เสียงประกาศที่ดังขึ้นจากบนเครื่องฯ กำลังแจ้งให้รู้ถึงที่หมายซึ่งกำลังจะ
ไปถึงในไม่ช้านี้ ได้ปลุกให้ฉันตื่นมามองดูพื้นด้านล่างที่เป็นทุ่งสีเขียว ไม่รู้ว่า
เป็นผืนนา,พื้นที่การเกษตรหรือว่าป่าไม้กัน?  แต่ที่แน่ ๆ เจ้าสิ่งที่จงใจดึงดูดให้
อยากเห็นผ่านสองตาจากการที่เลือกบินมาลงที่นี่ก่อนออกเดินทางจริง  นั่นก็คือ
ภาพแม่น้ำที่ไหลยาวเป็นสายหลัก แตกสาขาแยกเป็นแขนงเล็ก ๆ จนสุดปลาย
และฉันเดาว่าในตอนนี้เราคงจะเข้าสู่เขตน่านฟ้าของ รัฐเบงกอลตะวันตก กันแล้ว 

โชคดีชะมัดที่ฉันจับจองที่นั่งริมหน้าต่างได้ถึงมีโอกาสเห็นภาพนี้ได้ ถึงแม้ว่าจะ
เกือบมีปัญหาเล็กน้อย ที่เมื่อคืนนี้ต้องมาเจอกับเพื่อนร่วมแถวนั่งเจ้าถิ่นที่ขึ้นมา
อยู่บนเครื่องก่อนใครเพื่อนทำแกล้งตีเนียนสลับตำแหน่งที่เอาเสียดื้อ ๆ

ช่วงแรกของการเดินทาง ในครั้งนี้ฉันมีเป้าหมายหลักที่จะเดินทางกลับไปยัง
ที่มาของ ต้นกำเนิดแม่น้ำคงคา จากเท่าที่จำได้ในสมัยเรียน เราเองก็ได้แต่
ท่องจำกันมาแบบสั้น ๆ ว่า  "แม่น้ำคงคาไหลมาจากเทือกเขาหิมาลัย" 
หรือบางทีก็อยู่ใน "ป่าหิมพานต์" ก็มี

แต่ที่จริงแล้วในยุคที่ยังไม่มีแหล่งข้อมูลค้นหาทางอินเตอร์เน็ตได้ง่ายแบบปัจจุบัน
จะมีใครสักกี่คนกัน ที่จะจินตนาการภาพได้ถูกต้อง ซึ่งในตอนนั้นฉันก็นึกไปเอง
ว่ามันคงผุดพุ่งออกมาแบบน้ำตกแน่ ๆ

เมื่อเวลาผ่านไป อาการอยากรู้อยากเห็นในรายละเอียดของเรื่องนี้มันก็มีเยอะขึ้น
และพอได้ลองค้นหาที่มาของข้อมูลนี้ก็พบว่า แม่น้ำคงคา เกิดจากการละลายตัว
ของ ธารน้ำแข็ง ที่ชื่อว่า โกมุข (Gaumukh) ซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่กลางป่ากลางขุนเขา
ณ เมืองกังโกตรี บริเวณทางตอนเหนือของรัฐอุตตราขัณฑ์ 

หลังจากรวบรวมข้อมูลได้บางส่วน ฉันก็เริ่มเตรียมตัวร่างแผนการเดินทาง
ยืมกล้อง เย็บขอบรองเท้า ซ่อมเป้ตัวเล็ก จองตั๋วเครื่องบิน ทำวีซ่า แลกเงินสด-
สำรองไว้เล็กน้อย

ฟังดูแล้วก็แปลกพิลึกไปนิดใช่ไหมล่ะ ฉันไม่ได้เดินทางเป็นอาชีพนี่นา 
แม้ทุกสิ่งอย่างที่ว่ามาจะดูไม่ค่อยสมบูรณ์แบบเต็มร้อยนักก็ตาม

ยามเช้าตรู่ ประมาณ 6.25 น.
ตามเวลาท้องถิ่นซึ่งช้ากล่าเมืองไทย 1.30 ชม. ที่สนามบินอันแสนจะยาวเหยียด
นามว่า Netaji Subhus Chandra Bose International Airport (CCU) 
หรือที่เรียกสั้น ๆ คือ Dum Dum Airport เมืองโกลกาตา, สาธารณรัฐอินเดีย

หลังลงจากเครื่องด้วยอาการง่วงนอน สะลึมสะลือ... 

