อยู่ที่บ้านเอื้อเป็นเด็กสุดซ่าส์ แซบทรวง แต่พอออกนอกบ้านเจอคนแปลกหน้าเอื้อก็กลายเป็นเด็กขี้อายมาก ๆ ถึงขั้นคุณครูที่โรงเรียนเขียนประเมินมาเมื่อปีที่แล้วว่าเอื้อเป็นเด็กเงียบมาก (a quiet natured little boy) ตรงข้ามกับที่บ้านซะเจร้งงง ๆ -"-
ไม่ว่าจะไปไหนมาไหน ถ้ามีใครทัก ใครคุยด้วย(ถ้าไม่คุ้นเคย) เอื้อจะขอเงียบ และนิ่งอย่างเดียว แต่พอทิ้งเวลาซักพัก พอเครื่องร้อนได้ที่ถึงจะออกลาย เอื้อเป็นแแบบนี้มาตลอด ไปไหนมาไหนให้สวัสดีคนนู้นคนนี้ ก็นิ่งอย่างเดียว ให้พูดสวัสดีก็ไม่ยอมพูด.... ดุก็แล้ว ปลอบก็แล้ว เอื้อก็คงเหมือนเดิม จนถึงขั้นระอาใจพ่อกับแม่มาตลอด
แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป....
เมื่อภาษาเอื้อดีขึ้น ความกล้าก็ตามมา ไปไหนมาไหนเอื้อสามารถเจรจากับฝรั่งได้เอง โดยไม่ต้องการตัวช่วยแล้ว (ตอนนี้เอื้อเป็นผู้ช่วยแม่แล้วล่ะ ^_^)
เมื่อเร็ว ๆ นี้ เราไปนั่งกินอาหารในร้านที่ blackpool เอื้ออยากได้หลอด แต่แม่ก็ยุ่งๆ อยู่ เอื้อเลยถามแม่ว่าหลอดภาษาอังกฤษเรียกว่าอะไร พอได้คำศัพย์ฮีก็เดินไปขอหลอดเอง แต่รอบนั้นคุณพ่อเอื้อเดินตามไปด้วย
ต่อมาเราไปช็อปปิ้งกัน แม่สับสนเรื่องทิศทางเล็กน้อย -'- เดินไปห้องน้ำผิดทาง พอดีมีพนักงานผ่านมา เอื้อผู้กล้า ก็ถามพนักงานว่า "Excuse me, where is the toilet" ผ่างงงงง ๆ ๆ ๆ แถมหันมาบอกแม่ว่า "เอื้อถามให้คุณแม่" เป็นไงล่ะลูกช้านนนนนน!?!?!?!?!
ตอนนี้แม่ได้แต่แอบมองเอื้ออย่างดีใจ
พอจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์เสร็จก็มีพูด "Bye" พร้อมโบกมือให้พนักงานด้วย....
เลิกเรียนก็ "Bye" พร้อมโบกมือให้คุณครูด้วย.... ช่างต่างจากปีที่แล้วลิบลับ!?!?!?!
ภาษาอังกฤษเอื้อตอนนี้ดีกว่าแม่ซะแล้ว ทั้งสำเนียง ทั้งความเป็นธรรมชาติ อิแม่จะพูดทีสมองก็ต้องคิดเป็นไทยก่อน แล้วแปลเป็นอังกฤษ ตอนฟังก็จะต้องแปลจากอังกฤษมาเป็นไทยก่อน คือที่พูดมานี่มันเป็นอัตโนมัติอ่ะนะ บังคับไม่ได้!!! จะให้คิดเป็นอังกฤษ พูดเป็นอังกฤษ มันก็ยังไม่สามารถ
ต่อไปก็คงได้เรียนภาษาอังกฤษกับ "ครูเอื้อ" แน่นอน!!!!
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
น้องเอื้อโตขึ้นเยอะเลย
เก่งมากด้วยครับ :)