|
|
|
ตอน16 วิมาน
เรื่องชุด เทวดาประจำกาย / ศรีจันทารา
ตอน 16 วิมาน
โอ้สวรรค์ บรมสุขยิ่งนัก ผมเปล่งอุทานให้กับภพภูมิที่ตัวเองกำลังเสวยสุข ที่นี่ไม่ความเจ็บป่วยหรือแก่ชรา ทุกสิ่งทิพย์ประณีตสะดวกสบายครบวงจร โดยไม่ต้องคอยคิดประดิษฐ์สิ่งใหม่ๆ อยู่เสมอ เหมือนเหล่ามนุษย์ที่ต้องคอยแสวงหาความสุขใหม่ๆ ไม่หยุดหย่อน แต่ไม่ค่อยยอมเก็บออมอริยทรัพย์มาเสวยสุขอันละเอียดครบครันยิ่งกว่า
เพียงแค่คิด.. คุณได้สิทธิ์ในสิ่งทิพย์ที่พึงปรารถนานั้นทันที
ขณะเหาะมายังฟากฟ้าแดนใต้ ผ่านสวนผารุสกวัน วิมานกลางอากาศก็ผุดขึ้นตรงหน้าผมอีกหลัง ส่งแสงประกายเรืองรอง สวยงามวิจิตรตระการตา เรือนวิมานค่อยๆ งดงามขึ้นอีก ประณีตซับซ้อนขึ้นอีกทุกขณะ ให้ผู้มาพบเห็นตะลึงลานเพลินชมอยู่นาน เจ้าของวิมานผู้นั้นกำลังทำอะไรอยู่หนอ วิมานถึงไม่เสร็จชั่วพริบตา แต่ค่อยๆ สวยสดงดงามขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน ใครนะใครกัน ใกล้จะมาบังเกิดบนนี้ ณ วิมานแห่งนี้
วิมานของใครกันหนอ พอเอ่ยถามออกไป บนวิมานทองคำลอยเด่นยอดเป็นแก้วแวววาวราวเพชร ก็ปรากฏนางฟ้างามแฉล่มแช่มช้อยผุดขึ้นประจำตำแหน่งอยู่ถึงพันองค์ ในชุดทรงทันสมัยกึ่งไทยกึ่งเทศต่างพากันหัวเราะพริ้มพราย ผมเลยถามบรรดานางฟ้าทั้งหลายต่อ
วิมานของใครเล่า แล้วเหตุที่เป็นทองคำเพราะอาศัยบุญอะไร
จะคลายข้อกังขาของคุณประภาธารา อาศัยบุญวิหารทาน สังฆทาน เอ็นดูต่อเลี้ยงสัตว์ แต่กำลังใจต่ำไปนิดจึงได้เป็นวิมานทองคำ พวกเธอตอบ แต่ละนางใบหน้าแฉล่มพริ้มพราย ช่วยกันคลายกังขาของผม
แม้กระนั้นก็ดี ยอดแทนที่จะเป็นทองคำอย่างตัววิมาน กลับกลายเป็นยอดแก้วเพชรแพรวพราวระยับ เพราะเจ้าของที่จะมาบังเกิดนี้ ชอบใจเฉพาะยอดมณฑป ตั้งแต่หลังคาขึ้นไปเบื้องบนของมณฑป เจ้าตัวนั้นเวลาเข้าไปในพุทธวิหารนั่นแลเห็นพระก็มีจิตชุ่มชื่น พอใจพระทุกรูป จิตติดใจในพระผู้ปฏิบัติชอบ ตายมาแล้วก็ได้วิมานอย่างนี้
แล้วไฉน ไม่บอกผมว่าเป็นวิมานของใคร พอยิงคำถามเดิมอีกครั้ง พวกเธอก็เอาแต่หัวร่อต่อกระซิก เอ.. หรือจะมีเงื่อนงำ ผมไม่มีเวลาพอจะโต้เสวนาต่อ จึงรีบเดินทางไปทำหน้าที่ที่รอคอยผมอยู่ ณ ยังจุดหมายนั่น
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
คนมีบุญบารมี ย่อมเสวยความสุขอยู่ตามวิมานชั้นต่างๆ แลกกับความดีงามและความเสียสละต่อสังคมส่วนรวมที่ตนได้กระทำไว้ หรือว่า.. สถานบันเทิงเริงรื่นเฉกเช่นสวรรค์เกิดขึ้นตามอำนาจบุญเพื่อสนองกลับคืนในสิ่งที่คนมีบุญบารมีสมควรได้รับ
