Bloggang.com : zionzany : บท 5 : เจ้ามาร

บท 5 : เจ้ามาร

สัจธรรมชีวิตข้อหนึ่ง กล่าวว่า คนเรานั้นมีสองจำพวก หากไม่เป็นคนดี นั้นก็เป็นคนเลว

ยุทธภพก็เฉกเช่นเดียวกัน แบ่งง่ายดายเพียงสองขั้ว
หากไม่เข้าฝ่ายธรรมมะ นั้นก็นอกรีตเป็นฝ่ายอธรรม

บุคคลผู้ฝักใฝ่เข้าทางอธรรม มุ่งหมายใช้อบายวิชา ไม่ว่าจะเป็นลัทธิ หรือ สำนักใด
ย่อมจักถูกสวมทับสรรพนามว่าเป็น ‘มาร’

หลวงจีน ผู่หง พิจารณาเม็ดฝนซึ่งกำลังโปรยปรายลงจากฟากฟ้า อยู่ในท่าสงบสำรวมด้วยกำลังรอคอยบุคคลผู้หนึ่ง ไม่มีสถานที่ใดจะชวนให้รู้สึกหดหู่ เศร้าหมองยิ่งไปกว่าที่แห่งนี้ ดินแดนซึ่งอุดมไปด้วยหนองน้ำท่วมขังตลอดปี แสงอาทิตย์ถูกแทนที่ด้วยเมฆฝน แมลงร้าย อสุรกาย และ ภูตผีปีศาจกระหายเลือด

มนุษย์ที่อาศัยอยู่ ณ ‘บึงดับชีพ’ แห่งนี้ จึงต้องล้วนแล้วแต่แข็งแกร่งเพื่อเอาชีวิตรอดได้ โดยเนื้อแท้แล้ว สถานที่แห่งนี้ คือ รากฐานที่ตั้งของสำนักมารที่ละทิ้งความเป็นมนุษย์ไปมากที่สุด บันไดก้าวแรกที่สามารถส่งเสริมคนไปสู่การเป็นเซียนอธรรมที่แดนอสูร

เพราะ ‘เจ้ามาร’ ผู้ถูกขนานนามเป็นเจ้าชีวิตปกครอง ‘สำนักมารสยบฟ้า’ เป็นหนึ่งในบรรดา ‘มหากาฬเซียนอธรรม’ ที่ออกมาเปิดเผยตัวตนให้ยุทธภพต้องสั่นคลอน
และในเวลานี้ ท่านผู้ทรงศีลก็จำต้องมา เพื่อเผชิญหน้ากับต้นตอแห่งความสูญเสีย

“ข้าไม่ถนัดการต้อนรับขับสู้ผู้ใด มีธุระอันใดก็จงกล่าวมา”

มิใช่ เจ้ามาร มาปรากฏตรงหน้า หากแต่เป็นศิษย์ชั้นปลายแถวผู้หนึ่งของสำนักมารสยบฟ้า มองปราดเดียว หลวงจีน ผู่หง ก็ดูออกว่า เจ้ามารใช้วิชาครอบงำวิญญาณ เพื่อใช้ร่างบุคคลนี้มาเป็นทูตสื่อสารแทนตัว

“อาตมาก็ไม่อยากมารบกวน หากมิใช่เพราะอารามผดุงฟ้าถูกล่วงเกินโดยประสงค์ร้าย ลูกศิษย์อาตมาสิ้นชีพไปถึงสองราย คนในมารสยบฟ้าวางกับดักด้วยเป้าหมายอะไร อาตมามิอาจทราบ การมาของอาตมาในวันนี้ เพื่อต้องการทวงความยุติธรรมให้กับเรื่องที่เกิดขึ้น”

“ศิษย์มารสยบฟ้ามีเป็นร้อยพัน ข้าไม่มานั่งฟังคำรำพันร้องทุกข์ใครหรอก หากท่านจับตัวผู้กระทำผิดได้ก็ลงทัณฑ์มันไป หากไม่พบเห็นว่าเป็นผู้ใดก็อย่ามาทวงถามเอากับข้า”

ใบหน้าของผู้ทรงศีลเรียบเฉยประดุจกระจกใส ทว่าภายในเริ่มขุ่นมัวด้วยอารมณ์ที่ยังมิอาจตัดขาดสิ้นในความเป็นมนุษย์

