Bloggang.com : whitespace : <<..ให้หวน..>>

<<..ให้หวน..>>

เรื่องสั้น ..หวน..
srijuntara

เหมือนโลกหยุดหรือไม่ก็ช้าลง... ผู้หญิงคนนั้นกะพริบตาน่ามองที่สุด เอมมิกาเกิดอาการดังต้องมนต์สะกดเข้าสู่สภาวะงงงวยและจังงัง ดิ่งดื่มความเงียบทางโสตด้วยภาพสาวงามที่กลบกลืนสรรพสำเนียงอื่นๆ

ภาพของหล่อนทุกอิริยาบถแจ่มชัดตราตรึง ดวงตาของสาวคนนั้นไม่สอดส่ายใคร่รู้อย่างเด็กสาวแต่เฉยเมยราวรู้เรื่องหมดทั้งโลกนี้ดีอยู่แล้ว ไม่ใช่เย่อหยิ่งแต่นิ่งเงียบ คนนิ่งเงียบอาจซ่อนความทุกข์เอาไว้แต่ปิดบังท่าทีจนดูเหมือนเข้าใจโลก ซึ่งที่จริงคนเงียบไม่ได้หมายถึงเข้าใจโลกอะไรเลยก็ได้

คนเงียบกับคนเศร้าบางทีก็คล้ายกัน

ชั่วขณะที่หล่อนนั้นผินหน้ามาทำคนรอคอยการมองแทบชะงักจังหวะหายใจ เอมมิกาผู้เจนโลกไฉนยินยอมต่อความแพ้พ่าย เธอยอมรับต่อความประหม่าให้กับแม่สาวน้อยร้อยชั่ง แต่ก็ได้ผล!! เพื่อนของเอมแนะนำเธอต่อหล่อนตามคำขอร้อง

หล่อนหันมามองเธอเข้าแล้ว ทุกช่วงหล่อนกะพริบตาลงประดุจเปลือกตานั่นกระทบกระแทกลงบนพื้นผิวหัวใจของเอมมิกาจนสะท้าน และเมื่อสบตากันหล่อนจึงค้อมศีรษะให้ ผู้รอคอยอย่างเอมยิ้มกริ่มตอบรับ หัวใจพองคับอก ได้รู้จักกันเสียที!!

“อย่าไปยุ่งเลยนะ พารินมีสามีแล้ว” แต้วเพื่อนของเอมหน้าตึงทันควันเมื่อถูกร้องขอให้ช่วยแนะนำเธอต่อหล่อน เมื่อเพื่อนตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์ เอมมิกาตกใจเล็กๆ มือเท้าอ่อนแรง ความเจ็บแปลบเข้าแล่นจับก้อนเนื้อใต้ราวอกซ้าย แต่คล้ายพอมีช่องว่างให้เจ็บความสุขลึกๆ ก็แทรกตัวเข้ามาในช่องนั้นด้วย สุขอันรวดร้าว!!

“เดาอยู่แล้ว” เอมมิกาเสียงเบาหลุบตาครุ่นคิดแต่ยังไม่ยุติจุดมุ่งหมาย แต้วเพื่อนของเธอรู้จักกับรุ่นน้องๆ ในบริษัท หนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนของพารินซึ่งมักจะเรียกหาพารินให้ออกมาดื่มด้วยเพราะเห็นช่วงนี้เธอมีปัญหาในครอบครัว บังเอิญครั้งนี้เอมมิกาโทรฯหาแต้วเพราะคิดถึง แต้วเลยชวนออกมาคุย เอมผู้ไม่ใคร่ชอบสุงสิงกับใครนั่งคุยกับแต้วอีกโต๊ะ ก่อนสะดุดตาเข้าที่พารินในกลุ่มนั้น จึงอ้อนวอนแต้วไปเป็นสะพานเพื่อขอทำความรู้จัก

คนสองคนที่ไม่น่าจะมาเจอกันได้ในโลกอันกว้างใหญ่ ก็กลับมาพบกันเพราะแม่สื่อไม่เจตนา แล้วโทษว่าเป็นอำนาจจากชะตากรรม

พารินค้อมหัวให้เล็กน้อยตามมารยาท เอมมิกาอยากให้เธอลุกเดินมานั่งด้วยที่โต๊ะและหวังว่าแต้วจะทำสำเร็จ ความเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าสาวที่หมายปองมีเจ้าของแล้วทำเธอมีสุขในความเจ็บช้ำนั่น คนถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจได้อะไรมาง่ายไปหมด การได้อะไรยาก ยิ่งเจ็บปวดทรมานยิ่งเหมือนได้เรียนรู้ความสุขล้ำลึก

