ไปเที่ยวนครวัด นครธม : Part 1 : 2007.05.05 เดินทางไปเสียมเรียบ (ไว้ใส่รูปทีหลัง)

อันดับแรก เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้อง.. .

- นครวัด เป็นปราสาท เขียนว่า วัด ไม่ใช่ วัต หรือ วัตร
- นครธม เป็นชื่อนคร คือบริเวณเมือง ที่มีปราสาทอยู่ในบริเวณนั้นหลายหลัง และไม่รวมปราสาทนครวัด
- คนเขมรที่ได้เจอทั้งหมด เมืองเสียมเรียบตั้งแต่สนามบิน ตัวเมือง ตลาด พับสตรีท เส้นทางไปนครวัต นครธม ตัวนครวัต นครธมเอง ไม่มีอะไรที่ดูอันตรายเลยแม้แต่น้อย ไม่เลย ขอย้ำ



ja~ yon de mimasu~ !!!
=================================

ก่อนไป ดิฉันไม่เค๊ยไม่เคยมีความรู้อะไรหนักหนาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็เลยโดนเจ้าอุ้มยัดเยียดหนังสือที่มันซื้อมาให้อ่านหนึ่งเล่ม เป็นหนังสือ fact เกี่ยวกับการเดินทาง บ้านเมือง และสถานที่ ที่ดีเล่มหนึงทีเดียว



Picture from: //www.sarakadee.com/bookstore/modules.php?op=show&sop=detail&bookid=375

คู่มือนำเที่ยว นครวัด นครธม
บอกหมด ตั้งแต่ไปขึ้นรถลงที่ไหน ค่าเงินเท่าไหร่ รถรับจ้างมีกี่อย่าง ค่ารถเท่าไหร่ ระยะทางไกลมั้ย ต้องไปสถานที่นี้เวลาไหน สำคัญอย่างไร มีจิตรกรรมประติมากรรมแบบใด พักโรงแรมไหนได้บ้าง ร้านอาหารอะไรบ้าง โทรศัพท์กลับบ้านยังไง เยี่ยม !!!





เลือกไปวันเสาร์กลับวันจันทร์ ลางานวันจันทร์หนึ่งวัน (ข่าวว่าเมืองไทยหยุดชดเชยวันจันทร์ ชริๆ) เพราะปกติแล้ววันศุกร์จะเป็นวันที่งานเยอะที่สุด

เจ็ดโมง ไม่อยากตื่นเลยยยยย . .. นอนขี้เกียจอีกเจ็ดนาที ก็ลุกขึ้นมา SMS ไปอีกบ้าน "ตื่นจิ๊" เดินงัวเงียไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าแต่งตัว หยิบโทรสับขึ้นมาอีกที เจอตอบกลับมาว่า "ง่วงจัง.. ." (ปล. เป็นภาษาอังกฤษ นะ)

เครื่องบินขึ้นสิบโมงเมืองมาเลย์ รถเท็กซี่ที่เรียกมารับล้อหมุนตอนแปดโมงเช้า โทรไปบอกเขาตั้งแต่วันศุกร์ แล้วประมาณสิบนาทีก่อนแปดโมงก็โทรไปอีกที ลุงเขาไปส่งคนอื่นที่สถานีรถไฟอยู่ ก็เลยเอ่อยุรยาทเดินลงมาข้างล่างก็แปดโมงสิบ ลุงยิ้มร่าโบกมือไหวๆ วิ้งเข้ามาบอกว่าเพื่อนลงมาแล้วนะ แต่ลืมของเลยขึ้นไปเอา (เอ๊ะ รู้ได้ไงว่าเพื่อนหนูเป็นใครอ่ะคะลุง??) กุรีกุจอเดินมารับกระเป๋าไปใส่ท้ายรถ โทรไปหาไอ้อุ้มไม่ติด อ่อ เพิ่งขึ้นไปแน่ๆ เพราะคงอยู่ในลิฟ รอไปซักพัก เอ... .. . มันหายไปเลย โทรไปอีกทีไม่ติด อ่อๆ ลงมาพอดี