“เจ้ามาร ท่านพูดเช่นนี้ ดูคล้ายผลักภาระ ไม่มีความรับผิดชอบอันใด”
“ข้าไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบแทนผู้ใด ช่างน่าขันนัก พระมาวิงวอนขอความเมตตาจากมาร”
“ชอบธรรมนักแล้ว แม้พุทธองค์ก็ยังทรงต้องปราบมาร ในเมื่อท่านออกปากวินิจฉัยเยี่ยงนี้ อาตมา ผู่หง ก็จะขอรับข้อวินิจฉัยนี้ถือเป็นแบบอย่างเดียวกัน นับจากนี้ไป สำนักอารามผดุงฟ้าไม่ขอให้ความช่วยเหลือ หรือ เกี่ยวข้องใดๆ กับสำนักมารสยบฟ้า”
“..ดี พวกข้าก็ไม่เคยคิดขอความเมตตาจากใคร ที่ไหนเช่นกัน หากหมดธุระแล้วจงจากไป หากยังรั้งรออยู่รบกวนใจ อารามผดุงฟ้าเกรงจักได้จัดงานอวมงคล”

ถ้อยคำล้วนเต็มไปด้วยอหังการ์ท้าทาย สมแล้วที่เป็นหนึ่งในบรรดาผู้กล้าท้าทายต่อต้านอำนาจสวรรค์

อาการข่มใจของบรรชิตสูงศักดิ์ถูกข่มทับด้วยเสียงหัวเราะเย้ยหยัน เจ้ามารในร่างหุ่นเชิดมนุษย์ผู้นั้นจากไปอย่างโอหัง เป็นอันว่า การมาในครั้งนี้ของผู้นำอารามผดุงฟ้าได้เปิดฉากแตกหักกันระหว่างสองสำนักโดยสิ้นเชิง นับแต่บัดนั้น ยุทธจักรก็ดำเนินไปด้วยกฎกลายๆ ข้อที่ว่า ‘ที่ใดมีพระ ที่นั่นไม่มีมาร’

ขณะที่ หลวงจีน ผู่หง กำลังจะสัญจรกลับผ่านทางเซียนลัดฟ้า พลันดรุณีน้อยในชุดอาภรณ์สีดำสนิทก็โผล่พรวดมาสะดุดล้มลงตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มน้อยสีแดงสดเริ่มเบะท่า ดวงตากลมโตสีดำสนิทวาววับด้วยแรงโทสะ ก่อนจะเริ่มดิ้นพรวดพราด กรีดเสียงร้องตามประสาเด็กเอาแต่ใจตน
ผู้คนในหมู่บ้านต้าอ๋องซึ่งเป็นศูนย์กลางแห่งบึงดับชีพ ดูเหมือนจะรีบหลีกเร้นกายถอยห่างต่อการปรากฏของเด็กหญิงผู้งดงามราวกับตุ๊กตานี้

“คุณหนูฮัว ลุกขึ้นเถิด เจ็บหรือไม่ ให้บ่าวเป่าคาถา เดี๋ยวก็หาย”

เด็กชายในวัยตั้งเค้าย่างเข้าสู่การเติบใหญ่เป็นชายรุ่น รีบถลาเข้ามาประคอง กลับถูกเด็กหญิงระบายอารมณ์ทุบตีใส่ มือเท้าน้อยๆ เปะป่ายใส่เด็กชายซึ่งดูท่าจะเป็นพี่เลี้ยง บ่าวนั้นไม่มีอาการห้ามปราม คงทำได้เพียงปลอบโยนให้สาวน้อยหายสะอื้นไห้

“เจ้าทึ่ม ดูแลข้าอย่างไร เจ้ามิเห็นหรือข้าเจ็บ ข้าผิด พื้นนี้ผิด หรือ เจ้าผิด”
“บ่าวผิดเอง คุณหนู บ่าวเลว บ่าวดูแลคุณหนูไม่ดี”

เด็กชายตวัดมือตบใบหน้าตนเองฉาดใหญ่ หลวงจีน ผู่หง ซึ่งยืนอยู่ด้วยมองออกว่า เด็กชายทำไปเพื่อเอาใจเด็กหญิงน้อย

“พื้นนี้ด้วย มันทำให้ข้าหกล้ม เจ้าทึ่มจัดการ”

