วิบูลย์ จุง // Wiboon Joong (wbj)

สมัยเรียนที่ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ คณะวิทยาศาสตร์ ปี 1 ถึง ปี 2 อายุ 18-19 ปี ... ช่วงนั้น ซ่าส์มาก ลงสมัครเป็น ประธานชั้นปี เพราะรู้จักคนมาก เนื่องจากไปลงทะเบียนแต่เช้า และหยุดอยู่โต๊ะสุดท้าย ช่วยรุ่นพี่แจกเอกสาร ได้ทำความรู้จักและแนะนำตัวเองตอนลงทะเบียน หลังลงทะเบียนมีเพื่อนใหม่เดินเป็นกลุ่มใหญ่ ใหญ่กว่านักศึกษาที่มาจาก โรงเรียนประจำจังหวัดหาดใหญ่เสียอีก...รู้จักกับนักศึกษาทุกห้อง... แต่ที่แน่ๆคนเกินครึ่งชั้นปี รู้จัก ผมในนาม "เล็ก วิดยา"  พอใกล้จะเลือกประธานชั้นปี ก็ไปคุยกับหัวหน้าของทุกห้องให้สนับสนุน จนไม่มีใครกล้าลงแข่ง ได้เป็นประธานชั้นปีสมใจ...  (เล่นกับการใช้กลยุทธ์ตั้งแต่เด็กเลย)

เป็นประธานแล้ว ก็ต้องหาเงินเข้าชั้นปี ไปคุยกับรุ่นพี่ ว่า หาเงินจากวันรับปริญญาอย่างไร คณะอื่นทำอย่างไร พี่ก็บอกว่า ปกติก็ตั้ง บู๊ทขายดอกไม้ ได้เงินเข้า หมื่นกว่าบาทก็หรูแล้ว... วิศวะมีธงมหาลัยฯขาย ... ก็เลยเริ่มธุรกิจชั้นปี ด้วยการระดมคนมาช่วยจัดช่อดอกไม้ และ สั่งทำธง วันรับปริญญาพี่ พบว่า ขายดอกไม้ได้หน่อยนึง แต่ธงขายไม่ออกเลย เห็น คณะวิทยาการจัดการ (วจก) กับ คณะพยาบาล บูม ให้รุ่นพี่ เลย จัดทีมบูมให้พี่แลกเงิน และแจก ธง เพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่า บูมให้พี่คนนั้นแล้ว จากทีมบูม 3-4 คน จนได้ทีมใหญ่เกือบ 20 คน รายได้ของการบูมแต่ละครั้งก็มากขึ้น มากกว่าการขายธงหลายเท่าตัว สนุกแต่เหนื่อยแบบสุดๆ กันทุกคน... เป็นปีเริ่มแรกของการบูมคณะให้พี่ เพื่อหารายได้...  (ทุกอย่างต้องปรับแผนเพื่อให้เกิดสัมฤทธิ์ผล)

สรุปว่า ได้เงิน เกือบ 2 แสนบาท มากกว่า รุ่นพี่ทุกรุ่นที่ผ่านมา... แบ่งเงินไป ทำเสื้อคณะให้ทุกคนในชั้นปี ยังเหลือเกือบแสนบาท...

ด้วยความเชื่อมั่นว่า ถ้าเราหาเงินได้มากๆ คนในคณะจะมาช่วยงานมากขึ้น เพราะมีแต่ทีมคนทำงานของชั้นปี แค่หยิบมือเท่านั้น ที่ยังคงช่วยเล็กๆน้อยๆ พยายามชักชวนคนอื่นมาช่วย ก็ไม่ได้รับการตอบรับ บอกว่า ผมก็ทำได้ดีอยู่แล้ว... พวกเขาก็เรียนกันอย่างเดียว... เรียกประชุมชั้นปี ครั้งสุดท้าย เลยขอลาออก เพราะคิดว่า ตนเองมีผลงาน ยังไงแล้ว เพื่อนชั้นปีก็ต้องดึงไม่ให้ลาออก.. แต่กลับตรงข้าม เพื่อนๆไม่สนใจ และตั้ง ประธานชั้นปีใหม่ .... ใช้เงินที่ผมหามากับการทำงานเล็กน้อยและนำไปกินกัน...จนหมดภายในเทอมเดียว...

ประสบการณ์ครั้งนั้น บอกผมว่า ความสำเร็จของเรา เราเท่านั้นที่จดจำมัน คนอื่นแค่รับรู้ว่า เรามีความสามารถ... ดังนั้น อย่าหลงยึดเอาความสำเร็จเพียงเล็กน้อย มาป็นเครื่องต่อรอง หรือ ยกมาเป็นข้อยกตนว่าเป็นคนมีประโยชน์ต่อองค์กร เพราะเท่ากับหลงกับผลงานในอดีต จนไม่สามารถ สร้างผมงานใหม่ที่อาจจะประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่า

ที่เขียน ก็เพื่อเตือนคนทำงานว่า แค่ผลสำเร็จเล็กน้อยที่ทำ ในส่วนงานย่อย มันไม่ใช่ ความสำเร็จที่แท้จริง คุณคิดได้ว่าเป็นความสำเร็จ เพราะคุณไม่เคยทำมันมาก่อน.. แต่คนอื่นแค่รับรู้ว่าคุณมีความสามารถมากแค่ไหน และ ทำงานในรูปแบบใด... ถ้าคุณยังไม่สามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านั้น ทำความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ จนคนอื่นเห็นความสำคัญของคุณแล้ว เมื่อคนอื่นไม่ว่ารู้จักหรือเพิ่งรู้จักเห็นถึงความสำคัญในตัวคุณ นั่นจึงเป็นความสำเร็จของคุณ ที่เป็นคนมีคุณค่าขององค์กร... ไม่ใช่แค่ทำเล็กๆ น้อยๆ แล้วมาบอกว่ามีผลงาน เป็นความสำเร็จ... แล้วจะทำอะไรก็ได้ หรือไม่ยอมทำอะไรเพิ่ม ซึ่งเป็นการสำคัญตัวผิดอย่างยิ่ง จะทำให้คุณไม่ก้าวหน้าไปถึงไหน....

---

วิบูลย์ จุง // Wiboon Joong (wbj)