BlogGang.com : : sirivinit : อัษฏาธยายี (Aṣṭādhyāyī)

อัษฏาธยายี (Aṣṭādhyāyī)

"มาลยมาศนางพญาทั้งวนาดร เกสรแลกลีบประมาณอัษฏาธยายี"

อัษฏาธยายี (Aṣṭādhyāyī, หมายถึง "คัมภีร์ 8 บท") เป็นหลักไวยากรณ์ภาษาสันสกฤต ที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่เคยทราบ และนับเป็นงานที่เก่าแก่ที่รู้เท่าที่เคยรู้จักกันมา ในด้านภาษาศาสตร์พรรณนา ภาษาศาสตร์ทั่วไป และอาจรวมถึงภาษาศาสตร์โดยรวมด้วย

ผลงานชิ้นนี้รจนาขึ้นในราว 400 ปีก่อนคริสตกาล โดยนักไวยากรณ์ชาวคันธาระ ชื่อว่า ปาณินิ โดยได้บรรยายถึงไวยากรณ์ของภาษาสันสกฤตแบบแผนอย่างสมบูรณ์ และยังกล่าวถึงข้อยกเว้น อันเป็นลักษณะในภาษาสันสกฤตก่อนยุคแบบแผน (ภาษาสันสกฤตยุคพระเวท) ไว้หลายลักษณะด้วย

ผลงานของปาณินินับว่ามีความสำคัญอย่างยิ่ง และประสบความสำเร็จในการบรรยายไวยากรณ์ภาษาสันสกฤตอย่างดี แม้นักไวยากรณ์ภาษาสันสกฤตในชั้นหลัง ก็นิยมใช้หลักของปาณินิ งานชิ้นนี้ยังคงมีการนำมาใช้ หรืออ้างอิง ในการสอนภาษาสันสกฤตแม้ในปัจจุบัน

ไวยากรณ์ของปาณินิมีด้วยกันหลายภาค โดยมีหลักทางสัณฐานวิทยา ในทางภาษาศาสตร์ ดังนี้

ศิวสูตร (สัทวิทยา)
อัษฎาธยายี (สันฐานวิทยา)
ธาตุปถ (แจกธาตุตามคณะ)
คณปถ (แจกนาม)
อัษฏาธยายีนี้ประกอบด้วยสูตรต่างๆ (สูตรานิ) ถึง 3,959 สูตร
โดยแบ่งเป็น 8 หมวด แต่ละหมวดแบ่งเป็น 4 บท (ปทานิ)

ปาณินิ (อักษรโรมัน Pāṇini; पाणिनि) เป็นนักไวยากรณ์ชาวอินเดียสมัยโบราณ (ตามตำนานระบุมีชีวิตในช่วง 520 - 460 ปีก่อนคริสตกาล แต่มีการศึกษา ประมาณว่าอยู่ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 7 ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาล)

อาศัยอยู่ในเมืองคันธาระ และนับว่ามีชื่อเสียงมากที่สุดในฐานะนักไวยากรณ์ภาษาสันสกฤต โดยเฉพาะการวางสูตรถึง 3,959 สูตร หรือหลัก ในด้านสัณฐานวิทยา (Morphology) โดยมีชื่อเรียกว่า อัษฏาธยายี ซึ่งหมายถึงคัมภีร์ 8 บท นั่นเอง แต่รู้จักกันโดยทั่วไปว่า "ไวยากรณ์ของปาณินิ"

ไวยากรณ์ของปาณินิชิ้นนี้ นับเป็นจุดสิ้นสุดของภาษาสันสกฤตยุคพระเวท โดยการนำไปสู่ ภาษาสันสกฤตแบบแผน (Classical Sanskrit)

ขอขอบคุณ วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

วุธวารสิริวิบูลย์ รัศมิสูรย์ส่องจำรูญอะคร้าวนะคะ

Create Date : 17 สิงหาคม 2553

Last Update : 25 สิงหาคม 2553 17:31:55 น.

0 comments

Counter : 2480 Pageviews.