30 ก.ย. 55  นุ้บกับต้นไป รพ. แต่เช้าเพื่อทำดำเนินการเกี่ยวกับการคลอดในวันพรุ่งนี้ กลับบ้านมาก็งดอาหารตั้งแต่ 4 ทุ่ม ตื่นเต้นสุดๆ แต่ก็หลับได้

 

1 ต.ค. 55  ตื่นตั้งแต่ตี 3 อาบน้ำอย่างสะอาดหมดจดที่สุดในชีวิต ขัดจนแสบไปหมด สระผมไป 6 รอบ เพราะจะไม่ได้อาบอีกหลายวัน ตรวจกระเป๋าอีกรอบ (รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้) เกือบหกโมงเช้าออกจากบ้าน ฝนตกหนักตลอดทาง ถึง รพ.หัวหิน 6 โมงครึ่งพอดี  พอเข้าห้องรอคลอด ก็ให้ต้นกลับไปรอที่บ้านก่อน ส่วนนุ้ยก็เผชิญชะตากรรมเพียงลำพังต่อไปณ ห้องรอคลอด มีเตียงตั้งอยู่แบบเบียดๆ กันทั้งหมด 11 เตียง วันนี้มีผ่าตัดทั้งหมด 7 เคส (โอ้วว...ช้านจะเป็นคนที่เท่าไหร่ อยากผ่าช่วงเช้า ไม่อยากทนหิวนานๆ) ในห้องมีนักศึกษาพยาบาลอยู่หลายคน แต่ละคนก็มีหน้าที่ถามข้อมูลคนไข้ ประมาณว่าชวนคนไข้คุย เพื่อเก็บรายละเอียด นุ้ยก็คุยไป ซักพัก พยาบาลก็บอกว่าขอสวนอึ๊นะคะ นุ้ยรีบบอกอย่างไว "เมื่อเช้าอึ๊แล้วนะคะ 2 รอบแน่ะ" พยาบาลตอบ "ยังไงก็ต้องสวนค่ะ" (เวงกำ นึกว่าจะรอด เกิดมาไม่เคยสวนอึ๊เลยอ่ะ ท้องก่อนก็ไม่ต้อง ยังสงสัยว่าทำไมท้องนี้ถึงต้องสวน แต่ไม่ได้ถาม เพราะหน้าพยาบาลยังกะตรูด) พอพยาบาลมาสวนเท่านั้นแหละ เจ้าข้าเอ๊ยยยย...ไม่ได้ทะนุถนอมกันเลย T-T ต่อจากนั้นคงไม่ต้องอธิบายว่าเกิดไรขึ้น ถึงแม้เข้าห้องน้ำไปแล้วสองรอบ มันก็ยังจำใจต้องออกมา T-T ยัง....มันยังไม่จบ...ยังต้องสวนฉี่อีก...พอเจอสวนอึ๊ไปแล้ว สวนฉี่กลายเป็นเรื่องจิ๊บๆ ไปเลย  

 

ระหว่างรอเวลา ที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะมาถึงคิวเรา ก็ฟังครูสอนนักศึกษาพยาบาลว่าเค้าสอนยังไงกัน (แอบนิสัยไม่ดี) ก็ได้คราวรู้อะไรเพิ่มขึ้นอีกมากมาย เช่น การผ่าตัดใด ๆ ถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่ผ่า เพราะเมื่อผ่าแล้วก็จะเกิดผังผืด เกิดปัญหาตามมาทีหลัง อีกมากมาย ดังนั้น สมัยนี้จึงไม่นิยมตัดไส้ติ่ง หรืออะไรเพิ่ม นอกเหนือจากการผ่าที่จำเป็น และครูก็อธิบายเกี่ยวกับการผ่าคลอด ว่าต้องแหวกไส้ตรงนั้น จะไม่ยกไส้มากองไว้ คือ นึกภาพแล้วน่ากลัวมากๆ อ่ะ ฟังอยู่นาน เข้าใจมั่งไม่เข้าใจมั่ง จู่ๆ พยาบาลก็เรียก คุณวัฒศิริพร เตรียมตัวผ่าคลอดค่ะ (เย้ย...ได้คิวที่สองเลยหรอ เกือบๆ เก้าโมงด้วย เวลาดี ชอบเลขเก้า อิอิ

 