อาการอกหักรอนมักตราตรึงใครต่อใครให้จมอยู่ในหุบเหวรักได้เนิ่นนานทั้งที่หากสมหวังอาจเลิกรักกันไปนานแล้ว คนมีทุกสิ่งเพียบพร้อมนึกอยากรักใครก็ได้รัก ไม่แปลกที่บางคนจะชอบคนมีเจ้าของอยู่ก่อน ท้าทายที่จะได้ครอบครอง ตื่นเต้นต่อการคาดหวังและหมดหวัง เสน่ห์ของความขมขื่นมีแรงดึงดูดไม่ต่างจากความปรีด์เปรม แม้ปากบอกอยากให้เขาเลิกกัน แต่ก็เพราะเขาไม่เลิกนั่นล่ะ ทำให้ยิ่งอยากเข้าร่วมวง แข่งขันและหวังเป็นผู้ชนะทั้งที่ไม่ได้อยากเป็นผู้ชนะจริงๆ ความยินดีปรีดาสุดท้ายก็ไม่ต่างจากความปราชัย

ถ้าพารินเป็นสาวโสดอาจไม่ทำให้เอมมิการะทึกเท่านี้ก็ได้ แต่หากเธอมีครอบครัวอบอุ่น เอมมิกาก็ไม่เลวร้ายพอจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว หญิงสาวกำลังมีปัญหากับคนรักดูน่าสงสาร และเอมมิกาก็เป็นห่วงเกินจะหลีกหนี การชักเท้าเข้าหรือออกไปยังอีกฝั่งหนึ่งได้ง่ายๆ นั้นไม่สนุก แต่การจะชักเท้าไปฝั่งหนึ่งฝั่งใดก็ไม่ได้ ยิ่งเจ็บเพราะสับสนมากก็ยิ่งมีความสุขประหลาด การจะโทษว่าใครคนใดคนหนึ่งเป็นฝ่ายผิด ยิ่งทำได้ยากก็ยิ่งดึงให้หลงวน เพริดไปกับอัศจรรย์ชวนให้กระโจนหมู่เข้าสู่กองไฟร้อนแรงสวยงาม จบเกมไปแบบเป็นเถ้าถ่านไม่หลงเหลืออะไรให้พิสูจน์

จมูกรั้นเชิดของเอมมิกาเป็นหลักฐานชั้นดี ยันให้แต้วรู้ว่าเพื่อนไม่มีวันเชื่อสิ่งที่เตือน เว้นแต่เรื่องที่คิดเหมือนกันถึงจะเออออ สาวสวยร่างสูงมีฐานะผู้เชื่อความคิดตัวเองยิ่งกว่าใคร เคยปรารภว่าตัวเธอนั้นยอมให้แต้วมากกว่าใครแล้ว เพราะแต้วเป็นเพื่อนที่อดทนกับตัวเธอได้มากกว่าพ่อแม่บังเกิดเกล้าเสียอีก แต้วแค่ยิ้มแห้ง เพราะเห็นคุณพ่อคุณแม่ของเอมตามใจเธอยังกับลูกแดงๆ น่าสนเท่ห์ นิสัยช่างเอาใจของพ่อกับแม่ต่อตัวเธอตกมาสู่เอมมิกาต่อคนอื่นๆ ด้วย ชนิดหลอกให้คนอื่นหลงภาพลวงซึ่งฉาบเปลือกนอกไว้จนตายใจได้เลย เอมมิกาชอบเอาอกเอาใจคนอื่นก็จริงแต่อย่างที่เธอพอใจจะเอาชนะเท่านั้น หากมีอะไรขัดใจ อาการเอาใจของเธอจะกลายเป็นคำสั่งก้าวร้าว เธอถูกตามใจเสียจนเคย

ท่ามกลางไฟสลัวแต่ตื่นรัวด้วยสีสันพราวแสงในผับ พารินเดินมาพร้อมกับแต้วที่พยักเพยิดหน้าให้เอมแบบเซ็งๆ เอมมิกายิ้มทั้งตา พารินนั่งลงอีกฝั่งโซฟา แต่เอมก็ใจกล้าพอจะเข้าไปนั่งด้วย แต้วจบหน้าที่ก็ขอตัวกลับไปร่วมวงกับพวกที่บริษัท ทั้งพารินและเอมมิกาคงไม่มีใครเป็นเด็กต้องการพี่เลี้ยง

