วันเสาร์ที่ผ่านมา ขับรถพาแม่ไปทำผมร้านประจำ ร้านทำผมแม่จะอยู่ในซอยของหมู่บ้าน ประมาณแปลงบ้านมาเป็นร้านทำผม เป็นร้านเล็กๆ แต่ลูกค้าเยอะเพราะทำผมถูกใจวัยสูงอายุ
ตอนขับรถเข้าซอย เจอสองสาวน้อยปูเสื่อนั่งเล่นขายของหน้าบ้าน มีอุปกรณ์ทำกับข้าวพร้อมพรัก พร้อมตุ๊กตาตัวน้อยที่คงเล่นเป็นแขกมาทานข้าวที่บ้าน
ขับรถเลยมานิด เจอแก๊งจักรยานหนุ่มน้อย ขี่จักรยานกันไป ในมือก็มีไอติมคนละแท่ง
เห็นแล้วก็ย้อนคิดถึงสมัยเด็กๆ เราเป็นเด็กกรุงเทพฯ ที่มีบุญได้ใช้ชีวิตวัยเด็กที่บ้านริมทะเล อยู่ในบ้านที่ไม่มีรั้ว ขี่จักรยานลุยได้ทุกที่ ร้อนก็โดดลงทะเล หันหน้าเข้าฝั่งก็ตะโกนทดสอบเสียงสะท้อน ตื่นเช้าและหลับไปกับเสียงคลื่น บนเตียงเรามีเม็ดทรายขาวละเอียดนอนเป็นเพื่อน แต่เราไม่เคยรังเกียจเลย ใส่บาตรตอนเช้ากับพระสงฆ์ที่เดินบิณฑบาตริมหาด ลอยกระทงในทะเล และกระทงจะถูกคลื่นซัดมาเกยฝั่งในเช้าวันรุ่งขึ้น นั่งดูพระอาทิตย์ตกที่ระเบียงหน้าบ้าน ที่วันดีคืนดี ก็จะมีโลมามาโดดขึ้นโดดลงประกอบฉาก
เรามีความสุขยิ่งนัก
ชีวิตวัยเด็ก มีความพิเศษอยู่ตรงที่ว่าไม่ว่าจะมีความทุกข์เจือปนอยู่ยังไง แต่ความเป็นผู้ใหญ่ จะช่วยกรองมันไป ให้เหลือแต่ความสุขใจทุกครั้ง ถึงแม้ใครจะผ่านความทุกข์มาหนักหนาสาหัสขนาดไหน แต่เมื่อย้อนกลับไปมอง คงตอบได้แต่เพียงว่าเรามีความสุขนัก ตอนเราเล็กๆ
ไม่อยากให้นาฬิกากลับมาเดินเลย
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ฝานดีนะคร๊า...