Bloggang.com : Kala_mydog : อันเป็นที่รัก

อันเป็นที่รัก

จงรักกันและกัน

แต่อย่าสร้างพันธะแห่งความรัก

และขอให้รักนั้นเป็นเสมือนห้วงสมุทรอันเคลื่อนไหว

อยู่ระหว่างฝั่งวิญญาณของเธอทั้งสอง

จงเติมถ้วยของกันและกัน

แต่อย่าดื่มจากถ้วยเดียวกัน

จงให้ขนมปังแก่กัน

แต่อย่ากัดกินจากก้อนเดียวกัน

จงร้องและเริงรำด้วยกัน และจงมีความบันเทิง

แต่ขอให้แต่ละคนได้มีโอกาสอยู่โดดเดี่ยว

ดังเช่นสายพิณนั้นต่างอยู่โดดเดี่ยว

แต่ทว่าสั่นสะเทือนด้วยท่วงทำนองตนตรีเดียวกัน

จงมอบหัวใจ แต่มิใช่ต่ออีกฝ่ายหนึ่ง

เพราะหัตถ์แห่งชีวิตอมตะเท่านั้นที่จะรับดวงใจเธอไว้ได้

จงยืนอยู่ด้วยกัน แต่ว่าอย่าใกล้กันนัก

เพราะว่าเสาของวิหารนั้นก็ยืนอยู่ห่างกัน

และต้นโพธิ์ต้นไทร ก็ไม่อาจเติบโตใต้ร่มเงาของกันได้

“ปรัชญาชีวิต”