“แหวนสวยดีนะคะ” เพียงพื่อนเดินคล้อยหลัง ก็เริ่มบทสนทนาแทงใจดำเรื่องแหวนแต่งงานจนสาวผู้มาใหม่ยังไม่ทันได้นั่งสบายแทบผงะ เผลอเอามือซ่อนเข้าใต้ขา แต่เอมมิกากลับวิสาสะดึงมือนั้นออกมาลูบไล้เบาๆ เธอจู่โจมเหมือนคนไม่ชอบเสียเวลา พารินเดาว่าแต้วคงบอกเรื่องราวของเธอให้เอมฟังบ้าง เหมือนที่เล่าเรื่องของเอมให้เธอฟังเพื่อเป็นการแนะนำคร่าวๆ

“ชีวิตครอบครัวไม่ง่ายนัก ทำไมคุณไม่ทำใจสบายๆ กับมัน” ใช้คำพูดง่ายๆ เหมือนปลอบ ก่อนมองลึกไปในนัยน์ตาของอีกฝ่าย พารินเบือนหน้านิ่งเงียบไม่พอใจทั้งยังเริ่มกลัว หูตาของเอมมิกาแพรวพราว แต่คนแบบนี้กลับมีเสน่ห์อยู่ครามครัน

“อย่าซีเรียสน่า” เอมเปลี่ยนท่าที หัวเราะเบาๆ ยกมือข้างสวมหวนของพารินนั้นมาแนบแก้ม ยิ้มมุมปาก ดวงตาโตซื่อใสจริงใจ คนกำลังตกหลุมเสน่หามักไม่ยี่หระต่อเรื่องเหตุผล

พารินผู้หญิงขาวบาง เส้นผมตรงทอดยาวสลวย แฝงความเศร้าไว้ในความเงียบจนดูน่าเกรง แต่พอได้ใกล้กลับรู้สึกถึงความน่ารักน่าถนอม หล่อนแทบไม่ได้พูดอะไรนอกจากเป็นผู้ฟัง ออกจะขี้อายไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด เอมมิกาทะลุเปลือกนอกของพารินเข้าไปได้อย่างง่ายดายต่อความอ่อนแอในเปลือกหุ้มแข็ง ถ้าหล่อนรักเธอ เธอคงจะกลายเป็นคนมีความสุขที่สุดในโลก

ตลอดเวลาการพูดคุยกับสาวมาดมั่น พารินสังเกตมีหญิงสาวหลากวัยส่งสายตาให้เอมมิกาเสมอ เด็กสาวๆ แอบกระซิบกันคิกคัก

“ก็สวย รวย พ่อแม่ตามใจ หนีการแต่งงานจนไม่มีใครกล้าขัดใจอีก ต้องปล่อยให้เค้าเป็นอย่างที่เค้าชอบ น้องพา.. พอเข้าใจใช่ไหม? เอมน่ะเอาใจเก่งแล้วก็น่ารักด้วยนะ..” นึกถึงคำที่พี่แต้วแนะนำเพื่อนพอเป็นพิธี พารินสงสัยว่าพี่แต้วลืมบอกเธอว่าเอมมิกาเจ้าชู้ด้วยหรือเปล่า ท่าทางมั่นใจตัวเองสูงไม่หยอก

“คุณมีคนสนใจเยอะ” พารินแอบเหน็บเพราะเห็นเด็กสาวๆ แวะเวียนเข้ามาขอเบอร์สาวสมาร์ทข้างตัวไม่หยุดหย่อนทั้งยังถามว่าเธอเป็นแฟนของหล่อนหรือเปล่า เสียงกรี๊ดแสดงความดีใจเมื่อเธอปฏิเสธ ส่วนเอมมิกาเองกลับขอตัวสุภาพว่ากำลังคุยธุระอยู่กับเธอเพื่อให้เด็กๆ ลุกจากไปแต่ไม่วายทิ้งหางตา หากแต่ถ้าใครยื้อจะอยู่ต่อก็จะถูกดุจนหน้าเสีย