ไอ้อุ้ม โก๊ะ 01: วิ่งลงมาหน้าตาเครียด "Sorry uncle, I need to see inside my luggage again. พี่ปอ passport อุ้มไม่รู้อยู่ไหนอ่ะ" พอเปิดมาปุ๊ป วางแบหลาอยู่ในกระเป๋านั้นเอง 5555+ ทริปนี้ท่าจะมันหยด เพราะไอ้อุ้มมันเริ่มความโก๊ะของมันตั้งกะล้อยังไม่หมุน

//คือ ปกติดิฉันก็โก๊ะ แต่ไปเจอน้องอุ้มนี่.. . มันเป็นโก๊ะคนละเกรทกันเลย

อ่ะ เดินทาง ถึงสนามบิน check in เรียบร้อย

เจอพี่คนไทยที่รู้จัก หน้าตาไม่สะเบย กับพี่/น้องผู้หญิงอีกสองคนยืนบูดบึ่งอยู่ที่ counter ของ AirAsia อีกทีนึง เราก็ยิ้มแย้มเข้าไปทักว่าเจอกันอีกแล้ว (พี่เขากลับเมืองไทยบ่อย เลยเจอกันคราวที่แล้ว) อ๋อไปเที่ยวกันหรอกเหรอ ข่าวว่าเพื่อนตกเครื่อง เพราะมาหนึ่งชั่วโมงกว่าๆก่อนบิน คิวยาว แล้วไม่ได้เอ็กซเรย์กระเป๋าถือ (ปกติมันเอ็กซ์กันด้วยรึ) ไปเอ็กซ์กลับมา counter ปิด (สามสิบนาทีก่อนบิน) ^^b พนักงานไม่ยอมให้เช็ค ทั้งๆที่เครื่องยังไม่ขึ้น พี่เขาขึ้นเครื่องไปแล้วเลยต้องลงมา พอลงมาพนักงานบอกว่าลงมาทำไม แล้วไม่ยอมเลื่อนตั๋วให้ สุดท้ายเลยต้องจ่ายไป 75RM (750 บาท) ค่าเลื่อนตั๋วของพี่คนที่ขึ้นเครื่องไปแล้ว (ไม่กล้าถามว่าแล้วต้องมีแท็กซ์กับค่าน้ำมันอีกมั้ยอ่ะคะ)...... ... ... .. . นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าได้ไปสนามบินสายกว่า 2 ชั่วโมงเด็ดขาด เพราะทุกสิ่งเกิดขึ้นได้ และอย่าได้แหย๋มคิดว่า AirAsia จะผ่อนปรนให้ จบ

ฟังไปก็ปรงชีวิตคนจนไป (แต่เราชอบเครื่องบินเขาตรงที่เวลาล่อนลงไม่ค่อยปวดหู และไปเมืองไทยจะใช้เครื่องบินใหม่) คาดว่า happy ending แล้ว เราสองคนเลยลาพี่ๆออกไปหม่ำข้าวเช้าก่อน ชุดอาหารเช้าของแม็ค โอ๊ววววว ไม่ได้กินมานานแง๊ว~~~~ อ๊ะ! ที่นั่งเต็ม แต่จะกินๆๆๆ สั่งเสร็จเรียบร้อย บอกว่า having here ซะด้วย มั่นใจมาก ระหว่างรอของหันมาเจอคนลุกพอดี เลยเสียบทัน ที่นั่งดีซะด้วย หุหุหุ เป็นไงล่ะ

นั่งคุยกันไปเรื่อย ได้เวลาประตูเปิด ยังกินน้ำไม่หมด รีบไปดีกว่า เขาให้เอาน้ำเข้าไปได้ด้วยนะ ประหลาดดี ไม่ต้องเอ็กซ์ด้วย อ่ะ เครื่องบินไม่ใหม่แฮะ (ก็เก่าน่ะแหละ) คนเยอะแล้ว ได้ที่นั่งด้านหลังถัดจากปีกไปหน่อยนึง เก้าอี้สามเราสองคนนั่งด้วยกันเหลือที่ว่างๆด้านติดทางเดิน take off ไปนิ่มๆ อ๊าง~~ ตื้นเต้นนนนนนน

