คืนที่หนึ่งหลังจากที่เอื้อ และแม่กำลังหลับสบาย ภายใต้ผ้าห่มอันแสนอบอุ่น...
"แม่ ๆ ๆ ๆ เปลี่ยนเสื้อ"
แม่งัวเงียขึ้นมาตามเสียงร้อง พร้อมตอบไปแบบสลึมสลือ
แม่- ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกลูก
เอื้อ - เปลี่ยน ๆๆ เสื้อ
เอื้อยังคงยืนยัน...
แม่ลุกไปจับที่เสื้อเอื้อ ถึงรู้ว่า...
อ้าว!!! เสื้อเปียกเหรอเนี้ย...
--- เอื้อฉี่รดที่นอนครับผม ---
แล้วแม่ก็ต้องวุ่นวายจัดการกับเสื้อ กางเกง ผ้าห่ม แล้วก็พาเอื้อขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน เอื้อดิ้นรนพอเป็นพิธี
(คุณพ่อเอื้อก็ไม่อยู่ด้วย)
แล้วก็งอแง จะกินนมขวด (ตอนตี 3 เลยนะลูกเรา) สุดท้ายต้องยอมแพ้เอื้อ เอานมให้ไป 3 ออนซ์ ถึงยอมนอนได้
คืนที่สองกำลังหลับสบายเหมือนเดิม เวลาประมาณเดิม
"ปวดอึ!!!!"
แม่ลุกมองไปที่ที่นอนเอื้อ...
(เอื้อมีที่นอนส่วนตัว ปูอยู่ข้างเตียง)
เพ่งสายตาผ่านความมืด ... จ๊าก!!! ลูกเราไปไหน????
แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ปลายเตียง เอื้อยืนนิ่ง
(ให้นึกถึงจูออน ถ้าเอื้อหน้าขาวซักหน่อยนะ.. หึ ๆๆๆ
)
แล้วเอื้อก็พูดเสียงดัง ฟังชัดว่า "อึ!!!"
จ้าากกก........ แม่คว้าตัวเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน
ในความมืด แม่คว้าที่รองชักโครก แล้วก็อุ้มเอื้อขึ้นวาง
ซักพักเอื้อร้องไห้ แง ๆๆ
เป็นอะไรลูก???
จ้าากกก (อีกรอบ) เอื้อเอียงกระเท่เร่ พร้อมที่รองชักโครก
แหะ ๆๆ ขอโทษทีลูก ก็มันมืดนี่หน่า
เปิดไฟก็ไม่ได้เพราะเอื้อจะแสบตา จะไปเปิดโคมไฟก็ดันย้ายไปวางที่ชั้นหนังสือปู้นนน..
เสร็จธุระ เอื้อก็กลับมานอนหลับปุ๋ย อย่างมีความสุข
คืนที่สามหลังจากที่เอื้อฉี่รดที่นอน ก่อนนอนแม่เลยย้ำกับเอื้อว่า
"เอื้อไม่ฉี่รดที่นอนนะครับ ถ้าเอื้อปวดฉี่ให้ลุกไปฉี่ในห้องน้ำ"
เวลาไหน ไม่แน่ใจ
(หลายคืนแล้ว...นะย่ะ)
เอื้อลุกมาบอกว่า... "ปวดฉี่"
แม่รีบลุกมาแบบสายฟ้าแลบ (เป็นการตอบสนองตามความเคยชิน)
ครับ ๆ ๆ ว่าไงนะครับ
แทนเสียงตอบเอื้อ เป็นเสียงคุณพ่อเอื้อตอบกลับมาว่า "เอื้อปวดฉี่"
แม่ลุกไปหยิบแก้วสำหรับใส่ฉี่เอื้อ
(ประหยัดพลังงาน ที่ต้องอุ้มเข้าห้องน้ำ)
แล้วก็รองน้ำแทบไม่ทัน...
ก็คืนนั้นเอื้อดันกินนมก่อนนอนเข้าไปตั้ง 8 ออนซ์รวด
(หลังจากเลิกผ้าอ้อมแล้ว แม่ก็ให้เอื้อกินนมก่อนนอนไม่เกิน 6 ออนซ์)
หวังว่าหนาวนี้เราคงได้นอนกันแบบสงบสุขบ้างนะ ลูกนะ..
)
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
รักษาสุขภาพด้วยนะคะทั้งคุณแม่ คุณลูก
ลมหนาวมาเยือนพร้อมกับโรคหวัด