Bloggang.com : wanalee :

นิทานคติ - พญามัจฉา ‘คุน’ กลายร่างเป็น พญาปักษา ‘เผิง’

พญามัจฉา ‘คุน’ กลายร่างเป็น พญาปักษา ‘เผิง’
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์
2 พฤษภาคม 2555 08:18 น.

ภาพโดย จูตา （朱耷-ค.ศ.1676-1705）
หรือ ปาต้าซันเหริน（八大山人）
จิตกรยุคสมัยราชวงศ์ชิง

ณ ทะเลลึกแดนเหนือ มีพญามัจฉาชื่อ ‘คุน’ ร่างใหญ่โตไม่รู้กี่พันลี้ คุนกลายร่างเป็นพญานกชื่อ ‘เผิง’ แผ่นหลังของเผิงมโหฬารไม่รู้กี่พันลี้ ยามกระพือสะบัดปีกเหินสู่เวหา ปีกแผ่กว้างราวแผ่นเมฆปกคลุมฟ้า เมื่อผืนน้ำแห่งท้องสมุทรเริ่มขยับไหว พญาเผิงก็บ่ายหน้าสู่ทะเลสาบสวรรค์แห่งแดนใต้

ขณะพญาเผิงสยายปีกมุ่งสู่ทะเลลึกแดนใต้ ท้องทะเลก็ปั่นป่วนคลุ้มคลั่งไกลถึงสามพันลี้ ปีกอันมโหฬารของพญานกตีลมเป็นพายุหมุน และบินสูงขึ้นไปถึงเก้าหมื่นลี้ ถลาร่อนไปกับลมพายุนานหกเดือนจึงถลาลงหยุดพัก กระแสลมร้อนพัดเป่าฝุ่นตลบฟุ้ง สรรพสิ่งสั่นไหวกระทบเสียดสีกัน ผืนฟ้าสีครามเข้มนั้น เป็นสีที่แท้จริงของมันละหรือ ? หรือเกิดจากระยะทางไกลโพ้นไร้ที่สิ้นสุด เมื่อพญาปักษามองลงสู่เบื้องล่าง ก็แลเห็นเพียงสีฟ้าใสเฉกเช่นกัน

นกคุ่มหัวเราะร่วนพลางกล่าวว่า “เจ้าคิดจะไปไหนกัน แม้นข้ากระโดดอย่างสุดแรง โผบินขึ้น ก็ไปได้ไกลไม่เกินห้าหกวา แลมักถลาร่วงลงตะเกียกตะกายอยู่ในดงวัชพืชและกอหนาม นั่นก็นับเป็นการบินที่ดีเยี่ยมของเราแล้ว เจ้าคิดจะมุ่งสู่หนใดกัน?” นี่คือความแตกต่างระหว่าง ‘ยิ่งใหญ่’ กับ ‘สามัญ’

หากท่านเดินทางสู่ป่าเขียวชอุ่มใกล้หมู่บ้าน เพียงตระเตรียมอาหารสามมื้อนำติดไปด้วย ก็สามารถเดินทางกลับมาถึงบ้านโดยที่กระเพาะยังอิ่มหนำ หากเดินทางไกลร้อยลี้ ก็ต้องตระเตรียมอาหารเพิ่มในคืนก่อนออกเดินทาง และหากต้องเดินทางไกลถึงพันลี้ ก็ต้องลงมือตระเตรียมเสบียงกรังล่วงหน้าถึงสามเดือน เจ้าสัตว์น้อยสองตัวจะมีปัญญาเข้าใจถึงสิ่งนี้ได้อย่างไร ‘ความรู้อันน้อยนิด’ ไม่อาจบรรลุถึง ‘ความรู้อันยิ่งใหญ่’ ‘ชีวิตอันแสนสั้น’ ไม่อาจเข้าถึง ‘ชีวิตที่ยืนยาว’

ดอกเห็ดยามเช้าไม่อาจพบพานแสงสนธยาและอรุณรุ่ง จักจั่นฮุ่ยกูแห่งฤดูร้อนไม่เคยรู้จักฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง นี่คือชีวิตที่แสนสั้น ณ แดนใต้ของแคว้นฉู่ มีเต่าหมิงหลิง มันมีฤดูใบไม้ผลิยาวนานถึงห้าร้อยปี และฤดูใบไม้ร่วงยาวนานถึงห้าร้อยปี แต่ครั้งโบราณเนิ่นนานมาแล้ว ยังมีต้นไม้ใหญ่ชื่อ ‘ชุน’ มีฤดูใบไม้ผลินานถึงแปดพันปี และฤดูใบไม้ร่วงนานถึงแปดพันปี นี่คือชีวิตที่ยืนยาว เผิงจู่ผู้มีนามกระเดื่องในความมีอายุยืนนาน กระทั่งผู้คนแห่แหนเอาเยี่ยงอย่าง ช่างน่าอาดูรนัก!

สำหรับซ่งหรงจื่อแม้นโลกทั้งโลกจะแซ่ซ้องสรรเสริญ ก็หาทำให้เขายินดี แม้นโลกทั้งโลกจะกล่าวประณาม ก็หาทำให้เขาโศกเศร้า ด้วยเขาอาจแยกแยะระหว่างภายในกับภายนอก เห็นกระจ่างระหว่างเส้นแบ่งความรุ่งโรจน์กับความอัปยศ ในความเป็นไปทั้งมวลของโลกนั้น เขาหาได้กังวลสนใจไม่ กระนั้นเขาก็ยังมิได้บรรลุถึงคุณธรรมที่แท้*

เลี่ยจื่อสามารถขี่ลมเหาะเหินล่องลมสุขสมคลายใจถึงสิบห้าวันจึงกลับคืนสู่โลก บรรดาลาภยศทั้งปวงนั้น เขาหาได้กังวลสนใจไม่ แม้นเขาอาจหลีกเลี่ยงความยากลำบากในการเดินเท้า แต่ก็ยังต้องอาศัยบางสิ่งบางอย่างเป็นเครื่องนำพาไป หากเขายึดถือสัจธรรมแห่งฟ้าดินในการดำเนินไป ติดตามความแปรเปลี่ยนของปราณทั้งหก แลท่องไปในอนันต์อันไร้ขอบเขต เช่นนี้แล้ว ยังต้องพึ่งพาอาศัยสิ่งใดอีก?

มนุษย์ที่แท้ไร้ตัวตน คนศักดิ์สิทธิ์ไร้ความดี ปราชญ์ไร้ชื่อ

แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子） บทที่หนึ่ง อิสรจร （逍遥游）

นำมาจากเว็บไซต์ผู้จัดการค่ะ

Create Date : 27 กันยายน 2555

0 comments

Last Update : 27 กันยายน 2555 17:15:33 น.

Counter : 2773 Pageviews.