เครื่องขึ้นไปซักพัก

คำถามจากน้องอุ้มจำไม 01 : "พี่ปอ แล้วทำไมคนข้างหน้าเขาไม่นั่งติดกันอ่ะคะ เขาเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ"
คำตอบจากพี่ปอจอมกวน 01 : "มะรุดิ เขาคงอยากได้ที่ว่างๆตรงกลางเมิ้ง น้องอุ้มก็สะกิดพี่เขาตรงช่องระหว่างที่นั่งตรงนี้เลยก็ได้นะคะ (ไอ้อุ้มเริ่มหัวเราะ) แล้วก็ถามพี่เขาว่า /พี่คะ (หะหะหะ) น้องอุ้มสงสัยว่าพี่ๆเป็นแฟนกันทำไมไม่นั่งติดกันอ่ะคะ? (ยังหัวเราะอยู่) คือ น้องอุ้มไม่สบายใจ (อั่กๆๆๆ <- เสียงหัวเราะ) พี่ๆโกรธกันหรือเปล่าคะ?/ แบบนี้เลยนะจ๊ะ" (ท้องแข็งตายไปแล้ว นอกจากโรคโก๊ะแล้ว มันเป็นโรคเส้นตื้นอีกตาหาก)

สนุกสนานไป กับการนินทาฝรั่งที่(คาดว่า)ฟังภาษาไทยไม่ออก ^^



เครื่องบินวิ่งออกย่านน้ำมาเลย์ผ่านเหนืออ่าวไทย แล้วเข้าเมืองเขมร เครื่องกำลังจะลงจอด มองลงไป ป่าคลึ้มๆ มีจุดเหลืองๆเป็นวงๆเป็นหย่อมๆ ดูไม่ออกว่าเป็นหลุมของระเบิดหรือบ่อน้ำกันแน่ เริ่มเข้าเขตที่มีคนอยู่อาศัย



คำถามจากน้องอุ้มจำไม 02 : พี่ปอ (หน้าตาสงสัยปนเครียด) ทำไมมันไม่มีถนนเลยอ่ะคะ แล้วเขาจะเดินทางกันยังไงอ่ะ

คำตอบจากพี่ปอจอมกวน 02 : น้อง คะ ... . (หน้าตาการ์ฟิลมาก) เขาใช้ถนนดินค่ะ ไอ้ที่เห็นเหลืองๆส้มๆน่ะมันคือถนนจ่ะ มันไม่ใช่คูคลองหนา เห็นมั้ยๆ (ไอ้อุ้ม หัวเราะกลิ่งไปอีก)



เครื่องลงจอดนิ่มๆ ที่สนามบินประจำชาติของเสียมเรียบ โอ่โหวววววววว สนามบินสวยจัง ! สนามบินเขมรไม่ได้มีรูปทรงสมัยใหม่อย่างบ้านเรา แต่ตัวตึกเป็นลักษณะไทยๆ(ไม่สิต้องบอกว่าเขมรๆ) ชั้นเดียว มีหลังคาหน้าจั่ว เครื่องจอดใกล้ๆตัวตึก



ไม่ต้องเดินไกล มีคนมายืนตอนรับด้วยการไหว้ที่ลานจอดด้วย เข้าไปถึงปุ๊ป ก็เจอด่านทำ Visa on arrival ก่อนเลย ดูดีอีกแล้ว เป็น counter ไม้ที่ดูสมัยใหม่ กับเจ้าหน้าที่หน้าตายิ้มแย้มตอนรับ ข้าพเจ้าไม่ได้ติดรูปถ่ายไป จึงต้องจ่ายเงิน 20 $ บรรดาคุณลุง คุณน้าตรวจคนเข้าเมืองทั้งหลาย พากันคุยกับพวกเรากันใหญ่ (เป็นภาษาอังกฤษ) เป็นคนไทยเหรอ ทำไมมาจากมาเลย์เซีย เขาก็พูดไทยได้นะ สวัสดีค่ะ (ลุงผู้ชายพูด) "no no, you must say Sawasdee Krab, because you are a guy" เจ้าอุ้มเปิดคอสภาษาไทยทันที "ชั้นก็พุดภาษาไทยไดนะ พุดไดนิดหน่อย" คุณน้าพูดกับพวกเราด้วยอาการเขินๆ โอ๊วววว~ เจ้าอุ้มไม่ยอมแพ้ พ่นไปบ้าง "ซัวซไดย" (ภาษาเขมรแปลว่าสวัสดี) พวกลุงๆน้าๆหัวเราะชื่นชมกันใหญ่ พวกเราคุยกันคุณลุงคุณน้าอย่างออกรสอย่างกะมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ ซึ่งดูอาการไปคงต้องพักล้างหน้าล้างตากินข้าวกินปลามันซะตรงนั้น แต่สุดท้าย ลุงๆน้าๆเขาก็ยินยอมปลอยตัวพวกเราออกไป ตบท้ายด้วยภาษาไทยชัดเจ๋ว "ลาก่อน~" ฮิ๊ว

