โดดเดี่ยว แต่ไม่เดียวดาย

ปกติคุณพ่อเอื้อเป็นคนมีความจำเรื่องถนนหนทางดีเลิศ ไปไหนมาไหนน้อยครั้งที่จะหลงทาง แต่พอมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเรื่องหลงทางดูจะเป็นเรื่องปกติไป ล่าสุดไปส่งคุณปู่ คุณย่าที่สนามบินแมนเชสเตอร์เพื่อกลับกรุงเทพ คุณพ่อเอื้อเลยวางแผนพาเอื้อไปพิพิธภัณฑ์ที่มีมัมมี่ กับทีเร็กซ์ ปรากฎว่าขับรถหลงทางไปเป็นชั่วโมง เพราะวนไปวนมาอยู่บนถนนเดิม ๆ GPS ก็ช่วยอะไรไม่ได้ -"- (นี่ขนาดมี GPS แล้วนะ) เพราะข้อมูลไม่ update บางถนนมันเป็น one wayแต่ใน GPS ดันบอกให้ไป เอ่อ.... เอาเข้าไป!!! ถามทางคนแถวนั้นไปแล้วไม่ต่ำกว่า 5 คน (ส่วนใหญ่ฟังไม่ออก ก็เลยเดา ๆ ว่าไปทางนั้นมั้ง!!??!!) มาเจอพี่คนนึงเป็นคนดีมาก ๆ พอถามทางก็บอกว่ารอก่อนนะเดี๋ยวไปดู atlasก่อน ว่าแล้วพี่แกก็เดินข้ามถนนไปร้านหนังสือ แล้วก็เปิด atlas หาทางให้เรา แหม!!! ซึ้งน้ำใจมั่ก มาก นึกถึงตอนอยู่บ้านเรา มีคนถามทางเราแล้วเราไม่รู้ก็ได้แต่ตอบว่า "ไม่ทราบเลยค่ะ" (ทำเอาตรูกลายเป็นคนบาปไปเลย -"-) แต่สุดท้ายเราก็ไปถึงจนได้ ใช้เวลาในการหลงทางไปเกือบสองชั่วโมง หมดน้ำมันไปเกือบครึ่งถัง -"- วันนั้นไม่ได้เอากล้องไป ได้จากมือถือแก้ขัดไปก่อน ไว้ครั้งหน้าคงได้เก็บรูปมาเป็นที่ระลึก แต่หวังว่าคงไม่หลงทางกันแล้วล่ะนะ....



วันก่อนเดิน ๆ ช็อบปิ้งอยู่ในเมือง เอื้อบอกปวดอึ.... งานเข้าเลยทีนี้ของเขิงไม่ต้องซื้อ รีบเดินไปถามพนักงานที่เคาเตอร์ว่า "ห้องน้ำไปทางไหนค่ะ" ได้คำตอบว่าอยู่ในมาร์เก็ต เหลียวซ้าย แลขวาหาผู้ช่วย พอดีคุณพ่อเอื้อเดินเข้ามา รีบบอกว่าจะไปห้องน้ำในมาร์เก็ต คุณพ่อเอื้อตอบกลับมาว่า "มันสกปรก กลัวเอื้อจะไม่ยอมนั่ง" ให้ไปที่เซ็นเบอร์รี่ ส่วนคุณพ่อเอื้อจะรอคุณปู่ คุณย่าก่อน แล้วค่อยตามไป........ แม่ผู้จำทางไม่ได้ กับเด็กปวดอึจะเป็นยังไงติดตามต่อไป





