ช่วงนี้เกิดอาการวิตกเรื่องภาษาอังกฤษ(อีกแล้ว) เรื่องมีอยู่ว่าเห็นเอื้อใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันได้อย่างคล่องแคล่ว เสมือนหนึ่งว่าเป็นภาษาแม่ แม้ว่าสำเนียงจะไม่ใช่ Lancashire เป๊ะ!! แต่พูดแล้วฝรั่งเข้าใจอยู่(มากกว่าแม่ และคุณพ่อ) ดังนั้นเลยมานั่งคำนวณเวลา และความสามารถด้านภาษาของอิแม่ว่าจะช่วยนำพาเอื้อไปต่อได้แค่ไหน ให้คะแนนตัวเอง เห็นผลคะแนนแล้วหน้ามืด คล้ายจะเป็นลมกันเลยทีเดียว
แม้ว่าเพื่อน ๆ หลายคนทั้งไทย จีน ฝรั่ง ญี่ปุ่น อิรัก จะบอกว่าภาษาเธอดีในระดับใช้งานได้แล้ว แต่สำหรับอิแม่รู้สึกว่ายังห่างไกลจากคำนั้นนัก เพราะถ้าคุยกับคนคุ้นเคยกัน เขาจะฟังเราออก แต่ถ้าเจอกันใหม่ ๆ ก็ทำเอาขวัญกระเจิงกันเลย อย่างเด็กฝรั่งวัยละอ่อนอายุ 22 ปีที่เพิ่งมาทำงานด้วยกัน ช่วงแรกชีฟังอิแม่แทบไม่ออกเลยซักคำ ทำงานด้วยกันมาจะครึ่งปีแล้ว ชีเพิ่งฟังออกไม่กี่คำ เฮ้อ!!! ทำเอาเป็นโรคกลัวฝรั่งกันเลย บางวันทำงานด้วยกัน 3-4 ชั่วโมง คุยกันไม่ถึง 10 ประโยค เพราะอิแม่ถอดใจไปแล้ว พูดไปชีก็ฟังไม่ออก แต่จริง ๆ อยากบอกว่า
“นี่เธอ ฉันนะพูดภาษาอังกฤษอยู่นะ ถ้าเธอฟังไม่เข้าใจก็เป็นความผิดของเธอครึ่งหนึ่ง เพราะมันเป็นภาษาของเธอ”
แต่แล้วแต่รอดก็ไม่ได้พูดวลีเด็ดนี้ออกไปซักที…. ก็คงจะกล้าล่ะนะ!?!?!?!?!
ก็เลยเข้าโหมดขยันขันแข็งกันอีกพัก อยู่เมืองฝรั่งพูดไทยกับเอื้อ เพื่อไม่ให้เอื้อลืมภาษาไทย แต่ถ้าต้องกลับไทยกันจริง ๆ คราวนี้เราก็คงต้องพูดภาษาอังกฤษกัน เพื่อไม่ให้เอื้อลืมภาษาอังกฤษ เป็นไงละชีวิตสลับกลับขั้วกันสุด ๆ....
ก็ได้แต่หวังว่าเราจะไปกันได้ด้วยดีนะเอื้อนะ ^_^
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ยิ่งโตยิ่งเหมือนพี่กุลมากๆๆๆ