ตั้งแต่หายป่วย เอื้อก็แสดงความเป็นปัจเจกอย่างมาก
เริ่มจากกินข้าวเอง แปรงฟันเอง (อันนี้แปรงเองมานานแล้ว) ถือแก้วกินน้ำเอง, หยิบขนม หรือผลไม้ในตู้เย็นเอง (แม่เปิดตู้ให้) คือจะเลือกเองว่าจะกินอะไร
ซึ่งก็หมดภาระเรื่องป้อนข้าวเอื้อไปได้ครั้ง ๆ หนึ่ง เพราะเอื้อไม่ได้กินเองทุกมื้อ บางมื้อก็ยังต้องป้อนอยู่
นี่ล่ะ
ปัจเจกเอื้อและเมื่อคืนนี้แม่เตรียมแปรงสีฟันให้เอื้อ (ล้างน้ำเปล่า แล้วก็วางไว้ที่หัวเตียง)
ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง เอื้อเราก็หยิบไปแปรงเอง
ซักพักก็ทิ้งแปรงลงตรงช่องข้าง ๆ หัวเตียง
จ๊ากก เอื้ออย่า ... แกร็ก ๆ ๆ เอื้อทิ้งแปรงลงไปซะแล้ว
มือแม่ก็ใหญ่เกินกว่าจะล้วงไปหยิบ ครั้นจะทิ้งก็เสียดาย เพราะเป็นอันที่ 2 แล้วที่เอื้อทิ้งไปตามซอกเล็กซอกน้อยของหัวเตียง (เป็นเตียง build in)
เฮ้อ.. แม่หันซ้าย หันขวา หาอุปกรณ์ช่วย พอดีมองไปเจอไม้เกาหลังของคุณปู่วางอยู่ อ้า... ใช้ได้แม่ค่อย ๆ เขี่ยแปรงขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
ปากก็บ่นเอื้อว่าอย่าทิ้งลงไปอีกนะ มันหยิบลำบาก (ไม่รู้ว่าจะเข้าใจเปล่า)
ยังไม่ทันไร เอื้อก็ทิ้งหนังสือลงไปอีก....
กรรม... คราวนี้ตกลงไปถึงพื้นเลย เอื้อชี้นิ้วน้อย ๆ ไปที่ไม้เกาหลังอีก เหมือนบอกแม่ว่าให้ใช้ไม้เขี่ยขึ้นมาอีก...
แม่เลยอธิบายว่า หนังสือตกลงไปลึก ใช้ไม้เขี่ยก็เอาขึ้นมาไม่ได้ มีทางเดียวต้องยกที่นอนขึ้น แล้วก็ลื้อเตียงออกนั่นล่ะลูกถึงจะหยิบได้
อืม.. คงมีซักวันได้ลื้อเตียงออกเพื่อหยิบของที่เอื้อสะสมไว้ล่ะ
วันนี้มีรูปเด็กติดอ่างมาให้ดูด้วย
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
เด็กซนคือเด็กฉลาด......