ขามาก็เดินตามกันมา ขาออกไปจะไปถูกได้ยังไงล่ะเนี้ย หันมาถามเอื้อผู้ร่วมทาง
แม่ - "เอื้อจำทางกลับไปที่รถได้ไหมลูก"
เอื้อ - "เอื้อจำไม่ได้"
แม่ - "แม่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน"
แม่ผู้น่าสงสาร กับเอื้อผู้น่าสงสารกว่า....
แม่ - "เอื้อ อดทนไว้หน่อยนะลูกนะ" จากนั้นตัดสินใจถามทาง (แม่-ผู้ถามทางเป็นอาชีพ --') "ขอโทษนะคะ เซ็นเบอร์รี่ไปทางไหนค่ะ" กรรม!!! พี่ท่านฟังคำว่าเซ็นเบอร์รี่ของแม่ไม่ออก (เนื่องจากสำเนียงไทยแท้) สุดท้ายเขาเลยถามว่าจะไปทำอะไร แม่เลยไม่รึรอ ขืนช้ากว่านี้เอื้ออาจราดได้ "ลูกชายปวดอึ ต้องการไปห้องน้ำด่วนค่ะ" พร้อมกับชี้มาที่เอื้อที่ทำหน้าเหย่เกอยู่ ดีที่พี่แกฟังออก เลยได้คำตอบว่าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดให้เดินตรงไป แล้วก็จะเห็นบันได ให้ขึ้นไปชั้นสอง (อะไรประมาณนั้น!! มาที่นี่แม่ใช้ภาษาเดาตลอด เพราะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องจริงๆ) แล้วเราก็กึ่งเดิน กึ่งวิ่ง ไปตามที่ฟังได้.......สุดท้ายก็ทันเวลา -"- เล่นเอาเหงื่อตกกันทั้งแม่และลูก ขาออกมาจากห้องน้ำเจอเจ้าหน้าที่ของห้างที่เราไปใช้บริการห้องน้ำ เข้ามาทักเอื้อ-ผู้ยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ รวมถึงแม่ที่ไม่ได้ดีไปกว่ากันซักเท่าไหร่ เอื้อก็ทำหน้าก่งก๊ง จนท้ายสุดเขาก็ล่าถ่อยไป ส่วนอีแม่ก็มานึกได้ทีหลังว่าทำไมไม่บอกเขาไปว่าเอื้อยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ อืมม เซ็งเลยตรู!!!! จากนั้นก็จูงมือกันพาไปยังเซนเบอร์รี่จนได้ เอื้อถาม "ทำไมคุณแม่จำทางได้ล่ะ" อืมมม... คงมีความเชื่อมั่นในตัวแม่ล้นเหลือเลยซิเนี้ย -'-

เมนูข้าวหมูแดง ทั้งคุณพ่อคุณลูกซัดโฮกหมดเกลี้ยง!!!



ต้องขอบคุณโลโบ้ที่ทำให้ครัวไกลบ้านอย่างเราได้กินข้าวหมูแดง และอีกหลายเมนู

มาเข้าเรื่องฝึกภาษาฉบับใช้งานจริงกันบ้าง เนื่องจากอยู่บ้านเราโอกาสได้ใช้ภาษาอังกฤษก็แทบไม่มี แถมไม่ได้เตรียมตัวเลย ได้แต่เตรียมใจอย่างเดียว เอื้อก็ไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติม ก็เรียนเท่าที่โรงเรียนสอน เพราะแม่กับพ่อเห็นตรงกันว่าเอื้อจะใช้เวลาไม่นานที่จะเรียนรู้ และจะได้สำเนียงบิติชด้วย (ไม่เหมือนพ่อกับแม่อังกฤษสำเนียงไทย) ถามคุณครูที่โรงเรียนเขาก็ยืนยันว่าเด็กเอเชียอย่างจีน มาเลย์เซีย ก็ใช้เวลาประมาณ 3 เดือนเท่านั้น!!!

เอื้อไปเรียนได้ 3 วีค เดี๋ยวนี้พอเข้าร้านสะดวกซื้อ ที่นี่คือ spar คล้าย ๆ กับเซเว่นบ้านเรา เพื่อนเอื้อก็เดินเข้ามาทักเอื้อ "Hi Vijak" หรือไม่ก็ระหว่างเดินกลับบ้านก็มี "Hello Vijak" นี่ขนาดว่าเอื้อเรายังพูดไม่ได้นะเนี้ย ^_^ วันก่อนคุณแม่คนไทยที่แต่งงานอยู่ที่นี่เล่าว่า พอคุณครูที่โรงเรียนบอกว่ามีเด็กไทยมาเรียน ก็เลยเข้ามาทักเอื้อ เอื้อก็ได้แต่ทำหน้างง ๆ (นอกจากครอบครัวเรา และนักเรียนไทยแล้ว ยังมีคนพูดภาษาไทยที่โรงเรียนอีกเหรอเนี้ย เอื้อคิดในใจ....) แล้วก็ไม่ยอมตอบ แต่เพื่อนข้างๆ กลับตอบแทนว่า "เขาจะพูดเมื่อเขาพร้อม" มารู้ชื่อตอนหลังว่าชื่อซัน ซันเป็นเด็กผู้ชายตัวกลม ๆ ผมทอง แก้มแดง ๆ น่ารักมาก และซัน..นี่ล่ะที่เป็นคนแรกที่เข้ามาทักเอื้อในเช้าวันที่สองของการเรียน เพื่อนเอื้อคนนี้ถ้าจะอนาคตรุ่งแน่นอน ดูจากคำพูด และนิสัย

