การเดินทางไกลวันที่ 9..... สมมุติ.... วันนี้ได้ถวายสังฆทานร่วมกัน 10 องค์ มากกว่าทุกๆ วันที่เคยทำมา อยู่วัดก็ดีไปอย่าง ได้ทำบุญสังฆทานเผื่อใครๆ ด้วยทุกวันเลย และทำกรรมฐานให้บุญกับทุกคน ทำบายศรีขอขมาพระด้วยกัน แล้วทำบุญร่วมเป็นกรรมการสร้างโบสถ์ที่วัดอะไรไม่รู้ เลยเอาชื่อทุกคนใส่ทำบุญให้อีก ชัยเอากระบอกไม้ไผ่มาให้บอกว่าให้ไว้หยอดตังค์ทำบุญทุกวัน เดือนธันวาคมจะมาขอคืน ให้มาตั้งสิบยี่สิบกระบอกมั้ง จะหยอดเต็มมั้ยเนี่ย วันคืนล่วงผ่านไป ชีวิตล่วงผ่านไป ยังพอได้ทำความดีบ้างก็ดีใจแล้ว บุญก็คือความสุขใจ อิ่มใจ ไม่ว่าจะทำเพื่อตัวเอง หรือเพื่อใคร ก็เป็นสุขนะ ตกบ่าย ชัยกับดารับไปเที่ยวน้ำตกเขาชะเมา น้ำตกสวย ถ้ามีน้ำมากกว่านี้สักหน่อย ปลาพลวงตัวเล็กตัวใหญ่เต็มไปหมด ปลาอดอยากมาก ขนาดใบไม่ร่วงลงไปยังแย่งกันกิน โถ......... อนิจจา ไม่มีอะไรติดตัวไป แล้วเขาไม่ให้เอาอะไรเข้าไปด้วย เลยไม่มีอะไรให้ปลากิน แบกเป้คน คือเจ้าตัวเล็กเดินขึ้นเขา ความรู้สึกหนักหนาเหมือนแบกชีวิตใครต่อใครไว้บนบ่า พอได้วางลงเท่านั้น เดินตัวปลิว ที่เหนื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย วางสิ วางลงเสียที รู้ว่าหนักจะไปแบกทำไม น้ำตกเย็นเฉียบ ปีนป่านก้อนหิน เดินลุยขึ้นไปทางที่น้ำตกไหลลงมาขึ้นไปข้างบน ก้อนหินในน้ำลื่น ต้องคอยพยุงตัวไว้ ใส่รองเท้าแตะปีนขึ้นไป พอรองเท้าโดนน้ำก็ลื่น ต้องระวังจะพลาดตกลงมา ชีวิตก็เช่นเดียวกัน ทางเดินไหนที่วิบากมากนัก สองเท้า สองมือ สองตา และหนึ่งใจ ต้องทำงานประสานกัน ล้มพลาดลงเมื่อไหร่ก็เจ็บ แต่เจ็บแล้วต้องลุกขึ้นเดินต่อไปให้ถึงจุดหมาย ไม่มีใครเดินแทนใครได้ ไม่มีใครเจ็บแทนใครได้ รู้ไว้ซะด้วย ล้มแล้วต้องลุกเอง.... ออกจากน้ำตก ไปแหลมสนต่ออีก น้ำลงไปเยอะ เพราะจะเดือนหงายแล้ว เรือเล็กยังคงออกไปหาปลาในทะเล เรือใหญ่ต้องจอดกับที่ เวลาของใครก็ของมัน ถึงเวลาบางทีต้องหยุดอยู่กับที่บ้าง รู้จักหยุด รู้จักเดิน เป็นจังหวะของชีวิต เดินออกไปในทะเล ลุยท่องไปในน้ำ ทะเลกว้างใหญ่ ไกลสุดสายตา แต่ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน คลื่นแรงเท่าใด ไม่อาจปิดกั้นคลื่นใจที่ส่งถึงกันได้เสมอ เมื่อมองไปข้างหน้าที่เวิ้งว้าง