อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึก

คงต้องพยายามลบความทรงจำลงที่ละนิด

มันใช้เวลาค่ะ

บะหมี่ก็เคยผ่านจุดนั้นมา แต่หลังจากจบ บะหมี่ไม่แม้แต่จะติดต่อกลับ จะเป็นอย่างไรก็ช่างประไร ชั้นก็จะอยู่ของชั้นได้ต่อไป สักวันเราก็จะได้เจอฟ้าหลังฝน

มันคงมีช่วงเวลาที่คิดว่าทำได้แน่ๆ เราจำเค้าไม่ได้ แแต่หลังจากนั้นมันจะมีโครงการ after shock มาทัก เล็กน้อย

ไม่ทราบเจ้าของกระทู้เป้นหมือนกันหรือเปล่า ของบะมี่ตอน good bye เนี่ย แทบไม่มีใครรู้ว่าเอวังกันไปแล้ว แค่เศร้าให้ตัวเองเห็นคนเดียวเท่านั้นเอง

แต่ผ่านมาก็อืมม์ใช้เวลามากมากค่ะ ตอนนี้เหรอ ลั้นลา เชอะ มาแต่งตัว รักตัวเอง อย่าเศร้ามากะคะ มีอะไรมาคุยกันได้

และที่สำคัญเริ่มด้วยการทอ้งเจาดอกไม้ช่อเหี่ยวๆนั้นซะ เพราะถ้าไม่ทิ้งอะไร เราจะตัดใจไม่ได้เลย เราจะก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ ถ้ามีอะไรให้ยึดติด

เป็นกำลังใจให้นะคะ

สู้ๆนะ

บะหมี่เขียน comment ไว้อีกหน้าด้วยนะคะ

เข้าใจความรู้สึกเหมือนกันนะ
แต่...
ตัวเราเอง พอใจที่จะเกือบความรู้สึกเหล่านั้นไว้
เพียงแต่ว่า
ไม่ได้จมอยู่กับอดีต ก็เท่านั้น

เฮ้อ.....

นุ่นก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ เช่นกัน

ยังไงก็สู้ๆนะค๊าาาา

เรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์นี้เช่นกัน
ยังแย่อยู่เลย

it will better in time ja.

i wish that i will get better too
even it already 345 days
but everything about me and him
still show up everyday.

see? not just you feel like this.

su su!!

ขอบคุณสำหรับทุก Comment ค่ะ
หวังว่าตัวเองจะผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี้ไปได้ซักวันเหมือนกันค่ะ แต่ไม่มั่นใจเลยว่าเมื่อไหร่ เหมือนมองไปแล้วไม่เจอปลายทาง ได้แต่หวังว่า..ซักวันนึง