ส่วนแม่ผู้ที่ภาษาอ่อนแอเหลือเกิน เมื่อมีโอกาสมาถึงที่นี่ก็ต้องดิ้นรนกันหน่อย (ที่หายเงียบไปไม่ได้ up blog ก็เพราะเรื่องนี้ล่ะ) นอกจากจะได้ทำงานที่ร้านอาหารไทยวีคละ 2 วัน คือศุกร์กับเสาร์ ที่ได้งานอย่างรวดเร็วนี่ก็ต้องยกความดีให้คุณพ่อเอื้อที่มีคอนเน็คชั่นดีเยี่ยม และก็จะไปเป็นอาสาสมัครที่โรงเรียนเอื้ออีกสัปดาห์ละ 4 วัน เฉพาะช่วงเช้า ซึ่งต่อไปอาจจะเพิ่มเป็นเต็มวัน งานแรกน่ะได้เงินอยู่วีคละ 80 ปอนด์ ส่วนงานที่สองหวังแต่จะได้ฝึกภาษา ซึ่งตอนนี้งานอาสายังไม่ได้เริ่ม เพราะโรงเรียนปิดกลางเทอม 1 วีค และการที่โรงเรียนปิดก็มีเรื่องวุ่น ๆ ของเอื้อตามมาอีก -"-

อาจจะมีคำถามว่าทำไมไม่ทำงานที่ร้านอาหารไทยทุกวันเลยเพราะรายได้ก็ดีพอสมควร

คำตอบ เงินหน่ะก็ดีอยู่ล่ะ แต่นอกจากเหนื่อยมากแล้ว เรื่องภาษามันไม่ค่อยได้ เพราะพูดอยู่ไม่กี่ประโยค แต่ก็ทำให้มีเงินพาเอื้อเข้าร้าน spar ได้ทุกวันหลังเลิกเรียน (เอื้อกลายเป็นแฟนคลับสปาร์ไปแล้ว) และก็เพิ่มความมั่นใจด้วย.....

ปิดท้ายด้วยคำถามคาใจ
ที่นี่ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำบ้าน ห้องน้ำห้าง ห้องน้ำสาธารณะ ทำไมมันต้องมีก๊อกน้ำเย็นก๊อกนึง น้ำร้อนก๊อกนึงด้วย!!(ฟร่ะ) ทำไม่ไมรวมกันให้สิ้นเรื่อง เพราะจะล้างมือทีก็แสนลำบาก ก๊อกนึงร้อนจี๋ อีกก๊อกก็เย็นเจี๊ยบ เอื้อเลยออกข้างนอกอาศัยเช็ดมือโล้ด ไม่ต้องลงต้องล้างแล้ว เพราะไม่รู้จะทำไง อย่างเราคนโต ๆ ยังอาศัยความเร็วก๊อกนั้นที ก๊อกนี้ที ยังร้อนจี๋ เย็นเจี๊ยบ ส่วนเด็กไม่ต้องพูดถึง เป็นปัญหาคาใจมั่ก มาก?!?!??? หรือว่าตรูโง่(ฟร่ะเนี้ย) ใครรู้ช่วยที ๆ ๆ ๆๆๆๆๆๆ

Create Date : 27 ตุลาคม 2552 Last Update : 28 ตุลาคม 2552 21:32:04 น. Counter : 1194 Pageviews.		9 comments
Share Tweet