ถึง...แตง

ครูปลาบปลื้มใจและตื่นเต้นที่แตงมาเซอร์ไพรส์ครู เมื่อวันที่ ๑๕ มกราคมที่ผ่านมา หลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสิบกว่าปี นับตั้งแต่วันที่แตงเรียนจบประถมปลายและครูก็ลาออกจากการเป็นครูในปีนั้นเช่นกัน

ผ่านไปร่วมสิบปี วันหนึ่งครูก็ได้มีโอกาสคุยกับแตงทางอีเมล ครูรับรู้เรื่องราวของศิษย์รุ่นสุดท้ายของครูหลายคนด้วยความปลื้มใจ มันทำให้ครูได้ย้อนรำลึกถึงวันคืนเก่า ๆ ที่ได้สอนวิชาภาษาไทยแก่เด็กหญิงชายทั้งเซี้ยวทั้งซนและบางคนก็ดูจะแก่แดดเกินวัย

วันที่นักเรียนจบการศึกษาประถมปลาย ครูแต่งกลอนหนึ่งหน้ากระดาษ A4 บรรยายลักษณะเด่นของลูกศิษย์แต่ละคน คนละหนึ่งวรรคจนครบ ๔๐ คน แล้วถ่ายเอกสารแจกให้ทุกคน ตอนที่ครูให้หัวหน้าห้องมาอ่านระหว่างงานเลี้ยงอำลาที่ทางโรงเรียนจัดให้ บรรดาครูทั้งหลายต่างหัวเราะชอบใจ ลูกศิษย์บางคนดูเหมือนตลกไปเลย เพราะกลอนมันพาไป

แต่ครูเขียนถึงศิษย์ทุกคนด้วยความรักและความรู้สึกเท่าเทียมกัน ครูคิดว่าทุกคนสัมผัสได้ เพราะครูลงท้ายบทกลอนว่า “สี่สิบคนครบถ้วนล้วนศิษย์รัก....” ไม่มีลูกศิษย์คนไหนแตกแถวไปจากความรู้สึกของครูเลย ไม่ว่าจะเรียนดี เรียนแย่ เกเรยังไง ทุกคนอยู่ในใจครูเสมอ

หลังจากคุยกันทางอีเมลไม่นาน การติดต่อก็ขาดหายหลายปี จนได้มาแชทกันทางเฟสบุ้คอีกครั้ง ครูคิดว่าด้วยวัยและสถานะทำให้บุคคลดูกริ่งเกรงและห่างเหินกัน บางที แตงอาจจะอึดอัด เพราะการคุยกับคนเคยเป็นครูต่างจากการคุยกับเพื่อน ครูจึงเลือกที่จะหยุดคุยเสียเอง

แต่แล้วแตงก็พาแฟนมาเยี่ยมหาครูอย่างไม่คาดฝัน พอเจอหน้า แตงยกมือไหว้แล้วมอบพวงมาลัยให้ครู บอกว่า พรุ่งนี้เป็นวันครูพอดี แล้วแตงก็กอดครู เอ่ยปากว่าคิดถึงครู ครูรู้สึกตัวเบาหวิว เหมือนอยู่ในสถานการณ์กึ่งจริงกึ่งฝัน เพราะเหตุการณ์เช่นนี้เป็นสิ่งที่ครูไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ครูไม่เคยคิดว่าจะมีเด็กที่ครูเคยสอนเมื่อครั้งเธอยังเป็นเด็กหญิง นำพวงมาลัยมาไหว้เนื่องในโอกาสวันครูในวัยที่เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แถมยังกอดครู บอกคิดถึงครู ในช่วงเวลาที่ครูกำลังคิดว่าตัวเองช่างเข้มแข็ง ที่อยู่กับความโดดเดี่ยวและไม่มีใครได้อย่างยาวนาน

แตงกอดครูอีกครั้งตอนถ่ายรูป และก่อนจาก แตงก็ตรงมาสวมกอดครูอีกครั้งเป็นการส่งท้าย พร้อมกับคำพูดให้ครูรักษาสุขภาพ บอกครูว่า โทร.หาแตงได้เสมอ (คิดแล้วก็อายนะ ครูไม่เคยคิดว่าจะกอดใครเลย และไม่คิดว่าจะมีใครอยากกอดคนอย่างครูด้วย)

สิ่งดี ๆ เช่นนี้อาจเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในชีวิตของครู แต่ก็นับว่ามีค่าที่สุดแล้ว สำหรับคนที่เคยเป็นครูเพียงแค่ ๗ ปี ความเป็นครูที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นได้เพียงผิวเผิน ครูเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นครูอย่างแท้จริงในวันนี้เอง (๑๕ มกราคม ๒๕๖๐)


๒๑ มกราคม ๒๕๖๐

Create Date : 21 มกราคม 2560		1 comments
Last Update : 21 มกราคม 2560 17:40:30 น.
Counter : 1068 Pageviews.
Share Tweet