ในชี่วชีวิตหนึ่งของคนเรา มีสิ่งใดสลักสำคัญหนักหนา

ในชั่วชีวิตหนึ่งของคนเรา มีสิ่งใดสลักสำคัญหนักหนา

ประโยคนี้ มาจากตอนหนึ่งในหนังสือชื่อ สองดวงจันทร์
ในบทนั้น ตัวละครถามว่า เรื่องที่ทำท่าว่าสำคัญมากนี้ อีก5 ปี จะจำได้มั้ย  อีก 10 ปี จะยังจำได้อยู่อีกมั้ย--นั่นสินะ  เวลาอารมณ์นำสติ  ทำอะไรลงไป ไม่เคยได้ถามตัวเองก่อนเลย

ชั่วชีวิตที่ยาวนานมา 40 กว่าปีนี้  มีสิ่งใดสลักสำคัญหนักหนา  ถ้าให้ตอบตอนนี้  ตอนที่ฉันเข้าใจเรื่อง อัตตา ตัวกู ของกู  อยู่พอสมควร  เข้าใจและเห็นว่า เกิด แก่ เจํบ ตาย  เป็นเรื่องธรรมชาติ  ใดใด เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  ก็พร้อมจะดับไปในวันหนึ่ง  สิ่งเดียวที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันตอนนี้ คือ ความรู้สึก ไม่ว่าจะของฉัน หรือ ของคนรอบข้าง
พิจารณา  เรียนรู้  เข้าใจ และ ยอมรับ ทุกความรู้สึกของตัวเอง ไม่ว่าในทางดีหรือร้าย
หัดปล่อยตัวเองออกจากความรู้สึกแย่ๆ  และ วางตัวเองในที่ที่ทำให้ความรู้สึกเราดี
เรื่องที่เคยเกิดขึ้น  และแม้จะจำได้ดี  ก็ไม่ได้เหลือรอยใดๆในใจของฉันอีกแล้ว  แต่กับคนร่วมเหตุรณ์ อาจไม่ใช่

เมื่อตอนอยู่มัฐยมปลาย  แม้จะได้ค่าขนมไปโรงเรียนไม่มากนัก  ฉันก็ยังอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบเงินวันละเล็กวันละน้อย   เอาไว้ซื้อนิตยสารเล่มหนึ่ง  ซึ่งฉันชอบมาก  กว่าจะหาซื้อมาได้  ก็รู้สึกว่ายากลำบาก  ฉันจึงออกอาการทั้งดีใจที่ได้มาเป็นเจาของ  และ หวงมาก ไม่อยากให้นิตยสารเล่มนั้น มีริ้วรอยแม้แต่นิดเดียว
พี่สาวก็คงเห็น และ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่  ระหว่างที่ฉันกำลังเปิดอานนิตยสารล่มนั้นอยู่ในมือ  จู่ๆ ก็มีสายซีอิ๊ว  สาดรดลงมาบนหน้าหนังสือสีขาว  เป็นทางยาว.....
ฉันรู้แตว่า ฉันกรี๊ด  แล้วก็ร้องไห้  แล้วก็  จำอะไรได้ได้อีก  ไม่รู้ว่า พี่สาวโดนแม่ทำอะไรรึเปล่า
อ่านไปหลายปี  นิตยสารเล่มนั้น  ยังคงอยู่ในตู้  รวมกับหนังสือเล่มอื่นๆอีกมากมาย  และฉันก็ไม่ได้เปิดมันอ่านอีก  ไม่ใช่เพราะเห็นแล่้วจะเจ็บ  แต่เพราะฉันมีนิตยสารเล่มอื่น  หนังสืออื่นๆ ในอ่านอีกมากนัก  และตอนนี้ มันก็ถูกส่งต่อไปให้คนอื่นๆที่เขาอาจจะได้รับประโยชน์  ดีกว่ามานอนอยู่ในตู้นิ่งๆ  แต่ทว่า  พี่สาวฉันยังจำ และ ยังเจ็บกับเหตุการณ์วันนั้น  เป็นเวลาหลายปี  ที่หลายๆครั้ง เรื่องนี้ถูกยกขึ้นมาพูด  และฏันก็ตกเป็นจำเลยในข้อหาที่ ร้องไห้มากเกินเหตุ  จนทำให้เขาโดนตี
เรื่องที่เคยสลักสำคัญ ที่วันนึง ไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว  กลับยังสำคัญในความรู้สึกของอีกคนอย่างช่วยไม่ได้
เพราะอะไร เรื่องไหนจะสำคัญ อยู่ที่เราให้ค่า  ไม่ใช่คนอื่น

