นานมาแล้วมีโรคระบาดร้ายแรงเกิดขึ้นในอำเภอแห่งหนึ่ง โรคระบาดดังกล่าวร้ายแรงถึงขนาดที่ว่าบ่อยครั้งเมื่อมีคนเป็นไข้ในตอนเช้า พอตกค่ำก็เสียชีวิตเสียแล้ว ทำให้หลายต่อหลายคน รวมถึงญาติสนิทมิตรสหายไม่มีโอกาสที่จะเตรียมตัวเตรียมใจแต่อย่างใด โดยชาวบ้านเรียกขานโรคระบาดชนิดนี้ว่า “ไข้เสือ” ด้วยความต้องการเปรียบเทียบว่าโรคระบาดชนิดนี้นั้นดุร้ายรุนแรงราวกับเสือร้าย

       มีชายผู้หนึ่งติด “ไข้เสือ” จนเสียชีวิตอย่างปัจจุบันทันด่วน ญาติของเขาจึงเข้าไปหาซื้อโลงศพในตลาด ทว่าหาโลงศพชั้นดีไม่ได้ เมื่อหาของที่ต้องการไม่พบจึงไต่ถามเจ้าของร้านโลงศพได้ความว่า มีเศรษฐีคนหนึ่งในอำเภอสั่งทำโลงศพอย่างดีเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าตอนตัวเองลาโลกไปแล้ว

บรรดาญาติๆ ของชายที่เสียชีวิตจึงบากหน้าไปหาเศรษฐี เพื่อขอยืมโลงศพโดยให้คำมั่นสัญญาว่าหลังเสร็จงานศพจะสั่งทำโลงศพแบบเดียวกันคืนให้ ทว่า เมื่อได้ยินข้อเสนอเศรษฐีกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

       บรรดาญาติของผู้ตายพอได้ยินคำปฏิเสธ จึงกลับมาปรึกษาหารือกันว่า จะทำอย่างไรให้เศรษฐีให้ยืมโลงศพ ชายหนุ่มผู้เป็นญาติรายหนึ่งจึงกล่าวขึ้นว่า “คนรวยมักจะมองเรื่องเงินๆ ทองๆ ผลประโยชน์เป็นสำคัญ ทำไมเราไม่ขอยืมโลงศพเขาโดยสัญญาว่านอกจากจะคืนโลงศพแบบเดียวกันให้แล้ว ยังจะจ่ายดอกเบี้ยให้ด้วยล่ะ?” เมื่อตกลงกันได้แล้วบรรดาญาติๆ จึงมอบหมายให้ญาติรายนั้นเดินทางไปขอร้องเศรษฐีอีกครั้ง

       เมื่อพบกับเศรษฐีชายหนุ่มจึงกล่าวกับเศรษฐีว่า “หากท่านเศรษฐียินยอมให้พวกเรายืมโลงศพที่ท่านเตรียมเอาไว้ หลังจากเสร็จงานแล้วนอกจากที่พวกเราจะคืนโลงศพแบบเดียวกับที่ท่านให้ยืมเป๊ะๆ แล้ว เราจะเพิ่มโลงศพให้อีก 2-3 ใบถือเป็นดอกเบี้ย อย่างนี้ท่านเศรษฐีเห็นว่าอย่างไรบ้าง?”

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

สวัสดิ์สิริชีววารค่ะ