BlogGang.com : : vistapa : ดอกไม้สีฟ้า

ดอกไม้สีฟ้า

I ran into a stranger as he passed by,
Oh excuse me please" was my reply.

He said, "Please excuse me too;
I wasn't watching for you."
We were very polite, this stranger and I.
We went on our way and we said good-bye.

ฉันวิ่งชนคนแปลกหน้า " ขอโทษนะคะ " ฉันตอบไป
" ผมไม่ทันเห็นคุณก็ได้ ขอโทษคุณด้วยเช่นกัน"
ต่างคนต่างสุภาพ ทั้งคนแปลกหน้าและฉัน
แล้วเราก็แยกจากกัน ด้วยมิตรภาพของคำร่ำลา

But at home a different story is told,
How we treat our loved ones, young and old.
Later that day, cooking the evening meal,
My son stood beside me very still.
When I turned, I nearly knocked him down.

"Move out of the way," I said with a frown..

He walked away, his little heart broken.
I didn't realize how harshly I'd spoken.

และที่บ้าน...กับเรื่องราวที่แตกต่าง
เราทำอย่างไรกับคนที่เรารักนั่นหนา
ขณะฉันทำอาหารเย็นในวันต่อมา
เจ้าตัวเล็กก็กระแซะเข้ามาอยู่ข้างๆ กาย

ฉันเกือบจะชนเขาล้มลง
" อย่ามาเกะกะแม่ตรงนี้จะได้ไหม"
เขาก้าวเท้าจากไปด้วยหัวใจสลาย
ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันหยาบคายได้ขนาดนั้น

While I lay awake in bed,
God's still small voice came to me and said,

"While dealing with a stranger, common courtesy you use,
but the children you love, you seem to abuse.
Go and look on the kitchen floor,
You'll find some flowers there by the door.
Those are the flowers he brought for you.
He picked them himself: pink, yellow and blue.
He stood very quietly not to spoil the surprise,
you never saw the tears that filled his little eyes."

คืนนั้นเมื่อนอนอยู่ที่เตียง
ก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ในใจฉัน
" ทำไมกับคนแปลกหน้าเราจึงสุภาพต่อกัน
แต่กับคนที่รักนั้น ฉันถึงพูดด้วยไม่ดี"

"ไปที่ประตูซิ..เธอจะเห็นดอกไม้
ที่เจ้าตัวเล็กเก็บมาให้เธอในวันนี้
ดอกไม้สวยๆ หลายหลากสี
ชมพู เหลือง ฟ้า ที่เขาเก็บด้วยตัวเขาเอง"

"เขาแค่เข้ามาเงียบเงียบก็เท่านั้น
และอยากให้เธอเห็นมันว่าเขาเก่ง
จึงมาเซอร์ไพรส์เธอเท่านั้นเอง
แต่เธอกลับข่มเหงเขาด้วยวาจา"

"เธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเสียใจ
และน้ำตารินไหลบนใบหน้า
เพียงเพราะเธอไม่เคยรู้จักคุณค่า
หรือเห็นว่าเขาอยู่สายตาหรือหัวใจ"

By this time, I felt very small,
And now my tears began to fall.
I quietly went and knelt by his bed;

"Wake up, little one, wake up," I said.
"Are these the flowers you picked for me?"

ฉันเริ่มรู้สึกผิดในตอนนั้น
และรู้ว่าฉันกำลังร้องไห้
รู้ว่าฉันนั้นสุดแสนจะเสียใจ
จึงเดินเข้าไปหาเขาที่เตียงนอน

" ตื่นเถอะ คนดีของแม่
ตื่นขึ้นมาฟังแม่ก่อน
นี่ต้องเป็นดอกไม้ของลูกอย่างแน่นอน
ที่เมื่อตอนเย็นเธอจะให้แม่ไง"

He smiled, "I found 'em, out by the tree.
I picked 'em because they're pretty like you.
I knew you'd like 'em, especially the blue."

เจ้าตัวเล็กยิ้ม แล้วตอบว่า
"ครับ ผมเจอมันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
และผมก็รู้ว่าแม่ชอบดอกไม้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งดอกสีฟ้า"

I said, "Son, I'm very sorry for the way I acted today;
I shouldn't have yelled at you that way."

He said, "Oh, Mom, that's okay.
I love you anyway."

I said, Son, I love you too,
and I do like the flowers, especially the blue."

" ลูกจ๋า..แม่เสียใจที่ทำกับลูกในวันนี้
แม่มองข้ามสิ่งที่มีคุณค่า"
" ไม่เป็นไรครับแม่ อย่าเสียน้ำตา
ผมรู้ว่า ถึงยังไงผมก็รักแม่อยู่ดี "

" แม่ก็รักลูกเช่นกันนะจ๊ะ
และหวังว่าต่อไปจะไม่เป็นอย่างนี้
รู้ไหมว่าดอกไม้ที่ลูกให้แม่น่ะสวยดี
และพิเศษสุดก็ตรงที่...มันเป็นสีฟ้าของเธอ"

Create Date : 17 กรกฎาคม 2549

Last Update : 31 สิงหาคม 2549 12:15:52 น.

0 comments

Counter : 1378 Pageviews.