งานที่แสนสมบุกสมบันใจเพิ่งผ่านพ้นไป

เหนื่อยพอดู

พออายุมากขึ้น ปริมาณงานที่ผ่านมือไปก็มากขึ้นด้วย

ตั้งใจทำทุกชิ้น แต่ไม่ได้ดั่งใจไปทุกชิ้น

งานก็เหมือนลูก ตั้งใจทำได้ แต่หวังผลเลิศไม่ได้

ตัวแปรเยอะแยะมากมาย

แม้เราจะเป็นคนทำงาน แต่เราไม่ได้เป็นเจ้าของเงิน

ทำแล้วปล่อย ทำ เสร็จ จบ รอเงิน

ใครดีกับเราก็สานต่อ ใครทำงานด้วยแล้วไม่สบายใจหรือไม่สะดวกเวลาก็โบกลากันไป

แก่แล้ว อยากเรื่องมากให้น้อยลง 

ก่อนหน้านี้เคยเครียด หักโหมกับงานมาก ใช้ชีวิตเหมือนคนที่วิ่งโอลิมปิกตลอดเวลา เวลาจะกินข้าวยังไม่มี

(คือ...มันก็มีน่ะแหละ แต่เป็นการกินหน้าคอม กินไปทำงานไป)

ปีนี้ ก็เลยตั้งใจว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก