เอาน้องเหมียวไปทำหมัน...ฟรี

วันนี้หยุดงาน 1 วัน เพื่อเอาน้องเหมียวไปทำหมัน ฟรี ครับ

ใครอยู่ใกล้แถวพระประแดงครับ

วันนี้มีงาน จังหวัดเขามาทำให้ฟรี ที่วัดแค ครับ

ไปเข้าคิวกันแต่เช้า โชคดีหน่อยได้คิวต้นๆ วันนี้เจอเหตุการณ์ระทึกขวัญด้วย



555

ได้เวลาที่เจ้า มอร์แกน เหมียววัด ที่จะต้องโดนลงมีดแล้ว

วันนี้ก็รู้สึกสงสารเจ้าเหมียวเหมือนกันที่จะต้องไปทำหมัน ก็เพื่อความเงียบสงบของบ้านเราล่ะกัน เป็นไงเป็นกัน

เก้านาฬิกา สิบหกนาที ไปถึงวัดแคครับ

ลงทะเบียนก่อนน่ะครับ จะมีเจ้าหน้าที่รับลงทะเบียน อัธยาศัยดีมากครับ

ตอนแรกที่โทรสอบถามทางปศุสัตว์นั้น วันนี้เจอตัวจริงครับแล้วครับ(คนไทยครับ ใจดีครับ)


เข้าเรื่องเลยครับ

เจ้าหน้าที่ให้เราจับเหมียวขึ้นโต๊ะครับ แรกๆ เราสั่นมากกว่าแมวอีกครับ

การจับแมวนั้น เราจะจับที่ต้นคอ ไช่หรือเปล่าครับ แต่วันนี้ผมได้เทคนิคมาอีกอย่าง คือเวลาที่เจ้าที่เขาบอกนั้น เราจะต้องจับต้นคอด้วยมือข้างที่ถนัด (เพิ่งรู้ครับ) เอ้าไม่ว่ากัน และให้จับขาเจ้าเหมียวด้วย (เพิ่งรู้เหมือนกัน) ปรกติไปคลีนิคก็เจ้าหน้าที่จับให้ครับ

เจ้าหน้าที่เช้ดด้วยทิงเจอไอโอดีนครับ (ฆ่าเชื้อก่อนครับ)

เข็มแรกเข้าที่ขาซ้าย(ท่อนล่างครับ)

เข็มที่สองก็ตรงกันข้ามกับเข็มแรกครับ
(ไม่อยากเอารูปสีครับ เห็นแล้วมันหวิวครับ

เจ้าหน้าที่อีกคนเดินเข้ามายกเหมียวเราไปอีกโต๊ะนึงครับ

เหลือบไปเห็น อ้าวเหมียวหลับแล้ว เออ เร็วดีแฮะ

แต่ประทานโทษครับ ทำไมเจ้าหน้าที่ถึงไม่ผ่าตัดซะที ได้แต่กดบริเวณท้องของเจ้าเหมียว

อ้า ได้การเลยครับ(ผมนึกไปเอง) เออ เหมียวเราทำไมมันดื้อยาจังเลย มันไม่ยอมสลบครับ(ยาสองเข็มที่ฉีดไปนั่นและคือยาสลบ หรือคลายกล้ามเนื้อนั่นและ)

ทำไมมันดื้อจังเลย

ระหว่างนั้น แฟนก็เดินไปหยิญกล้องมาเพื่อถ่ายรูปซะหน่อย

ผมก็ยังรู้สึกขำๆ ครับ เออทำไมดื้อล่ะเหมียวเอ้ย เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่ก็เดินมาโต๊ะแรก หลังจากที่กดนานพอสมควร กดแล้ว กดอีก


ผมก็เดินตามเจ้าเหมียวมาที่ข้างๆ โต๊ะด้วยครับ ปศุสัตว์ไม่รู้คุยอะไรกันครับ

ผมเลยถามว่าเหมียวเป็นไรครับ ได้ยินคำตอบแบบไม่ชัดครับ อะไรไม่รู้ลึกๆ อ้าผมก็ยังไม่รู้สึกอะไรนอกจากแอบขำนิดๆ

