ถ้าความตายมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความห่วง...แล้วทำไมเราไม่ตายไปซะเลยหล่ะ? ความห่วงจะได้หายไป
บางครั้งชีวิตก็ไม่ได้เป็นของเรา....
เราคือใคร? เราเป็นของใคร? ความรู้สึกเราเป็นของใคร? จิตใจเราเป็นของใคร? ชีวิตเราเป็นของใคร?
คำถามที่สงสัย และ ไม่สามารถหาคำตอบได้
รู้ว่าห่วง แต่ห่วงก็คือบ่วง
ต้องการอะไร อยากให้เป็นแบบไหน บางครั้งก็คิดว่า เราน่าจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ไม่ต้องมีความรู้สึก ไม่ต้องมีความคิด และไม่ต้องมีหัวใจ แค่ป้อนโปรแกรม ใส่แบตเตอรี่ ก็พอแล้ว
ความคิดแบบนี้หายไป 3 ปีแล้ว และมันกำลังกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
อายุจะ 22 แล้ว อีก 2 ปีจะไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่กลับไปไหนมาไหนเองไม่ได้ ทำอะไรอย่างที่อยากทำไม่ได้
ถ้าความตายมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความห่วง...แล้วทำไมเราไม่ตายไปซะเลยหล่ะ? ความห่วงจะได้หายไป
เยอรมัน? จะไปเพื่ออะไร? ในเมื่อเชียงใหม่ 4-5 วันยังเป็นกันขนาดนี้ เยอรมัน 3-4 ปีไม่ขาดใจกันไปเลยหรอ
หยุดเถอะ หยุดความคิดที่จะออกนอกกรอบ หยุดเถอะหยุดความคิดที่จะทำในสิ่งที่อยากทำ หยุดเถอะ หยุดได้แล้ว หยุดร้องไห้ และอยู่อย่างสิ่งที่ไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึก
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
รู้สึกเหนื่อย ท้อแท้ เสียใจจนไม่อยากรู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว
....
สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