“...แต่พี่สนใจแค่คุณ เด็กสมัยนี้กล้า ขอเบอร์ ขอมาบ้าน” เอมส่ายหน้าระอา จมูกโด่งรั้นรับกับรูปหน้าสวย พารินลอบมองเอมมิกาด้วยความทึ่ง ซ้ำหน้าถอดสีที่เอมกล้าพูดด้วยตรงๆ

“เป็นเพื่อนกันนะคะ” เอมตัดบท ไม่ให้อีกฝ่ายคิดอะไรมากจนรังเกียจ เธอไม่ควรรีบร้อนจนปลาไหวตัวไม่กินเบ็ด เธอผ่านประสบการณ์ชีวิตมามาก รู้ว่าจะวางใครไว้ที่ไหนและอย่างไร...

ไม่ต้องอาศัยแต้วในครั้งต่อๆ ไป พารินกำลังอยู่ในช่วงเวลาอ่อนแอทั้งจิตใจและร่างกาย เอมรู้จุดอ่อนและตามตื้อจะพบเธอได้ทุกครั้ง ทุกที่ รู้วิธีจะทำให้พารินลืมความทุกข์ใจได้ไม่ยาก ความอ่อนหวานและเอาอกเอาใจจากเอมมิกาซึ่งเธอโหยหาเมื่อมันเริ่มจางไปจากคู่ชีวิต ทำให้ตื่นตัวกับความหวานชื่นในรักอีกครั้ง จนเกิดความเชื่ออันประหลาด เชื่อไปถึงว่าความรักระหว่างผู้หญิงกับผู้หญิงนั่นคือความเข้าใจและเป็นรักแท้

เอมมิกาเป็นคนสูงแต่ไม่ผอมบาง กลับยิ่งดูดีเข้าไปอีกสำหรับการเลือกเส้นทางเป็นสาวหล่อ เธอมั่นใจในตัวเองสูง แม้จะสนุกกับการหว่านเสน่ห์และท่องไปในโลกของความรัก แต่ก็ต้องการของจริงไว้เพื่อความมั่นใจ พารินเป็นคนสวย หวาน เศร้า น่าค้นหา ไม่มีปากเสียง ทำเธอหลงหัวปรักหัวปรำ สนุกกับการทำให้หล่อนหลงรักตอบอย่างใจจดใจจ่อ

กว่าจะทำให้เลิกกับสามีที่ทำให้พารินต้องร้องไห้ได้ก็เหนื่อยไม่ใช่น้อย เอมเชื่อว่าตัวเองจะดูแลพารินได้ตลอดชีวิตและทำได้ดีกว่า แม้อดีตสามีจะไม่ดีและนอกใจเธอก่อน แต่ขณะลอบคบกัน พารินไปค้างคอนโดของเอมแทนจะพาคนรักคนใหม่มาที่บ้าน เพราะไม่สบายใจนักต่อการทำอะไรไม่ถูกทำนองครองธรรม

หลังแยกทางกับคนรักเก่า พารินขายบ้านและซื้อคอนโดมิเนียมของตัวเองเพื่อความสะดวกขึ้น เอมมิกาเข้ามาแทนที่อดีตสามีได้อย่างหน้าชื่น แต่พอความเจ็บปวดในการแข่งขันที่คล้ายจะแพ้จางไป.. ความตื่นเต้นก็จางไปด้วย เอมไม่หมดรักพารินก็จริง ยิ่งได้มายากก็ยิ่งรักมาก แต่ก็ต้องปล่อยให้ตัวเธอเองสนุกกับชีวิตและมีเวลาส่วนตัวบ้าง เธอยังไม่อยากจืดชืดกับสิ่งที่หายตื่นตาแล้ว และโหยหาความสนุกอีก

ที่จริงเอมอยากให้คนรักไปอยู่บ้านของเธอด้วยกัน ทุกคนที่บ้านชอบพารินกันทั้งนั้น แต่หญิงสาวเหมือนขาดความมั่นใจในเรื่องนี้จนต้องขอเวลาคิดดูก่อน เมื่อเอมเป็นผู้มีชัยในเกมรักไม่มีอะไรให้ต้องพะวงอีก จึงเริ่มกลับไปทำงานหนักให้ที่บ้านเหมือนสำนึกผิดที่ไร้สาระมานาน พารินก็เข้าใจวงจรของการหมุนเวียน จะให้อยู่ด้วยกันตลอดคงไม่ได้ ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนักจะดีกว่าจะได้ไม่เบื่อ หล่อนเองก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้างเช่นกัน บางคืนเอมก็กลับไปค้างที่คอนโดตัวเองเพราะสะดวกและใกล้บ้านมากกว่า