เมื่อคืนนี้ฉันต้องรีบมาเช็คอินตั้งแต่ตีหนึ่ง ไม่ต้องคิดเลยว่าบนเครื่องบินที่ลอย
เท้งเต้งบนอากาศพาทะยานพุ่งลัดฟ้าเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง มันจะไปมีหลับสนิทได้
สักแค่ไหนกัน?

แต่ฉันก็ต้องมาตาตื่นอีกที ตอนยืนตรวจหนังสือเดินทางและข้อมูลเข้าพัก
ที่ดันไปลงที่อยู่ของอาศรมแห่งหนึ่งเอาไว้ และที่นั่นไกลจากโกลกาตามากซะด้วย

"อาศรมศรีเวดนิเกตัน เมืองริชชิเกช?"  เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองกำลังทวนอ่าน
ที่พักของฉันในใบ Arrival card ตามที่ระบุไว้  "นี่มันโกลกาตา อยู่ห่างไกลจาก
รัฐอุตตราขัณฑ์ คนละโยชน์" เขาแย้งถึงความไม่สมเหตุสมผลของข้อมูลดังกล่าว

ฉันเลยต้องชี้แจงต่อเพิ่มเติม ว่าจะเดินทางต่อไปยังเดลีในรอบค่ำ 
พร้อมยื่นเที่ยวบินถัดไปให้ดูเป็นหลักฐาน หลังจากเจ้าหน้าที่ทราบเรื่องแล้ว
ก็ประทับตราขาเข้าลงในพาสปอร์ตและส่งคืนให้  

.....

อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจหมวย 

เมื่อผ่านขั้นตอนทุกอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะไปรับกระเป๋า และหาที่งีบหลับตาม
ที่ตั้งใจไว้ฉันก็ต้องมายืนรอ 'ร็อกซี่' สาวหมวยจากจีนแผ่นดินใหญ่ ที่ขอยืม
ปากกาของฉันไปกรอกข้อมูลฯ ระหว่างเข้าแถวเสียก่อน

เธอมาอินเดียเป็นครั้งแรก และตั้งใจมาเพียงโกลกาตาประมาณหนึ่งเดือนเศษ 
เพื่อเป็นอาสาสมัครที่ Mother House กับเพื่อน ๆ ของเธอ  ซึ่งได้ล่วงหน้า
มาปักหลักอยู่ก่อนแล้วพักใหญ่

ว่าแต่ เธอขนอะไรมาเยอะนักหนากับกระเป๋าใบโตที่มีมากถึงสามใบเนี่ย!?

"เธอจะอยู่ โกลกาตา กี่วันล่ะ?"

ร็อกซี่หยิบเอาเป้ใบโตของฉันใส่ในรถเข็นรวมกับเธอ พลางหันมาถาม

"ไม่ได้พักที่นี่หรอก ฉันต้องขึ้นเครื่องไปเดลีเย็นนี้ กะว่าจะหาที่หลับ
ในสนามบินนี่แหละ อากาศข้างนอกมันร้อนเกินไป"

ฉันตอบไปแบบตาปรือ ๆ และออกอาการง่วงนอนให้เห็น 

"อีกตั้งหลายชั่วโมงน่าเบื่อออก" หมวยแย้ง

"เธอมีเวลาเยอะนี่ ไปพักที่ย่าน Sudder St. ไหม? ฉันมีเพื่อนรออยู่ที่นั่น"

หมวยดูกระตือรือล้นที่จะพาฉันออกไปจากที่นี่เสียเหลือเกิน
ระหว่างนั้นก็พิมพ์ข้อความรับ-ส่ง ผ่านมือถือคุยกับเพื่อนตลอดเวลา

"นี่! ค่าโดยสารก็แค่ 300 รูปีเอง เพื่อนฉันบอกมา"

ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงกับหมวย เพราะไม่มีเงินรูปีติดตัวมากไปกว่า 100 รูปี
ที่เหลือจากปีก่อน  เลยอยากหาตู้ ATM กดเงินสำรองไว้เดินทางสักจำนวนหนึ่ง
แล้วค่อยไปแลกเงินจากที่ไหนสักแห่งภายหลัง (แน่นอนว่าไม่ใช่จากสนามบิน)
แต่ก็แย่หน่อย ...ที่ตู้กดเงินในสนามบินกลับไม่ทำรายการใดออกมาได้เลย
พี่อินเดียคนหนึ่งที่ยืนรอคิวต่อจากฉัน ก็มีปัญหากดเงินออกมาไม่ได้เช่นกัน
พอได้คุยกันเล็กน้อย เลยรู้ว่าเขาทำงานสอนพิเศษอยู่ที่สถาบันแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
และเดินทางมาที่นี่ด้วยเที่ยวบินลำเดียวกันกับฉันนี่แหละ 

