แล้วก็ถึง เดือนที่ 4

4 เดือนแล้ว... เหมือนเรื่องเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
แต่บางทีก็เหมือนว่าเส้นทางที่เดินมามันช่างยาวนานเหลือเกิน
ทั้งเศร้า ทั้งเหงา บนเส้นทางที่ต้องเดินต่อไปเพียงคนเดียว...


มองย้อนไปในอดีต 4 เดือนที่ผ่านมาในความรู้สึกฉัน
คิดย้อนไปถึงวันที่เรามีปัญหา คำพูดที่เธอบอกเลิกฉันกระจ่างชัดขึ้นมา
ฉันยังไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ เหมือนเธอจะพูดเพราะโมโห
เพราะเหนื่อย เพราะฉันไม่เข้าใจ ฯลฯ


มีบางคนบอกว่าเวลาจะช่วยให้อะไรดีขึ้น ฉันก็หวังอย่างนั้น
บางคนให้กำลังใจฉัน ว่าตอนนี้เขาก็ยังคงมั่นคงในความรู้สึกของเขาอยู่
ให้เวลาเขาสักพัก... แล้วฉันก็รู้ว่าเขาไม่เคยเปลี่ยนใจ
และยังมั่นใจว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว


เหมือนฉันยังเดินวนอยู่ในวงเวียนที่ไหนซักแห่ง สุดท้ายก็กลับมาจุดเริ่มต้น
ยังมีความรู้สึกเดิมๆ ยังจดจำเรื่องราวเดิมๆ ไว้ในใจเสมอ


ช่างต่างกับเขา ที่มองว่าตอนนี้ เราอยู่คนละจุดยืนกันแล้ว
ไม่สำคัญอีกแล้วว่าเราจะเลิกกันเพราะอะไร เขามีเหตุผลอะไร
ณ ตอนนี้ เขาคิดแค่ว่าจะทำยังไง ให้เราสามารถเป็นเพื่อนกันได้
ทำงานด้วยกันได้...


ใจฉันก็ช่างขยันหาเรื่องให้ตัวเองเสียใจซะจริงๆ
ไม่รู้ทำไม บางทีฉันก็ลดความสำคัญของเขาไปได้บ้าง คิดถึงน้อยลง หรือคิดแล้วก็หยุด ให้มันผ่านๆ ไป
แต่บางทีก็ทุรนทุราย ใจจะขาด ทั้งๆ ที่ทำอะไรไม่ได้ อย่างเช่นตอนนี้


ฉันคิดถึงเขามากๆ วันนี้เขาหายไปไม่ออนไลน์ทั้งวัน ฉันได้แต่พยายามไม่คิด ไม่สนใจ
แต่ก็คิดไปต่างๆ นาๆ หรือว่าจะเมามากลุกไม่ไหวแบบเมื่อวันศุกร์อีก หรือว่าไม่สบาย ฯลฯ
สุดท้ายก็ทนไม่ได้ โทรไปหาเขาจนได้ ไม่ได้คุยอะไรมากมาย แค่ถามคำสองคำแล้วก็วาง
อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าเขายังสบายดี... แต่ใจฉันไม่เห็นจะรู้สึกดีขึ้นซักเท่าไหร่


เป็นอีกคืนที่รู้สึกเหงาจับใจ พยายามนอนดูละครไป แต่ใจก็ไม่สงบแถมเห็นบางฉาก
ก็นึกย้อนเข้าไปเรื่องตัวเองซะอีก... เลิกดูดีกว่า เข้ามาออนไลน์คุยกับเพื่อนก็แล้วกัน
กลายเป็นว่าฉันรู้สึกเหงายิ่งกว่าเดิม... ไม่มีใครที่ฉันจะคุยด้วยได้อยู่เลย
ช่างเป็นความเหงาที่ทรมานเสียจริงๆ

Create Date : 23 มิถุนายน 2551		1 comments
Last Update : 23 มิถุนายน 2551 23:35:11 น.
Counter : 1076 Pageviews.
Share Tweet