จุดเริ่มต้น คนค่ายฯ

อันที่จริงก่อนที่จะรู้จักค่ายพักแรมจริงๆ จังๆ ก็คงเป็นการเริ่มต้นที่ค่ายเนตรนารี ของโรงเรียน สมัยที่เรียนอยู่ในชั้นมัธยมต้น ตอนนั้นมีการพาไปออกค่ายที่หัวหิน แต่รู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยกฎระเบียบข้อบังคับมากมาย และเหนื่อยมาก(ไม่สนุก) แต่ชอบที่ออกไปต่างจังหวัดไกลๆ บ้าน ก็เรามันชอบเที่ยวอยู่แล้วนี่นา รู้สึกสนุกที่ได้ขึ้น รถไฟ และมีเพื่อนเยอะแยะ แต่จำอะไรไม่ได้มากเพราะรู้สึกว่าอะไรมันเยอะแยะไปหมด หมายถึงหน้าที่ๆต้องทำในค่าย การเรียนวิชาผูกเงื่อน, การสังเกตและจดจำ รวมไปถึงการเล่นรอบกองไฟ และการแสดงต่างๆ มานั่งนึกตอนนี้ นึกไม่ออก ยกเว้น... ตอนที่เพื่อนในกลุ่ม พยายามปีนบันไดลิง เพื่อทำภาระกิจภายในฐาน แล้วพลัดตกลงมา นั่นแหละ รู้สึกใจหาย และตกใจว่าเพื่อนเราแย่แล้ว แต่ "สามัคคีคือพลัง" ที่เราทุกคนเรียนและถูกสอนมาทุกที่เหมือนกันนี่นา ทำให้ภาระกิจนั้นจบลงด้วยดี

จนเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย ในวิชาเอกสันทนาการนี่แหละ จึงรู้จักค่ายพักแรม แบบเต็มรูปแบบ ความจริงตอนที่เลือกคณะที่จะเรียน ก็ไม่รู้มากนักว่าจะต้องเรียนอะไรมาก แต่ด้วยว่าเป็นคณะที่มีเอก แปลกๆ แล้วท่าทางน่าสนุก ดูว่าคะแนนไม่เยอะจนเราสอบเอ็นฯ ไม่ติด เลือกเอกนี้เพราะ คะแนนเอ็นไม่มากและสูงจนเกินไป ซึ่งไม่รู้เลยว่า มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ตาย เรานี่มันเลือกเรียนตรงนี้เพราะคะแนนหรือนี่ แต่เอาเหอะ ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ลองดูกันซักตั้งซิ



ในมหาวิทยาลัย รุ่นพี่ เป็นกันเองมาก และสอนให้พวกเรารู้ว่าสันทนาการคือ อะไร จริงๆ นะ โง่มากเลย เข้าใจว่า ที่มาเลือกเรียนเพราะคิดว่าคงไม่ต้องเรียนเยอะ สนุกอย่างเดียว เพราะสันทนาการ และนันทนาการ มันคงคล้ายและเหมือนกัน แต่เปล่าเลย เรียนสนุกก็จริง แต่ต้องรักมันด้วย หากไม่รัก เราก็ไม่เอาใจใส่ และทำให้ผลการเรียนพลอยแย่ไปด้วย พ่อแม่คงเสียใจที่ท่านส่งเรามาเรียน แล้วเราไม่ได้ตั้งใจเรียน... ฉะนั้น เมื่อได้เรียนก็ต้องเต็มที่หน่อย ฉันไม่รู้ว่าเริ่มหลงเสน่ห์ค่ายพักแรมแบบโงหัวไม่ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวก็เมื่อแม่ถามนั่นแหละ ท่านถามฉันทุกปีว่า ปิดเทอมกลับบ้านไหม ปี1 ก็บอกว่าคงไม่ได้กลับ เพราะจะทำค่าย, ปี2 ไม่ได้กลับเพราะทำค่าย คราวนี้เมื่อถึงปิดเทอมปี3 คำถามเปลี่ยนแฮะ ท่านถามว่าปีนี้ไปทำค่ายที่ไหน นั่น ไม่ได้ประชดลูกนะ แต่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องไปทำค่ายอีกแน่ๆ แต่อย่างน้อยให้รู้ว่ามันไปไหนก็ยังดี...