ฉัตรวิมานสปา วิมานแห่งความผ่อนคลายห้าดาวย่านนนทบุรี ซ่อนแขกวีไอพีมีระดับไว้ตัวอาคารแต่ละวันไม่ต่ำกว่าสิบ เพราะหากไม่มีหน้าที่หรือตำแหน่งทางสังคมระดับสูง ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจ นักการเมือง ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ คงไม่มีเงินพอจะจ่ายค่าบริการพิเศษเฉพาะบุคคลที่แพงลิบลิ่ว
อาบน้ำสะอาดต่อเลยนะคะท่าน สาวน้อยหน้าแฉล่มเตรียมน้ำเย็นเพื่อกระชับรูขุมขนและเลือดที่พล่านอยู่ในกายเป็นขั้นสุดท้าย หลังขัดผิวให้ท่านในอ่างน้ำนม รอยยิ้มหวานกลบเกลื่อนการลอบหัวเราะขันในใจ ทั้งยังแสดงความเข้าใจใสซื่ออย่างล้ำลึก ถึงเหตุผลที่ท่านขัดสีฉวีวรรณเป็นพิเศษ ก็เนื่องเพราะอายุมากขึ้น
ผิวท่านผุดผ่องอย่างกับเทพบนฟ้า เธอหยอกระริก หัวร่อคิก
หลังอบสมุนไพร นวด ท่านเทพพิทักษ์ยังชอบขัดผิวด้วยน้ำนม การบริการพิเศษหากลูกค้าเรียกร้อง ฉัตรวิมานพร้อมตอบสนองความชื่นชอบส่วนบุคคล ทั้งยังจดจำว่าลูกค้าแต่ละคนชอบแบบไหนได้เป็นอย่างดี ซ้ำเป็นความลับสุดยอดหากลูกค้าต้องการ
หนูมีสูตรทำให้ผิวหน้านิ่มด้วยนะคะ หน้าจะนวล..ออกชมพูหรือเหลืองตามผิวเดิมด้วย ต่อให้ผิวดำ ก็จะดูเนียนคมขำเหมือนป๋อ นัทวุฒิเลยค่ะ.. เธอแอบกระซิบสูตรพิเศษที่จะทำให้ได้ค่าตอบแทนมหาศาล โดยไม่ต้องเซ้าซี้ ตักบาตรไม่ต้องถามพระ ทำให้พระกระอักกระอ่วนใจเปล่าๆ ผู้เสนอแค่รอรับส่วนบุญอย่างเดียวก็เกินคุ้ม
ที่นี่เป็นสปาที่มีชื่อเสียงด้านคุณภาพ ผู้มาใช้บริการได้รับความเป็นส่วนตัวในห้องเฉพาะกิจ แม้ทางกฎหมายจะพยายามออกมาตรการให้เป็นห้องกระจกเพื่อป้องกันการขายบริการที่มากกว่าสปา แต่การออกแบบห้องจากสถาปนิกผู้เชี่ยวชาญ ก็ยังทำให้ห้องหับชั้นหรู มีสัดส่วนชวนเพลินตากับธรรมชาติ และมีส่วนเฉพาะกิจซึ่งดูไม่ลึกลับแต่ลับลึกชวนให้ลูกค้าพึงพอใจ แม้แต่นายตำรวจชั้นสูง มาลองใช้บริการแล้วยังประทับใจทุกด้าน โดยเฉพาะมีผู้บริการฝีมือชำนิชำนาญ ที่งัดเอาการบริการส่วนตัวมาผูกใจลูกค้าได้อย่างไม่น่าเกลียด
ท่านเทพพิทักษ์นอนลอยคออยู่ในน้ำปริ่มอ่าง ฟ่องไปด้วยกลีบลั่นทม น้ำมันหอมระเหยกลิ่นลั่นทมโชยมาอ่อนๆ ชวนให้เคลิบเคลิ้ม สาวน้อยบรรจงขัดผิวหน้าให้ท่านอย่างละมุนละไม
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ใบโพธิ์นับหมื่นแสน ไหวระรัวราวกระดิ่งน้อยห้อยวิหาร ต่างแต่ว่าเป็นใบไม้เขียวอยู่บนต้นไม้ใหญ่ ผมหายใจสม่ำเสมอ ยืนเอนหลังพิงต้นโพธิ์ยักษ์ตระหว่านอยู่ในวัดบ้านเนินเตี้ย ซึ่งตั้งอยู่ลึกเข้าไปจากหาดเนินเตี้ย ริมทะเลชายฝั่งตะวันออก หลับตาฟังใบโพธิ์จริงแต่ละใบตีรัวสั่นไหวยามลมกระทบ ให้อารมณ์ชวนแปลกไปกว่าเสียงกังวานเล็กๆ ของใบโพธิ์ทองเหลืองยามกระทบขอบทองเหลืองของกระดิ่ง
