Bloggang.com : whitespace : ...แต่อาจไม่เดียวดาย

...แต่อาจไม่เดียวดาย

เรื่องสั้น ...แต่อาจไม่เดียวดาย
juntarothai

รจเรขตั้งใจฉลองอายุครบสี่สิบปีตอนสามทุ่มที่คลับแห่งนั้น เป็นสถานเริงอารมณ์ยามราตรีมาเยือน มันถูกล่าวขานว่าความทุกข์ใจ-ความเหงา-ความอ้างว้างจะถูกชำระ ผู้คนทั่วไปใช่ว่าจะมีสิทธิ์เข้าไปได้ง่ายๆ นอกเสียจากมีรหัสลับ

ที่จริงเธอควรตักบาตรตอนเช้าวันนี้ อย่างน้อยก็เป็นวันคล้ายวันเกิดแม้จะยังไม่ถึงเวลาสามทุ่ม หรือไม่อย่างนั้น เธอก็ควรทำในเช้าวันรุ่งขึ้นก็ได้ แต่ถ้าเธอไปที่คลับ พรุ่งนี้เช้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเธอจะตักบาตรไหว

“ฉันไม่มีวันจะยอมอยู่ที่บ้านตอนสามทุ่ม” รจเรข ผู้จัดการฝ่ายสินเชื่อ ธนาคารเหรียญทอง ซึ่งเหน็ดเหนื่อยมาตลอดชีวิต จริงจังต่อการที่อายุจะครบรอบสี่สิบปี ประดุจว่ามันเป็นเวลาแห่งการสิ้นสุด

“บางทีฉันก็ควรปล่อยชีวิตให้ไร้แก่นสารบ้าง”

การปล่อยเงินกู้ของเจ้าหน้าที่แบงค์ให้กับคนรู้จัก และกลายเป็นหนี้เสีย ทำให้ผู้จัดการสาขาต้องมาเดือดร้อนกับเธอ ซึ่งกำลังจะพังเพราะความไว้ใจลูกน้องจนเกินไป เธอเข้าใจดีว่าการอนุมัติวงเงินกับผู้กู้บางรายที่เสนอโปรเจคเข้ามาจะต้องตรวจสอบอย่างรัดกุม แต่.. แต่.. เพราะความใจอ่อนและไว้ใจคนกันเอง บ่อยครั้งทำเธอต้องเดือดร้อน

เพื่อนสาวของลูกน้องเธอดูท่าไม่น่าบิดพลิ้ว แต่ก็สร้างความเดือดร้อนกระทบกันเป็นหางว่าว

อย่าเครียดเกินไป ปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ รจเรขดึงกระดาษแผนที่ที่เขียนที่ตั้งของคลับแห่งหนึ่งไว้ หล่อนตอบแทนเธอด้วยการปรากฏตัวเพื่อบอกรหัสลับและทางมายังคลับที่น้อยคนจะเข้าถึง ก่อนหายตัวไปอีกครั้งอย่างประหลาด เธออาจพบหญิงสาวลูกหนี้คนนี้ที่คลับซึ่งหล่อนจาระไนไว้เสียจนน่าสับสน

“.....ที่นั่นเป็นคลับส่วนตัวเฉพาะผู้หญิง
.....ถ้าพี่นึกถึงบาร์เกย์ย่านพัฒน์พงษ์มีหนุ่มๆ ใส่เตี่ยวตัวเดียวมาเต้นล้อเสาล้อตะเข้ อาจจะรู้สึกหวาดผวา แต่ถ้าเป็นคลับมีระดับสำหรับพวกอีกเกรด พี่อาจนึกไม่ถึงว่าผู้ชายด้วยกันโรแมนติกต่อกันขนาดไหน ยิ่งถ้าเป็นผู้หญิงด้วยกัน พี่อาจนึกถึงความวุ่นวายวี้ดว้าด อิจฉาริษยาและแย่งชิงคนรัก แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด เพราะมันเป็นคลับส่วนตัวของผู้หญิงที่ไม่มีใครคาดเดาได้
.....ศิลปะ ความงาม และความรัก บดบังตัณหา ความเจ็บปวดอย่างมีศิลปะนั้นงดงาม จนบางทีความเจ็บปวดคือความสุขที่น่าเสน่หาที่สุด.....”

รจเรขเดินทางมาตามแผนที่ เลี้ยวขวา.. และเลี้ยวขวาอีกครั้ง นั่นไง ตึกสองชั้นมีสองคูหาติดกัน ตกแต่งคล้ายปราสาทสไตล์ยุโรปสีม่วงหม่น มีโคมไฟรูปคบเพลิงประดับอยู่ทั้งสองมุมตึก กระดาษแดงยอดปลายแหลมเหนือคบเส้นเล็กๆ พลิ้วไหวระรัวด้วยลมด้านล่าง ทำให้ดูเหมือนเปลวไฟกำลังกระพือ

รอบตึกเป็นอาคารพาณิชย์ธรรมดาทั้งซ้ายขวา ยิ่งดูโดดเด่นเหมือนตั้งใจจะให้เป็นสถานบันเทิงอะไรสักอย่าง คงไม่ใช่คาเฟ่หรอกนะ รจเรขขำในสิ่งที่ตัวเองคิด ทีแรกคิดว่าจะยิ่งใหญ่ขนาดตั้งอยู่บนอาณาจักรส่วนตัว มียามดูแลเป็นสัดส่วนไพร์เวทยากต่อการเข้าถึง แต่แค่อ้อมรถมาจอดด้านหลังแสนวังเวง และต้องเข้าประตูหลังเท่านั้นตามที่ถูกเตือนไว้

สาวใหญ่ร่างยังบางเปิดประตูลงจากรถ และแม้จะเดินจากลานจอดมาถึงประตูหลังตึกด้วยก้าวเพียงไม่กี่ก้าว แต่อากาศเย็นและสภาพแวดล้อมเงียบงันไม่อึกทึกเหมือนที่อื่น ลมพัดมาแค่บางเบายังทำอกสั่นขวัญแขวนไปด้วยความกลัว

เธอพูดรหัสลับซึ่งได้มาเบาๆ ตรงช่องเล็กๆ เห็นได้แค่ลูกตาสองดวงของคนด้านใน

“ ไ ม่ ง่ า ย ที่ จ ะ ไ ด้ รู้ แ ล ะ ค้ น พ บ ” ประตูเปิดออก แสดงว่าเธอร่ายคาถาไม่ผิด ผิดหวังบ้างเพราะหวังให้ผิดเพื่อจะได้กลับบ้าน ทำตื่นเต้นอย่างกับหนังแฟนตาซี ชวนนึกถึงเด็กๆ ที่ออกผจญภัยด้วยความระทึกไม่กลัวแม้แต่ความตาย ขออย่าได้กลายเป็นหนังฆาตกรรมก็แล้วกัน รจเรขยังขลาด หัวใจเต้นแรง ลมหายใจแรงจนติดขัดบางครั้ง

เธอก้าวเข้ามาในอาคารอย่างไม่ไว้ใจ แต่กลับตาลปัตร ภายในคล้ายไม่น่ากลัวเท่าตอนอยู่ภายนอก มันอาจเป็นเพราะใจที่ชอบชิงตื่นกลัวไปเกินการณ์

แสงสีภายในร้านถูกจัดให้อยู่ในโทนอบอุ่น อากาศไม่เย็นนัก มีโต๊ะนั่งเหมือนร้านอาหารแต่เป็นเก้าอี้แบบโซฟาเตี้ยไม่ต่างจากผับหรูทั่วไป โดยจัดกึ่งเป็นเหมือนมุมพักผ่อนไม่แออัด แสงสลัวมองไม่เห็นใครชัดนัก ควันบุหรี่บางเบาจากบางโต๊ะลอยอวลเนิบนาบดังภาพสโลว์ เคล้าเสียงเพลงแผ่วพลิ้วจากนักร้องบนเวที

ความกลัวจางลงเหลือไว้แต่ความใคร่รู้ สาวพนักงานต้อนรับหน้าตาเป็นมิตรเดินเข้ามาทักทาย ถึงอย่างไรเธอก็ยังค่อนข้างสับสน ไม่มีใครที่ไหนมาผับโดยไม่มีเพื่อน หรือไม่ได้นัดใครไว้ นอกจากพวกอกหักชนิดไม่ต้องการใคร หรือบางคนซึ่งกลัวการอยู่บ้านคนเดียว มักจะมาซ่อนตัวอยู่ตามมุมมืดในสถานที่แบบนี้ หวังมาทิ้งความเศร้าเหงาหงอย โดยอาศัยบรรยากาศบรรเทาความเดียวดาย

