โอ้ต้นรักเอ๋ย เสียแรงเคยถนอมไว้
ไม่เว้นเลยทุกเช้าค่ำ
เฝ้าพรวนดินรดน้ำให้
ไม่เห็นใจว่าเรานี้รัก

รักควรหรือจะกลับกลาย
กลัวแมลงแกล้งชม
กลัวแดดลมจะกล่ำจะกลาย

เราหวังกลีบเจ้าจะช้ำเมื่อยามจะสาย
เราหวังกลิ่นเจ้าจะหายเมื่อหอมระเหยอ อิม

รัก ปลูกเจ้าไว้หวังใจว่าจะเชย 

ไม่นึกเลยว่ารักเจ้าจะกลาย
พอผลิดอกออกช่อซิ
รักก็ไม่สมมั่นหมาย

รักร้ายกลายออกเป็นดอกโศก
กลืนกล้ำช้ำชอกอกสลาย
แสนเสียดายต้นรักเจ้าเอย
ปลูกเจ้าไว้หวังใจว่าจะเชย
ไม่นึกเลยว่ารักเจ้าจะกลาย

บทกลอนค่ะ

ดอกรัก นับร้อย ที่สวนร้าง
พรายพร่าง พรูพ่วง ร่วงพริ้ว
มองผ่าน รูเลนส์ เป็นทุ่งทิว
ใจหวิว หวาดหวั่น พรั่นพรึง....

รักเอย อย่าเลย รักร้าง
อยู่ข้าง เคียงข้า มาแต่ไหน
วอนอยู่ คู่ต่อ จะเป็นไร
อย่าไกล จากข้า จะอาดูร...

สูญสิ้น รักแล้ว หรือเจ้า
เห็นเขา เคียงอยู่ กับผู้อื่น
รักเอย ใยเจ้า ไม่ยั่งยืน
สุดผืน กลืนกล้ำ น้ำตา..

..................................
คำนั้น เอ่ยมา ก่อนลาจาก
คำพราก ติดหู ไม่รู้หาย
คำรัก มิเหลืออยู่ คู่เคียงกาย
คำร้าย ยังฝังใจ ให้จดจำ... กลอนจากพี่ toom

จะจดจำ คำร้าย ทำลายขวัญ
ทำไมกัน เมื่อชีวี มีความหมาย
รักจอมปลอม ลาร้าง ห่างกลับกลาย
ดีกว่าตาย ด้วยเล่ห์ ลมรักลวง

ทำชีวิต วันนี้ ให้มีสุข
ทิ้งเรื่องทุกข์ จากใจ อย่าใหลหลง
เถอะรักแท้ ย่อมมี ค่ายืนยง
หาก"เขา"คง มองข้าม ก็ตามใจ

กลอนจากคุณ ตะเกียงลาน



บางบท จาก
นิราศพระแท่นดงรัง

น่าถนอมหอมกรุ่นพิกุลเอ๋ย
แมลงภู่เชยคลึงเคล้าเป็นเจ้าของ

แต่ตัวเรามิได้อยู่เป็นคู่ครอง
ทิ้งให้น้องโหยหนอยู่คนเดียว

สักเมื่อไรจะได้กลับมารับขวัญ
เห็นหลายวันยังจะไปถึงไพรเขียว

เป็นทุกข์ถึงน้องหญิงจริงจริงเจียว
พี่ก็เปลี่ยวเปล่าใจอาลัยครวญ

เห็นไม้โศกเป็นดอกออกระดะ
โศกปะทะสองซ้ำจะทำไฉน

โอ้โศกต้นเข้าระคนกับโศกใจ
ทำกระไรโศกเราจะเบาลง

เห็นดงรักริมคลองทั้งสองฟาก
ยิ่งรักมากมัวจิตพิศวง

พี่รักดอกรักจูบรักรูปทรง
รักจนหลงเหลือรักหนักอุรา

เห็นรักหักเหมือนรักพี่เริดร้าง
จะเว้นว่างเชยชิดกนิษฐา

ยิ่งคิดถึงงามชื่นกลืนน้ำตา
แล้วรีบมาในวนชลธารฯ

ขวัญค่ะ