ว่าแล้วเราก็เดินไปด่านตรวจคนเข้าเมือง ดูดีอีกเหมือนกัน ทุกด่านมีคนยืนอยู่แล้วหนึ่งคน เราก็เลยแยกกันไปที่ด่านที่ไม่มีคนที่เหลือ ของเราเป็นผู้หญิงผมยาวๆถ้วมๆหน่อย ทำหน้าทำตาเหมือนเบื่อโลกนี้ซะจริงๆ

พอเข้าไปถึง เราก็ส่งเอกสารทุกสิ่งทุกอย่างที่ถือมาให้เขาทันที เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงกรรโชก แต่เบาๆว่า "Visa!" ดิฉันก็งงๆ บอก "Um.. .Inside the passport?" เขาก็ "No! Visa!" ฉันก็เลยเอามือยื่นไปจะไปชี้ให้ดู เขาก็ทำท่าจะตีมือแล้วก็บอกว่า "1 Dollar!" ไอ้เราก็งงๆอะไรฟระ ตรวจคนเข้าเมืองก็เสียค่าทำเนียมอีกเหรอ แต่ก็หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาหาเบ็คหนึ่ง ก็มีตำรวจคนอื่นๆเดินมาพอดี เขาก็ "Eh! Not now!" แล้วก็ทำท่าแบบว่าให้สอดใส่อะไรมาให้เขาสิ ถึงตอนนี้ดิฉันก็เลยถึงบางอ่อ ปัดโถ่ นี่มันจะขอเงินใต้โต๊ะนี่หว่า น้าคนตรวจอีกคนที่เดินมาก็เดินมาพูดอะไรกับเขาไม่รู้เป็นภาษาเขมร เราฟังไม่ออก แต่ก็ยิ้มให้อย่างดีใจ (น้าช่วยหนูด้วย) น้าผู้หญิงก็ตรวจเช็คอะไรไปเรื่อยๆช้าๆจนน้าผู้ชายคนนั้นเดินออกไปแล้ว เขาก็ส่งเอกสารอะไรให้ แต่ไม่ยอมคืน passport เราก็ทำหน้างงๆเฉยๆ เขาก็ยื่นให้แต่ไม่ยอมปล่อยมือ แล้วก็ยังพูดอยู่อีกว่า "1 Dollar!" ๆ เรารู้แกวเขาแล้วหนิ เลยทำเฉยๆ สุดท้ายเขาก็ให้คืนมา

เจอเจ้าอุ้มตรงที่รับกระเป๋า ซึ่งถัดออกไปจากตรวจคนเข้าเมืองแค่ไม่กี่ก้าว ก็เลยคุยให้มันฟังทันที "เมื่อกี้เขาจะเอาตังค์เราด้วยล่ะ" แต่เจ้าอุ้มไม่โดน ก็เลยบ่นๆไปแป๊ปนึง เจอพี่ๆที่รอเก็บใบ declare ถามอีก "Where are you from?" "Thailand" ดิฉันตอบ "Bangkok" เจ้าอุ้มตอบ "Oh! Sawasdee!" พวกเราหัวเราะ แล้วก็ลากันไป

ออกมา มีคนยืนถือป้ายเต็มไปหมด ไม่รู้อันไหนเป็นของเรา.. . แป๊ปนึง เจ้าอุ้มเจอบ้ายเขียนนามสกุลข้าพเจ้า "นี่ไงพี่ปอ" (น้ำเสียงดีใจมาก) มิหน้ามันยาวติดกันไปพรืดขนาดนั้นเลยไม่ได้สังเกตุเลย ขึ้นรถได้พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "รอดตายแล้ว"





TO BE CONTINUE (つづく)

Create Date : 07 พฤษภาคม 2550		4 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2550 19:29:24 น.
Counter : 1313 Pageviews.
Share Tweet