“ทุกคนล้วนโดดเดี่ยว ฉันจะพาคุณไปนั่งมุมที่ที่คุณพอใจ” เธอพูดขัดจังหวะความสับสนให้กลายเป็นความฉงนราวล่วงรู้ความคิดรจเรข หรือพวกมาที่นี่ครั้งแรกอาจมาด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน พนักงานในคลับเลยถูกอบรมให้จัดหาคำต้อนรับไว้ เพื่อให้แขกผ่อนคลายและหมดความกังวลลงก็ได้

คงไม่มีห้องผู้ทอมอยู่ท่ามกลางผู้สาว หรือห้องผู้สาวอยู่ท่ามกลางผู้ทอมหรอกนะ สีหน้ากังวลเกิดขึ้นใหม่เมื่อผู้จัดการฝ่ายสินเชื่อสาวเผลอลอบคิด เพิ่มรอยย่นตามคิ้วหน้าผากและหางตา เมื่อพนักงานสาวพาเธอเดินขึ้นสู่ชั้นสอง

“คลับเฉพาะผู้หญิง อาจไม่ใช่เฉพาะผู้หญิงที่เป็นเกย์แต่รวมถึงผู้หญิงธรรมดาทั่วไปก็ได้นี่” เธอปลอบใจตัวเอง
“แต่ถ้ามาแล้ว ไม่มีความสัมพันธ์ทางด้านร่างกาย ผู้คนจะมาทำไม” ความสงสัยมากมายก่อตัวไปพร้อมกับจินตนาการ นึกถึงผับลับสำหรับผู้หญิงกระเป๋าหนักเข้าไปแสวงความสุขจากการบริการของบรรดาหนุ่มหน้าตาดี ที่เพื่อนเคยชวนให้ไปด้วย แต่เธอปฏิเสธ “ฉันจะไปได้อย่างไร” ทั้งยังไม่ต้องการเข้าไปหาประสบการณ์ไว้ประดับความรู้ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงด้วยกันล่ะ? เพราะคาดหวังดังนี้ใช่หรือไม่เธอจึงดั้นด้นมาที่นี่ มันช่างน่าอับอาย แต่ที่กรุงเทพฯเมืองฟ้ากลับเต็มไปด้วยเรื่องเช่นนี้

คนอีกเกรดนึง คนอีกระดับนึง ยังก้องอยู่ในหู ราวมันจะช่วยให้เธอวางใจลงกับเรื่องกฤษณาดำในหัวใจ

ตกลงเธอมาตามหาลูกหนี้ หรือคาดหวังสิ่งที่หัวใจเรียกร้องแต่ไม่กล้าทำ ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเผยหรือชวนใครมาเป็นเพื่อน เงื่อนไขต้องมาคนเดียวกลับทำให้เธอยินยอมมา คนเรายอมประมาทเพราะสิ่งเร้นลับภายในได้จริงๆ ทั้งที่ไม่หวังจะเป็นศพลงข่าวหน้าหนึ่งก็ตาม

เธอเดินตามพนักงานเข้าไปนั่งโต๊ะด้านในสุดของชั้นสอง มีหญิงสองคนมานั่งเป็นเพื่อน ดูท่าทางจะเป็นผู้ทอมจาการแต่งกาย มีแต่ดี้มาที่คลับนี้หรืออย่างไร รจเรขมองการแต่งกายตัวเอง หรือการจะส่งใครมานั่งด้วยโดยไม่สอบถามนั้น ดูจากการแต่งกายของแขก

แต่ช่างเถอะ รจเรขยิ้มให้พนักงานก่อนเอนกายไปตามโซฟาอ่อนนุ่ม ชีวิตควรจะไร้สาระบ้าง ถ้าที่นี่มีระดับจริง สองคนที่มาเป็นเพื่อนนั่ง ก็คงน่าเสวนาด้วยไม่น้อย ชั้นบนปลอดจากควันบุหรี่ พนักงานต้อนรับคนนั้นเสมือนเดาใจแขกราตรีเช่นเธอได้ตลอดเวลา

