คุณพ่อเอื้อเป็นใบเบิกทางให้เราสองคนแม่ลูก หรือเรียกแบบสวยหรูคือ เป็นดั่งแสงตะวันนำทาง (ลิเกเหลือเกิ๊น --') ส่วนเอื้อก็เป็นใบอำนวยสะดวกให้แม่ เพราะเราเพิ่งไปขอวีซ่ากันเมื่อวันที่ 25 สค. 52 วันนี้ 2 กย. 52 ผ่านไปแค่ 7 วัน ก็ได้วีซ่าเข้าประเทศอังกฤษแล้ว และให้อยู่ได้ถึง 4 ปี (ตามคุณพ่อเอื้อ) ใจดีขนาด... นี่คงเห็นว่ามีเด็กไปด้วย ถ้าไม่ให้ก็ทำให้ครอบครัวแตกแยกแหงม ๆ ตอนที่แม่ไปรับเอกสารก็ลุ้นระทึกเหมือนกัน ถ้าไม่ผ่าน..ตรูต้องจ่ายเงินอีกรอบ เรื่องนี้ล่ะเรื่องใหญ่
ท้าวความไปตอนที่คุณพ่อเอื้อขอวีซ่า ต้องใช้เวลาเกือบเดือนกว่าจะได้ แถมวันที่เริ่มก็ให้เป็นวันที่เดินทางเลย แต่ของเราแม่ลูก ขอไปว่าเดินทางวันที่ 26 กย. 52 พี่แกก็ใจดีให้เป็นวันที่ 1 กย. 52 เลย ^_^ ไหน ๆ ก็เอ่ยถึงคุณพ่อเอื้อแล้วก็ขอเมาท์ต่อเลยล่ะกัน ก่อนเดินทางคุณพ่อเอื้อก็โอดครวญเรื่องไม่อยากไปเล้ย... แต่ไม่ไปก็ไม่ได้แล้ว กพ. มาประเคนให้ถึงที่ ค่าใช้จ่ายต่างๆ กพ. เป็นสปอนเซอร์ให้หมด ขออย่างเดียวเรียนให้จบกลับมาเท่านั้น อืม... ก็พอเข้าใจได้ ถ้าไปเที่ยวมันคงไม่กดดัน แต่นี่ไปเรียนให้จบ มันก็คงทำให้ไม่อยากไปนักล่ะ แต่พอไปถึงเท่านั้น...
คุณพ่อเอื้อก็เปลี่ยนไป๋..."บรรยากาศเหมือนเมืองนอกเลย" (อธิบายได้ชัดเจนมาก แล้วนั้นอยู่ที่ไหนล่ะค่ะคุณพี่ -"-) แล้วประโยคนี้ก็หลุดออกมา "ไม่คิดถึงบ้านเลย" (หวังว่าคงคิดถึงลูกกะคุณเมียบ้างนะ --") อากาศกำลังเย็นสบาย บ้านเมืองก็น่าอยู่ คนก็ดี มหา'ลัยอยู่บนเนินเขา วิวสวย ของกิน ของใช้ก็ไม่ได้แพงเว่อร์ ของไทย ๆ ก็หาได้ไม่ยาก ว่าไปแล้วดีไปหมด... อะไรจะดีปานฉะนี้
ว่าแล้วแม่ขอไปเช็คราคาตั๋วเครื่องบินก่อนนะ เอาแบบราคาถูก ปลอดภัย บริการพอใช้ เพราะต้องไปพิสูจน์แล้ว แหะ ๆ ๆ ก่อนที่คุณพ่อเอื้อจะลืมลูกกะคุณเมียซ่ะก่อน ^_^
นี่ล่ะเป็นจุดเริ่มต้นของนักเรียนนอกตัวน้อย เมื่อตอนที่เอื้อเกิดก็มีญาติ ๆมาเยี่ยม ถ้าคนไหนมีความรู้โหราศาสตร์ หรือหมอดูสมัครเล่นก็ลองวิชากันสนุก ๆ ทำนายทายทักเอื้อกันใหญ่ว่าดวงเอื้อจะได้ไปอยู่เมืองนอก บ้างก็ว่าอยู่เมืองนอกมากกว่าเมืองไทยซะอีก ก็ว่ากันไป... ตอนนั้นแม่ก็ได้แต่ยิ้มรับ ขอบคุณที่ทุกคนพูดเอาใจ แต่ในใจก็นึกว่าพ่อกับแม่มันยังเรียนเมืองไทยเลย และไม่ได้มีทรัพย์ศฤงคารมากมาย จะเอาอะไรไปส่งเอื้อเรียนเมืองนอกล่ะ...
หรือว่า...คุณพ่อเอื้อ เป็นดั่งแสงตะวันนำทางเราจริง ๆ??!!?!?!?
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
แต่กายกรรมนี่ได้ใจมากมายเลยคะ