เจ้าหน้าที่เดินไปหยิบเข็มมาอีกรอบครับ เสียบ ป๊าบเข้าไปขาหลังขวาเจ้าเหมียวครับ อีกหนึ่งเข็ม และทิ้งท้ายด้วยที่เหลืออีกเข็มที่โคนขาซ้ายครับ

แล้วเจ้าหน้าที่ก็ลองกดอีกครับ กดแล้วก็ดูที่บริเวณแถวๆ พุงเจ้าเหมียว(ตอนนั้น พุงมันแฟ๊บอยู่ครับ ที่เขาต้องการคือให้พุงมันพองๆ อ่ะครับ)เจ้าหน้าที่ก็ได้ฉีดยาเข้าไปอีกครับ น่าจะประมาณห้าซีซี ครับ(ผมไม่รูขนาดไซริ้งครับ) แดเข้าไปที่ขาหน้าขวาครับ

ฉีดเสร็จแล้ว ได้ยินว่า " มาแล้ว " ผมเริ่ม งง ครับ " ว่าอะไรมาแล้ว " เพราะผมก็ว่าผมมาก่อนคนอื่นด้วยซ้ำน่ะ ไช่ ผมมาอยู่แล้วคนแรกๆ คิวต้นๆ เลย

อ่ะ ไม่เป็นไร งง ช่าง งง ล่ะกัน

หลังจากที่มาแล้วเจ้าหน้าที่ก็เริ่มโกนขนเจ้าเหมียวครับ ตัวเมียโกนที่ด้านข้างของท้อง(พุงล่ะกันครับ) ตัวผู้ก็ไม่โกนครับ แต่กรีดกันที่ถุงอัณทะเลยครับ(หว่า หวาดเสียวเนอะ)



ทันทีที่เจ้าหน้าที่โกนขนเสร็จ(ขนาดห้าตารางเซนติเมตรนี่และครับ) แล้วเช็ดด้วยทิงเจอไอโอดีนอีกครั้งครับ เจ้าหน้าที่ก็เริ่มงมหาใบมีดครับ(ที่วางในกล่องเครื่อง แช่น้ำยาแล้วน่ะ)

ทันใดนั้นก็กรีดที่ผิวเจ้าเหมียวครับ แต่ผมไม่ได้มองน่ะ(ไม่กล้ามอง บอกตรงๆ กลัวครับ)

ความยาวของแผลประมาณ สามเซนติเมตรเห็นจะได้ครับ

แล้วเจ้าหน้าที่ก็เอาเครื่องมือคล้ายๆ กรรไกรครับ ล้วงเข้าด้านในของแผล แล้วก็คีบท่อเนื้อนั้นไว้(เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ศูนย์จุดสองห้าเซนติเมตรนี่แหละครับ) แล้วใช้กรรไกรล็อคอีกรอบ

เจ้าหน้าที่เอื้อมมือไปหยิบกรรไกรผ้าตัดอีกอัน แล้วก็เอาเชือก(น่าจะเป็นไหมน่ะ สีออกน้ำตาลครับ) มัดท่อไว้ครับ มัดทั้งหมดสองท่อน่ะครับ



แวะไปดูเจ้าเหมียวมาครับ นอนเหมือนแมวสลบเลยครับ(แน่นิ่ง แต่ยังหายใจน่ะ)

อ่ะ ถึงไหนแล้ว ขอต่อเลยล่ะกัน


หลังจากที่เจ้าหน้ากำลังผ่าตัด อย่างขมักเขม้นนั้น ก็มีเจ้าหน้าที่อีกคนเดินเข้ามาครับ ใส่ชุดสีกากี รูปร่างไม่สูงมาก ตันๆ ดูดีครับ

กระชิบบอกเจ้าหน้าที่ ที่กำลังผ่าตัดนั้น ผ่านหน้าผมด้วยคำว่า " ระวังด้วยน่ะ "(ผมจำไม่ได้ว่าระวังอะไร) ผมเริ่มรู้สึกประทับใจครับ เจ้าหน้าที่ ที่ให้ความสำคัญกับหน้าที่นั้น เราก็รู้สึกว่าเขานั้นมีความรับผิดชอบต่อสังคมจริงๆ(และต่อเหมียวเราได้ครับ)