“คืนนี้ไม่กลับเหรอ อืม ทำงานให้เสร็จค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ” พารินรับสายของหญิงคนรักด้วยความรักใคร่ น้อยครั้งที่เอมจะไม่กลับมาคอนโดของเธอนอกจากมีงานหนัก

“จะเลยไปนอนคอนโดหลังส่งลูกค้าแล้ว คงไม่กลับบ้านหรอกค่ะ บ้านพี่กับคอนโดของพาน่ะก็ไกลเกินไป.. ” น้ำเสียงโรยแรงจากเอมมิกาแจงเหตุผลที่พารินเข้าใจดี เอมมีหน้าที่รับรองลูกค้าให้กับที่บ้านด้วย และมักกลับไปนอนที่คอนโดตัวเองด้วยระยะทางที่ใกล้กว่า

เอมมิกาช่วงนี้ซูบไปมาก ต้องไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านและคอนโดเธอในช่วงงานหนัก จนเธอรู้สึกผิดที่เป็นฝ่ายไม่ยอมย้ายไปอยู่บ้านของคนรัก ด้วยความห่วงและคิดถึง พารินจึงตัดสินใจลุกขึ้มาทำซุ๊ปและจะไปค้างด้วยโดยไม่บอกล่วงหน้า แต่พอไปถึงและเปิดประตูเข้าไป พารินถึงกลับจะเป็นลม ตัวชาไร้แรงควบคุม กล่องซุ๊ปล่วงจากมือลงกระจายทั่วพื้น เอมมิกาผู้แสนดีพาผู้หญิงมานอนด้วย

เอมสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติถึงกับหน้าไร้สีเลือด เร่งใส่เสื้อคลุมตัวลวกๆ แล้วรีบวิ่งออกมาคว้าตัวพารินซึ่งกำลังจะวิ่งออกจากห้องไว้ ก่อนไล่ตะเพิดเด็กสาวให้ออกจากไป ท่าทางน่ากลัวจนไม่เฉพาะเด็กนั่นที่กลัว พารินก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ

“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ ไม่มีอะไรจริงจัง เด็กเขาตามมาเอง แค่พี่ไปดิงค์ส่งลูกค้าเท่านั้น”

“สาบาน พี่ไม่ได้มีอะไรกับเด็กนั่น” เธอพยายามรวบตัวพารินไว้ หล่อนยังตื่นตระหนกอยู่ เอมมิกาเองก็รู้สึกผิดอย่างมาก เป็นห่วงใจคนรักว่ามันจะบอบช้ำสักเพียงไหน

ฝ่ายหนึ่งกลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งออกมาจากลมหายใจจนคนใกล้เบือนหน้าหนี แต่อีกฝ่ายอาบน้ำจรุงร่างกายก่อนมาที่นี่ด้วยความห่วงใย พารินไม่ใช่คนสวยเพราะชอบแต่ง แต่สวยเรียบทั้งในยามไม่แต่ง แม้จะไม่ทำให้ตื่นตาแต่ก็ให้มีอารมณ์รัญจวน เอมเริ่มรุกเร้าแม้พารินจะไม่ยินยอมเหมือนเคย ไม่ใช่ด้วยอารมณ์แต่ด้วยความกลัวต่อสิ่งอันเป็นที่รักจะหลุดลอยหายไป จะแปลกก็ตรงที่มันกลับทำให้ได้ตื่นเต้นกว่าเก่า เอมมิกาเริ่มสนุกกับการงอนง้อ โดยเฉพาะต่อคนที่รักมากด้วย ยิ่งหล่อนขัดขืนมีน้ำตา เอมก็ยิ่งอยากปลอบอยากขอโทษและอยากรุกเร้า รู้สึกชีวิตคู่เริ่มกลับมามีสีสันอีกครั้ง หลังจากเป็นทะเลสงบมาเสียนาน

ลีลารักของเอมมิกานั้นอ่อนหวานจนพาสาวคนรักที่กำลังขวัญกระเจิงคืนสู่ความสงบและคล้อยตามว่ามันเป็นแค่เรื่องผิดพลาด จบด้วยพารินเชื่อเรื่องที่เอมเล่าเมื่อสักครู่จนหมดใจ ก่อนสู่ห้วงนิทรารมณ์ คนนอนคุยกันย่อมไม่เหมือนคนนั่งคุยกัน เรื่องเข้าใจได้ยากแค่ไหนก็เข้าใจได้ ซ้ำเชื่อได้จนสนิท

