บางครั้งการที่เรายืนด้วยขาของตัวเอง มันรู้สึกดีกว่าการที่ต้องรอขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเยอะเลย
ช่วงหลังมานี้รู้สึก Fail กับหลายๆสิ่ง fail จนจะเป็นโรคซึมเศร้าได้เลย...อารมณ์โหวงๆเหวงๆ บางทีก็สุขจนหลุดโลก บางทีก็เศร้าจนร้องไห้ และที่สำคัญ ร้องไห้ง่ายมาก!!! ไม่แปลกถ้าจะร้องไห้ แต่เดี๋ยวนี้โดนอะไรนิด อะไรหน่อยก็ร้องไห้ ร้องไห้จนปวดหัวหลับไปเอง...
ทั้งๆที่เราอยู่กับสิ่งที่ทำให้มีความสุข นั่นคือ การถ่ายภาพ แต่เพราะการที่เราก้าวเข้าสู่สิ่งๆนี้ ทำให้ต้องพบเจอเหตุการณ์ต่างๆมากมาย บางครั้งก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เรากำลังเป็น ในตัวตนของเรามันถูกหรือผิด? ปกติก็เป็นคนร่าเริงและจริงจังบ้าง ในบางเรื่อง ไม่ถือสาใคร ชอบเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ชอบฟังมากกว่าออกความเห็น...แต่ก็แอบคิดในใจนะ....
งงกับชีวิตมากว่าทำไมช่วงนี้ ถึงได้ทุกข์มากมายขนาดนี้...จะมีแค่ช่วงหลับและช่วงที่จับกล้องถ่ายภาพเท่านั้นที่ทำให้เรา "ลืม" ความทุกข์...พอกลับมา...ก็อารมณ์เดิมๆ ไม่ได้พูดจากับใคร อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้? ที่ทำให้เราเก็บกด เพราะไม่ได้พูด ไม่ได้คุย ได้แต่พูดกับตัวเอง เล่นเฟซบุ๊ค...ซึ่งบางที พิมพ์ออกไปแบบร่าเริงมีความสุขแต่แท้จริงแล้ว...กลับกำลังทุกข์หนัก!!
เดือนนี้คงได้ซื้อเลนส์ใหม่...คงได้ทำในสิ่งที่รักง่ายขึ้น บ่อยขึ้น พยายามฝึกฝน! และคิดว่าสักวันภาพของเราคงไปอยู่ในเว็บ shutterstock ความฝันเลยนะเนี่ย :)
ยินดีมากๆ เลยค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
มาแล้ว เดี๋ยวก็จากไปแล้ว
เข้มแข็งนะคะ สู้ๆ ด้วยพลังแห่งความดี
สงกรานต์นี้ มีความสุขมากๆ นะคะ