ภาพจาก //blog.sina.com.cn/

        
       ในสมัย 701 ปีก่อนคริสตกาล เสนาธิการทหารแห่งแคว้นฉู่ นามชีว์เสีย นำทัพออกทำศึกกับกองทัพที่เป็นการสนธิกำลังกันของแคว้นหยุน แคว้นสุย และแคว้นเหลียว บนสนามรบเมืองผูเซาซึ่งอยู่ในเขตของแคว้นหยุน

และเนื่องจากฝ่ายตรงข้ามกำลังพลเข้มแข็ง แม่ทัพชีว์เสียจึงเกิดความประหวั่นพรั่นพรึง ดังนั้นเขาจึงเตรียมร้องขอให้ฉู่อ๋องส่งกำลังทหารมาเพิ่มเติม แต่แม่ทัพฉู่นามโต้วเหลียนไม่เห็นด้วย โดยชี้แนะว่า แม้ว่าทัพฝ่ายตรงข้ามมีกำลังพลมากมาย

แต่การสนธิกำลังระหว่างแคว้นทำให้จิตใจทหารในกองทัพไม่รวมเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว หากเพียงกองทัพฉู่โจมตีแคว้นหยุนได้ บรรดาแคว้นพันธมิตรทั้งหมดยอมแตกระสานซ่านเซ็นไปเอง

เขายังแนะนำว่าทหารฉู่ควรรวมพลและรีบโจมตีเมืองผูเซาให้แตก ชีว์เสียเห็นด้วยจึงสั่งทัพฉู่เข้าโจมตีเมืองผูเซาจนได้รับชัยชนะ ซึ่งเหตุการณ์ดังกล่าวกลายมาเป็นการศึกที่สำคัญฉากหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์จีน ที่เรียกว่า "การศึกแห่งผูเซา"
       　　
       ทว่าชีว์เสียเป็นผู้ที่ไม่ประมาณตนเอง เขากลับนำคุณงามความดีของผู้อื่นมารวมไว้เป็นของตนเพียงผู้เดียว ทั้งยังถือดีเข้าใจว่าตนเองเป็นแม่ทัพที่นำทัพไปคว้าชัยชนะ จากนั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าศัตรูผู้ใดล้วนไม่อยู่ในสายตาของเขาทั้งสิ้น
       　　
       เวลาผ่านไป 2 ปี ฉู่อ๋องรับสั่งให้ชีว์เสียนำทัพไปโจมตีแคว้นหลัว วันส่งทัพออกศึก ชีว์เสียสวมชุดเกราะเต็มตัว ขึ้นรถม้าศึกที่ประดับประดาอย่างงดงามอลังการ วางท่าองอาจสูงส่ง ออกเดินทางไปทำศึก
       　
       โต้วโป๋วปี่ หนึ่งในขุนนางผู้มาส่งทัพออกศึกเห็นดังนั้นจึงอดปากไว้ไม่อยู่ กล่าวกับผู้รับใช้ใกล้ชิดว่า "ชีว์เสียออกศึกครั้งนี้ไม่แน่ว่าจะได้ชัยชนะ เจ้าดูท่วงท่าก้าวขาสูงยโสโอหังนั้น จะสามารถสงบจิตใจ ตั้งสตินำทัพออกรบได้แน่หรือ?”
       　
       โต้วโป๋วปี่ยิ่งคิดยิ่งอดรนทนไม่ได้ จึงเข้าเฝ้าฉู่อ๋องเพื่อกราบทูลให้ส่งกองทหารไม่เสริมกำลังให้กับชีว์เสียก่อนเพื่อป้องกัน แต่ฉู่อ๋องไม่เห็นด้วยจึงไม่ตกลง
       　　
       ชีว์เสียเมื่อเดินทางถึงชายแดน ยิ่งขาดความสุขุมรอบคอบ ออกคำสั่งการรบโดยพละการโดยขาดการวางแผนที่ดี
       　　
       กองทัพฉู่เดินทางถึงเมืองหลวงของแคว้นหลัว พบว่าฝ่ายกองทัพหลัวได้ตั้งมั่นเตรียมพร้อมรออยู่แล้ว แต่ชีว์เสียไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ส่งกองทัพดาหน้าเข้าไปโดยไม่มีการป้องกัน
       　　
       เมื่อทหารฉู่เข้ามาได้ระยะประชิด กองทหารหลัวจึงเปิดฉากโจมตีอย่างรุนแรง ส่งผลให้ทหารฉู่บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก กองทัพฉู่แตกพ่าย ชีว์เสียเห็นดังนั้นจึงค่อยตระหนกตกใจ ควบรถม้าศึกหนีกลับทันที
       　　
       ชีว์เสียหนีทัพเข้ามาถึงเขตแคว้นฉู่จึงค่อยพบว่าเหลือตนเองเพียงผู้เดียวที่รอดชีวิตกลับมา ด้วยความอับอายจึงได้ปลิดชีพตนเองลง ณ เมืองฮวงอี้ว์ แห่งแคว้นฉู่นั่นเอง
       
       สำนวน “จื่อเกาชี่หยาง” หรือ “ยกเท้าสูงยโสโอหัง” ใช้เพื่อเปรียบเปรยถึงผู้ที่มีนิสัยถือดี ยกตัวลืมตน ไม่ประมาณตนเอง
       　　　
       สำนวนนี้ใช้ในตำแหน่งภาคแสดง(谓语) หรือส่วนขยายภาคแสดง(状语)　
       
       ที่มา //baike.baidu.com/
       

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

โสรวารสิริสวัสดิ์ค่ะ