เขาชี้บอกทางไปยังจุดจอดรถโดยสาร ที่เชื่อมจากสนามบินไปยังสะพานฮาว์ร่าห์
ให้รู้ หลังจากที่ซักถามเรื่องการเดินทางด้วยรถประจำทาง พร้อมบอกเตือนให้รีบ
กลับมาก่อนช่วงเย็น เพราะอาจต้องเจอกับปัญหาการจราจรที่ขึ้นชื่อลือชาพอ ๆ
กับกรุงเทพฯ บ้านเรา หากไม่อยากพลาดเที่ยวบินไปเดลีในช่วงหัวค่ำ

ฉันชักจะเริ่มลังเล ระหว่างการไม่ออกไปไหน กับเที่ยวชมเมือง
ในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมง และต้องรีบฉุกละหุกกลับมาให้ทัน 

ถ้าหากจะต้องไปด้านนอกจริง ๆ ล่ะก็ ขอฝากกระเป๋าก่อนได้ไหม ?

ฉันตกลงกับหมวยว่า ถ้าฝากกระเป๋าได้ก็จะออกไปด้วยกัน
จะแบกข้าวของเต็มหลังเป็นผู้เฒ่าเต่าคงจะไม่เหมาะนัก

ก็เหมือนฟ้าไม่เป็นใจให้ออกไปเท่าไหร่ เมื่อเจ้าหน้าที่สนามบินให้ข้อมูล
ไม่ตรงกันเลย อีกคนบอกให้ไปข้างล่างส่วนคนข้างล่างก็บอกให้ไปข้างบน 

สรุปก็คือ หาที่ฝากไม่เจอ 

เจอแต่หมวยผู้ยืนเฝ้ารถเข็นส่งยิ้มให้อย่างใจเย็น ยามฉันเดินขึ้นลงบันไดเลื่อน
ระหว่างสองชั้นนี้  หลังจากถอดใจไปคิดจะออกไปแล้ว ฉันก็กลับมาบอกหมวยว่า
หาจุดรับฝากกระเป๋าฯ ไม่ได้  แล้วเธอก็ผลักรถเข็นเลื่อนออกจากสนามบินไป
โดยไม่รอถามความเห็นใดเลย

"แปลกจังเลยเนอะ ทำไมไม่มีที่ฝาก"

เฮ่ย... กระเป๋า ช้านน!

วินาทีนั้น ฉันต้องเดินออกมาจากสนามบินไปด้วยอย่างไม่ทันตั้งตัวเสียด้วยซ้ำ
เธอไม่รู้เรื่องกฏของที่นี่หรือไง ฉันย้อนกลับเข้าไปไม่ได้แล้วนะ!!!

ตรงซุ้ม Prepaid Taxi ที่ไปติดต่อ ได้แจ้งค่าโดยสารสำหรับการเดินทางไป
Sudder St.  ที่ 700 รูปี - ก็แหงละ... มันเยอะเกินกว่าที่ควรจะเป็น และร็อกซี่
ก็แก้ปัญหาด้วยการกดพิมพ์ข้อความคุยกับเพื่อนทางโทรศัพท์พร้อมยกหน้าจอ
ให้คนยื่นราคาดูเป็นหลักฐาน

"แต่เพื่อนฉันบอกว่า มันแค่ 300 รูปี " 

ฉันแทบกุมขมับกับการอธิบายของร็อกซี่ 

ปัดโธ่ คนพวกนั้นเขาอ่านภาษาจีนของเธอออกที่ไหนกันเล่า ! 