แบบนี้หรือเปล่า... ที่เธออยากทำมานานแล้ว ปล่อยวางทุกอย่างลงเสียบ้าง

เพื่อนนั่งคนซ้ายหน้าสวยแนะนำตัวว่าชื่อซิน ต่างจากคนขวาซึ่งตัวเล็กกว่าหน้าดุแต่ดูเท่ที่ชื่อระวิ อาจไม่ใช่ผู้ทอมทั้งคู่หรอก หรือจะเป็นยูนิฟอร์มสำหรับพนักงาน อย่างน้อยก็เพื่อความสวยงามและแยกความต่างระหว่างแขกกับพนักงานได้ชัดเจน จะรู้ว่าใครเป็นอะไรคงจะเดาได้เมื่อเริ่มพูดคุย และถ้าจะมีเรื่องบนเตียงคงจะนัดไปต่อที่อื่นมากกว่า ที่นี่คงไม่ใช่คลับขนาดเริงสวาทกันโจ๋งครึ่มอยู่ตามโต๊ะโดยไม่มีใครอายใคร เหมือนในภาพวาดหรือที่เป็นข่าว แม้เธอจะเคยได้ยินว่าสาวโฮโมฯบางคู่มีสัมพันธ์กันในโรงหนัง รถทัวร์ หรือแม้แต่บนเครื่องบิน อย่างนั้นมันจะมีระดับไปได้อย่างไร

ทั้งสองสาวเสิร์ฟเครื่องดื่มและอาหารซึ่งส่งตามมาติดๆ คอยบริการเอาใจโดยเธอไม่ต้องสั่งอะไรสักอย่าง เป็นคลับที่น่าอัศจรรย์แท้ๆ ล้วนเป็นอาหารโปรดของเธอทั้งสิ้น

“อร่อยมากค่ะ” ยำสามกรอบพร่องไปมากสุด มันเป็นจานโปรดของรจเรข

“ท่าคุณจะคออ่อน” ซินที่นั่งด้านซ้ายเติมโค้กลงในแก้วเหล้า รขเรขมองระวิด้านขวา กลัวเธอจะตักอาหารนั่นเข้ามาป้อนให้ ไม่วายจินตนาการอีกแล้ว

แต่ทั้งสองสาวก็ไม่มีใครขยับเข้ามากระแซะหรือเบียดเธอ ไม่มีใครเริ่มบทรักด้วยสายตาหรือพูดจาแทะโลม เพื่อจะต่อไปยังการถึงเนื้อถึงตัวซึ่งยากต่อการหยุดได้ รจเรจได้แต่รับประทานอาหารไปช้าๆ สลับเครื่องดื่มและแอบจินตนาการในสิ่งที่ควรเกิดในสถานเริงรมย์

“ศิลปะนั้นงดงาม จนบางทีความเจ็บปวดคือความสุขที่น่าเสน่หาที่สุด” ถ้อยคำของลูกหนี้สาวคนนั้นยังแจ่มชัดราวเพิ่งได้ยิน หรือเป็นคลับที่ให้บริการเพียงแค่นี้ก็ได้ เพียงพูดคุยกับเพื่อนนั่งในเรื่องช่วยให้สบายใจ ถึงแม้ความมืดจะเรียกหาตัณหาให้ทะยานตัวออกมา แต่นั่นอาจยิ่งทำให้เจ็บปวดในภายหลัง ภาพวาด บทเพลง ศิลปะ น้ำตา อาจสวยงามกว่าบทอัศจรรย์อันเป็นต้นกำเนิดแห่งศิลปะ การไม่ได้ร่วมรักอาจเจ็บปวดไม่เท่าการร่วมรัก

แล้วทำไมต้องทำลึกลับยิ่งกว่าพวกให้บริการทางเพศ รจเรขดีใจและผิดหวัง กลัวแต่ก็อยาก จินตนาการแต่ก็หวาดระแวง ความรู้สึกตรงข้ามขัดแย้งจนทำให้เจ็บปวด มนุษย์เจ็บปวดเพราะขั้วตรงข้ามของความคิดเสมอ

“คนมาที่นี่เป็นใครบ้างคะ” ตัดใจเปลี่ยนเป็นคำถามเพื่อหารายละเอียด ไม่อยากจมอยู่กับความขัดแย้งในกล่องความคิด

“มีหลายประเภทมากค่ะ” ซินยิ้มหวาน

“ล้วนเป็นคนที่ไม่สมหวัง แต่ก็ไม่สิ้นหวัง” สาวหน้าดุที่ชื่อระวิเสริม หลังเงียบไปพักใหญ่ รจเรขสงสัยว่าตัวเองไม่สมหวังขนาดต้องมาเป็นหนึ่งสมาชิกของคลับนี้หรือย่างไร

“ด้านไหนบ้าง” คำถามดำเนินต่อ อย่างไรเสีย เธอขอหยั่งรู้เรื่องคนอื่นๆ ที่เข้ามายังสถานที่แห่งนี้ก่อน

สองสาวเพื่อนนั่ง แอบยิ้มมองหน้ากัน ก่อนระวิจะส่งสัญญาณพยักเพยิดให้ซินเป็นคนตอบดีกว่า

