Bloggang.com : Mena Summer : 7 วัน ที่ฉันรู้สึกตัว..ที่วัดป่า

7 วัน ที่ฉันรู้สึกตัว..ที่วัดป่า

ณ วัดป่ามหาปัญโญ อ.แม่ริม จ.เชียงใหม่ เป็นวัดป่าที่อยู่บนเขา....
7 วันเต็ม ตั้งแต่วันที่ 10 - 16 เมษายน 2553

เทศกาลสงกรานต์ที่ผ่านมา เป็นรอบในหลายปีที่ครั้งนี้ตัดสินใจไม่กลับบ้าน...พวกเรารวมตัวกันได้ 7 คน เพียงเพื่อต้องการไปปฏิบัติธรรม

วัดนี้เคยขึ้นไปเมื่อตอนต้นเดือนมกราคม และหมายมั่นว่าต้องกลับมาอีก เพื่อมุ่งมั่นในการทำความเพียรอีกครั้ง แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้น อยากไปแก้มือ เพราะครั้งก่อนไม่สามารถทะลุอารมณ์ต่างๆ ไปได้ เพราะตื่นเต้นเพลิดเพลินสนุกสนานไปกับสถานที่ ที่มีน้ำตกไหลผ่านกลางวัด ธรรมชาติยิ่งนัก เวทนาจึงสูงตามไปด้วย

ไปถึงวันแรก... ครูบาก็ให้เลือกที่พัก...แต่พวกเราอยากได้บรรยากาศนอนเต้นท์ ก็เลยขอนอนเต้นท์กันคนละหลัง....โดยจะขอกางเต้นท์เรียงกันใกล้ต้นไผ่

ครูบาก็ไปเลือกสถานที่กางเต้นท์ให้แต่ละคน โดยให้เหตุผลว่า พวกเราทุกคนที่ผ่านมาปฏิบัติรวมกลุ่มเป็นหมู่คณะมาตลอด ถึงเวลาที่จะเรียนรู้การอยู่กับตัวเองได้แล้ว เมื่อสถานที่เอื้ออำนวย..อย่าละโอกาสนี้ไป ให้รีบคว้าไว้กับมือ จุดประสงค์ของการมาที่นี่คืออะไร รู้อยู่แก่ใจเราแล้ว

สรุปครูบาจับแยกนอนเดี่ยว และนอนในป่ากันทุกคน สถานที่กางเต้นท์เป็นที่พระกรรมฐานมาเก็บอารมณ์กัน ก็แสดงว่าสัพปายะยิ่ง มีที่เดินจงกรมอยู่ด้านข้าง ที่ตั้งของเต้นท์แต่ละหลังห่างกันพอสมควร ด้วยความรกของป่า และความสูงต่ำของภูเขา ทำให้พวกเรามองไม่เห็นกัน ตื่นตระหนกนิดหน่อยเพราะเป็นครั้งแรกที่จะนอนในป่าคนเดียว ท่ามกลางป่ารกต้นไม้สูงใหญ่มากมาย...

เมื่อจัดกางเต้นท์เรียบร้อยแล้วประมาณเที่ยง ก็เริ่มต้นปฎิบัติทำความเพียร ด้วยการเดินจงกรมทัีนที...เรียนรู้และรีบทำความคุ้นเคยกับสถานที่ให้เร็วที่สุดก่อนฟ้าจะมืด

หลังทำวัตรเย็นที่ศาลาเสร็จประมาณทุ่มกว่าๆ ความมืดมิดก็เริ่มมาเยือน จะเดินกลับที่พักได้อย่างไร เพราะเต้นท์ที่ตั้งอยู่บนไหล่เขาสูงชันขึ้นไป กลางป่ามันมืดจริงๆ สำหรับคนเมืองอย่างเรา มันมืดชนิดว่า ลืมตาก็ยังเหมือนมีผ้าดำมาปิดตาไว้ คนอื่นกลัวเหมือนเราหรือป่าว ยังไม่กล้าถามกันตอนนี้ เพราะทุกคนต้องปิดวาจาและ เดินกลับที่พักของตัวเองอย่างเงียบๆ

จุดเทียนเสร็จก็เริ่มเดินจงกรมทันที เพื่อลดอาการตื่นกลัว ...ถ้าทำไม่ได้ต้องหอบหมอน หอบผ้าห่ม ลงไปนอนที่ศาลาข้างล่างแน่นอน.เพราะความกลัวมันจะผ่านคืนนี้ไปไม่ได้ คงนอนไม่หลับแน่ๆ ทั้งที่เหนื่อยแสนเหนื่อยจากการเดินทางมาทั้งคืน..

กำหนดรู้ยังไม่ทัน ใจเต้นสั่นไปหมด... เดินจงกรมไปตามทางโดยมีแสงเทียนเล่มเล็กส่องนำทาง ไม่กล้ามองไกลไปเกินกว่าแสงเทียนที่ส่องถึง พยายามบอกตัวเองว่าถ้ากำหนดรู้ไม่ทัน จิตส่งออกนอกเพราะความกลัว ภาระกิจนี้ที่ตั้งใจมาไม่ประสบความสำเร็จแน่ๆ จากนี้ไปถึง 3 ทุ่มถ้ายังกลัวอยู่ จะยอมแพ้ แล้วลงไปนอนที่ศาลาด้านล่าง

ผ่านไปประมาณ 30 นาที ก็จับตัวรู้ จำคำสอนของครูบาได้สั้นๆ ว่าให้เอาความกล้าใส่แทนความกลัว .....
เริ่มรู้สึกตัวชัดขึ้นเรื่อยๆ ก้าวแต่ละก้าวขยับชัดขึ้นเรื่อยๆ ความกลัวเมื่อสักครู่เริ่มจางหายไปทีละน้อย จนหยุดกลัว อย่างไม่น่าเชื่อ เริ่มเดินถือไฟฉายสำรวจไปรอบทิศ เดินขึ้นลงตามทางเดิน อยากจะเดินไปดูน้ำตกที่ห่างไป ระยะทางมากกว่า 500 เมตรจากที่พัก กลางป่ามืดว่ามันเป็นอย่างไร

โอ้...ความรู้สึกเหมือนเป็นคนละคนกะตะกี้นี้ทีเดียว ยังนึกว่านี่เราเหรอ มหาสติ ใจกับกายที่แนบแน่นกัน มันช่างยิ่งใหญ่จริงๆ คืนแรกผ่านไปด้วยดี ตั้งนาฬิกาปลุกตัวเองไว้ ตี 4 เพื่อลุกขึ้นมาทำความเพียร...ก่อนลงไปทำวัตรตอนตี 5 ที่ศาลาทุกวัน
หลังจากวันแรก ก็จะตื่นก่อนเวลาด้วยจิตที่สดชื่นไม่เหนื่อย ไม่เพลีย ตื่นทำความรู้สึกตัวประมาณตี 2 ทุกวัน นอนพลิกมือไปมาเพื่อทำการสร้างจังหวะ แล้วค่อยลุกมาเดินจงกรม...ในแต่ละวัน

วันแรกได้ตามครูบาออกไปบิณทบาตในหมู่บ้าน เป็นครั้งแรกในชีวิตอีกเช่นกัน
ที่เดินตามพระ ออกบิณฑบาต....

ติดตาม ตอนต่อไป......
ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชมบล๊อก

Create Date : 20 เมษายน 2553

Last Update : 21 เมษายน 2553 16:24:23 น.

0 comments

Counter : 1028 Pageviews.