ถามว่าสำเร็จไหม...คงเดาได้ไม่ยาก

ก่อนที่อะไรจะบานปลายไปมากกว่านี้ ฉันเห็นจุดจอดรถโดยสารข้างสนามบิน
เลยหยิบเป้ของตัวเองออกมาจากรถเข็นนั่น  ไหน ๆ ตอนนี้ก็กลับเข้าไปที่
สนามบินไม่ได้แล้ว งั้นเปลี่ยนไปเป็นที่หมายสำรองก็ได้ อยากเห็นสะพานฮาว์ร่าห์
ยังไงเสียขากลับจากที่นั่นฉันไม่จำเป็นต้องขึ้นแท็กซี่ ซึ่งใคร ๆ ก็รู้ดีว่ามันไม่มี
ราคามาตรฐานสำหรับนักท่องเที่ยวอยู่แล้ว 

"ไปทางรถกับฉันไหม? ยังไงถ้าเจอสถานีรถไฟใต้ดิน
เธอลงที่นั่นแล้วก็ไปโผล่ยังที่พักของเธอได้" ฉันตัดบท

แต่ร็อกซี่ก็ยังยืนกรานที่จะไปกับรถแท็กซี่และพูดโน้มน้าวให้ไปกับเธอ
มากกว่าจะขึ้นรถโดยสาร  ฉันไม่อยากไปยังที่ ๆ ไม่ใช่จุดหมายของตัวเอง
แล้วไหนจะยังต้องหาทางกลับมาที่สนามบินแห่งนี้คนเดียวหลังจากนั้น

"ฉันไม่ได้อยากไปฮาว์ร่าห์" หมวยบอก 

"ฉันก็ไม่ได้อยากไป Sudder St." เข้าใจไหมเนี่ย?

เราแยกกันที่ท่ารถตรงนั้น ... บางทีก็ต้องแข็งใจบ้าง 
ถ้าคำว่า มิตรภาพ มันกำลังถูกบิดเบือนเจตนา
เพียงเพราะแค่อยากได้ คนร่วมหารจ่าย 

ฉันรู้สึกว่าที่ร็อกซี่คะยั้นคะยอให้ฉันออกมาจากสนามบิน 
ก็เพื่อหาคนแชร์ค่าโดยสารมากกว่า เห็นฉันเป็นเพื่อนร่วมทาง 
ได้แต่หวังว่าหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นร็อกซี่คงจะเข้าใจ

ฉันตรงไปยังรถเมล์คันหนึ่งที่มีหมายเลขเดียวกับข้อมูลที่จดมา

"คันนี้ไป ฮาว์ร่าห์ ใช่ไหมไบ?" ฉันถามกระเป๋ารถฯ
ที่กำลังยืนเรียกผู้โดยสารอยู่ตรงทางขึ้น 

"ใช่แล้ว ขึ้นไปรอได้เลย 50 รูปีเท่านั้น" 

ยังดีที่เป็นรถโดยสารแบบปรับอากาศ  ฉันนั่งรออยู่บนนั้นด้วยความรู้สึกหัวเสีย
ว่าทำไม ๆๆๆ ตัวเองถึงพลาดได้ขนาดนี้นะ 

สองหนุ่มอินเดียที่นั่งเบาะเยื้องถัดไปกำลังผลัดกันอวดชมภาพของกันและกันบน
หน้าจอมือถือ ได้หันมาถามทักคนหน้าแปลก ๆ ที่มีเบ้าตาโหลคล้ำเป็นหมีแพนด้า
นั่งกอดกระเป๋าเดินทางท่าทางหดหู่อยู่คนเดียวที่ริมหน้าต่าง 

"ยูมาจากประเทศไหนน่ะ เวียดนามเหรอ?"

"มาจากเมืองไทย" ฉันหันไปตอบ 

พวกเขาต่างตื่นเต้นเพราะเพิ่งเดินทางกลับมาจากกรุงเทพฯ เมื่อคืนนี้เช่นกัน
ก็เลยหันมาคุยโม้พร้อมกับโชว์ภาพถ่ายให้ฉันดูไปด้วย

ถึงเครื่องปรับอากาศบนรถจะเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ฉันก็รู้สึกถึงอากาศร้อน ๆ ที่มอง
เห็นได้จากภายนอก มันเป็นภาพของสังคมเมืองขนาดใหญ่ที่มีผู้คนเยอะไปหมด
บนเขตพื้นที่ของ  รัฐเบงกอลตะวันตก ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีสถานะเป็นเมืองหลวง
ของประเทศอินเดีย ในยุคสมัยที่อังกฤษเข้ามาปกครอง

ภาพของโกลกาตาในปัจจุบัน จึงยังคงมี แท็กซี่สีเหลือง,รถราง และสถาปัตยกรรม
สิ่งก่อสร้างในสถานที่สำคัญ ๆ ที่รับอิทธิพลมาจากยุคนั้นหลงเหลือให้เห็นอยู่

