Bloggang.com : whitespace : สถานีอวกาศโลนซัม

สถานีอวกาศโลนซัม

ส ถ า นี อ ว ก า ศ โ ล น ซั ม
อวกาศสีขาว

ใ น จั ก ร ภ พ แ ห่ ง ไ ซ เ บ อ ร์ ส เ ป ซ ..เราอาจกระจายอยู่อยู่ในกลุ่มช่องว่างอันกว้างใหญ่สุดประมาณได้ ใกล้กันบ้างห่างกันบ้าง และคงไม่ง่ายที่จะอยู่ในโซนเดียวทั้งยังโคจรมาพบกัน

สถานีอวกาศโลนซัม เปิดเวลาทำการหลัง 24.00 น. ไม่ใช่ซิ !! อาจเป็นเวลา 24.00 น.พอดิบพอดี และก่อน 01.00 น.ของวันใหม่

เรามีเวลา 00.00 – 00.59 น. หรือ 59 นาที ที่จะอยู่ด้วยกัน ทันทีที่เข้าสู่เวลา 01.00 น. เรามีภารกิจบนอวกาศมากมายที่ต้องปฏิบัติ จนกว่าจะไปสิ้นสุดการปฏิบัติงานที่เวลา 24.00 นาฬิกา

เราจะมาเจอกันอีกครั้งเมื่อ 00.00 น. หรือ 24.00 น. ที่จริงควรจะพูดว่าเที่ยงคืนมากกว่า ..หรืออาจไม่ใช่เที่ยงคืนก็ได้ เพราะโลกของเราหมุนไม่เท่ากันอยู่แล้ว แต่ เ ร า จ ะ ไ ม่ พู ด ว่ า หลังจากนั้นต่อไป.. เป็นเวลา 24.01 น. 24.02 น. หรือ 24.03 น. เพราะเท่ากับหมายถึง วั น ทุ ก วั น ไม่เคยจบสิ้น มันยังคงต่อเนื่องกันไปด้วยความไม่รู้จบ ทำให้เราไม่สามารถเริ่มนับหนึ่งใหม่ได้

มนุษย์โลกใช้ฐานเวลาที่ 24 ชั่วโมงหรือ 1 วัน โดยมีคติเชื่อว่าวันๆ หนึ่งย่อมสิ้นสุดลงไปตอนเที่ยงคืน 24.00 น. สองรอบนาฬิกาเท่านั้น ซึ่งเท่ากับ 00.00 น. หากเราจะเจอกันที่จุดจบของวันมันก็จะกลายเป็นจุดเริ่ม ..เริ่มหรือจบ ..จบหรือเริ่ม

วันใหม่อาจไม่มี.. ถ้าวันเก่าไม่จบลง ..หรือความจริงจุดจบและทั้งจุดเริ่ม ไ ม่ เ ค ย มี อ ยู่ จ ริ ง เราแค่อิงอาศัยการหมุนรอบตัวเองของโลกต่อดวงอาทิตย์ ทั้งที่เราต่างอยู่คนละจุดของโลก และเวลาของเราก็ไม่เคยตรงกัน ระยะทางและเวลาที่ไม่เคยตรงกัน.. ทำให้เราต้องเดินทางมาหากัน และต้องเดินทางเพื่อจากกัน

หรือที่จริง เราอาจไม่เคยพลัดพรากจากกันเลย แค่ระยะทางทำให้เหมือนจากกัน แต่เวลาจะหมุนเวียนกลับมาพบปะกัน ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ จนยินดีที่พบกันและเอียนจะพบกัน แล้วเหตุใดเราจึงกลัวความตาย กลัวการจบ กลัวการพลัดพราก ..ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่เรามาร่วมสังสรรค์กัน ด้วยความรัก-ชัง ปรารถนา-ไม่ปรารถนา เ ฉ ก เ ช่ น นี้