เสียงกระซิกร่ำไห้ที่เฝ้ารออยู่ แหวกเสียงสั่นไหวระรัวของใบโพธิ์ระเริงลมมาสู่โสตประสาทของผม หลังเสียงล้อเข็นรถวิวแชร์เคลื่อนมาตามทางหญ้ามุ่งมาถึงหน้าต้นโพธิ์แล้วหยุดเงียบลงสักพัก พวงหญิงขาพิการวัยกลางคนนั่งสงบได้ไม่นาน เสียงสะอึกสะอื้นจึงเริ่มทวีความดังขึ้นทีละนิด น้ำตาร่วงเผาะ ไม่สามารถหยุดตัวซึ่งสะท้านไหว
ความทุกข์แสนสาหัสต่างๆ พรั่งพรูออกมาจากริมปาก ผมมีหน้าที่มารอฟังและรับรู้ เพราะเป็นเทวดาประจำกายของเธอ มันอาจช่วยให้เธอเข็มแข็งหรือคลายความอัดอั้นได้บ้าง กับการระบายต่อหน้าต้นโพธิ์เพื่อไม่ให้ใครอื่นรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง โพธิ์ต้นนี้จึงเสมือนดังหมอจิตเวช ที่ช่วยรักษาคนไข้ทางอารมณ์โดยไม่มีการโต้ตอบและไม่เรียกเก็บค่าใช่จ่าย เพียงแค่ให้ความหวังราวมีเทวดาบันดาล ก่อนเธอต้องกลับไปเลี้ยงลูกที่กำลังกิน กำลังเรียน กำลังโต และเป็นกำลังใจสำคัญที่ทำให้เธอต้องมีชีวิต
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
เสียงคลื่นสาดกระทบฝั่ง คล้ายชายคนรักพร่ำรำพันต่อหญิงสาวที่ถวิลหาอยู่มิรู้คลาย สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ก่อนจะย่างเข้าวัยแรกแย้มสะพรั่ง นั่งมองเหม่อออกไปนอกชายทะเลไกลสุดตา อีกไม่กี่วันเธอคงต้องไปเรียนต่อต่างประเทศตามความต้องการของผู้เป็นพ่อ จึงขอมาพักบ้านตากอากาศริมทะเลหลังเก่า ก่อนต้องจากประเทศไทยไป
บ้านหลังนี้อยู่ไม่ห่างจากวัดที่ชาวบ้านบนเกาะช่วยกันก่อสร้างไว้อย่างวิจิตร สาวน้อยพิมพ์วดีแอบหนีคนดูแลซึ่งพ่อเธอส่งมาคอยสอดส่องคุ้มครอง ออกมาที่วัดตามลำพัง
เธอเดินลัดเลาะมาตามชายหาด เลียบเข้าประตูวัด ศิลปะพื้นบ้านทำให้วัดสวยไปอีกแบบ ยอดโบสถ์อร่ามเรืองไปด้วยแก้วสีส่องประกายระยับประดุจหมู่ดาวมาจับกลุ่มเป็นอาณาจักรดารา ดูสวยน่าอัศจรรย์ เป็นดวงดาวที่เห็นแม้ในยามสว่าง ไพล่ให้เธอนึกไปถึงบ้านหินอ่อนที่ท่านรัฐมนตรีกำลังก่อสร้างเพื่อเป็นบ้านพักตากอากาศของเธอแทนหลังเก่า ระลึกถึงบ้านหลังนั้นแล้วก่อให้ความสะเทือนใจอย่างรุนแรง
บ้านเก่าก็ดีอยู่แล้วนี่คะคุณพ่อ ที่จริงพิมพ์ไม่อยากได้บ้านใหม่อีก แม่แต่บ้านใหม่ที่ประเทศอังกฤษ ซึ่งเธอเคยแจงเหตุผลว่าอยากไปอยู่กับครอบครัวชาวอังกฤษมากกว่า
เป็นถึงลูกรัฐมนตรี ทำไมต้องลำบาก
ไม่ลำบากหรอกค่ะ เพื่อนๆ ก็อยู่กันได้ คราวนี้พ่อไม่ตอบ แต่เป็นดุจดังคำตอบที่เธอรู้ความหมาย บางครั้งไม่เข้าใจว่าพ่อสรรหาทุกสิ่งมาปรนเปรอความสบายของลูกสาวคนนี้ เพราะความรัก หรือพ่อแค่สนุกกับการจับจ่ายวัตถุราคาแพงจนมันเพิ่มขนาดความใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ อย่างเคยตัว เพราะหน้าตา หรือว่ากลายเป็นสิ่งที่พ่อเธอเองก็ไม่เข้าใจ กับการไม่สามารถหยุดความไม่พอของตัวเองลงได้
