคืนก็ต้องใช้คืนเขาไป เมื่อคิดได้เช่นนี้จิตก็จะไม่มีโทสะ ไม่มีความอาฆาตแค้นเคือง เมื่อดับจิตลงก็ไม่ต้องไปนรก"
"แหม เขาน่าจะเชื่อหลวงลุงนะฮะ ทำไมหลวงลุงไม่ดลจิตดลใจให้เขาเชื่อล่ะฮะ"
"ก็ข้าไม่ใช่ผู้วิเศษน่ะสิ แต่ข้าก็ได้พยายามช่วยเขาจนสุดความสามารถแล้ว ก็ต้องปล่อยไปตามกรรมของเขา" "ฟังหลวงลุงเล่าแล้ว หนูก็ชักอยากปฏิบัติเหมือนกัน แต่ใจมันยังไม่ถึง" "ยังไม่ถึงก็ไม่เป็นไร ถึงเมื่อไหร่ก็มาบอกข้า ข้าจะสอนให้ด้วยตัวเองเลย ขอให้บอกเถอะ" "ไม่หรอกฮะ ถ้าจะปฏิบัติ หนูก็จะไม่ให้หลวงลุงสอน หนูจะให้หลวงพี่บัวเฮียวสอน" "ทำไมล่ะ ใครๆเขาก็อยากให้ข้าสอนทั้งนั้น มีแต่เอ็งนี่แหละที่มาแปลกกว่าเพื่อน" "ก็หลวงลุงแก่แล้วนี่ฮะ ผมชอบเรียนกะคนหนุ่มๆแบบหลวงพี่ เรียนกะหลวงลุงไม่เอา" "นี่ถ้ามันยุ่งยากนักก็อย่าเรียนมันเลยนะ" ท่านพระครูชักรำคาญ "ฮะ หนูก็ว่ายังงันนั้นแหละ ไม่เรียนดีที่ซู๊ด" "ก็ดี ระวังอย่าเป็นอย่างนายสนธยาก็แล้วกัน" "ฮะ ถ้าต้องเป็นแบบนั้น หนูค่อยเรียน นิมนต์หลวงพ่อขยายความประโยชน์ข้อสุดท้ายเถอะฮะ" พูดจบนายขุนทองก็ประนมมือ
"ข้อสุดท้ายนี่สำคัญที่สุด" "ฮะ ทราบแล้ว เมื่อกี้หลวงลุงบอกแล้ว" หลานชายพูดขัดขึ้น "เจ้าขุนทอง ถ้าอยากฟังก็หุบปากเสีย" ท่านสั่ง "ไม่เสียฮะ ปากหนูดี ไม่เีสีย หลวงลุงลองจับดูก็ได้ ไม่เน่าไม่เสียตรงไหนเลย" หลานชายยั่ว "จะฟังหรือไม่ฟัง" ท่านพระครูเริ่มจะหมดความอดทน"ฟังฮะ หลวงลุงว่าไปได้เลยฮะ"
ท่านพระครูพูดต่อไปว่า "ที่ว่าสำคัญเพราะมันเป็นจุดหมายของการปฏิบัติกรรมฐานและเป็นจุดยอดของไตรสิกขา ซึ่งได้แก่ศีล สมาธิ ปัญญา การปฏิบัติมีจุดหมายอยู่ที่ปัญญา เมื่อเกิดปัญญาแก้ปัญหาได้ก็ถือว่าบรรลุจุดประสงค์ของการ ปฏิบัติ และสวรรค์นิพพานจะมาเองโดยไม่ต้องไปแสวงหาที่ไหน"
"แล้วมีตัวอย่างไหมฮะ คือหนูหมายถึงคนที่เกิดปัญญาแก้ปัญหาชีวิตได้น่ะฮะ"
"มีซิ แต่ก่อนอื่นเอ็งต้องเข้าใจว่า ปัญญานั้นมีสองระดับคือโลกียปัญญากับโลกุตรปัญญา ถ้าปฏิบัติได้แค่โลกียปัญญาก็จะแก้ปัญหาทางโลกได้ แต่ถ้าได้ถึงโลกุตรปัญญา ก็จะตัดกิเลสตัณหาทั้งปวงได้ และจะบรรลุถึงพระนิพพาน คนที่ข้าจะยกตัวอย่างนี้ได้โลกียปัญญา คือนายวิกโก้ที่ข้าเคยเล่าเมื่อคราวที่แล้วนั่นแหละ"
"คนที่มาบวชที่วัดนี้เมื่อปี 2512 แล้วหลวงลุงว่าเทศน์เก่ง เทศน์แบบปุจฉาวิปัสสนาก็ได้ ใช่ไหมฮะ"
