เดินกลับบ้านก็ได้ 5-6กิโลฯเอง
เคยไหมกับการที่ต้องทำอะไรบ้าๆลงไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาซึ่งขณะนี้ผมก็ทำไมก็ยังไม่กลับบ้านไม่อาจจะรู้ได้ (อารมณ์ชั่ววูบ)
ถึงแม้ว่าเงินที่อยู่ติดตัวตอนนี้ ซึ่งมันคงไม่ได้ติดมาตั้งแต่เกิด จะมีอยู่เพียงแค่เหรียญบาท สามเหรียญ ชี้แจงกันคนคิดว่าเป็นเหรียญสองบาทกับหนึ่งบาท
จะทำให้ผมยังกลับบ้านโดยนั่งรถเมล์ไม่ได้ก็ตามที แต่ทำไมผมก็ยังเดินกลับมาที่ห้องสมุดก็เพราะไม่รู้เหมือนกันอยากเดินกลับมาที่ห้องสมุด ซึ่งวันนี้ผมต้องเดิน 5-6กิโลเมตรกลับบ้านแน่ๆ ถ้าไม่ไปที่สยามฯก่อนธนาคารปิด แต่ตอนนี้ผมคงหาเศษเงินที่เหลือในกระเป๋าของผมก่อน เพิ่งดูว่ามันจะเหลือพอนั่งรถเมล์สาย 40คันใหญ่รึเปล่า ถ้าไม่พอ ก็ขอให้มันพอแค่รถเมล์คันเล็กที่จอดอยู่ที่หัวลำโพง
เหตุที่ผมต้องกลับบ้านไม่ได้ก็เพราะว่า จริงๆแล้วผมก็กลับบ้านแล้ว ตั้งแต่เมื่อ6โมงรถรถเมล์ รอไปรอมา สัก10กว่านาที เจอพี่ยุ้ยก็คุยทักทายกันไป แล้วก็ขึ้นสาย21 คันส้ม พอขึ้นไปรถมันติดแถวสยาม ผมก็นอนหลับไปนิดนึง ติดมาชั่วโมงนึงแล้วก็ค่อยๆขยับ พอมาถึงป้ายโอสถศาลาก็มีคนขึ้นมาเยอะแยะ
แต่พอถึงป้ายแถวๆจุฬาผมเห็นเด็กสองคนท่าทางจะเป็นมอต้น ผมก็เลยลุกจะให้เขานั่ง แต่ปรากฏว่าผู้หญิง(สวยมาก สเป็คผมเลย แต่มากับคิดที่คิดว่าเขาเป็นแฟน) มานั่งแทน 555+ ผมก็เลยไม่รู้ทำไงดี เลยลงแม่งไปเลยแล้วกัน แล้วเดินมาห้องสมุด ส่วนจะกลับบ้านยังไงไม่รู้ ยังไม่ได้คิด 555+
ตอนนี้ก็อยู่ห้องสมุดอ่ะ ก็ไม่รู้จะกลับยังไง 555+
จะกลับไปมาบุญครองไปถอนเงิน หรือว่าไปยืมเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิท ฯลฯ
เอาวะ เดินกลับบ้านก็ได้ 5-6กิโลฯเอง
Create Date : 04 มกราคม 2551 |
|
4 comments |
Last Update : 4 มกราคม 2551 19:16:57 น. |
Counter : 543 Pageviews. |
|
|
|
เห็นด้วยค่ะ
สมัยปู่ย่าเรา เดินไปทำนากันสิบๆกิโล เดินกันทุกวันไม่มีวันหยุด ตั้งแต่เด็กยันแก่ ไม่เห็นปู่ย่าบ่นกันเลยนิ
อยากให้คนสมัยนี้ขยันเดินจังเลยค่ะ
ไปแค่ นิดๆหน่อยๆ ก็ขี่มอไซค์แล้ว