ระหว่างที่ผมกำลังรอเจ้าเหมียวของผมนั้น ข้างๆ ก็มีเจ้าเหมียวตามมาอีกสองตัวครับ และเจ้าตูบก็กำลังอยู่ระหว่างผ่าตัดก็มี

ผมสังเกตเห็นอาการของเจ้าเหมียวที่มาทีหลังผมครับ ทำไมแมวเขาถึงไม่ดื้อเหมือนแมวเราครับ เพียงเข็มเดียวอาการกHเริ่มเป๋ไปเป๋มาแล้วครับ

แต่เหมียวผมน่ะดิ ดื้อจัง ไม่ยอมสลบเลย(กดแล้วกดอีกครับ)

อ้า ต่อครับต่อ

หลังจากที่มัดท่อแล้วน่ะครับ เจ้าหน้าที่เขาก็ตัดท่อทั้งสองออกครับ เขามัดเสร็จแล้วก็ตัดทีล่ะข้างครับ

ระหว่างที่เจ้าหน้าที่คนที่สองกำลัง งุกงิกกับการผ่าตัดนั้น เจ้าหน้าที่คนแรกจำได้หรือเปล่าครับ คนที่ฉีดยาครับ เดินเข้ามาพร้อมกับเอายาหลอดมาป้ายตาเจ้าเหมียวครับ ผมเข้าใจว่าน่าจะกลุ่มที่สามารถป้องกันม่านตาแห้งครับ(แต่ผมเคยใช้สำหรับเจ้าเหมียวผมนี่แหละ สมัยแรกๆ ที่เอามาจากวัดแล้วเขาเป็นไวรัสนี่แหละครับ ตาโปน หมอบอกเกือบไม่รอดครับถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว ย้อนอดีตไปหน่อย)

ป้ายๆ เสร็จก็เดินไปป้ายให้ตัวอื่นๆ ครับ

ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่คนที่สองนั้นก็เริ่มที่จะยัดผังผืดและส่วนประกอบ(อะไหล่) ของเจ้าเหมียวเข้าไปเหมือนเดิมครับ

มือขาวคว้าเข็มมาเกี่ยวด้ายเย็บปิดแผลจากด้านชั้นในออกมานอกสุดครับ ชั้นในเห็นเย็บประมาณ สองเข็มมัดไปม้วนมาครับ

ส่วนชั้นนอกก็สองเข็มเห็นจะได้ครับ ทันทีที่เย็บปิดแผลเสร็จก็เช็ดด้วยทิงเจอไอโอดีนทุกครั้งครับ

เสร็จแล้วก็ใส่แป้งสีขาวครับ(อะไรไม่รู้ ผมก็ไม่ได้ถามเจ้าหน้าที่ครับ) เจ้าหน้าที่ได้บอกให้ผมช่วยยกเหมียวลงกล่องแล้วกลับบ้านได้เลย

เอื้อมมือแรกที่ผมอุ้มเจ้าเหมียวผมลงตะกร้าครับ ผมรู้สึกสงสารมันครับ ตอนที่มันอยู่กับเรามันวิ่ง มันเดิน มันสร้างเสียงหัวเราะให้ครอบครัวผม เปรียบเสมือนสมาชิกในครอบครัวคนนึงครับ

ผมอุ้มเจ้าเหมียวลงตะกร้า บอกตรงๆ ผมนึกว่ามันจากผมไปแล้วครับ เพราะมันเหมือนกับแมวตายยังไงยังงั้นเลยครับ (รู้สึกเฉยๆครับ แต่มันก้ยังไม่ตายน่ะ ผมรู้สึกไปเองครับ)

หลังจากที่เอาเจ้าเหมียวลงตะกร้าแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า