นั่งรถเข็นไปถึงหน้าห้องผ่าตัดแบบพะรุงพะรังไปด้วยสายฉี่และสายน้ำเกลือ ปีนขึ้นเตียงและถูกเข็นไปห้อง ๆ หนึ่ง มีชายหนุ่มแมนๆ หน้าตาละอ่อนขนาบข้าง พร้อมกับบอก "พี่ครับขออนุญาตเปลี่ยนชุดให้นะครับ"   อิช้านนน "ห๊ะ?! เอ่อ คือ ไม่มีพยาบาลผู้หญิงหรอคะ" (คือ แม้ว่าจะเป็นคุณแม่ลูกสองที่ไม่ได้สะสวยอะไรนัก แต่ก็ยังอายเป็นนะเฟร้ยย) หนุ่มหน้าละอ่อนคงคิด อิป้านี่ ตรูก็ไม่ได้อยากดูนักหรอก แต่ก็ฝืนใจตอบ" คือ พวกผู้หญิงเค้าไปกินข้าวกันหมดแล้วครับ เหลือแต่พวกผม เอางี้ เดี๋ยวผมเอาผ้ามาปิดให้ แล้วพี่ค่อยๆ ถอดชุดส่งให้ผมแล้วกันนะครับ" นุ้ยไม่อยากเรื่องมากก็เลยตอบโอเคไป ก็ถอดๆ ใส่ๆ มันต่อหน้าชายหนุ่มทั้งสองโดยเอาผ้าปิดไว้ นอนเปลี่ยนผ้าบนเตียงที่มีชายอื่นที่ไม่ใช่คุณสามีมาคอยมองนี่มันกระอักกระอ่วนใจพิกล พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ถูกเข็นไปรอหน้าห้องผ่าตัด ลักษณะเป็นห้องโถงกว้าง ๆ มีเจ้าหน้าที่และคนที่มารอขึ้นเขียง รวมแล้วหลายสิบคน

 ระหว่างรอหน้าห้องผ่าตัด มีเด็กชายคนนึงอายุประมาณสองขวบ กำลังจะผ่าตัดอะไรซักอย่าง เด็กโป๊ช่วงบน เด็กบอกแม่ว่าหนูหิวนม แม่บอกยังกินไม่ได้ลูก และชวนให้เล่นของเล่น พยาบาลก็มาเล่นกับเด็กคนนั้น แต่เด็กหิวงอแงตลอด แม่เด็กยังยิ้มได้ แต่นุ้ยนอนน้ำตาร่วง ร้องไห้ พยาบาลถามว่ากลัวหรอ นุ้ยตอบเปล่าค่ะ สงสารเด็ก คงหิวมาก อารมณ์นั้นตกใจตัวเองด้วย นี่ร้องไห้กับเรื่องคนอื่นขนาดนี้เชียว คิดถึงแอร์ฟอร์ซจังเลย นุ้ยสงบจิตทำสมาธิแล้วอธิฐานขอให้เด็กคนนั้นปลอดภัย และขอให้ลูกทั้งสอง รวมถึงลูกของเพื่อนๆ อย่าได้เจอะเจอกับการผ่าตัด รวมถึงโรคร้ายต่างๆ แบบนี้เลย 

 

09.00 น. ปฏิบัติการขึ้นเขียง คราวนี้เจ้าหน้าที่น้อยกว่าผ่าตอนแอร์ฟอร์ซ ที่มีคนรุมล้อมเต็มไปหมด แต่คราวนี้มีแค่สามคนเอง แต่ละคนดูไม่กระตือรือร้น ค่อยๆ ทำงานของตัวเองแบบเนือบๆ นุ้ยก็เฝ้าสังเกตและสำรวจการทำงานของแต่ละคน (อยากรู้อยากเห็นจริงๆเลยเรา) ดูไปก็คิดไป อุปกรณ์ทุกชื้น เสื้อผ้า เจ้าหน้าที่ทุกอย่างทำความสะอาดอย่างดี แล้วมือถือที่เจ้าหน้าที่แต่ละคนพกเข้าห้องผ่าตัดล่ะ จะสะอาดมั้ยหนอ

 

