บางครั้งสิ่งที่เราชอบ ก็ไม่ได้กลายเป็นสิ่งที่เรารักเสมอไป
ตอนนี้...รู้สึกว่าตัวเองชอบอะไร แล้วก็รู้ว่าตัวเองรักอะไร ไม่แปลกถ้าเราจะเรียนในสายที่สนใจและอยากศึกษา แต่ทำให้สิ่งที่รักกลายเป็นงานอดิเรก....ไปโดยปริยาย
การเรียนด้านวิทยาศาสตร์ เอกจุลชีววิทยาอุตสาหกรรม เป็นสิ่งที่สนใจและอยากรู้ อยากศึกษามาตั้งแต่สมัยม.ต้น แล้วสุดท้ายก็ได้เข้ามาเรียนในด้านนี้ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เราทำแล้วมีความสุขเท่าไหร่นัก บางทีก็ท้อกับการนั่งแปลงานวิจัยเป็นร้อยๆฉบับ บางทีก็เหนื่อยกับวิชานอกสังกัด พวกคำนวณและวางแผนบริหาร แต่ก็ต้องเดินต่อไปให้จบ...อีก 1 ปีครึ่งจะสำเร็จแล้ว ^^
ส่วนด้านถ่ายภาพ มันรู้สึกรัก ตั้งแต่เห็นภาพสวยๆ แล้วก็คิดว่าเห้ย! ถ้าเราถ่ายภาพ เราก็สามารถบันทึกสิ่งๆนั้นได้ โดยที่เวลา ณ ขณะนั้นมันได้ไปอยู่บนภาพที่เรากดชัตเตอร์ลงไปแล้ว ภาพที่เป็นความทรงจำ มันสุขใจแบบบอกไม่ถูก เวลาได้จับกล้อง เวลามองโฟกัสในช่องมองภาพ มันแบบสนุกและสงบ แล้วก็คิดว่า....เอิ่มนี้ใช่มั๊ยคือสิ่งที่เรารัก
บางทีที่ต้องแบกขาตั้งกล้องหนักๆ ต้องยืนหนีบแขนกลั้นหายใจ ต้องเดินตากแดดร้อนๆ เดินตากฝนฉ่ำๆ ก็ไม่รู้สึกเบื่อ ไม่ต้องแต่งหน้าสวยๆ ไม่ต้องใส่เดรสผู้ดี แค่ขาสั้น เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบเราก็ไปถ่ายภาพได้โดยที่ไม่โดนใครด่า 555+ กลับกัน ถ้าเราอยู่ในLab ต้องแต่งตัวเป๊ะ ต้องอยู่ในสังคมที่อะไรก็ หรูหรา บางครั้งก็ดี บ่อยครั้งมันเหนื่อย
คิดเล่นๆว่าถ้าเรียนจบ ช่วงที่เรียนภาษาเตรียมไปต่อโทที่เยอรมัน จะออกตะลอนๆ ไปเรื่อยๆ เก็บภาพความทรงจำก่อนจะไปอยู่ที่โน้น เพราะอาจจะไม่ได้กลับมาเมืองไทยอีก...อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนสินะ... อยากทำอะไรที่มันสุดเหวี่ยง อยากเที่ยวให้ทั่วประเทศ ไม่ต้องพักที่หรู ไม่ต้องนั่งเครื่องบิน ไปยังไงก็ได้ให้มันถึงที่หมายแล้วแวะ ลงไปบันทึกภาพได้ง่ายๆ มาดูกัน อีกปีครึ่ง ผญ.คนเดียวจะสามารถเดินทางไปที่ไหนได้บ้าง ฮ่าฮ่าฮ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
แต่เราก้อมีความสุขกับสิ่งที่ทำ