“ทีหลังก็อย่างเมาจนขาดสติแบบนั้นอีกนะคะ พาใจคอไม่ดี” พารินพาซื่อแง่งอนเพียงเล็กน้อยยามเช้า เอมพยักหน้ารับคำด้วยรอยยิ้ม ลุกขึ้นมาปัดกวาดเช็ดห้องอย่างอารมณ์ดี เรื่องที่ผ่านไปทำให้ทั้งตกใจ เสียใจ และตื่นใจ ก่อนรับประทานอาหารเช้าที่พารินป้อนให้ ...ความรักจะทำให้คนรักกันมากกว่าเดิมหลังเกิดเหตุการณ์พายุเข้าโหมกระหน่ำ... พลานุภาพของถ้อยคำประโยคนี้เอมใช้มันกับพารินเท่านั้น

“อย่างนั้น ถ้าวันไหนงานหนัก พี่จะกลับไปนอนที่บ้านเลยนะคะ จะได้ไม่มีเรื่องอีก” เธอตีหน้าตาย นอกจากจะกลับมาเป็นฝ่ายถือไพ่เหนือกว่า ยังแก้ต่างและพยายามหาวิธีให้คนรักสบายใจจนได้ พารินยิ้มรับอย่างดีใจเข้าไปซบอกเอมอย่างกับลูกแมวเชื่องๆ

“อาจจะช่วงปีใหม่ พี่คงจะค้างที่บ้านหลายวัน” เอมมิกานึกถึงงานที่ทางบ้านมอบให้ลอบถอนใจยาว พารินยิ้มให้กำลังใจ อยากให้คนรักรู้ว่ายังมีเธอคอยดูแลอยู่เคียงข้างเสมอ

ช่วงสิ้นปีงานหนักอย่างเอมมิกาออกตัว เธอต้องนอนค้างบ้านอยู่จนเบื่อ รู้สึกเหนื่อยและสัญญากับพารินว่าเสร็จงานเมื่อไหร่จะหาเวลาไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกัน แต่ช่วงยังไม่เสร็จงานเธอก็มีวิธีพักเหนื่อยส่วนตัวตามนิสัยเดิมเป็นทุนอยู่แล้ว

“วันนี้ไปนอนด้วยนะ” เสียงออดอ้อนมาตามสายที่โทรฯหาพาริน หลังต้องไปนอนบ้านเพื่อสะสางงานอยู่หลายวัน

“วันนี้งานไม่ยุ่งเหรอคะพี่เอม” น้ำเสียงดีใจจนออกหน้า พารินเองก็เก็บความคิดถึงแทบไม่ไหว

“พอเคลียร์ได้ แล้วเจอกันนะคะ” พออีกฝ่ายวางสายไป เธอก็นึกขึ้นได้ ชุดนอนตัวนึงซึ่งไปทิ้งไว้ที่คอนโดเอมมิกานั้น จู่ๆ ก็คิดอยากจะใส่ในคืนนี้ มันเป็นชุดโปรดที่จะเอากลับมาทีไรก็ลืมไปเสียทุกที พารินคิดถึงชุดนั้น อยากให้คนรักเห็นเธอในชุดนั้น คงมีเวลาพอจะออกไปเอาและกลับมาก่อนเอมมิกามาถึง แต่ถึงมาช้ากว่าสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร

พารินขับรถมาถึงคอนโดของเอมมิกากลับประหลาดใจเมื่อเห็นรถของเจ้าตัวจอดอยู่ หรือจะแวะมาเอาของก่อนไปหาเธอ พอขึ้นไปถึงห้องพักใจนึงก็อยากโทรฯเข้าไปหาก่อน ใจนึงก็กลัวว่าเอมจะนอนพักเพราะเหนื่อย อีกใจก็ระแวงถึงเหตุการณ์เก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้น

