แวะมาทักทายค่ะ

อ่านเรื่องของคุณหลวงวิจิตรฯด้วยหรือคะ

พี่เองรู้จักไม่กี่เรื่อง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่ทำละครบ่อยๆ

สมัยเรียนมหาลัย เคยได้ไปซ้อมละคร

ที่บ้านคุณหญิงวิจิตรวาทการด้วย

ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักและใจดีมาก

ยังรำลึกถึงท่านอยู่จนทุกวันนี้

ห้วยรัก-เหวลึก เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านค่ะ (ถ้าไม่นับพวกหนังสือนอกเวลา) ส่วนใหญ่จะอ่านตามที่แม่บอกค่ะ อย่างเรื่อง ห้วงรัก-เหวลึก นี่ แม่พาไปซื้อค่ะ


อีกเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจมาก เหมาะกับคอการเมือง เอ้ย!!! คอหนังสือเก่า ชื่อเรื่อง "พานทองรองเลือด" ค่ะ

คำนำผู้ประพันธ์เปรียบเทียบได้ ดีจริงๆ ทั้งสองคำมีความหมายสื่อถึงกันได้อย่างชัดเจนมากๆ

เห็นด้วยกับสิ่งสวยงามเลิศหรูที่มองดูก็อยากเข้าไปลองสัมผัส แต่บางทีมันอาจจะเป็นกับดักที่เข้าไปแล้วออกมาได้ยากหรือออกมาไม่ได้เลยก็เป็นได้ เหมือนกับต้นไม้บางชนิด มีกลิ่น สี หรือรูปร่างเย้ายวน หมู่แมลง นานาพันธุ์ให้ชวนเข้ามาลิ้ม ลอง ท้ายที่สุด แมลงเหล่านั้นก็ต้องกายเป็นเหยื่อของ ต้นไม้เหล่านั้น เพราะสีกลิ่นที่สวยงามเย้าย้วนชวนให้ ตกลงไปในห้วงรัก

ส่วนข่าวคาว เรื่องรักใคร่ในปัจจุบันในมุมมองของพี่แล้ว คงจักหาใช่ความรักไม่ แท้จริงเป็นเพียงความใคร่อยากจะครอบครอง อยากจะมี อยากจะได้ สุดท้ายพอสูญเสียก็ทำใจลำบาก จนถึงกับต้องทำลายเสียให้ได้ในทุกวิถีทาง บางรายการเขาให้ชื่อตอนไว้ว่า "รักต้องฆ่า" แต่พี่เห็นว่า "รักต้องให้" ถ้าต้องฆ่า เห็นที่มันจะ รักตัวเองเสียมากกว่าละมั้ง เพราะฉะนั้นในความเห็นส่วนตัวแล้ว ที่ฆ่ากันตายในปัจจุบัน คงจะไม่ได้รักเสียมากกว่า

ปล.สวัสดีปีใหม่อีกรอบนะจ้ะ มีความสุขมากๆ ตลอดปีเน่อ