,มีส่ิงใดสลักสำคัญหนักหนา  บางทีน่าจะต่อด้วยคำถามว่า เธอจึงจำต้องทนอยู่อย่างนั้น
เธอเห็นเขาสำคัญ  เขาเห็นสำคัญมั้ย
ตัวตนของเธอ  ตัวตนของเขา  สิ่งไหนสำคัญกว่า
ความสุขของเธอ ความสุขของเขา สิ่งไหนสำคัญกว่า
และเธอรู้หรือไม่ว่า ยิ่งมีสิ่งที่สลักสำคัญในชีวิตมากเท่าไหร่  ก็ยิ่งมีนำ้หนักกดทับตัวเธอมากเท่านั้น
ในเรื่อง สองดวงจันทร์  "เธอ" คนหนึ่งในเรื่องนี้  อบขนมได้ไม่อร่อยนัก  แต่ก็ทำอยู่บ่อยๆเพราะเธอเป็น แม่  ที่ควรต้องดูแลให้ลูกๆได้กินของที่มีประโยชน์  ไปจ่ายชองที่ทุกคนในบ้านใช้ในชีวิตประจำวัน  เพราะเธอเป็นแม่บ้าน  ทำตัวเป็นภรรยาที่ดีในแบบที่สามีชอบ  เพราะเธอได้สามีที่ดีมากแล้ว  ทั้งลูกและสามี  ทุกคนสำคัญสำหรับเธอ  สำคัญยิ่งกว่าตัวตนของเธอเอง  แต่การเสียสละอันเนิ่นนานนั้น กลับถูกเข้าใจว่า นั่นคือเธอ  คือสิ่งที่เธอเป็นอย่างธรรมดาสามัญที่แม่และภรรยาคนหนึ่งพึงจะเป็น  ไม่ได้สลักสำคัญอะไร
ฉันอ่านมาถึงตอนที่  มีบางสิ่ง  กระตุ้นเตือนให้เธอรู้ว่า  ตัวตนของเธอยังอยู่  มันแค่ถูกกดทับ  และเธอเลือกได้
ตอนที่เขียน Blog นี้  ยังอายไม่จบ จึงไม่รู้ว่า เธอตัดสินใจทำอย่างไรต่อไป
เอาจริงๆ ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ จบไปรอบหนึ่งแล้ว ตั้งแต่เมือสิบกว่าปีก่อน  ตอนนั้น  ยังอ่อนด้อยกว่าตอนนี้มาก  เรื่องราวอันลึกซึ้งในหนังสือเล่มนี้  จึงไม่เป็นที่เข้าใจได้สำหรับฉันในตอนนั้น
ฉันก็ยังงงตัวเองที่นึกอย่ากหยิบมาอ่านอีกรอบ  ทั้งที่จำเรื่องราวอะไรในนั้นได้น้อยมาก
จำได้แต่ว่า  ซื้อมาเพราะมีคนชมเยอะว่า  ดี  ลึกซึ้ง  ซับซ้อน
อ่านจนจบแล้ว  ก็ไม่ได้เห็นความลึกซึ้งย่างที่ใครๆบอกไว้  ไม่ได้เล่มโปรด  ไม่ได้ประทับใจ

หากตอนอายุเท่านั้น  ฉันสังเกตุเห็นสิ่งนี้ในหนังสือ  และถ้าฉันเป็นเธอ  ฉันจะเลือกระเบิดใส่คนในบ้าน  ให้เห็นเสียบ้าง ว่าฉันมีตัวตน  มีชีวิต มีความต้องการของตัวเองเหมือนกัน  และก็คง  นึกหมั่นไส้ว่า จะเอาแต่อ้อยสร้อยร้องไห้อยู่อย่างนั้นทำไม  ใครเขาจะรู้ได้เล่า
แต่ตอนนี้  ฉันไม่อาจตอบได้ว่า ฉันจะทำอย่างไร  การตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน  หากแต่ความแข็งแรงทั้งภายนอกและภายในที่แตกต่างกัน  มันมีผลอย่างมากต่อการตัดสินใจ
เอาเป็นว่า  ถ้าหากเธอมาปรึกษาฉัน  ฉันจะบอกเธอว่า  ไม่มีอะไรสำคัญนักหรอก  ถ้าจับไว้มั่นแล้วมันเหนื่อย ก็วางเสียบ้าง  ถ้าคิดว่าแข็งแรงพอจะไป และแข็งใจทิ้งทุกอย่างได้จริง  ก็ขอให้พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจ  แล้วก็เตรียมใจรับผลที่จะเกิดตามมาก  แต่ถ้าไม่ได้แข็งแรงอย่างนั้น  และผูกพันมากเกินกว่าจะทิ้งไปได้  ก็ขอให้ทำความเข้าใจ  ยอมรับเสียว่า นี่คือความจริง  ไม่มีใครเป็นอย่างที่เราต้องการได้เต็มร้อย  ถ้าการอบขนมให้อร่อยมันเป็นเรื่องยากเกินไป  ก็แค่ยอมรับ  แล้วก็ลองทำขนมอย่างอื่น  บางทีอาจจะพบว่า มันง่ายกว่า ดีกว่า  ก็ได้  ลองออกนอกลู่นอกทางดูบ้าง  ลองแสดงความรู้สึกแท้จริงให้คนอื่นเห็นบ้าง  มันอาจไม่ได้แย่าอย่างที่กลัว
ถ้าแน่ใจแล้วว่า  นี่คือสิ่งสำคัญ  และจำสำคัญไปชั่วชีวิต ก็ขอให้อยู่อย่างเข้าใจ  ไม่ใช่อยู่อย่างอดทน
เพราะความอดทน  มันมีขีดจำกัด  และเมื่อความรู้สึกนั้นเลยขีด  ก็มักไม่มีอะไรเหลือ

สิ่งที่เคจสำคัญกับเรามาก  เรื่องราว เหตุการณ์  ผู้คน  ที่เคยทำให้เราจะเป็นจะตาย
ถึงวันนี้  ยังสำคัญอยู่มั้ย
สิ่งที่สำคัญกับเราตอนนี้  สิ่งที่เราทุ่มเททำ  ข้าวของ  ผู้คน  ที่เราจับยึดไว้  อีก 5 ปี  10 ปี  20 ปี
จะยังสำคัญเท่านี้มั้ย
เวลาของเธอ เวลาของฉัน เวลาของเรา  สิ่งไหนสำคัญ
หาคตอบให้ตัวเองนะ  บางที คำตอบนั้น  อาจะทำให้คุณมีความสุขขึ้นก็ได้

Create Date : 05 มิถุนายน 2564		1 comments
Last Update : 6 มิถุนายน 2564 22:15:06 น.
Counter : 606 Pageviews.
Share Tweet