ข่าวท่านรัฐมนตรีจะกลับมาเยี่ยมเยียนชาวบ้าน เพื่อพัฒนาบ้านเกิดให้เจริญ ออกมาจากปากของท่านตามข่าวที่ให้สัมภาษณ์ในหน้าหนังสือพิมพ์ ชาวบ้านตื่นเต้น กระหายใคร่รู้ว่าท่านจะมาหาข้อมูลกลับไปทำโครงอะไรบ้างเพื่อการพัฒนา หรือจะปรับปรุงสถานที่และวิถีชาวบ้านให้เจริญได้ขนาดไหน ผู้ว่าราชการจังหวัดฯถึงกับมาจัดการต้อนรับเอิกเกริกถึงหมู่บ้านที่ท่านเกิด คงเดินตามวิถีผู้บริหารประเทศ ที่ทำตัวเป็นแบบอย่างในการลงพื้นที่เยือนจังหวัดต่างๆ อยู่แล้ว
โดยท่านจะกลับมาร่วมทำบุญกับชาวบ้านในวันมาฆบูชานี้ ก่อนจะจัดเสวนาภายในลานวัด และให้มีเจ้าหน้าที่รับร้องเรียนปัญหาและข้อเสนอต่างๆ ของชาวบ้าน
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
หินอ่อนถูกลำเลียงมากองพะเนิน เพื่อสร้างคฤหาสน์หลังใหญ่ให้เสร็จทันกำหนด พิมพ์วดีอาจใช้เป็นที่พักผ่อนช่วงปิดเทอม แค่ตกแต่งด้านหน้าและเสาอีกหกต้น ก่อนขัดเงาทั่วทั้งหลังที่สร้างด้วยหินอ่อน นี่ถ้ารวยขนาดใช้ทองคำสร้างได้ ท่านรัฐมนตรีเทพพิทักษ์ก็คงสร้างแล้ว หลังคาเป็นกระจกแก้วเพื่อมองเห็นดาวยามค่ำ ท่านรู้ใจลูกสาว เธอเป็นเด็กโรแมนติก ชอบขออนุญาตทางบ้านขึ้นเขาไปดูดาวบนท้องฟ้า อย่างนั้นสู้ชวนเพื่อนๆ มาดูเสียที่บ้านไม่ได้ สุขสบายกว่ากันเยอะ
แม้แต่บ้านในอังกฤษราคาเกือบร้อยล้าน ทั้งที่ตัวท่านก็ใช่ว่าจะพูดอังกฤษแตกฉาน อาศัยข้ออ้างลูกสาวจะไปเรียนต่อพอบิดบังข้อกล่าวหา ว่าไม่ใช่ความอยากจะมีบ้านตามๆ กระแสพวกไฮโซในช่วงนี้ เผอิญลูกสาวคนเดียวของท่านจำเป็นต้องอาศัย ไม่ใช่เป็นการทำให้ประเทศชาติเสียดุลโดยที่ตัวเองหนึ่งปีจะได้ไปอยู่สักกี่วัน แต่นั่นคือบ้านถาวร
ผมยืนมองบ้านซึ่งกำลังก่อสร้าง ย้อนนึกไปถึงวิมานทองคำที่เพิ่งเห็นขณะเหาะผ่าน ก่อนจะมาถึงวัดแห่งนี้ รู้ว่าบ้านหลังนี้ใครเป็นเจ้าของ แต่วิมานนั่นใครกันหนอที่เป็น
พวงเข็นรถตัวเองออกมาจากต้นโพธิ์ มาถึงโบสถ์ด้วยความยากลำบาก เธอมองโบสถ์อันวิจิตรตระการขณะพระภิกษุกำลังเดินมาทำวัตรเย็น ลมโชยโบยพัดเบาเนิบนิ่ง ชวนสัมผัสถึงความสุขสงบของผู้ทิ้งโลกเบื้องนอกที่วุ่นวายแล้ว พวงลืมเลือนแม้แต่ทุกข์ของตัวเองลงชั่วขณะ ก่อนยกมือพนมภาวนาให้ตัวเองได้มีชีวิตอย่างพระในสักชาติหนึ่ง เพราะท่านคือผู้มีชีวิตไปดีแล้ว
พิมพ์วดียืนอยู่อีกมุมของโบสถ์ ผมดำขลับดังนิลนุ่มสลวยดังใยไหมถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราราวนางอัปสร ทำให้พระบางรูปเผลอสติชำเลืองจับจ้องด้วยความชื่นชมก่อนตัดใจเดินเข้าตัวโบสถ์ เพื่อตัดเยื่อขาดใยจากโลกภายนอกที่เป็นมายาหาความยั่งยืนไม่ได้แม้สักนาที สาวน้อยเพริดชมยอดโบสถ์แก้วอย่างลืมตัว