การกลับมา..ที่จำกันไม่ได้ อาจเนื่องมาจาก ..เราไม่ได้ให้ความสำคัญต่อการพบกันอย่างจริงจัง การพบกันจึงต้องตั้งต้นใหม่ หรือเป็นไปได้ที่คำสัญญาแม้แต่คำสาบแช่งของมนุษย์ไม่เคยก้าวพ้นความสงสัย ลังเล สับสน กระทั่งไปถึงหลอกลวง แปรปรวนตามกระแสอารมณ์ เวลาทำให้ใจคนแปรปรวนเสมอ หรือเพราะความแปรปรวนจึงเกิดกาลเวลา กระแสของเวลามาจากกระแสของจิตที่ปรวนแปรไปตามกระแสของการตัดสินใจต่อการกระทำ อยากจะพบ และไม่อยากจะพบ

. . ส่วนเหตุที่ เ ร า ข อ เ ชื่ อ ว่ า ในหนึ่งวัน จะมีช่วงหนึ่งอยู่คาบเกี่ยวระหว่างจุดจบและเริ่ม เมื่อตอน 00.00 น. อย่างน้อยก็เพื่อ .. เพื่อ .. เพื่อ .. เราจะได้พักเพียง 59 นาทีจากภารกิจอันหนักอึ้งของการดำรงตัวตนอยู่ มาพูดคุยกันอย่างไร้กาลเวลา อาจฟังดูไร้สาระ ไม่น่าเชื่อ ไม่มีเหตุผล แต่ก็มีบ่อยครั้งใช่ไหม ..ที่เราแอบยิ้มกับใครบางคนเมื่อเขาทำเรื่องบ้าๆ ไร้สาระขึ้นมา ด้วยเพียงปรารถนาจะให้.. จะให้.. เรื่องของเหตุผลชะลอตัวลงสักพัก

ความรักที่จริงไม่ต้องการเหตุผล เพราะเหตุผลนั้นมีจริงเพียงสมมุติขึ้น

และอาจไม่มีเหตุผลที่ก่อนหนึ่งวินาที ก่อนหนึ่งนาที หรือก่อน 01.00 นาฬิกา จะมีช่วงเวลาที่เป็นศูนย์ซ่อนตัวอยู่ในส่วนแยกย่อยจนเกินจะนับได้ .. อาจจะเพื่อ .. เพื่อ .. เพื่อให้เรายังไม่ต้องเริ่มต้นที่จะมีเหตุผล เพราะถ้าหากจะมีจริงๆ มันไม่ควรมีหนึ่ง สอง สาม และสี่ .. ด้วยซ้ำไป เพราะนั่นเป็นเหตุผลอันโหดร้าย

วั ฏ จั ก ร แ ห่ ง ก า ล เ ว ล า คือการรอคอยไม่สิ้นสุดของชีวิต คงไม่แปลกที่มีใครบางคนลุกขึ้นมาทำลายกาลเวลาทิ้ง หลายคนทำได้แล้ว แต่ถ้าคุณยังทำไม่ได้ คุณก็ต้องยอมรับกฎแห่งเวลาและระยะทาง ตัวตนอันโดดเดี่ยว

ในความจริงของห้วงเวลาและการเดินทางอันเปลี่ยวเหงา มีเวลาเกิดดับทุกขณะ-ทุกวินาทีอย่างไม่สิ้นสุดก็ตาม แต่เราจะสมมุติว่า มันจบลงหลังเที่ยงคืน เพราะเป็นการหมุนรอบตัวเองครบหนึ่งรอบของโลก ก่อนจะเดินทางครบหนึ่งรอบดวงอาทิตย์ในหนึ่งปี นี่คือเรื่องเวลาอันน่าขัน น่าเศร้า ที่สำคัญ.. มันทำให้เราต้องรอคอยทั้งที่ทุกอย่างเหมือนเดิม รอคอยที่จะพบ รอคอยที่จะจาก... เป็นอยู่แค่นี้ แต่ยาวนานเหลือเกิน

เราเอง.. ก็ต้องหมุนรอบตัวเองและหมุนรอบอะไรสักอย่าง รอบตัวเองที่หมุนจนเหนื่อยหน่ายต้องเลี่ยงหนีไปหมุนรอบคนอื่นบ้าง หนักเข้ากลายเป็นความซ้ำซากมาเยือน จนบางครั้งทำให้ตัวชีวิตชีวาหายไปจากเรา ดวงดาวที่เราหลงใหลก็ราร้าง หรือทั้งนี้เพราะเราไม่ให้ความสำคัญต่อการพบกันอย่างแท้จริง ..เราหวังจะพบเจออะไรใหม่หรือ ถ้าเราหมุนรอบทุกอย่างมาจนหมดสิ้นแล้ว