และเมื่ออยู่ปี4 ไม่มีแล้วคำถาม เพราะ เมื่อปี 4 ฉันก็ต้องเริ่มมองหางานและดูว่าตัวเองจะไปทำงานที่ไหน ดีแต่ว่าในช่วงที่เรียน ไปทำค่ายมาหลายๆ ที่ และบางครั้งมีการอบรมผู้นำต่างๆ ฉันจึงรู้จักพี่ๆ หลายคนที่ทำงานอยู่องค์กรเอกชน หรือ NGOที่ใครๆ เขาชอบเรียกกันนั่นแหละ ฉันจึงหางานไม่ยากเย็นนัก
กลับมาเรื่องเดิมก่อนดีกว่า เดี๋ยวหลงประเด็น

ในมหาวิทยาลัย... ฉันได้เรียนรู้ว่าค่ายพักแรม คือส่วนหนึ่งที่นับว่าสำคัญมากในวิชาเอกที่ฉันเรียน หรือมองอีกในหนึ่ง ประสบการณ์จากการทำค่าย หรือความรู้ที่มาจากค่ายพักแรม ช่วยทำให้ฉันมีความรู้กว้างมากขึ้น ฉันเคยขาดเรียนเพราะไปทำค่ายฯ เหมือนกัน (ไม่แนะนำ ให้เรียนแบบ) แต่ค่ายนั้นก็ทำให้ฉันได้ A มาในวิชานั้นด้วยนะ เพราะอยู่ค่ายมากไป เอาสิ่งต่างๆ ที่ได้จากตรงนั้นมาใช้ตอบคำถามตอนสอบ วิชาที่ฉันขาดเรียนคือ วิชา "การจัดค่ายพักแรม " ซึ่งเป็นวิชาที่สำคัญที่สุดของคนค่ายฯ แต่ฉันก็ขาดเรียนเพราะมัน แฮ่ๆ

สมัยนั้น การทำกิจกรรมในมหาลัยที่ฉันเรียนอยู่ นักศึกษาหลายคน ชอบที่จะไปค่ายของชมรม บำเพ็ญประโยชน์ หรือค่าย ของชมรม อาสาพัฒนา แต่ฉันไม่ได้สนใจตรงนี้เลย ฉันกลับสนใจการทำงานของค่ายเยาวชนมากกว่า
ค่ายเยาวชนที่เปิดขึ้นในกทม. มีไม่มากนัก ที่ดังๆ ก็เห็นจะมี YMCA , YWCA และค่ายน้องใหม่ ที่แตกตัวออกมาคือ YPDC สำหรัฉันชื่อค่ายแรกดูมันหอมยวนใจนัก จึงไปสอบสัมภาษณ์ดู แต่.... ไม่ติด แง ๆๆๆ
ตายแล้ว ปิดเทอมปี1 ฉันจะไม่ได้ทำค่ายเหรอเนี่ย ไม่ได้ฉันต้องหาที่ลงให้ได้ ยังเหลืออีกค่ายนึงที่ฉันยังไม่ได้หมดความหวังเสียทีเดียว เอาล่ะ ฉันหวังว่าฉันคงมีคุณค่าพอที่เขาจะเลือกฉันไปทำงานด้วยนะ โอมเพี่ยง....
แหละเมื่อผลสัมภาษณ์ออกมา... ฉันมีรายชื่อด้วย ฉันได้ทำค่ายแล้ว ดีใจที่สุดเลย ฉันจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดเลย

Create Date : 27 มิถุนายน 2549		1 comments
Last Update : 30 มิถุนายน 2549 10:36:32 น.
Counter : 631 Pageviews.
Share Tweet