Bloggang.com : wanalee : แค่อยากเล่า...

แค่อยากเล่า...

เมื่อครั้งที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ฉันเคยเขียนเรียงความประกวดทางนิตยสารยอดนิยมสำหรับคนวัยเรียนในสมัยนั้น คือ นิตยสาร"ชัยพฤกษ์" ในหัวข้อ "ครอบครัวของฉัน" เป็นการเขียนแบบปัจจุบันทันด่วน จำได้ว่า เขียนรวดเดียวเสร็จในตอนค่ำ พออีกวันก็ส่งไปรษณีย์เลย

เป็นเรียงความที่ออกจะประหลาด เพราะมีตัวละครและเรื่องออกจะรันทด ตัวละครตัวหนึ่งเป็นเด็กสาวที่มาจากครอบครัวที่ขาดความอบอุ่น ตัวละครอีกตัวเป็นขอทาน ไม่มีบทสนทนา มีเพียงบทบรรยายความรู้สึกและพฤติกรรมของเด็กสาว ที่ท้ายที่สุดตัดสินใจจะหนีออกจากบ้าน เพื่อใช้ชีวิตแบบขอทานที่ตัวเองได้ให้ทานไปด้วยความรู้สึกเศร้าใจและหดหู่กับชีวิตตัวเอง โดยคิดง่ายๆว่า การได้เร่ร่อนไปเหมือนขอทาน น่าจะดีกว่าต้องทนอยู่ในบ้านที่ได้ยินและเห็นภาพพ่อทำร้ายแม่อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

เมื่อส่งไปแล้ว ฉันก็ลืมไปเลย จนกระทั่งช่วงพักกลางวันวันหนึ่ง เพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าใดนัก เดินเข้ามาแสดงความยินดี ฉันก็งงว่า เรื่องอะไร เขาบอกว่า เข้าไปอ่านหนังสือในห้องสมุด และพบว่าเรียงความของฉันได้รับรางวัลชมเชยจากนิตยสาร"ชัยพฤกษ์"

ปกติ ช่วงพักกลางวัน ฉันเข้าห้องสมุดเป็นประจำ แต่ไม่ได้อ่านนิตยสารเล่มที่ว่า ฉันตื่นเต้น และเชื่อในทันทีว่าเป็นความจริง เพราะเรื่องเขียนเรียงความส่งประกวด ฉันไม่ได้พูดให้ใครฟัง

ค่ำว้นนั้น ฉันไปหาซื้อ"ชัยพฤกษ์" ฉบับนั้น ตระเวนหาตามร้านหนังสือ กี่แผงก็หมด ไปเจอเอาแผงหนังสือเล็กๆหน้าโรงหนัง เหลือฉบับสุดท้ายพอดี ฉันรัยซื้อมาเปิดดูด้วยความตื่นเต้นดีใจ เห็นชื่อของตัวเองและโรงเรียนปรากฏหราอยู่ท้ายเรื่องเด่นเป็นสง่า ฉันแสนจะภูมิใจ แม้จะถูกแก้ไขในตอนท้ายของเรื่องก็ตาม (ฉันเขียนให้เด็กสาวคิดหนีออกจากบ้าน ซึ่งกลับกลายเป็นว่า เด็กสาวเห็นขอทานแล้วก็คิดกลับไปแก้ไขปัญหาแทนการหนีปัญหา)

ฉันได้อ่านเรียงความที่ชนะการประกวดที่ 1-3 เขียนแตกต่างจากฉันมากนัก เพราะเป็นการบรรยายภาพความเป็นอยู่และสภาพแวดล้อมอันแสนสุขของครอบครัวทั้งสิ้น เป็นเรียงความตามแบบแผนที่มีคำนำ เนื้อเรื่อง และสรุป อย่างที่อาจารย์ภาษาไทยสอนนั่นแหละ ซึ่งมันต่างจากของฉันโดยสิ้นเชิง เพราะมันดูคล้ายเรื่องสั้นเสียมากกว่า (น่าเสียดายที่นิตยสารฉบับนั้น หายไปตอนที่ย้ายบ้าน)

ผลพวงจากการเขียนเรียงความประกวดครั้งนั้น ฉันได้รับจดหมายจากเพื่อนต่างถิ่นต่างเพศและต่างวัยหลายคน เขียนมาชื่นชม หลายคนขอเป็นเพื่อน เท่าที่ยังจำชื่อนามสกุลได้ มีผู้ชายสองคน เพราะเขียนจดหมายคุยกันหลายฉบับอยู่เหมือนกัน ส่วนอีกคนเป็นน้องผู้หญิง เรียนอยู่โคราช เสียดายฉันลืมชื่อเธอเสียสนิท ทั้งๆที่เคยเจอหน้าค่าตากันด้วยซ้ำไป

เพื่อนทางจดหมายของฉันทั้ง 3 คนนี้ ฉันได้พบทุกคน แต่พบกันยังไง ไว้จะมาเล่าให้ฟังค่ะ

(งานเขียนชิ้นนี้ย้ายมาจากบล็อกอื่นค่ะ ถึงได้รู้ว่าตัวเองเขียนค้างๆคาๆไว้)

Create Date : 19 กรกฎาคม 2552

Last Update : 19 กรกฎาคม 2552 19:28:40 น.

0 comments

Counter : 605 Pageviews.