“ดร.สาวสวยที่นั่งอยู่ด้านล่างข้างทางเข้าที่คุณรจเข้ามา เธอดื่มจัด สูบจัด เพราะความเอาแต่ใจ ชอบสั่งสอน จนแฟนตีจาก ทั้งที่รักเดียวใจเดียวต่อกัน” ซินพูดด้วยน้ำเสียงไม่ส่อแววดูถูกแต่อย่างใด

“โอโฮ ถ้ารักเดียวใจเดียว ดิฉันคงไม่ยอมทิ้งคุณดร.ไปแน่เชียวค่ะ” ผู้จัดการสาวจากแบงค์ผู้เพิ่งเคยเหยียบย่างมาที่นี่ ส่ายหน้าไม่เข้าใจ

“คุณรจ ต้องเจอของจริงนะคะ ถึงจะเข้าใจ” ระวิเสียงหนักแน่น

“ก็ส่วนใหญ่ ดิฉันจะเคยได้ยินแต่ในลักษณะ ไม่ฝ่ายทอมเจ้าชู้ก็ฝ่ายดี้เจ้าชู้ สุดท้ายก็ไม่เหลือใคร ไม่ใช่หรือคะ” รจเรขพูดถึงแล้วก็เจ็บแปลบอยู่ลึกๆ พวกเธอคงว้าเหว่กับวัยชราตามลำพัง หรือเธอเองก็กำลังเผชิญกับความน่าหวาดหวั่นดุจเดียวกันทั้งๆ ไม่ได้เจ้าชู้

“นั่นก็ไม่ผิดค่ะ ปัญหาเรื่องความเจ้าชู้ ทอมอาจอ้างว่าผู้หญิงที่คบ ที่สุดก็ต้องไปแต่งงาน เลยต้องทำตัวมีไปเรื่อยๆ เพราะผู้หญิงมักมีแฟนชายด้วย เผื่อจะโชคดีกับใครสักคน แต่นั่นไม่ใช่สมัยนี้แน่ค่ะ สมัยนี้ผู้หญิงไม่แต่งงานค่อนข้างมาก ทอมก็ไม่ได้เลิกเจ้าชู้ จนผู้หญิงต้องหนีไปแต่งงานจริงๆ ไม่ก็เลือกอยู่คนเดียว สุดท้าย ทุกคนล้วนล้มเหลว” ซินกล่าวเสริมระวิ เธอไม่ดื่มเหล้าแต่จิบเบียร์เพียงน้อย ตอบไม่ตรงคำถามนักแต่แววตาเศร้าไปถนัด

ทุกคนล้วนล้มเหลวเป็นคำสะเทือนอารมณ์จนต่างนิ่งงันไปชั่วขณะ

“แล้วไม่มีเด็กทอมดี้รุ่นใหม่เข้ามาที่คลับนี้บ้างหรือคะ” รจเรจแทรก นึกถึงเด็กสาวเลสเบี้ยนรุ่นใหม่ หลายคนคล้ายเป็นตามกระแสนิยม อาจไม่เห็นเป็นเรื่องเสียหายเพราะภาพพจน์ไม่ได้ติดลบเหมือนแต่เก่าก่อน ในยุคที่วัยรุ่นมีเพศสัมพันธ์กันแต่เยาว์วัย เพราะสื่อลามกเข้ากระตุ้นรอบตัว ทารกแรกเกิดถูกทิ้งอยู่ตามถังขยะ พ่อแม่อาจเบาใจกว่าสำหรับการคบกันของเด็กสาว ด้วยหวังว่าคงจะเลิกราไปเองเมื่อถึงเวลาต้องมีครอบครัว

“ไม่มีค่ะ ..คนมาที่นี่ล้วนเข้าสู่ช่วงเวลาที่โดดเดี่ยว และไม่มีใคร” ซินพูดได้น่าขยาดกลัว รจเรขดีดตัวผึงขึ้นตรงกว่าเดิม เธอไม่น่าจะอยู่ในกลุ่มที่ต้องมาที่นี่ เธอไม่ใช่ดี้ที่ถูกทิ้ง หรือเจ้าชู้เปลี่ยนคู่ขาหน้าใหม่ไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายไม่เหลือใคร

“ทำราวว่า.. ที่นี่ จะช่วยให้คนไม่โดดเดี่ยว” เธอขัน เหน็บเล็กๆ มีอารมณ์ไม่พอใจบ้าง