และคิดถึงทุกคนที่จากมา กลับมามืด แต่ยังได้สวดมนต์ทำกรรมฐาน ใจสงบดีก็เริ่มตัดขันธ์ห้า พิจารณาว่า ร่างกายเป็นเพียงสิ่งสมมุติ สมมุติในชื่อว่ากาย สมมุติในชื่อว่าเป็นตัวเราตัวเขา แท้จริง ไม่มีอะไร เป็นของสมมุติขึ้นทั้งนั้น เอาใจไปเกาะสิ่งสมมุติ ของไม่จริง ว่าเป็นเราเป็นของเรา จึงทุกข์ ชีวิตไม่ต่างอะไรกับพยับแดด มีอยู่ เห็นได้ แต่พอเข้าไปใกล้จริงๆ ก็เหลือแต่ความว่างเปล่า หมายมั่นเอาไว้ไม่ได้ ต้องผิดหวัง ทุกข์ใจไปก็เท่านั้น เหมือนภาพลวงตา ใจอย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นเรา เคยได้ทำสิ่งใดผิดพลาดมา วันนี้จะวางลงทั้งหมด ปิดอดีต ยอมรับในศีลและกรรมบถที่ตั้งใจอยู่ในขณะนี้ด้วยใจบริสุทธิ์ ว่าสะอาดหมดจดทั้งกายวาจาใจเหมือนเป็นชีวิตใหม่ ยอมรับนับถือในพระรัตนตรัยว่าเป็นอัปมาโณ หาที่สุดมิได้ ตั้งสติตัดสังโยชน์ 3 ให้อารมณ์ทรงอยู่ในอารมณ์พระโสดาปัตติมรรค นับแต่เวลานี้ให้ยิ่งๆ ขึ้นไปด้วยกำลังจิต กำลังฌาน และวิปัสสนาญาณ อารมณ์ผ่องใสถึงที่สุดเมื่อจิตสว่างไสว เข้าไปรวมเหมือนเป็นหนึ่งเดียวกับแสงสว่างของพระ ระลึกรู้ถึงพระคุณของพระพุทธเจ้าที่ประเสริฐสุดหาที่เปรียบมิได้ พระผู้ทรงประกอบด้วยพระมหากรุณาธิคุณมากล้น ตรัสรู้ธรรมอันเป็นสัจจะความจริงครบถ้วน เป็นแสงสว่างแห่งทางหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงมาสู่มวลมนุษย์ เทวดา และพรหม พร้อมด้วยพระอริยสาวกผู้ปฏิบัติตาม เดินตามรอยบาทพระบรมศาสดาไปถึงที่สุดแห่งทุกข์ อะไรจะเสมอคุณแห่งพระรัตนตรัยเป็นไม่มีแล้ว ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดหมด มองไปทางไหนมีแต่ความว่างเปล่า สิ่งต่างๆ ผ่านมาแล้วที่สุดก็ผ่านเลย หมดไป ก็แค่นั้น สติและตัวรู้ทรงอยู่ มีอุเบกขาธรรมเป็นเครื่องประกอบ สว่างกระจ่างใสเป็นปัจจัตตัง.....   Create Date : 02 มิถุนายน 2549 1 comments Last Update : 27 พฤศจิกายน 2549 11:34:48 น. Counter : 368 Pageviews. Share Tweet

อินทรีย์ไม่แก่กล้า ร่วมสมาธิไม่ได้ มีนิเวอณ์คอยรบกวน ตลอดเวลา อยากดับทุกข์ ยังหาทางออกไม่เจอ ยังเกิด ดับอยู่ตลอดเวลา c3333   โดย: คน มืด...... IP: 125.25.0.112 3 มิถุนายน 2549 11:26:41 น.