บังเกิดกระแสลมกรรโชกหอบหนึ่ง กลิ่นและไอควันกำมะถันฟุ้งกำจาย เพียงพริบตา เด็กชายผู้นั้นก็สามารถเรียกใช้ศาสตร์มืดเร้นลับ สลับรูปกายแผลงไปอยู่ใน ‘ท่าทางวิญญาณมาร’ ตวัดเพียงกรงเล็บเดียว พื้นไม้ใต้ฝ่าเท้าก็แหลกสลาย ด้วยพละกำลังทำลายล้างอันมหาศาล

คุณหนูฮัวหัวเราะร่า ปรบมือชอบใจ ร่างมารผิวสีเทาอมเงินลอยคว้างกลางอากาศ ประกาศให้โลกได้รับรู้ถึงความพันลึกพิสดารของอววิชา ซึ่งหลวงจีน ผู่หง พิจารณาชมดูอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ

“เรากลับหุบเขาดอกท้อกันเถิด หากท่านเจ้ามารรู้ว่า คุณหนูแอบมาไกลถึงที่นี่ จะถูกลงโทษนะ ขอรับ”
“ข้าไม่กลัว แต่กลับก็ได้ ข้าหิวแล้ว”

เด็กชายในร่างมารโอบอุ้มเด็กหญิงขึ้นแนบอกอย่างระมัดระวัง คุณหนูฮัวผู้มีแต้มสีแดงสดรูปกลีบดอกไม้กลางหน้าผาก เหลียวหันมามองหลวงจีนอย่างสนใจชั่วครู่หนึ่ง แล้วร่างของคนทั้งสองก็ลอยล่องจากไปท่ามกลางสายฝนโปรยปรายอย่างไม่มีวันหยุดของบึงดับชีพ

“สีกาน้อยเมื่อสักครู่นี้ ท่านรู้จักหรือไม่ว่า นางเป็นผู้ใด”
ด้วยความสงสัย หลวงจีน ผู่หง จึงไต่ถามเอาความจากชาวบ้านผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้
“คุณหนูฮัวน่ะหรือ นางเป็นนายหญิงน้อยคนสำคัญของมารสยบฟ้า นางเป็นหลานสาวเจ้ามาร นิสัยร้ายกาจนักแต่เยาว์วัย คุณหนูฮัวเป็นป้ายประกาศิตเดินได้ หลวงจีนท่านก็เห็นแล้วเมื่อครู่”
“ต้นกล้าอ่อน บำรุงเลี้ยงด้วยน้ำร้อน หรือจะงอกงามดี ..อมิตาภพุทธ..”

เมื่อคืนกลับสู่อารามผดุงฟ้า ครั้นแล้ว คำสั่งก็ถูกถ่ายทอดออกไป ศิษย์พี่น้องร่วมสำนักจักต้องไม่ข้องแวะไม่ว่าจะทางใดกับบุคคลที่มาจากสำนักมารสยบฟ้า และเมื่อตกอยู่ในกรณีพิพาท อนุญาตให้ชำระความได้ทันทีโดยไม่ต้องไต่ถามมาถึงบรรดาผู้อาวุโสสำนัก

บรรดานักพรตหญิงชาย นอกจาก คร่ำเคร่งร่ำเรียนวิชาการรักษา จึงต้องหันมาฝึกฝนวิชาแขนงกำราบมารควบคู่กันไปด้วย ในเชิงยุทธ สรรพวิชาของสำนักอารามผดุงฟ้าจึงมีความหลากหลายมากยิ่งขึ้น

ตลอดเวลา มีข่าวลือเรื่องสิ่งอัศจรรย์ สงคราม การสู้รบปรบมือระหว่างสำนักน้อยใหญ่ มีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย กระทั่ง เรื่องราวในอดีตต่อให้ยากจะลืมเลือนสักแค่ไหน ก็ถูกกลืนไปท่ามกลางกระแสความเป็นไปของปัจจุบันอยู่ดี

ครั้นแล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไป ...สิบสามปี... พร้อมการเติบใหญ่ขึ้นของบรรดาบุคคลสำคัญทั้งหลาย

Create Date : 17 มิถุนายน 2555

Last Update : 24 มิถุนายน 2555 18:28:43 น.

0 comments

Counter : 502 Pageviews.