โอวาทธรรม
ของ
พระครูสุทธิธรรมรังสี
(หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท)
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อ.สามโคก จ.ปทุมธานี



การปฏิบัติการพิจารณาธรรมะ ให้เห็นเป็นปัจจุบันธรรม
อย่าส่งจิตถึงอดีต อนาคต จะเป็นความกังวลฟุ้งซ่านไป

เพราะว่าธรรมะทั้งหมดที่พระพุทธองค์ทรงแสดงออกมาจากจิตคือ พระทัยที่บริสุทธิ์นั้น
การดับทุกข์ คือ การรู้เท่าทันทุกข์ ไม่ยินดียินร้าย
การพิจารณากายให้รู้เท่าทันทุกข์ ให้รู้เท่าทันความเป็นจริง
เวลาพิจารณาอย่าใส่สิ่งที่ไม่มีเข้ามา และอย่านำสิ่งที่มีอยู่ออกหรือตัดออก
อันนี้จะเป็นความไม่ละเอียดในการพิจารณา

การปฏิบัติมรรค ๘ นั้น สมาธิมรรคสำคัญมาก
นอกนั้นเป็นส่วนปริยาย เมื่อเราปฏิบัติสังเกตด้วยธรรมะ
และอาการของธรรมะที่จิตถึงขั้นละเอียดปราณีตแล้ว
ก็จะเป็นสันทิฏฐิกบุคคล คือ เป็นผู้รู้ ผู้เห็นเสียเอง

เวลาปฏิบัติสมาธิด้วยจิตภาวนา ถ้าจิตเราส่งออกนอกวงกาย
จิตนั้นยังไม่เป็นมหาสติ มหาปัญญา
จิตนั้นจะเป็นมิจฉาทิฏฐิ ไม่เป็นทางดำเนินอันชอบ

นักปฏิบัติสำคัญที่สุดต้องเด็ดเดี่ยว กล้าหาญ
พยายามรักษาจิตให้เสมอ อย่าให้ขึ้นลงตามกิเลสที่มาก่อกวน
การรักษาจิตให้เป็นปกติได้ จะมีความสุขในการปฏิบัติ

จิตนี้เมื่อเราปฏิบัติถึงจุดแห่งผล อานิสงส์จะหาประมาณมิได้
การปฏิบัติทางจิตจึงจำเป็นแก่ผู้มีปัญญา
ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใด ธรรมข้อหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ลึกลับที่สุด
เป็นที่พึ่งถาวรแก่เราได้ ก็คือ
อตฺตาหิ อตฺตโนนาโถ
พึ่งตนรู้ตน แล้วก็จะรู้ในสิ่งทั่วไป
เพราะตนนั้นแหล่ะเป็นเหตุ เป็นต้นเหตุของทุกสิ่ง