คาลิล ยิบราน

ความรักคือความมหัศจรรย์ที่สามารถดลบันดาลให้ดวงตะวันร้อนแรงกลาย

เป็นห้วงน้ำฉ่ำเย็นได้ในนาทีที่ชิดใกล้กับผู้เป็นที่รัก

เป็นเสมือนบทเพลงแห่งความชื่นบานที่กล่อมขวัญให้เริงร่ายกับสรรพสิ่งเมื่อ

ได้รับรู้ถึงการสอดคล้องภายในใจอีกฝ่ายหนึ่ง และความรักทำให้ดอกไม้

ดอกงามที่สุดในโลกได้อุบัติขึ้นภายในดวงในมนุษย์

ความรักไม่ใช่ความอดทน หากแต่คือการเติมเต็มในสิ่งที่ขาดและเกิน

ระหว่างคู่รัก เพื่อให้เกิดภาวะอันสอดคล้องสมดุล

ในขณะเดียวกัน ความรักที่งดงามย่อมไม่บั่นทอนความเป็นตัวของตัวเองให้

สูญเสียไปภายใต้เงาปีกแห่งความรัก

เพราะความรักนั้นมิใช่เป็นการครอบงำให้อีกฝ่ายยอมจำนนเยี่ยงทาส มนุษย์

ล้วนมีศักดิ์ศรีที่เท่าเทียม จึงมิควรคุกคามจิตวิญญาณของอีกฝ่ายหนึ่งให้

อ่อนแอลงโดยเอ่ยอ้างนามของความรัก

หากเป็นเช่นนั้น สิ่งที่กระทำต่อกันหาได้เรียกว่า “ความรัก” ไม่ แต่คือความ

เห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง

ควรปล่อยให้หัวใจของแต่ละฝ่ายได้มีโอกาสอยู่ร่วมและโดดเดี่ยว เพราะบาง

ที การชิดใกล้นั้นอาจมิใช่ความรัก หากแต่เป็นเพียงรูปเงาของความรักเท่า

นั้น

ความรักที่แท้สามารถดำรงอยู่ได้แม้ในยามพลัดพราก เพราะดวงไฟที่ถูกจุด

ขึ้นด้วยความรักหาได้มอดดับลงไม่ แต่ยังคงเป็นเชื้อแห่งพลังให้ก้าวเดินไป

ในทิศทางที่ใฝ่ฝันอย่างไม่มีวันที่จะรู้สึกโดดเดี่ยว

หลายคนกล่าวว่า ความรักคือการให้ นั่นเป็นความจริงเพียงประการเดียว มิใช่

ทั้งหมด

ความรักที่เหมาะสมควรประกอบกันทั้งการให้และการรับ ทั้งนี้ต้องขึ้นอยู่กับ

ว่า เรารู้จักคนรักของเราเพียงใดในเรื่องความขาดและเกินในจิตวิญญาณ

เพื่อที่จะสามารถ “ให้” และ “รับ” ได้เหมาะสมกับความต้องการของอีกฝ่าย

หนึ่ง

มนุษย์ทุกคนล้วนต้องการที่จะรักและถูกรัก แม้แต่ผู้ที่สัญจรอย่างโดดเดี่ยว

ดุจสุนัขป่าเปลี่ยวในทุ่งหญ้า ก็ยังมีผู้ที่ตนรักและแนบแน่นอยู่ภายในนับเนื่อง

ไปนิรันดร์

ไม่เช่นนั้น คงไม่สามารถดำรงอยู่ได้ท่ามกลางความเปลี่ยวเหงาอย่างแน่

นอน ความไม่รู้จักรักจะทำให้ชีวิตมนุษย์กลายเป็นโศกนาฏกรรม

ความรักที่มีวุฒิภาวะจะต้องเป็นความรักที่เติบโตมาจากภายใน ซึ่งต้องผ่าน

การพิสูจน์นับอนันต์ ทั้งพายุกล้า แดดกร้าว รวมทั้งต้องมีความอดทนต่อ

ความเหน็บหนาว เมื่อยามถูกสายลมกระหน่ำจิตใจ

ความมั่นคงจากภายในจะต้องมีจุดเริ่มมาจากความเชื่อมั่นในศักยภาพของ

ตนเองว่าสามารถถนอมความชื่นบานระหว่างกันเอาไว้ได้ตลอดรอดฝั่ง นั่น

คือความรักตนเองและผู้อื่นอย่างแท้จริง

โดยธรรมชาติของมนุษย์ เมื่อเกิดความผูกพัน ความรู้สึกครอบครองย่อม

ตามมา ในเรื่องความรักก็เช่นกัน ความหึงหวงอาจจะนำไปสู่การทำลายล้างที่

รุนแรงอย่างคาดไม่ถึง

ลองนึกดูเถิดว่าในโลกนี้มีใครเป็นเจ้าของใครอย่างจริงจังบ้าง ความระแวง

เป็นเหมือนหนอนที่ชอนไชไม่ให้ดอกอ่อนได้ผลิบานรับแสงอรุณ มีแต่บั่น

ทอนทั้งตนเองและผู้อื่น

การให้เสรีภาพในทิศทางที่เหมาะสมคือสิ่งสำคัญที่สุดในการร่วมชีวิต คู่รักจึง

ควรเรียนรู้ที่จะเติบโตไปพร้อม ๆ กันภายใต้ร่มเงาแห่งความรัก นั่นคือมิติที่

สมบูรณ์และจะกลายมาเป็นแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่ในการดำเนินชีวิต

แม้บางขณะ วิถีชีวิตแห่งการอยู่ร่วมมิอาจจะผสานให้เกิดความสอดคล้อง

ระหว่างกันได้ ความขัดแย้งจึงเข้ามาครอบครองวิญญาณ

ท้ายสุด อาจเหลือเพียงภาวะความสูญเสีย นั่นเป็นเพียงฉากหนึ่งของชีวิต เรา

ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า จะมีความผิดหวังหรือสมหวังใดรออยู่เบื้องหน้า

ฉะนั้น การสูญเสียรักจึงเป็นเรื่องสามัญที่ต้องพบพาน แต่ขอให้เชื่อมั่นว่า สัก

วันดอกไม้งามดอกใหม่จะเบ่งบานขึ้นมาบดบังริ้วรอยบาดแผลเหล่านั้นอย่าง

แน่นอน

...................................

ตีพิมพ์ครั้งแรก คอลัมน์ "ดอกไม้ในความคิด"

นิตยสาร Bangkok Today 2537

ตีพิมพ์ครั้งที่สอง ในรวมบทความเชิงปรัชญา "ดอกไม้ในความคิด"

พิมพ์โดยสนพ ดับเบิ้ลนายย์ 2544

......................................

บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งในหนังสือ "ดอกไม้ในความคิด" ของเราที่พิมพ์โดย

สำนักพิมพ์ดับเบิ้ลนายย์ และได้รับรางวัลหนังสือดีด้านปรัชญา จากการ

ประกวดหนังสือดี ปีแรกของ 7-Book Awards ปีนั้นไปรับรางวัลกันที่โรง

ละครโจหลุยส์ เอามาเผยแพร่อีกครั้งเผื่อจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นได้บ้าง

นะจ๊ะ

Create Date : 20 กรกฎาคม 2549

Last Update : 10 กรกฎาคม 2551 4:47:04 น.

81 comments

Counter : 1461 Pageviews.

จงให้ขนมปังแก่กัน
แต่อย่ากัดกินจากก้อนเดียวกัน
......
หมายความว่าอะไรเหรอคะ

โดย: babysheep IP: 203.150.14.161 วันที่: 20 กรกฎาคม 2549 เวลา:21:45:34 น.

หมายความว่า เอื้ออาทรกันและควรเว้นระยะห่างจ้า