“จะไม่โดดเดี่ยวอีกค่ะ” ระวิรับประกัน “แต่ก่อนจะบอกเหตุผลว่าทำไมเป็นเช่นนั้น คุณรจไม่อยากรู้หรือคะ ว่าทำไมคุณถึงเข้าสู่จุดที่โดดเดี่ยว และถึงได้มาที่นี่”

“ถึงแม้คนเราจะรู้ปัญหาของตัวเองได้ดีที่สุด แต่ดิฉันยังนึกไม่ออกค่ะ” น้ำเสียงจริงใจ แต่ออกจะเคืองอยู่บ้าง จะมากล่าวหาว่าเธอแก่จนพลาดรถไฟกระบวนสุดท้ายอย่างนั้นซิ

“ที่คุณรจโดดเดี่ยว เพราะการไม่เผยตัวไงคะ ก็ดีแล้วค่ะ ชีวิตไม่จำเป็นต้องมีแต่เรื่องรัก แต่บางทีก็จำเป็นต้องมีเพื่อน” ซินตอบแทนระวิ สองคนทำหน้าที่เข้าขากันได้ดี รจเรขเงียบไป จะไม่มีรถไฟกระบวนสุดท้ายที่พลาดหากเธอไม่พยายามขึ้น และถ้าขึ้นผิดมันจะยิ่งย่ำแย่กว่าการพลาด

“ถ้าคุณรจคิดว่าจะต้องรักษาตัวจนกลับไปเป็นหญิงที่รักชายตามปกติให้ได้ นั่นมันแค่ปกติทางโลก แต่หากคนเหล่านั้นยังมีพฤติกรรมมักมากด้วยการมากคู่ นั่นไม่ได้หมายถึงปกติทางจิตใจนะคะ จิตใจที่ปกติหมายถึงจิตใจที่มีศีลบริบูรณ์”

“เพราะไม่ว่าจะเป็นหญิงชายจิตใจแบบไหน ก็เป็นสมมุติไปตามกรรมทั้งนั้น ใครมีศีลเป็นปกติ ก็มีความสงบสุขไม่เร่าร้อนอย่างคนพร่องศีล สุขบนกองเพลิงก่อนกรรมจะตามทัน”

“คนมาที่นี่ไม่ได้ง่ายๆ หรอกค่ะ อย่างน้อยก็จะต้องเป็นพวกไม่ผิดคู่ของคนอื่น แต่ถ้าพลาดก็ต้องโดยไม่มีเจตนา และมีสำนึกพอจะเลิก” ซินสาวหน้าหวานเหมือนยังยืนยันว่าที่นี่เป็นคลับส่วนตัวมีระดับ และกำลังเฉลยด้วยว่าเป็นระดับของจิตใจมากกว่าวัตถุ

การสนทนาผ่านไปยาวนานพอควร รจเรขมองดูนาฬิกา คงถึงเวลาต้องกลับบ้านก่อนดึกเกินไป แต่นาฬิกายังเป็นเวลาสามทุ่มเหมือนตอนเข้ามา เธอแน่ใจว่านาฬิกาเรือนนี้จะไม่เสียง่ายๆ

“คุณจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้วค่ะ” ระวิมองหน้าก่อนยิ้มให้

“ที่นี่ ที่จริงจะเรียกว่าสวรรค์ก็ไม่ผิด ยังเต็มไปด้วยความสุขที่มนุษย์ต้องการและชอบแวะเวียนไปเสพ แต่ก็อย่างมีขอบเขต มีเพื่อนคุยพร้อมจะรับฟังปัญหาและไม่ทิ้งให้คุณต้องอ้างว้าง”

“ลูกหนี้สาวของคุณเสียชีวิตเพราะลูกน้องของคุณเป็นคนโกงเงินของเธอนะคะ ตำรวจคงจะพบศพในอีกไม่ช้า ตอนนี้เธออยู่กับเราแต่ยังเป็นห่วงคุณเลยกลับไปหา เพราะคุณจะเสียชีวิตในวันครบรอบวันเกิด ในเวลาเกิด”

“คุณสาบสูญจากโลกที่โดดเดี่ยว และจะเรียกหาความสุขได้เต็มที่ในที่แห่งนี้ ที่ที่ไม่ใช่ใครจะเข้ามาได้ง่าย ..นอกจากผลบุญพามา...”

สองเรา / RRR&B

Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2551

Last Update : 11 มิถุนายน 2551 16:33:55 น.

0 comments

Counter : 756 Pageviews.