ที่ฟากฝั่งของสถานีรถไฟ 

เมื่อฉันพบว่าสิ่งที่เห็นในความเป็นจริงกับภาพถ่ายกลับไม่เสมือนจริง

สะพานยื่น ฮาว์ร่าห์ หรืออีกชื่อหนึ่งที่ตั้งขึ้นภายหลังคือ Rabindra Setu 
เพื่อเป็นเกียรติแด่ รพินทรนาถ ฐากูร กวีชาวอินเดีย และถือว่าเป็นชาวเอเชีย
คนแรกที่ได้รับรางวัลโนเบล สาขาวรรณกรรม

มันถูกสร้างขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1943 ด้วยความกว้างของถนน 8 เลน
และใหญ่ติดอันดับ 6 ของโลก พาดผ่านแม่น้ำสายหลักของเมืองนี้
ที่ชื่อว่า ฮูกรี ซึ่งเชื่อมต่อระหว่างฝั่ง โกลกาตา กับ ฮาว์ร่าห์ 

ถึงจะดูอลังการณ์งานสร้างแค่ไหนก็ตามเถอะนะ พื้นที่รอบข้างซึ่งดูรกและเต็มไป
ด้วยขยะเหล่านี้ มันช่างไม่น่าดูเอาเสียเลยรวมไปถึงมลภาวะทางฝุ่น ที่คลุ้งไปทั่ว
บริเวณจากรถที่วิ่งสวนไปมา และผู้คนที่เยอะแยะไปหมด 

อาจเป็นเพราะมีสถานีรถไฟบริเวณนี้ด้วย  ฉันตัดใจขีดฆ่าเรื่องการเดินไปหามุม
ถ่ายรูปตลาดดอกไม้ที่ Mulik Ghat ออกโดยไม่นึกคิดจะเสียดายแล้ว

ที่ริมท่าน้ำบริเวณนั้น มีการจัดพื้นที่สำหรับให้คนลงไปอาบกันแต่ดูเหมือนจะมี
ผู้ชายเยอะจนเต็มลานไปหมด  ฉันไปหยุดยืนพักตรงใต้ร่มไม้อยู่ครู่ใหญ่เพื่อมองดู
แม่น้ำอย่างเงียบเชียบและยังไม่กล้าหยิบเอากล้องออกมาถ่ายรูปใครทั้งนั้น

จากต้นทางของแม่น้ำคงคา ที่ทอดยาวมาจนถึงปลายทาง 2,525 กิโลเมตร 
ที่ ณ วันนี้ ตัวฉันกำลังหยุดยืนมองปลายสาย ที่ไหลผ่านอย่างเอื่อยเฉื่อย ก่อนที่
มันจะไปสิ้นสุดลงยังปากอ่าวเบงกอล 

และเริ่มนึกไปถึงการเดินทางในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
ว่าจะพาตัวเองไปให้ถึงยังจุดหมายได้ไหม?  

ไม่นานนักฉันก็จับรถโดยสารหมายเลขเดิม เดินทางกลับไปยังสนามบิน
ที่ ๆ ควรจะตั้งหลักอยู่ตั้งแต่แรก 

ทริปนั่งรถชมเมืองนอกแผนที่ไม่ได้ตั้งใจจะออกมา มันช่างสั้นและเลือนลาง ต่อ
ความรู้สึก พอ ๆ กับเลนส์กล้องที่เจอกับปัญหาไอน้ำเกาะหลังลงจากเครื่องฯ นี่แหละ 

เที่ยวบินไป โกลกาตา-เดลี ในเย็นวันนี้ บินช้ากว่ากำหนดหนึ่งชั่วโมง
และลงจอดที่สนามบินภายในประเทศ  ซึ่งมันต้องนั่งรถโดยสารอีกหนึ่งต่อ
ไปยัง Airport Express เพื่อเชื่อมถึง Metro อีกที และกว่าจะไปถึงสถานีขนส่ง
I.S.B.T. ที่ Kashmiri Gate ได้นั้นก็ปาไปสี่ทุ่มแล้ว! 