..เราอาจหมุนรอบตัวเองมากเกินไป มันคงสร้างความวิงเวียนต่อการหมุนรอบคนอื่นไปด้วย ทำให้เราหลงลืมไปบ้างว่าเราเคยพบกันมาหลายครั้ง ไม่เช่นนั้น เราคงจำทุกอย่างได้

ชีวิตมนุษย์ก็ดุจเดียวกับเวลา เริ่มต้นด้วยการจบ ความตายอยู่เคียงข้างตลอดจนยากเกินจะรู้ เราทุกขณะไม่ใช่เราคนเดียวกัน ตายลงทุกเวลาที่เริ่มใหม่ จนกว่าจะตายลงอย่างสิ้นเชิงหลังไม่สามารถหายใจได้อีก แต่ก็เพื่อการเกิดใหม่อยู่ดี แล้วจะเสียใจไปไย

เวลาทำให้เราต้องเดินทาง หรือเพราะการเดินทางของเราทำให้เกิดเวลา

ถึงสามแยกอวกาศเปลี่ยวเหงา ยังคลาคล่ำด้วยวิญญาณสัญจร พวกเขาวนเวียนอยู่ในจุดเดิมๆ ราวสัมภเวสีผู้สูญเสียความรักความศรัทธา แต่ถ้าเพียงได้แสงสว่างเล็กๆ ส่องทาง พวกเขาก็จะไปต่อได้

ที่ริมทะเลเวิ้งว้าง น้ำทะเลดำยามไร้แสงขึ้นเกยหาดทวีสูงขึ้นเรื่อยๆ ยามดึกสงัด เสียงคลื่นลมโหมกระแทกซัดกระหน่ำดังครางครืนทุกเวลา แต่ไม่อาจทำลายสมาธิของนักบวชแห่งความเมตตา ท่านยังคงสวดมนต์ให้เหล่าโอปปาติกะที่หลงไม่เห็นทางออก ตามเสียงมาถูก

ก่อนจะถึงจุดสิ้นสุดการเดินทางและเอนกายลงพักตลอดกาล การเดินทางของเหล่าวิญญาณ ไม่เคยเลยที่จะไม่เปลี่ยวเหงาจากตัวตน .. ค ว า ม เ ข้ า ใ จ สร้างความสุขใจอันเล็กน้อยให้ แต่ก็เป็นเรื่องสำคัญที่จะกระตุ้นจิตใจให้คุกรุ่น ให้สามารถเดินทางต่อ ด้วยความสุขเล็กๆ ตลอดทางเดิน

ใ น จั ก ร ภ พ แ ห่ ง ไ ซ เ บ อ ร์ ส เ ป ซ ..เราอาจกระจายอยู่อยู่ในกลุ่มช่องว่างอันกว้างใหญ่ประมาณมิได้ ใกล้กันบ้างห่างกันบ้าง และคงไม่ง่ายที่จะอยู่ในโซนเดียวทั้งยังโคจรมาพบกัน

“มาบ่นอะไรอีกแล้ว” คุณถาม

“เพ้อไปตามความเหงาหนะ ไม่มีอะไรหรอก” ฉันตอบ

อ ย่ า ลื ม ว่ า คุ ณ ยั ง มี เ พื่ อ น ใ น เ ส้ น ท า ง อั น โ ด ด เ ดี่ ย ว นี้ ..เราโดดเดี่ยวเพราะตัวตนของเราเอง ไม่ใช่เพราะใครเลย ขอให้มีสติในการเดินทาง ยิ้มให้กับมัน ก่อนที่พวกเราจะพบกัน ณ ..ที่ ..ที่ ไ ร้ ก า ล เ ว ล า

Create Date : 27 มีนาคม 2551

Last Update : 27 มีนาคม 2551 13:49:16 น.

0 comments

Counter : 1022 Pageviews.