09.18 น. (นุ้ยดูนาฬิกาจากเครื่องวัดหัวใจที่อยู่ข้างๆ)  วิสัญญีชายมาทำการบล็อคหลังให้ แน่นอน มันเจ็บเหมือนครั้งก่อน แต่คราวนี้ลำบากกว่าตรงที่พุงโตมากกว่า ทำให้งอตัวได้น้อยมากๆ อึดอัดมากตอนงอตัว เพราะหัวเข่ามันไปกดท้อง พอบล็อคเสร็จ พยาบาลก็ถามเหมือนเดิม แหลมๆๆมั้ย ๆ ความรู้สึกของนุ้ยคือ มันก็แหลมๆ แหละ แต่ข้างล่างมันแหลมน้อยกว่าข้างบน 

 

09.28 น. หมอมาแล้ว ยื่นหน้ามามองแล้วบอกว่า "หมอมาแล้วนะค๊าบบบ" หมอจัดการผ่า จู่ ๆ นุ้ยก็อยากจะอ้วกขึ้นมาซะงั้น นุ้ยส่ายหัวไปมา พยาบาลถามว่าเป็นอะไร นุ้ยบอกอยากจะอ้วกค่ะ พยาบาลก็เอาถาดมารองให้ บอกว่าให้อ้วกออกมาให้หมดนะคะ นุ้ยอ้วกจนตัวโยน หมอถามว่าเกิดอะไรขึ้น พยาบาลตอบ "คนไข้เพิ่งอ้วกค่ะ" หมอก็ผ่าต่อ ส่วนนุ้ยเมื่อได้อ้วกก็รู้สึกดีขึ้น แต่จู่ๆ นุ้ยก็รู้สึกได้แทบทุกการสัมผัส คือ มันเจ็บแบบทนได้ ในหัวก็ประมวลผลตีกันสับสนไปหมดว่า เอ...คราวก่อนไม่เห็นเจ็บหว่า เอ๊ะ...รึมันเจ็บแบบนี้แหละ แต่มันเจ็บท้องมากกว่าน๊าาา  ซักพักหมอก็ถามว่า "นี่เราเจ็บท้องคลอดมาก่อนแล้วใช่มั้ย" นุ้ยตอบ "ค่ะ ปวดมาหลายวันแล้ว แต่ทนเอา" หมอ "เอิ่ม...อดทนได้ดีมากเลยนะเนี่ย" ได้ยินหมอพูดกับพยาบาล "กดตรงนั้นซิ โอ...ดึงยากมากเลย ต่ำมากๆ แล้ว" รู้สึกปวด หน่วง ถ่วง แสบ ทุกความรู้สึกแห่งการทรมานมันมาพร้อมกันหมด

 

09.44 น. ได้ยินเสียงสวรรค์  "อ่ะแง๊...." (เสียงเบาๆ เรียบร้อยมากๆ) "ผู้หญิง คลอด 09.44 น. 2,940 กก." ในใจนุ้ยวิตกจริต เสียงเบาขนาดนี้ ลูกจะแข็งแรงมั้ยนะซักพักพยาบาลก็อุ้มลูกมาให้หอมแก้ม แก้มยุ้ยๆ อุ่น ๆ กลิ่นหอมที่สุดในสามโลกเลยล่ะลูกแม่ อีกสองชั่วโมงเจอกันนะคะ 

 

 

หลังจากนั้น ความเจ็บปวดมากขึ้นเป็นทวีคูณ ทุกครั้งที่มีการขยับเครื่องใน (ไม่รู้อะไรมั่งแหละ) มันปวด แสบ หน่วงจนอยากจะแดดิ้นตายตรงนั้นแหละ นุ้ยแหงนไปมองวิสัญญี มันก็ก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรไม่รู้อยู่นั่นแหละ อีกคนก็มัวแต่คุยกับพยาบาลที่อยู่ข้างนอก นุ้ยพยายามตะโกนสุดเสียง (แต่เสียงที่ออกมาเป็นเสียงกระซิบแถมยังใส่ที่ครอบออกซิเจนอีก) คุณพยาบาลคะๆ  (ยังจะคะอีกตรู) เรียกพยาบาลประมาณ 5 ครั้ง (แมร่ง) ไม่ได้ยิน ทันได้นั้นก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ สุดขั้วหัวใจ พร้อมกับกลิ่นไหม้คล้ายเนื้อย่างตามมา (หมอน่าจะจี้ไฟฟ้าทำหมัน) นุ้ยกลัวเจ็บจนตายคาเตียงเลยส่ายหัวไปมาเพื่อให้ใครก็ได้สังเกตเห็นตรูที

    

