1547 ไกลแค่ไหน ....หัวใจไปถึง 1547 หลายคนอาจจะงง ว่าเป็นเลขอะไร ไม่ได้มาใบ้หวย ไม่ได้มาทำนายวันสิ้นโลก (ก็แหงล่ะ) แล้วมันเป็นเลขอะไรล่ะ สงสัยกันอ๊ะป่าว ตัวเลขนี้มันเกี่ยวกะทริปของเรา ที่เพิ่งกลับมาสดๆ ร้อนๆ ก้นยังแอบระบม (ระบมอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้ เดี๋ยวรู้ว่าหนีเที่ยว) เดากันได้แล้วอ่ะสิ ถ้ายังเดาไม่ออกไว้ค่อยเฉลยทีหลังละกันนะ 9 ชีวิต (รวมพี่คนขับ)ออกเดินทางจากกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร ประมาณ 3 ทุ่มจากบิ๊กซีสะพานควายตอนแรกกะออกเร็วกว่านี้ อาจเป็นเพราะว่าวันที่ 4 ธค. เนี่ย ใครก็อยากทำ Mega Combo Hit!!!! ให้เป็น วันหยุดยาวกันทั้งน้าน (เข้าใจเราก็อยากทำเหมือนกัน อิอิ) ประมาณเที่ยงคืนเราแวะรับสมาชิกอีก 1 คนที่ นครสวรรค์ นั่งกินก๋วยเตี๋ยวรองท้อง ( ยุงที่โน่น กัดเจ็บมากมาย T ^ T ) จากนั้นก็ออกเดินทางต่อมุ่งสู่ตาก 5 ชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนโกหก และแล้วเราก็ถูกปลุกขึ้นมา จากนิทรารมย์ อันแสนสุข จริงๆ ก็เพิ่งได้งีบหลับตอนประมาณตี 3 อ่ะ นอนดูหนัง "หนึ่งใจเดียวกัน" สร้างอารมณ์ร่วมก่อนสถานการณ์จริง เช้าแล้วแต่แดดยังไม่ออก พวกเราก็มาเติมพลังกันด้วยโจ๊ก เจมส์ ที่แม่สอด ไปตลาดซื้อของกิน คนอื่นได้ของกินเราดันได้ถุงมือ กะแขนเสื้อซะนี่ จากนั้นก็แวะบ้านคุณเปิ้ล อาบน้ำแต่งตัวกันก่อนตามอัธยาศัย (เผื่อใครจะไม่อาบอีก ---สุดท้ายก็อาบอ่ะนะ) ก่อนออกเดินทาง แวะขอพรผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ให้พรเสร็จ รับขันหยิบกิ่งไม้มา ชาวคณะขยับเข้าไปใกล้ทันใด แต่ช้าก่อน ผู้ใหญ่เอากิ่งไม้พรมน้ำให้ตัวเอง เล่นเอาหลายคนงง ไปเลย --เราก็งงนะ เอ๋อเล็กน้อย ไม่พรมให้เราเหรอ 555 เสร็จแล้วเราก็ไปแวะค่ายผู้อพยพ ไปส่องดู เพราะเข้าไปไม่ได้อ่ะ เลยเก็บภาพ ดอกเสี้ยว มาฝาก ดอกเสี้ยวกะตากเนี่ย ของคู่กันเลยนะ พอถึงท่าเรือแม่ตะวอ ประมาณ 11 โมงก็มาแวะรับสมาชิกเพิ่มอีกคนหนึ่ง แน่ะ เดินยิ้มแต้เข้ามาเลย หลังจากทักทายกันเล็กน้อยก็ เตรียมขนของขึ้นเรือกันทันที ขึ้นเรือกันเสร็จเรียยร้อย ก็นั่งรอกันว่าเมื่อไหร่น้อ เรือจะออก สงสัยจะให้ฝึกความอดทนกัน ไม่เป็นไร เรารอเค้า เค้าก็รอเรา สมาชิกที่ขึ้นเรือจะมี 2 กลุ่ม คือ กลุ่มเพื่อนของครูเสก(มีครูผู้หญิงด้วย) กับตัวแทนของคลับเรารักโปสการ์ด รอไปรอมาจนน้องไก่เฉา (ไก่เป็นๆ นะ ดิ้นไปดิ้นมาจนสาวๆ หวีด) แล้วก็มีบางคน เฉา จนต้องเหงาจนต้องใช้น้องไก่เป็นเพื่อนคลายเหงา เราก็ได้เวลาออกเดินทางกันซักที จากท่าเรือแม่ตะวอ ไปศศช แม่ลาบู อ.ท่าสองยาง จ.ตาก ใช้เวลาประมาณ 1 ชม.