พวงเพลินดูพระหลายรูปอยู่สักครู่ คล้ายนึกอะไรได้ ขยับรถเข็นจะหมุนออกจากโบสถ์ สาวแรกดรุณบังเอิญหันมาเห็นเธอเงอะงะน่าลำบากบนทางไม่สะดวกสำหรับรถเข็น รี่เดินมาให้ความช่วยเหลืออย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด
หนูจะช่วยนะคะ คุณป้าจะไปไหนคะ
อยากจะไปทำบุญสักหน่อย
ใจเดียวกันเลยค่ะ แต่มาทำวันพระพรุ่งนี้เลยดีไหมคะ พิมพ์วดีนึกถึงวันพรุ่งนี้ ที่คุณพ่อของเธอจะเดินทางมาถึงแต่เช้า เพื่อร่วมทำบุญวันมาฆบูชากับชาวบ้าน วันสำคัญที่เพิ่มความสำคัญให้ชาวบ้านตื่นเต้นขึ้นอีก หลังพระฉันเพลและชาวบ้านร่วมรับประทานอาหารกลางวันแล้ว จะมีการเปิดเต้นท์รับฟังปัญหาหรือข้อเสนอของชาวบ้านหลังเสวนาร่วมกัน จากนั้นจะพากันเวียนเทียนในตอนหัวค่ำ
ป้าน่ะ ทำบุญเล็กๆ น้อยๆ หยอดเอาตามตู้บริจาคที่ทางวัดจัดตั้งไว้เท่านั้นแหละค่ะ พวงถอนใจ ออกตัวเพราะไม่มีเงินมากมายพอจะทำบุญอะไรมาก คงไม่ต้องรอวันพรุ่งนี้
แต่พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญนะคะ มาทำพร้อมกันดีกว่า
ลมยามเย็นรำเพยพัดนำกลิ่นหอมของดอกไม้ชายทะเลเข้ามาฝากในบริเวณวัด มีต้นลั่นทมหลายต้นภายในวัด คนอยู่กรุงมานานอย่างพิมพ์วดีราวชื่นใจเป็นพิเศษกับบรรยากาศธรรมชาติสดใส ฝูงนกบินผ่านยอดโบสถ์เป็นทิวแถว เพื่อกลับรังไปพักผ่อน
ยอดโบสถ์สวยจังเลย ทั้งคู่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นยอดโบสถ์แก้วงามจับตา ก่อนหันมามองกันด้วยความฉงน
หนูจะช่วยเข็นรถพาป้ากลับบ้านนะคะ ท่าทางคุณป้าจะเหนื่อยๆ
ไม่ต้องหรอกจ๊ะ บ้านป้าอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง
ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ วดีดึงดันจะไปส่ง
แม่พวงปอกฝรั่งลูกน้อยออกเป็นชิ้น แต่ละชิ้นมีค่า จ้อยผู้เป็นลูกสาวรับไปราวกับมันคือช็อกโกแลตราคาแพง ใช้ฟันบนถากกินบางๆ คล้ายขูดมะพร้าวทีละน้อย ไม่อยากกัดแทะคำโตเพราะกลัวหมด อมๆ ดูดๆ หลับตากินอย่างตั้งใจ ฝรั่งชิ้นนึงกินได้นาน ลิ้มรสมันอย่างมีราคา เสียงดูดจู๊บจ๊าบท่าทางเอร็ดอร่อยเกินประมาณ พวงมองลูกอย่างสงสาร ถ้าไปเกิดเป็นลูกคนมีสตางค์ คงไม่ลำบากลำบนอย่างนี้
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
วันวิสาขบูชา ขึ้น 15 ค่ำเดือน 7 นั้น เปรียบดังวันพระพุทธเจ้า รำลึกถึงวันประสูติ-ตรัสรู้-ปรินิพพาน
วันอาสาฬหบูชา ขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 เปรียบดังวันพระธรรม รำลึกถึงปฐมเทศนาหลังจากพระพุทธองค์ได้ตรัสรู้แล้วแก่ปัญจวัคคีย์ เรียกว่าธัมมจักกัปปวัตตนสูตร เป็นพระสูตรที่ประกาศให้ทราบถึงการที่พระองค์ ได้บรรลุสัมมาสัมโพธิญาณ ยังผลให้พระอัญญาโกณทัญญะเกิดดวงตาเห็นธรรมออกบวชเป็นพระสงฆ์องค์แรก ทำให้พุทธศาสนาครบพระรัตนตรัย กงล้อธรรมได้เคลื่อนหมุนแล้ว และการเผยแพร่ธรรมจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีวันหยุด
ส่วนวันมาฆบูชา ขึ้น 15 ค่ำเดือน 3 (เดือน 4 ในปีอธิกมาส)นั้น เปรียบดังวันพระสงฆ์ เป็นวันจาตุรงคสันนิบาต เพราะเป็นการประชุมพร้อมด้วยองค์สี่คือ จันทร์เพ็ญเสวยมาฆฤกษหนึ่ง พระสงฆ์ 1,250 รูปมาประชุมพร้อมกันหนึ่ง ล้วนเป็นเอหิภิกขุอุปสัมปทาหนึ่ง และเป็นพระอรหันต์ทั้งสิ้นหนึ่ง เพื่อที่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าจะทรงประทานโอวาทปาติโมกข์ ละชั่ว ทำดี ทำจิตให้บริสุทธิ์ นอกจากจะรำลึกถึงพระสงฆ์ ยังมีนัยยะถึงพุทธบริษัททั้งหลายที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เป็นผู้ดำเนินไปในเส้นทางที่ดีแล้ว
หากใครรู้ว่าวันมาฆบูชาไม่ได้มีความหมายเพียงรำลึกถึงครูบาอาจารย์ ยังเป็นการตระหนักถึงความเป็นพระในตัวเอง หากสามารถ ละชั่ว ทำดี ทำจิตบริสุทธิ์ เข้าสู่การเป็นพระแท้ ซึ่งไม่ใช่เพียงสมมุติสงฆ์ ก็คงได้ประจักษ์แจ้งถึงความรักขององค์พระสัมมาสัมพุทธะที่มีต่อเราส่ำสัตว์ทั้งหลาย ทรงชี้ทาง และสอนให้เราได้เข้าใจถึงการกลับสู่ธรรมชาติแห่งความดีงามเดิมของตัวเราเอง
ผู้คนทยอยมาถึงวัดตั้งแต่เช้ามืด นอกจากการตักบาตรทำบุญตอนเช้า ผู้ว่าจะเดินทางมาที่นี่เพื่อต้อนรับท่านรัฐมนตรีเทพพิทักษ์ เต้นท์ถูกตั้งเสร็จตั้งแต่เมือคืน ทั้งกำนัน เจ้าหน้าที่เทศบาลตำบล อำเภอ และระดับจังหวัด รวมทั้งครูอาจารย์ ช่วยงานกันโกลาหล กับการต้อนรับบุคคลสำคัญ ซึ่งท่านจะเดินทางมาถวายอาหารเพลด้วยตัวเอง น่าจะมาถึงก่อนสิบโมงเช้า
คุณพ่อคะ.. พิมพ์วดีโทรฯหาพ่อ เพื่อย้ำสัญญาว่าหากเจอกันในวัดจะไม่บอกใครว่าเธอเป็นลูกสาว เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอเป็นใคร เพราะอาจทำให้พวกเขาต้องเดือดร้อนวุ่นวายเพราะเธอ เทพพิทักษ์รับปาก แต่ไม่ใช่เพื่อให้ชาวบ้านไม่ต้องเดือดร้อน แต่เขาอยากให้ลูกสาวปลอดภัยหากไม่มีใครรู้จักมากกว่า
ถึงไหนแล้วคะ รีบๆ นะคะ ค่ะ.. สวัสดีค่ะ เธอวางสายไป หลังท่านรัฐมนตรีตอบกลับมาว่าอีกไม่นานก็จะถึงแล้ว
ผู้ว่าฯก็เดินทางมาถึงแล้ว เจ้าอาวาสพระภิกษุและเณรก็เข้าประจำอาสนะแล้ว ชาวบ้านหลายคนเริ่มกระสับกระส่ายเมื่อใกล้เพลเข้าไปทุกที เวลาล่วงเลย จนผู้ว่าฯต้องประกาศว่าท่านรัฐมนตรีมีปัญหาในการเดินทาง การเดินทางมาจากกรุงเทพฯ เมืองที่มีการจราจรติดขัดไม่แน่ไม่นอน อย่าว่าแต่ออกต่างจังหวัด แม้การเดินทางภายในตัวเมืองกรุงเทพฯเอง ก็กำหนดเอาแน่เอานอนกับเวลาได้ยาก
ดูเถอะ ให้พระมารอไม่เหมาะ เสียงกระซิบของตาสียายสาสักคนแว่วมา แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ใกล้เวลาจะเที่ยงเข้าทุกที เจ้าอาวาสต้องสะกิดบอกให้อาราธนาศีลเพื่อสวดมนต์ตามพิธีกรรม มิฉะนั้นคงไม่ทันฉันเพลแน่
ผมเดินตามพวง ที่เข็นรถเข็นมาที่วัด พิมพ์วดีเข้ามาช่วยเข็นรถเธอให้มาอยู่ใกล้เก้าอี้ประธานเปิดงานก่อนออกไปสังเกตการณ์ภายนอก พวงเฝ้าดูผู้คนทำบุญด้วยความปลาบปลื้ม เธอเองก็เป็นหนึ่งในชาวบ้านที่อยากยลโฉมรัฐมนตรี อยากพึ่งใบบุญร้องเรียนเรื่องเดือดร้อนที่ตนประสบ ความหวังที่รอคอยคนใหญ่คนโตมันเต็มตื้นเพราะเชื่อว่าคนมีอำนาจวาสนาจะช่วยเหลือได้รวดเร็วราวปาฏิหาริย์
เสียงอึงอลฮือขึ้นเมื่อโทรโข่งรูปกระจับ มีเสียงเล็ดดังออกมาปากต่อปากว่า มาแล้วๆ ต่อๆ กันไป เมื่อคนหนึ่งได้ยินอีกคนหนึ่งพูด ก็จะพูดในสิ่งที่ตนได้ยินต่อๆ ไปอีก
รถเบ๊นซ์ตากลมคันใหญ่เลี้ยวเข้ามาในวัด ก่อนจอดข้างเต้นท์ ชาววัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ ผิวพรรณทั้งใบหน้าเนื้อตัวงามผุดผ่องราวเทวดา ก้าวเท้าออกมาจากรถ
โอ..สวยยังกะทองทา สงสัยเป็นคนมีบุญวาสนามาเกิดจริงๆ ตาแกละถึงกับเพ้อ เคยเห็นรัฐมนตรีแต่ในจอทีวี ไม่คิดว่าตัวจริง ผิวพรรณจะดีปานนี้
ท่านรัฐมนตรีรีบเดินมาที่เต้นท์ เพราะรู้ว่าตัวเองค่อนข้างสายจนน่าเกลียด ท่านยิ้มให้ชาวบ้านและค้อมตัวน้อยๆ อย่างเป็นกันเอง ทำลายความหงุดหงิดในการรอของชาวบ้านตาดำๆ เสียสิ้น แต่ขณะเดินผ่านรถเข็นพวงที่ฉีกยิ้มกว้างยังไม่ทันได้นั่งเก้าอี้ประธาน ชายสูทเทาคล้ายผู้อารักษ์ขาก็วิ่งเข้ามากระซิบกระซาบท่าน
บ้านหินอ่อนที่กำลังสร้างถูกวางระเบิดขอรับ โชคดีที่คุณหนูอยู่ที่วัด ส่วนตลาดสะพานแก้วที่กรุงเทพฯถูกวางเพลิง ไอ้เป็ดว่าเป็นฝีมืออีจงดีที่หาว่าค่าเช่าแผงแพง ทั้งดอกเบี้ยเงินกู้ของท่านก็โหด เป็นแม่ค้าที่ท่านไล่ออกไปหลังส่งคนไปซ้อมมันน่ะครับ แต่ผมว่าน่าจะเป็นศัตรูเก่าที่กะเล่นเราทีเดียวมากกว่า
หน้าตางดงามปานเทพของท่านเทพพิทักษ์ซีดสลด ก่อนขึ้งเครียดคล้ายกลับกลายมาเป็นยักษ์มาร แต่ยังไม่ทันจะสั่งการอะไรลูกน้อง ชายชุดดำรักุมสองคนก็บึ่งมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดห่างหน้าเต้นท์ไม่เกินสามเมตร ความสงสัยของทุกคนช้ากว่ามือของของชายคนหลังซึ่งถลกขากางเกงดึงปืนออกมาจากจากรองเท้าหุ้มข้อ เล็งมายังท่านรัฐมนตรีซึ่งเพิ่งเบือนหน้าจากลูกน้องหันมามองพวกมันอย่างสงสัย ผมเองก็เตรียมพร้อมอยู่แล้ว ชาวบ้านทั้งหลายแตกฮือวิ่งหนีเอาชีวิตตัวเองไว้ก่อน มีแต่พวงที่นั่งตะลึงทำอะไรไม่ถูก
มันเหนี่ยวไกปืนตรงมาที่เป้าหมาย ฉับพลันนั้นท่านเทพพิทักษ์รู้สึกถูกกอดด้วยผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่วิ่งมาจากไหนไม่ทราบ ท่านและเธอล้มลงในจังหวะที่กระสุนลั่นออกมาสี่นัด ผมกระโดดเข้าบังร่างพวง เพราะเมื่อร่างทั้งคู่ถึงพื้นเป็นจะเหตุให้อีกสองนัดที่เหลือหลุดมาโดนพวงซึ่งเป็นเป้านิ่ง แต่ผมกลับกระดอนออกมาเมื่อพยายามเข้าไปแทรกตัวเพื่อบังร่างของคนที่ผมต้องปกป้อง นี่มันอะไรกันนี่ น่าแปลกจริงๆ