เธอค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปเงียบๆ ภาพที่เห็นเอมมิกานอนกอดก่ายกับผู้หญิงอีกคนท่าทางไม่ได้สติทั้งคู่ ทำให้เธออยากกรีดร้อง เรื่องแบบเดิมเกิดขึ้นอีก และมันเกิดขึ้นมากี่ครั้งแล้วบนความเชื่อใจของเธอที่ผ่านมา เริ่มรู้สึกตัวเองเป็นคนโง่ ดูๆ ไป ที่นี่เสมือนที่หาความสุขของเอมมากกว่าจะเป็นบ้านพัก

ร่างพารินสั่นเทิ้มแทบล้มทั้งยืน เธอเม้มปากแน่นไม่พอ ยังใช้ฟันหน้าด้านบนขบกัดริมฝีปากอยู่ภายในจนห้อเลือด น้ำตาไหวสั่นไปตามหนังตาที่สั่นรัว ก่อนสะบัดหน้าไปจากเอมมิกา การตัดพ้อด้วยถ้อยคำนับหมื่นแสนมันคงไม่มากพอ พารินถอยหลังกลับออกจากห้องเงียบๆ น้ำตาไหลไม่หยุด ขาของเธอก็เช่นกัน ไม่ได้วิ่งเข้าไปทุบตีตัดพ้อแต่ถอยออกจากความรักของผู้หญิงคนนั้น คนที่ยังหลับใหลไปด้วยฝัน

เมื่อกลับถึงบ้าน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “กริ๊งๆๆๆ” เอมมิกาเป็นคนฉลาด หล่อนโทรฯมาที่บ้านแทนจะโทรฯเข้ามือถือเพื่อให้แน่ใจว่าพารินอยู่บ้าน พารินคิดว่าการที่เอมโทรฯบอกล่วงหน้าว่าจะมาค้างด้วยเมื่อจะหาความสนุกใส่ตัว เพราะคงกลัวเจอปัญหาเดิมซ้ำรอย จึงวางแผนป้องกันถ้าเธอโทรฯไปที่บ้าน และหากไม่เจออาจจะไปตามหาหล่อนที่คอนโดได้

“ยุ่งมากเลย พี่คงไปไม่ไหวแล้ว ไม่ค่อยสบายด้วยค่ะ” เสียงงัวเงียตามสายทำให้น้ำตาไหลอีกแล้ว พารินไม่สามารถทำใจโต้ตอบการสนทนาได้ ได้แต่ส่งเสียงอือออรับคำ

“เป็นอะไรหรือเปล่า เรา.. ” เอมตกใจ “พี่จะไปหานะเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”

“ไม่ แค่ไม่สบายนิดหน่อย ดูแลตัวเองด้วยนะ” กลั้นใจพูดก่อนวางสาย พารินหายไปจากคลื่นเสียง ปล่อยให้เอมโกรธตัวเอง เธอมานอนอยู่กับคู่ขาเก่าขณะที่พารินไม่สบายและรอคอยเธออยู่ที่บ้าน ที่จริงเอมก็กะจะกลับไปหาคนรักคืนนี้และจะอยู่สวีทกับหล่อนไปอีกหลายวัน เธอมีรายการอาหารอยากทำเอาใจพารินหลายเมนู แต่แล้วก็เหมือนอ่อนล้าจนกลับไม่ไหว เธอไม่ใช่สาวๆ เหมือนก่อน เมื่อไหร่ตัวเองจะเลิกพฤติกรรมเหล่านี้เสียที แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิด สิ่งที่ทำบ่อยๆ ต่างหากมีอิทธิพลมากกว่าเพียงแค่คิด

พารินวางหูโทรศัพท์เบาเหมือนกลัวมันเจ็บปวดเฉกเช่นตัวเอง ความทุกข์จากสามีจอมเจ้าชู้ซึ่งตัดใจหย่าขาดไปเหมือนตามมาหลอกหลอน เอมมิกาแฟนหญิงคนเท่ ทำเธอร้อนรุ่ม หึงหวง บ่อน้ำตาตื้น หาความสุขไม่ได้แม้เสี้ยวนาที ไม่ต่างจากอดีตสามี หลังจากที่เอมมิกาหลอกลวงให้เธอมีความสุขและคิดว่าความรักความเข้าใจในผู้หญิงด้วยกันคือรักแท้นิรันดร