ฉันตรงมายังจุดประชาสัมพันธ์ของรถขนส่งอุตตราขัณฑ์โดยไว ที่หน้าจอโทรทัศน์
จะมีชื่อเมืองปรากฏผ่านบนหน้าจอให้พอรู้คร่าว ๆ ว่าต้องไปขึ้นที่ท่ารถหมายเลข
อะไรหรือมีเที่ยวรถกี่โมง

ฉันหยุดยืนมองครู่ใหญ่ เพื่อจ้องหาชื่อเมืองที่หมายตาไว้ก่อนที่จะตรงไปยังท่ารถ

มี อุตตระกาสี ด้วยเหรอเนี่ย?  ถ้าตรงดิ่งไปที่นั่นได้ในคืนนี้ก็เยี่ยมเลย 

แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อได้สอบถามกับพนักงานที่ประจำจุดสอบถาม เขาบอกว่า
เที่ยวรถไปอุตตระกาสีมีแค่รอบเดียวต่อวัน ฉันจึงแอบกังวลเล็กน้อย ถ้าหากว่า
คืนนี้ไม่มีเที่ยวรถโดยสารให้เดินทางไปต่อแล้วคงแย่  เพราะไม่อยากเสียเวลา
ค้างที่เดลี 

แต่แล้วก็ยังพอใจชื้นอยู่ บ้างกับอีกหนึ่งทางเลือกที่ว่า ยังมีรถแบบ Ordinary ไป
ลงที่ ริชชิเกช รอบสี่ทุ่มและถ้าหากจะไปตอนนี้ก็ยังทันอยู่  หลังจากรู้หมายเลขท่า
รถแล้ว ฉันจึงรีบโกยหน้าตั้งลงไปยังท่ารถนั้นโดยไว

ค่ำคืนแรกในประเทศอินเดียของฉัน แทนที่จะได้นอนพักอย่างเต็มอิ่มหลังออกไป
ผจญกับเรื่องยุ่ง ๆ มาเกือบครึ่งวัน กลับต้องมานั่งหลับบนรถท่ามกลางอากาศที่
เริ่มเย็นลงในช่วงกลางดึกแทน แถมยังต้องเจอกับไอฝุ่นผสมเขม่าควันจากด้าน
นอก ที่พัดปะทะหน้าเข้ามาอย่างเลี่ยงไม่ได้

เช้ามืดของวันถัดมากับสถานที่คุ้นเคยกับสภาพอากาศที่เย็นลง  มีแสงดาว
ระยิบระยับบนท้องฟ้าที่เปิดโล่ง ในช่วงเวลาตีสี่ครึ่งที่บริเวณท่ารถของเมืองริชชิเกช

ขณะที่เดินหนาวสั่นงึกงักไปซื้อหากาแฟร้อน ๆ จากท่ารถมานั่งดื่มรอเวลาให้สว่าง
ก็ได้ลองถามเรื่องเที่ยวรถไปอุตตระกาสี จากร้านน้ำชาแถวนั้นเอาไว้ 

"ท่ารถก็อยู่ด้านหลังเนี่ย มีวิ่งตอนรอบตีห้าครึ่ง"

เจ้าของร้านชี้ไปยังทิศทางด้านหลัง ซึ่งฉันไม่ยักรู้มาก่อนว่าที่ตรงนั้นมีจุดจอดรถ
อีกแห่งด้วย  พอเดินไปสอบถามก็พบว่ารถยังไม่เต็มและยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง

ฉันเลยรีบซื้อตั๋วเดินทางต่อทันที พอมาคิดย้อนหลังดูแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรีบเร่งทำไมนัก? 
เอาเหอะ... แล้วค่อยไปพักที่ อุตตระกาสี ก็แล้วกัน

• List of longest contilever bridge
  https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_longest_cantilever_bridge_spans
  
  
• การเดินทางเข้าเมืองจากสนามบินภายในประเทศ ที่เดลี
  คือ Domestic Airport : T1 จะไม่มีรถไฟฟ้าต่อเข้าเมืองโดยตรง
  แบบ International Airport : T3
  
  ให้ต่อรถประจำทางที่มีบริการไปลงที่ Aero city Metro Station
  และต่อไปยังสถานี New Dehli ซึ่งจะสามารถเชื่อมไปยัง สถานีรถไฟ
  New Delhi Railway Station : NDLS และ เมโทร อื่น ๆ ได้
  
  
• Kolkata (โกลกาตา) เคยใช้ชื่อเดิมว่า Culcatta (กัลกัตตา)
  ในสมัยที่ตกเป็นอาณานิคมของอังกฤษ ถูกสถาปนาเป็นเมืองหลวงของ
  ประเทศอินเดีย ช่วงระหว่างปี ค.ศ. 1772-1911
  
  
• ข้อมูลสำหรับอาสาสมัคร Mother House, Kolkata
  https://www.motherteresa.org/07_family/volunteering/v_cal.html

Create Date : 17 มกราคม 2559
Last Update : 27 ธันวาคม 2560 14:33:15 น.		27 comments
Counter : 1732 Pageviews.
Share Tweet