กระสุนเข้าร่างพิมพ์วดีสี่นัดจากการเข้าบังร่างพ่อของตัวเอง อีกสองนัดเฉียดสีข้างท่านรัฐมนตรีตรงเข้าร่างหญิงพิการบนรถเข็น ทั้งสองเสียชีวิตทันที ก่อนวิญญาณออกจากร่างมายืนข้างผม
ชายชุดดำทั้งสองปฏิบัติงานคล่องแคล่วดุจมืออาชีพ มันหลบหายไปอย่างรวดเร็ว กว่าที่ลูกน้องของท่านเทพพิทักษ์และตำรวจจะยิงกราดโต้ตอบ และติดตามไป
ท่านรัฐมนตรีพอเห็นร่างที่เข้ามาบังตัวเองจนเสียชีวิตว่าเป็นพิมพ์วดีลูกสาว ถึงกลับร้องไห้โฮ มองหน้าลูกสาวคนเดียว สลับกลับมามองพวงบนรถเข็นที่ต้องมาตายเพราะตัวท่านเองด้วยเช่นกัน
เกิดอะไรขึ้น พวงถามอย่างงุนงง ตอนนี้เธอสาวและสวยขึ้นกว่าเดิมหลายสิบปี แทบไม่ต่างจากสาวน้อยอีกคนที่มาตายพร้อมกัน
ทำไมเป็นแบบนี้ พิมพ์วดีงงงวยไม่แพ้กัน
ภาวะไม่อาจฝืน ผมสรุปกับตัวเอง ทั้งที่เป็นภาวะขัดข้องของพวงที่ผมจะอาจเข้าช่วยได้ หรือคงเป็นเงินที่เธอแอบทำบุญเมื่อเช้าตอนเจ้าอาวาสเดินมาแน่ๆ มันเต็มด้วยโมทนาจิต ทำให้เธอหมดกรรมถึงเวลาเสวยบุญเสียที หมดเวลาทรมานในร่างพิการนั่นแล้ว
นึกถึงวิมานที่ผ่าน ก่อนที่ผมจะตรงมาที่วัดนี้ วิมานของใครกันหนอ ผมมองหน้าสาวสองคน ก่อนหัวเราะหึๆ
ผมชื่อประภาธารา เป็นเทวดาประจำกายของคุณพวง เราทำความรู้จักกัน ก่อนที่อะไรๆ ก็ต้องเป็นไปตามที่มันต้องเป็น
ท่านรัฐมนตรีรับจ้อยลูกของพวงมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ความที่ลูกสาวคนเดียวมาตายก่อนทำให้ท่านปลงชีวิตขึ้นมากะทันหัน จ้อยได้ชื่อใหม่เป็นพิมพ์วดี เป็นลูกสาวคนใหม่ที่ท่านกับภรรยารักปานแก้วตาดวงใจ และนำลูกสาวไปเลี้ยงที่บ้านพักในอังกฤษที่เพื่อระลึกถึงลูกสาวคนก่อน หลังวางมือจากการเมืองและธุรกิจลง
คนเราก็แปลกนะ อยากเป็นเทวดากันเฉพาะแต่อยู่บนโลก ไม่ใช่อยากมาเป็นเทวดากันเสียจริงๆ ด้วยการถือศีลห้าและมีความละอาย-เกรงกลัวต่อบาป(หิริ-โอตตัปปะ) อะไรกันหลอกให้ พวกเขาอยากใช้ชีวิตราวเทพสมมุติหรือเป็นพวกอภิมหาเศรษฐี ..มากกว่าการมาเป็นเทวดาจริงๆอย่างผมร้อยเท่าพันทวี
ผมยืนอยู่หน้าวิมานทองคำยอดแก้วแวววาวราวเพชร นางฟ้าผู้มีบุญทัดเทียมกันมาบังเกิดขึ้นพร้อมกัน แม้จะแตกต่างกันบนโลกที่ต้องลงไปใช้กรรมเก่าต่างกัน ดูเหมือนพิมพ์ผกามาศและพวงผกามาศทั้งสององค์จะทำใจได้บ้างแล้วกับเรื่องมี่ผ่านมาบนโลกมนุษย์
| Create Date : 15 มิถุนายน 2551 |
|
0 comments |
| Last Update : 16 มิถุนายน 2551 11:14:02 น. |
| Counter : 629 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