"นั่นแหละ คนนั้นแหละ คือตอนที่มาขออยู่ที่นี่ คู่รักของเขามาเยี่ยม เป็นคนไทยเรียนอยู่ที่คณะอักษรศาสตร์ด้วยกัน เขาก็มาถามข้าว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเนื้อคู่ของเขาหรือเปล่า ข้าก็บอกว่าถ้าอยากรู้ก็ต้องปฏิบัติให้มากๆ จะรู้คำตอบได้เอง ที่จริงข้าเห็นกฏแห่งกรรมของเขาแล้วว่า เขาต้องได้เมียที่เป็นง่อย แต่ข้าไม่ได้บอกเขา เขาก็เชื่อฟังข้า เร่งปฏิบัติเป็นการใหญ่....
วันนึงเขาก็มาบอกข้าว่า 'หลวงพ่อครับ เมืองไทยอากาศร้อน ยุงก็ชุม ผมอยู่ไม่ได้แน่ ถ้าผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ผมคงต้องอยู่เมืองไทย คงไม่มีความสุข เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ผมจะไม่คิดถึงเขา จะมุ่งแต่ภาวนา' ข้าก็บอกดีแล้ว ขออนุโมทนาด้วย หลังจากนั้นอีกหลายวันเขาก็มาบอกข้าว่า 'หลวงพ่อครับ ผมเห็นเนื้อคู่ของผมแล้ว เขาเป็นคนง่อยครับ' ข้าก็ปลอบใจเขาว่าไม่ต้องเสียใจ ถึงเป็นคนง่อยแต่เขาก็เป็นคนดี....
พอสึกออกไปเขาก็ได้ไปแต่งงานกับคนง่อยจริง เป็นคนฟิลิปปินส์ สอนภาษาจีนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เขายังเคยพามาที่นี่เมื่อสองปีที่แล้ว ข้าจำชื่อเมียเขาไม่ได้ ขาแกเสียไปข้งนึง เห็นว่าเป็นโรคอะไรน้า โอๆ เอๆ นี่แหละ เป็นมาตั้งแต่เกิด"
"โปลิโอมั้งฮะ หลวงลุง"
"ใช่ๆ เขาเรียกว่าโปลิโอ ถูกของเอ็ง เออ..เจ้าสมชายหายไปไหนนะ หมู่นี้ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาเลย" ท่านถามหาคนเป็นลูกศิษย์ "โน่นแน่ะ จีบสาวอยู่บ้านเหนือโน่น อีกหน่อยหลวงลุงจะได้ลูกศิษย์สะใภ้แล้ว" "อะไรของเอ็ง ลูกศิษย์สะใภ้" "แหม หลวงลุงเนี่ย เมียของลูกศิษย์ก็ต้องเรียกว่าลูกศิษย์สะใภ้สิฮะ" "อ้อ ยังงั้นหรือ แล้วเอ็งล่ะ เมื่อไหร่เอ็งจะมีหลานสะใภ้ให้ข้าล่ะ"
"ไม่ใช่หลานสะใภ้ฮะ หลานเขยตังหาก" นายขุนพูดจบก็หัวเราะคิกคักชอบใจ
ดร.สุท้สสา อ่อนค้อม ผู้ประพันธ์
หมวดหนังสือ
| Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2559 |
| Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2559 12:51:14 น. |
|
61 comments
|
| Counter : 862 Pageviews. |
|
 |
|
ให้กับคุณ เวียงแว่นฟ้า เรียบร้อยแล้วนะคะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 18 คน [
มาเผื่อแผ่กันอ่านเตือนใจตน
แปะใจและโหวตหมวดหนังสือนะคะ