 เจ็บจะตายแล้วโว้ยยยย.... สวรรค์โปรด พยาบาลบนหัวมองเห็น ถามว่ารู้สึกยังไง เลยตอบไปว่า "เจ็บมากค่ะ เจ็บจนไม่ไหวแล้ว" พยาบาลเรียกวิสัญญีชายๆ ก็รีบวิ่งมาแล้วก็กระซิบบอกว่า "ไม่ต้องกลัวนะครับ เดี๋ยวผมจะทำให้หลับ"  จากนั้นก็รู้สึกเย็นๆ ที่จมูก แล้วทุกอย่างก็หมุนเคว้ง ฝันเห็นอุโมงบิดๆ เบี้ยว ๆ หลายอุโมง แต่ละอุโมง มีสีต่างกัน สีแดง ชมพู ฟ้า ภาพมันวนเวียนๆ หมุนเคว้ง เป็นการหลับที่มีความสุข แต่หูยังได้ยินเสียง นุ้ยลืมตาตื่นเป็นระยะ พยายามมองนาฬิกาที่จอของเครื่องวัดคลื่นหัวใจ มองเห็นเครื่องแต่ตาพล่ามองไม่เห็นตัวเลข พอหลับตาก็ฝันต่อถึงอุโมงอีก วนเวียนแบบนี้เรื่อย ๆ 10.25 น. ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังเห็นตัวเองอยู่ในห้องผ่าตัด นึกว่าจะไปอยู่ห้องพักฟื้นแล้วเหมือนในทีวี แต่เปล่าเลย...นุ้ยยังพยาบาลเพ่งมองนาฬิกา เพราะรู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน ตอนผ่าแอร์ฟอร์ซแป๊บเดียวก็ออกจากห้องผ่าตัดแล้ว นี่นอนจนเบื่อแล้วนะเนี่ย 

10.45 น. ออกมาจากห้องผ่าตัดซะที นึกว่าจะตายซะแล้ว โชคดีจังที่ยังมีชีวิตอยู่

 

หลังจากนั้น ก็ขึ้นห้องพักที่ชั้น 8 วิวสวยมากๆ มองเห็นทะเลและภูเขา

 

 

น้าไปหาพยาบาลที่หน้าห้อง พยาบาลถามน้าว่า "คนไข้ทำงานอะไรคะ อึดดีจังเลย" น้าตอบ "แม่บ้านอยู่บ้านเลี้ยงลูกค่ะ" น้ามาถามนุ้ยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพยาบาลถามแบบนั้น นุ้ยตอบ "ไม่รู้ค่ะ"

 

 

อีกวันต่อมา หมอมาตรวจอาการแล้ว นุ้ยเลยถามหมอว่า ทำไมการผ่าครั้งนี้ถึงนานกว่าท้องก่อนมากๆ หมอตอบว่า "เคสนุ้ยยาก เพราะมีเลือดออกมาตลอดเวลา ผังผืดเยอะเพราะเป็นท้องที่สอง รวมถึงตัวทารกอยู่ต่ำมากๆ ดึงออกยาก และทำหมันด้วย เลยใช้เวลานาน สรุปหลายสาเหตุครับ แต่หมอก็พยายามทำให้ดีที่สุด ยกมดลูกเช็ดเลือดและน้ำคาวปลาให้สะอาดที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ" นุ้ยเลยถามเพิ่มว่าทำไมบล็อคหลังแล้วยังเจ็บจนต้องดมยาซ้ำ หมอตอบ "เพราะวิสัญญีที่ทำการบล็อกหลังมีการคำนวณปริมาณยาที่ไม่เหมาะสม ทำให้เราชาน้อย แต่เราก็อดทนได้จนถึงทำหมันเลยเนอะ แต่ในส่วนของหมอ ๆ ทำให้ดีที่สุดแล้วนะ"

 

ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปได้แล้วการผ่าคลอดที่ทรมาน แต่ลูกแข็งแรงปลอดภัยก็ดีมากๆ แล้ว ต่อไปนี้ช้านนนน...ทำเสียงสูงปรี๊ด จะเป็นผู้หญิงที่ท้องไม่ได้แล้ว ใจหายพิกลแฮ่ะ อิอิ

 

ตอนนี้หนูน้อยมารีนอายุ 26 วัน น้ำหนัก 4 กก. โตวันโตคืนนะคะลูกสาว