อ๋อ เจ้าหน้าที่คนที่สองนี่เองครับ คุยกะแฟนอยู่มั้ง เห็น ยิ้มๆ ขำๆ ทันทีที่ผมได้ยิน สวัสดีครับเท่านั้นหละ ผมถามเจ้าหน้าที่เลยว่า ผมต้องดูแลหลังผ่าตัดยังไงครับผมันออกมาจากใจเลยครับ)

เจ้าหน้าที่บอกว่า 7-10 วันก็หายดีแล้ว ส่วนใหมนั้นจะตัดให้เขาเองก็ได้(ผมนึกอยู่ในใจ เลือดผมยังกลัวเลย นับประสาอะไรครับ กลัวเหมียวเจ็บ) หรือเขาจะกัดเองก็ได้ครับ

ผมไม่รอช้าครับ ถามต่อ พี่ครับตอนแรกเขาเป็นอะไรครับทำไมต้องฉีดยาซ้ำอีกรอบครับ อ๋อ "หลับลึกครับ" เจ้าหน้าที่บอก

หลับลึกยังไงครับ เจ้าหน้าที่บอกว่า เขาหลับลึก ผมคิดว่าน่าจะประมาณว่าไม่หายใจ หรือง่ายๆ หยุดหายใจซักพักครับ

โอ้จอร์ส พระเจ้า ตอนหลังที่ฉีดนี่คือหลับลึก แต่ผมกลับไม่รู้นึกว่าเหมียวผมดื้อ โอ้ ป๊าด กล้วยทอด ผมยังไม่รู้ตัวอีกว่าผมอาจเสียเหมียวไปตอนที่ผมอยากจะตัดรำคาญเสียงร้องของเขาทั้งๆ ที่มันเป็นปรกติเรื่องธรรมชาติของเขา

ความรู้สึกตอนนั้นของผม มากกว่าตอนที่ผมอุ้มเขาใส่ตะกร้าครับ ถ้าเสียเขาไปตอนนั้นผมคงรู้สึกผิดไปตลอดครับ

อืมม์ อาการหลับลึกนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าแมวไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย อยู่ในพื้นที่แคบๆ และไม่ค่อยได้ฉีดยา เจ้าหน้าที่บอก

แต่ผมก็เเหมียวไปคลีนิคทุกนัดน่ะครับ อีกทั้งยังก่อนนอนผมก็จะให้เขาวิ่งไล่จับเชือกทุกวัน ถ้าวันไหนเห็นผมขึ้นห้องแล้ว เขาต้องเดินตามเพื่อจะเล่นเชือกกับผมทุกครั้ง ถึงแม้มันจะดึกดื่นขนาดไหนก็ตาม

คุณคิดดูสิ ถ้ามันจากผมไปน่ะ ไม่พูดและๆ

ต่อครับต่อ ผมกับแฟนลากลับทันทีครับ



อืมม์ ต่อครับ

เจ้าหน้าที่ใช้เวลาทั้งหมดไม่เกิน 20 นาทีครับ เร็วกว่าที่ผมคาดการณ์เอาไว้ครับ

ตอนนี้เหมียวผมยังไม่รู้สึกตัวเลยครับ ล่วงเลยไปกว่า 5 ชม. แล้วครับ

อยากจะชมเชยเจ้าหน้าที่อุตสาห์มีโครงการดีๆ แบบนี้ครับ ช่วยผมประหยัดได้เยอะครับ

ค่าทางด่วน 80 บาท เปรียบเทียบกับค่าทำหมันที่คลีนิค(ประมาณ 800-1000 บาทครับ)ก็ถูกว่าเยอะครับ

ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามอ่านน่ะครับ
อยากจะขอบคุณและให้กำลังใจเจ้าหน้าหน้าที่ทุกๆ คนครับ

ขอบคุณมากครับและขอบคุณแทนเจ้าตูบ เจ้าเหมียวทุกตัว บุญกุศลจงส่งผลให้กลับคืนสู่ทุกท่าน ทุกคน

Create Date : 15 ตุลาคม 2552		2 comments
Last Update : 15 ตุลาคม 2552 18:24:32 น.
Counter : 1055 Pageviews.
Share Tweet