ครึ่ง เห็นไหม เรือออกแว้ว ที่อยู่หัวเรือคือครูเสก ครูเสกมาอยู่ที่แม่ลาบู ประมาณ 7 ปีแล้ว ระหว่างที่นั่งเรือ แดดร้อน ทำไรดีอ่ะ แน่นอนว่ากิจกรรมคือ ถ่ายรูป นั่งเรือมาได้ซักพัก เราก็ต้องแวะไปรายงานตัวที่ฝั่งพม่าก่อน ผ่านจากด่านแล้วก็มี ระหว่างทางมีน้ำตกเล็กๆ อยู่ด้านซ้ายมือด้วย ล่ะ พอไปถึงท่าเรือ แม่ลาบู ตอน 12.57 นาที เด็กๆ มารอกันเต็มไปหมด ตายล่ะ เราต้องใช้แรงงานเด็กเหรอเนี่ย รู้มาว่าน้องๆ ลงมารอเราตั้งแต่ 11 โมงแล้ว มิน่าพอพวกเรามาถึง ดีใจกันใหญ่เลย จากท่าเรือใช้เวลาประมาณ 2 ชม. กว่าจะเดินถึง ศศช แม่ลาบู (แต่นั่นคือเวลาคร่าวๆ เท่านั้น) เดินเข้าไปในหมู่บ้าน (แม่ลอทะ)ประมาณ 15 นาที ก็ใจชื้นขึ้นหน่อย ไม่ไกลอย่างที่คิดนี่นา ถึงแล้วหมู่บ้าน รูปน้องหมาในหมู่บ้าน แต่ ....... ช้าก่อน......... อย่าเพิ่งดีใจไป ......... ที่ๆ เราจะไปไม่ใช่ที่นี่ ........ เราแค่มาแยกของกันก่อนเท่านั้น !!! เป้าหมายต่อไปของเราคือ ต้นไม้ต้นนู๊น (ครูเสกชี้ให้ดู) แล้วมันต้นไหนละคะ ครู เอาเป็นว่า เราต้องออกกำลังขากันซักกะหน่อย เอ้า ออกเดินทาง ก่อนเริ่มเดินทุกคนก็คึกคักกันมากมาย ยิ้มแย้มแจ่มใส แต่พอเดินไป เดินไป เสียงเริ่มหาย มีแต่เสียงหอบหายใจมาแทน (ไม่เรท ค่ะไม่เรท) ก็แค่ตื่นเต้นเกินไปหายใจไม่ทัน อ๊ะ ไม่ใช่ แค่ลำพังเดินขึ้นเขาตัวเปล่าก็พอไหว แต่ทุกคนมีเป้ของตัวเองมาด้วยนี่สิ จะให้น้องแบก ก็สงสารน้อง ก็พี่ดันเอามาเองนิ จากหน้าใสๆ ก็เริ่มขาว ซีดไปตามความเหนื่อย หลายคนเริ่มใช้เครื่องทุ่นแรง บางคนถอดเสื้อ (ก็ยังไม่เรทนะ เพราะไม่เร้าใจ --555) เดินไปเดินไป เป็นชม.แล้วยังไม่ถึงซักกะที จะถามน้องๆ น้องๆ ก็ยิ้ม แล้วพูดภาษาปกากะญอ ตอบกลับมา (รู้งี้น่าจะขยันเรียนภาษาก่อนมานะเนี่ย) จริงๆ แล้วน้องๆทุกคนเป็นคนไทย เพียงแต่พูดไทยได้นิดหน่อย แล้วก็คงเขินเกินไปที่จะคุยกะคนแปลกหน้า อ้าวแล้วพี่จะรู้ได้ไงล่ะน้อง T ^ T ขา แบกเป้ไปเรื่อยๆ จนถึงครึ่งทางได้ กลุ่มเพื่อนครูเสกก็ถามว่า ไหวไหมเดี๋ยวช่วยแบกเป้ให้ แรกๆ ก็นะ มั่นใจในความถึก แต่ผ่านไป เดี๋ยวจะเป็นภาระ เพราะเดินช้ามากมาย แถมหายใจไม่ทัน ก็เลยโดนปลดเป้ออกไปหนึ่งใบ แลกกับกระเป๋ากล้อง เดินต่อไปเรื่อยๆ แม่หญิงพูดอะไรกับเราไม่รู้ เราก็ส่งน้ำให้ ปรากฏว่าจะช่วยถือกระเป๋าให้ สรุป โดนปลดกระเป๋ากล้องไปอีกใบ เราเลยเดินตัวเปล่า พร้อมน้ำอีก 1 ขวด เพื่อนครูเสก คนนึงช่วยแบกเป้ให้ อีกคนให้กำลังใจ ขอบคุณมากเลยนะคะ (ดันลืมถามชื่ออีก -*- ) พี่ที่สวมหมวกฟ้าช่วยแบก หลันหลัน (กระเป๋า)ให้ค่ะ อีกคนก็ชวนคุย เอ๊ะ หรือเราชวนเขาคุยหว่า ทางแยก จากนี้ไปก็แค่ลงเขาอีกจิ๊ดเดียว (ของคนพื้นที่ 5555) เอ้า อีกนิดนึง ในที่สุดก็เดินถึงซักกะที เราถึงที่นี่ประมาณ 16.45 เอ้าชักภาพกันหน่อย พวกเราตกลงกันว่าจะแจกหมวกเสื้อผ้า อุปกรณ์การเรียนให้เสร็จ ในวันนี้ล่ะ มีของส่งมาถึงก่อนแล้ว ส่วนที่ขนมาเป็นส่วนที่จะทำการแจก ในวันนี้ บลอกยาวไปแล้วขอตัดจบก่อน ไปต่อกันบลอกหน้าเลยเน้อ Create Date : 08 ธันวาคม 2552 Last Update : 9 ธันวาคม 2552 11:16:43 น. 0 comments Counter : 717 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก