Bloggang.com : วีทีอาร์ : เป็นเพราะว่าถูก TAG

เป็นเพราะว่าถูก TAG

TAG เนี่ย มันเป็นอะไรก็ไม่รู้
เพิ่งจะโผล่มาในเนตก็มีลูกเล่นกันใหม่อีกแล้ว
เมื่อเล่นมาก็ต้องมาเล่าเรื่องเหมือนกัน
ตอนแรกคนใกล้ตัวมาบอกเรื่องนี้ ก็มึนๆ คิดไม่ออกว่าจะเล่าเรื่องอะไรดี
ไปนอนหลับให้นมต้นหอมเสร็จ ก็เลยมาเล่ามัง

เรื่องที่ 1 โพ้นเลยสมัยเป็นนักฉึกฉา อยู่ที่ม.ต่างจังหวัดแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลกทม.มาก สถานที่ที่ดีที่สุดในตอนนั้น ก็มีแต่ห้องสมุด เพราะว่ามีทั้งหนังสือเยอะแยะ มีมุมให้นอนอ่านจนหลับ ด้วยความเย็นสบาย เพราะว่าเป็นตึกเดียวที่ติดแอร์ มีส่วนโสตศึกษา ใช่หรือเปล่าหว่า ก็จำไม่ค่อยได้แล้ว เพราะว่า นานนมกาเลมาแล้ว

ตอนปีหนึ่งทดลองใช้พวกโสตศึกษา โห..สุดยอดเลย มีเทปเพลงให้ยืมด้วย สมัยโน้นไม่มีหรอก MP3 ซีดี อะไรเนีย มีแต่เทป ก็ดีสุดๆแล้ว ก็เลยยืมเทปเพลงไปฟังในส่วนโสต ที่เค้าจะมีเครื่องเล่นเทปพร้อมหูครอบที่ฟังอันเบ้อเริ่มให้ด้วย เค้าจะจัดเป็นโต๊ะๆ หันเข้าผนัง แล้วก็รวมกันอยู่ในห้องสมุดนั่นแหละ

วันหนึ่งเราก็ยืมเทปเพลงไปฟัง แล้วก็หัดร้องเพลงด้วย จำไม่ได้หรอกว่าเพลงอะไร เพราะว่าหัดร้องหลายเพลงมาก
เวลาร้องเพลง ก็ต้องร้องในคอเพราะว่าห้องสมุดเค้าห้ามเสียงดัง สักพัก มีรุ่นพี่มาสะกิดยิกๆ ที่แขนว่า
" น้องๆๆ ร้องเพลงอย่าเพี้ยนมากสิ เพราะว่าเสียงน้องมันดังมากเลย "
ปรากฎว่าเราหันหลังกลับไปมอง มีคนหันมามองเราเพียบเลย ก็อ้ายที่ครอบหูมันใหญ่มาก ทำให้เราไม่ได้ยินเสียงตัวเอง คิดว่าร้องไม่ออกเสียงซะอีก

เท่านั้นหล่ะ เราก็รีบถอดหูฟังออก แล้วหนีออกจากห้องสมุดไปเลยด้วยความอาย แหะๆ ตั้งแต่นั้นมาหลายคนจะรู้ว่าเราไม่ค่อยชอบร้องคาราโอเกะ ก็เพราะแบบนี้หล่ะ หุๆๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องที่ 2 เอาเป็นตอนสมัยเรียนเช่นกันนะ ตอนนั้นที่เราเข้าไปใหม่ๆ ทุกอย่างน่าตื่นเต้นไปหมดเลย เราชอบขี่จักรยานไปสำรวจโน่นนี่ก็เพื่อนคนหนึ่งอยู่บ่อยๆ ที่มหาลัยเรา มีสระน้ำใหญ่มาก และด้านหนึ่งก็จะมีต้นไม้ใหญ่เยอะ พร้อมกับหญ้าขึ้นสูงมากๆ

วันหนึ่งเพื่อนเราก็บอกว่า เนี่ย ไปดูอะไรเด็ดๆ ที่ข้างๆ สระดีกว่า เห็นว่ามีเด็กคณะหนึ่งเค้าบอกว่า ไปแถวๆ สระจะได้เห็นอะไรดีๆ เราก็เหรอ ไปสิ อยากเห็น หุๆๆๆ อุตส่าห์ จอดจักรยาน ลุยหญ้าเข้าไปแถวๆ ต้นไม้ใหญ่ๆ

เพื่อนบอกว่าต้องย่องเงียบๆ เราก็อืมมๆๆ ระวังดีๆหล่ะ เด๋วจะเหยียบไปอะไรเข้า อ้ายความที่หญ้ามันสูงมาก เราก็แหวกหญ้าไป เราได้ยินกรอกแกรก เอาละหว่า ของดีแน่เลย เราแหวกหญ้าไป เพื่อให้เห็นถนัดๆสักกะหน่อย

ปรากฎว่า จ๊ะเอ๋เลย อะจ๊าก ตัวเงินตัวทอง ตัวเบ้อเริ่ม เท่านั้นหล่ะ เผ่นกันหมด ต๊กกะใจหมดเลย อ้ายตัวนั้น ก็คงตกใจเราด้วย เผ่นแน่บลงน้ำไปเลย ส่วนเรากะเพื่อน ก็เผ่นป่าราบออกมาเหมือนกัน แหะๆ ของเด็ด ก็เลยไม่เห็นเลย

ตั้งแต่นั้นมา เราไม่อยากไปดูของเด็ดอีกเลย เพราะว่ากลัวจ๊ะเอ๋ กะตัวเงินตัวทองอีก แหะๆๆๆ

++++++++++++++++++++++++++++

เรื่องที่ 3 ยังอยู่ในมหาลัยต่อก้แล้วกัน
ด้วยความที่เรากะเพื่อน เป็นคนช่างคุยกันมาก เวลาขี่จักรยาน ก็คุยกันไปเรื่อยๆ หันหน้าคุยกันบ่อยๆ แบบว่าไม่มองทาง กันก็บ่อยมาก
ที่นี่ที่มหาลัยเรา ก็มีสระน้ำใหญ่ แล้วก็มีสะพานไม้ เตี้ยๆ ที่เค้าจะทำให้เราขี่จักรยานผ่าน เราก็มักจะขี่ผ่านกันทุกวัน ด้วยความเคยชินและคุ้นทางมาก

วันหนึ่งเราก็เพื่อนก็ขี่จักรยานมาคู่กัน เม้าท์กันตามปกติ ตอนที่จะข้ามสะพาน เราก็หันไปคุยกะเพื่อน เพื่อนก็หันมาคุยกะเราด้วยความเมามันส์ เราเหลือบหันไปมองทาง กะลังจะข้ามสะพาน เราก็บังคับรถข้ามสะพานไป แต่เพื่อนเราสิ หันไปมองมัน เอ้ยๆๆ ทำไมมันขี่จักรยานลงสระเลย

ด้วยความต๊กกะใจ เราก็ร้อง เอ้ยๆๆ แต่ปรากฎว่าเพื่อนเราไหลลงสระไปแล้ว ครึ่งตัว เราก็หัวเราะก๊าก ถามว่า
"ลงไปได้ยังไงหว่ะ"
เพื่อนก็หันมาโทษเราอีกว่า "ก็แกนะสิมัวแต่ชวนชั้นคุย ชั้นเลยไม่ทันมองทาง"

อ้าว ความผิดเราอีกหล่ะเนี่ย

+++++++++++++++++++++
เรื่องที่ 4 อันนี้เป็นเรื่องทำงานหน่อยดีกว่า
ครั้งหนึ่งเรากะรุ่นพี่ที่ทำงาน ถูกส่งไปทำงานที่ พม่า
ที่นี่ เจริญล้าหลังบ้านเรามากๆ พวกสาธารณูปโภคต่างๆ ก็ไม่พอ อย่างบ้านเราเนี่ย โทรศัพท์เนี่ย เกลื่อนเมืองเลย โทรสาธารณะ ก็เยอะ มือถืองี้ พกกันทีหลายเครื่องก็มีเลย

แต่ทีโน่น มือถือหายาก ไม่มีสัญญานหรอก สาธารณะ ก็เข้าคิวกันซะยาวเหยียดเลย แท๊กซีเยอะก็จริง แต่ไม่มีแอร์หรอก แล้วก็ชาร์จนักท่องเที่ยวแบบหัวบานเลย นั่งแท๊กซี่ที ก็หัวกระเจิง แบบทำผมทรงกระบังได้เลย เพราะว่าทั้งฝุ่นและควันเสีย หึ่งเลย

แล้วที่โน่นก็จะมีของกินแปลกๆ ข้างถนนที่เราชอบ เวลาเราไปต่างถิ่น สิ่งที่เราจะชอบมากคือการออกไปสำรวจตลาด เพราะเราจะได้เห็นอะไรแปลกๆเยอะ ทั้งของกินของใช้ ให้ลองเล่น แล้วทำให้เราเข้าใจวิถีชีวิตของเค้าดีกว่า แล้วเราว่ามันสนุกดีด้วย

พูดถึงเราของกิน เรากะรุ่นพี่คนหนึ่งก็ชอบไปหาของกินพื้นเมืองกัน มีอันหนึ่งที่เรากะรุ่นพี่ติดใจมาก เป็นหมูพะโล้ทอดที่เค้าเสียบเป็นไม้เล็กๆ เวลากินก็เอาไปทอดในน้ำมันร้อนๆที่ผสมกับน้ำตาล กินกะน้ำจิ้มสีแดงๆ รสชาดจะเผ็ดหน่อย ปนหวานเปรี้ยวนิดๆ เรากะรุ่นพี่จะชอบมาก เป็นหาบของกินข้างทางกัน ดูรูปได้

หากินได้ง่ายมาก หลังจากที่คนพม่าพาไปกินหนหนึ่งเราก็ติดใจกัน อีกวันเราก็ออกไปเดินเล่นกัน แล้วก็นั่งกินข้างถนน ด้วยความอร่อย พวกเราก็ซัดกันเป็นสิบไม้เลย ไม้หนึ่งคิดเป็นเงินไทย ก็ประมาณสัก สองบาทได้ สักพัก น้ำจิ้มที่เค้าห้อยอยู่ข้างหาบหมด เราก็สะกิดแม่ค้า ใช้ภาษาใบ้ว่า ให้เติมน้ำจิ้มหน่อย เค้าก็เข้าใจ แล้วก็ยกปี๊ปน้ำจิ้มมาเติมให้เรา

โห.. ปี๊ปเบ้อเริ่มเลย แถมข้างๆ ก็เขียนหนังสือไทยอีกตะหาก เราก็หันไปมองเผื่อจะกลับไปหาซื้อที่เมืองไทยมัง
ปรากฎว่า ข้างปี๊ปที่เป็นแกลลอน พลาสติก เขียนตัวหนังสือไทย ว่า " ยาฆ่าหญ้า"

เท่านั้นหล่ะ หยุดกึก สะกิดรุ่นพี่ดู แล้วก็จ่ายกะตังค์ เลยไม่กล้ากินเลย

+++++++++++++++++++++

เรื่องที่ 5 สุดท้ายแล้วนะ
เป็นเรื่องความขี้ลืมของเราสุดๆ
ครั้งหนึ่งเรามีการจัดpresent ให้กับลูกค้าที่โรงงานลูกค้า
ด้วยความรีบผสมกับเวลาที่ไปถึงช้ากว่าเวลานัด
ทำให้เราต้องรีบเตรียมอุปกรณ์ต่างๆในการพรีเซ้นส์
ซึ่งขอบอกว่า ของเยอะมาก เราขนมาเต็มรถ วางทั้งเบาะหลังและท้ายรถเต็มไปหมด

ความที่เรามาสาย ลูกค้าก็มาช่วยหิ้วของที่เราแบกมาเพราะว่ามีคนมารอเราที่ห้องประชุมเต็มหมดแล้ว เราเลยเปิดประตูรถเพื่อให้ช่วยกันขน
พอขนเสร็จเราก็รีบไป พรีเซ้นส์

จนเวลาล่วงเลยถึงเที่ยง ก็มียามของโรงงานมาบอกกับลูกค้าเราว่า รถเรา เลขทะเบียนนี้ใช่หรือเปล่า เราบอกว่าใช่มีอะไรเหรอ เค้าบอกว่า เราเปิดประตูทิ้งไว้ เราเหรอ อ้าว โทษทีลืมไป
ปรากฎว่า เมื่อเราลงไปที่รถ รถเราเปิดประตูทิ้งไว้ทั้ง สี่ประตูพร้อมกับกระโปรงหลังด้วย ลูกค้าที่ลงไปพร้อมเราก็อ้าปากค้าง แล้วก็กลั้นหัวเราะกันแถว

ยามบอกว่า" พี่ๆ เนี่ยผมกลัวของในรถพี่หาย ก็เลยมาเฝ้าให้ตั้งแต่เช้าแล้วนะเนี่ย "

โห น้อง ทำหน้าที่ได้ดีมากเลย ตั้งแต่นั้นมา ลูกค้าที่โน้นจำเราแม่นมากเลย

++++++++++++++++++++

ครบห้าเรื่องแล้วนะ จะต้อง TAG ใครต่อดีหล่ะเนี่ย