หากเอมมิกาจะสังเกต จะทราบว่าหลังจากคืนที่พารินบ่นไม่สบายหล่อนก็เปลี่ยนไป พูดจาน้อยลงอีก แต่เธอจะไปมีเวลาสังเกตอะไรได้มาก ถ้ารู้ว่าสาวคนรักรู้เรื่องความลับของเธอเข้าแล้ว คงจะตามเอาใจหล่อนยิ่งกว่าเดิมเป็นสิบเท่าจนพารินต้องใจอ่อนไปอีกนาน และเพราะไม่รู้จึงคอยแต่พะเน้าพะนอจะให้พารินเอาใจแทน ทั้งเผลอตัวโวยวายใส่หากหล่อนพูดทวงถึงเรื่องเที่ยวโดยอ้างเรื่องงานบังหน้า ไม่รู้ว่านั่นคือการให้โอกาสของพารินเพราะหล่อนยังมีหวัง ลวดลายของเอมอีกหลายด้านมันแสดงออกมาให้อีกฝ่ายเห็นจนแทบหมดใจ

เลยช่วงสิ้นปีจนข้ามปีใหม่มาพอสมควร เอมมิกายังติดลมและไม่มีทีท่าจะดีขึ้น เธอมานอนคอนโดของพารินด้วยความสุขใจเสมอ ไม่เคยคิดจะยอมสูญเสียคนควรเคียงข้างเธอที่แสนดีคนนี้ไปเด็ดขาด

โดยเฉพาะคืนนี้ พารินทำตัวน่ารักที่สุด พารินผู้ไม่ประสาเรื่องบนเตียง เดี๋ยวนี้เร่าร้อนเป็นไฟ ตอบสนองบทอัศจรรย์ระหว่างหญิงกับหญิงได้เป็นอย่างดี บางทีเธอนึกอยากจะหาเรื่องให้พารินต้องมีเรื่องหึงหวงเธอบ้าง เธอชอบเวลาพารินเล่นตัว ทั้งที่หล่อนโกรธก็ยังน่าเสน่หา ไม่เคยใช้ถ้อยคำหยาบหรือแสดงความรุนแรงเกินเลย เป็นไฟเย็นที่ชวนให้อยากเข้าโหมหล่อนจนคุโชน เอมมิกานึกถึงแผนการต่อไป นึกถึงการพัฒนาตัวเองของพาริน หญิงสาวที่จะต้องเดินไปตามเกมของเธอ หึงหวงแง่งอนแต่ก็หลงใหลเธอจนยอมทุกอย่าง แต่ไม่ง่ายเกินไปจนน่าเบื่อ

กลิ่นหอมแตะจมูกยามเช้าทำเอมมิกาตื่น เธอสูดความหอมนั้นเพื่อค้นหาแหล่งที่มา เป็นดอกไม้หรืออย่างไร พารินก็ดีแบบนี้ ขนาดเธอหายไปหลายๆ วัน พอกลับมาพาก็ไม่เคยโกรธนาน แถมยังง้องอนทั้งไม่ใช่ฝ่ายผิด เมื่อหันไปตามกลิ่น พบการ์ดแต่งงานรูปผู้หญิงผู้ชายจับคู่เต้นรำวางอยู่บนหมอนด้านที่พารินนอนแต่เจ้าของหมอนหายไปแล้ว เธอหยิบมาเปิดดูอย่างงัวเงีย สงสัยว่าใครหรือเพื่อนคนไหนส่งมันมาเชิญพารินกับเธอไปงานแต่งงานหรืออย่างไร แต่พอเปิดดู ความง่วงงุนกลับอันตรธานไปฉับพลัน

“พาริน – อังคาร” เธออ่านชื่อคู่เจ้าสาวเจ้าบ่าว ดวงตาเบิ่งโต วันแต่งก็คือวันนี้

“โธ่ พาริน คุณจะกลับไปเจ็บปวดแบบนั้นอีกทำไม” เสียงก้องอยู่ในหัว เอมมิกาพูดไม่ออก ไม่เชื่อว่าจะมีใครรักพารินและดีกับหล่อนได้เท่าตัวเอง เธอเม้มปากแน่นไม่พอ ยังใช้ฟันหน้าด้านบนขบกัดริมฝีปากอยู่ภายในจนห้อเลือด การตัดพ้อด้วยถ้อยคำนับหมื่นแสนมันคงไม่มากพอ...

...love will keep us alive...
กดฟังเลยค่ะ แอบก็อปเขามาอีกแล้ว

Create Date : 11 มิถุนายน 2551

Last Update : 12 มิถุนายน 2551 9:25:43 น.

0 comments

Counter : 519 Pageviews.