เหตุเกิดเนื่องจากน้องฟี่ของเรานี่แหละ....!!!
เปื่อยยย จนต้องไปลอยกระทงกันที่ ร.พ. กันทั้งบ้าน

เริ่มจากวันศุกร์ นัดไปกินข้าวกับบ้านพี่แมนที่ Sizzler
มารับพี่แมนหน้าบ้าน อุ้มลูกแล้วก็บอกพี่แมนว่านี่ลูกตัวรุมๆนี่
พี่แมนก็บอกว่า ใช่ปะ ลูกเหมือนตัวร้อนๆ
กินข้าวไปก็เป็นเด็กหงอยไป คุณปู่ป้อนนมก็ไม่เอา
จนอุ๋มต้องบอกโทรฟี่ว่าหนูกินนมนะ จ้องตากัน
เท่านั้นแหละ..โทรฟี่ก็หม่ำๆ จนหลับไป
รีบกลับบ้านไปซื้อ Cool Pad แปะเหม่ง เช็ดตัว นอน


--เช้าเสาร์..อาการดีขึ้น เริ่มเล่นของเล่นและยิ้มได้--



เช้าเสาร์ อาการเหมือนดีขึ้น ตื่นมายิ้มได้
พ่อมานเลยยอมรับโทรศัพท์เรียก Standby ทั้งๆที่เมื่อคืนเบี้ยวหลายกริ๊ง
เพราะถ้าลูกเป็นมากอาจจะเปื่อยการเมืองบ้าง
เห็นลูกไม่เป็นไรก็ไปบิน 999 เมลเบิร์นรอบ 2 ในเดือนนี้

อุ๋มพาโทรฟี่ไปหาตายายตามปกติ อาการตอนนั้นคือพร้อมลุย
กินเทมปร้าก็หาย เช็ดตัวก็หาย แต่พอเกือบๆ 4 ช.ม.ก็ร้อนมาอีก
ก็เลยตัดสินใจไม่ออกไปลอยกระทงกันที่บ้านวัชราชัย
ทานข้าวเย็น จับตัวโทรฟี่เหมือนร้อนขึ้น
 
1 ทุ่มกว่าๆ..จับตัวโทรฟี่ เค้าตัวร้อนมากๆ


--บ่ายๆ ถึงแม้ตัวร้อน ก็ยังตื่นเต้นกับกระทงแรกในชีวิต--
"อะไรหว่าคุณตา..กินได้ป่าว"

เอาเทอร์มอมิเตอร์วัดอีกครั้ง ปรากฏว่าพุ่งไป 39.5 องศา
คราวนี้หละเครียดเลย คุณยาย คุณตาให้เก็บของไป ร.พ. ด่วน!!
ขับรถกันมา 2 คัน เพราะไม่แน่ว่าเค้าจะให้ admit หรือเปล่า
พยาบาลวัดไข้ บอกว่าน่าจะ admit นะคะ ไข้สูงมาก
คุณยายเองก็อยากให้ admit เพราะว่าจะได้ใกล้หมอ
ห่วงด้วยแหละ..เพราะตั้งแต่โทรฟี่เกิดถ้านอนบ้านคุณยาย
ก็มีคุณยายนี่แหละที่อดตาหลับขับตานอน ทิ้งพ่อกะน้องให้หัวเน่า
นอนดูแล ช่วยเลี้ยงโทรฟี่อยู่กับอุ๋มเวลาพี่แมนไม่อยู่
 
หมอสั่งพยาบาลเช็ดตัวด่วน พยาบาล 2 คนก็รุมกันเช็ด
โทรฟี่ก็แหกปากร้องแว๊กกๆๆๆๆๆ ไข้ลดมาเป็น 37.5
หมอตรวจอาการทั่วไป หูไม่อักเสบ คอไม่แดง ไม่มีน้ำมูก
จึงขอตรวจปัสสาวะ และตรวจเลือด
ติดถุงปัสสาวะเสร็จ พยาบาลเจาะเลือดมาตรวจแขนโทรฟี่
เชื่อมั๊ยว่าพยาบาล 3 คนขอบาย...เพราะความจ่ำม่ำของโทรฟี่
รัดยังไงเส้นก็ไม่ขึ้น เค้ากลัวว่าเด็กจะเจ็บ
เลยโทรเรียกพยาบาลจากห้อง ICU เด็กมาเจาะ
พยาบาลมาเล่นกับฟี่ซักพัก ก็บอกให้อุ๋มออกมาข้างนอก



ได้ยินเสียงโทรฟี่ร้องดังลั่นตลอดเวลา
จนน้องอุ๋มบอกว่า นังแม่ใจยักษ์ แล้วจะให้ทำไงวะคะก็เค้าต้องเจาะเลือดนี่
ซึ่งใช้เวลาเจาะเลือด ปลอบ บลาๆๆๆ ประมาณ 20 นาที
โทรฟี่ออกมาพร้อมเหงื่อท่วมหัว เพราะว่าร้องตลอด

ตอนนี้ก็นอนดูดนมกันไป เล่นกันไป รอโทรฟี่ฉี่
พอกางเกงเปียกปุ๊บ ก็ไปให้พยาบาลแกะถุงรองฉี่
โทรฟี่ยังมีกะจิกกะใจ จะเล่นหมวกพยาบาล ดึงๆเค้าตอนก้มเอาถุงออก

ปรากฏว่าฉี่มาน้อยมาก พยาบาลบอกว่า สงสัยจะเสียเหงื่อไปเย้อ
ตกลงคือปริมาณฉี่ไม่พอ เลยขอลองดูผลตรวจเลือดดูก่อน
ตอนนั้นเกือบ 5 ทุ่มแล้ว กลัวว่าจะไม่ได้หลับไม่ได้นอน

พอผลเลือดมา หมอบอกว่าขอคุยกับคุณแม่หน่อย
โหยย...ใจมันตุ้มๆต่อมๆ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เพราะโทรฟี่โดนยุงกัดมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
และตอนนี้เหมือนไวรัสในอากาศกำลังระบาดเนื่องจากหน้าหนาว
ผลเลือดบอกว่า

"โทรฟี่ติดเชื้อไวรัส"

แต่เป็นไข้มาวันกว่าๆ ยังไม่สามารถทราบได้ว่าเป็นไข้เลือดออกหรือเปล่า
หมอไม่ได้ให้ admit เพราะโทรฟี่กินได้ แล้วเช็ดตัวไข้ลด
เลยคอยดูอาการที่บ้าน แล้วนัด Follow Up วันจันทร์
หมอบรีฟเรื่องอาการบ่งชี้อยู่พักใหญ่ แล้วก็เปิดโอกาสให้ถามๆๆๆๆ



เพิ่งมารู้ทีหลังจากหมอว่า
โทรฟี่โดนเจาะไป 5 ครั้ง กว่าจะได้เลือดไปตรวจ
พยาบาย 3 จึ่ก..หมออีก 2 จึ่ก
มือ เท้า ทั้งซ้ายขวา มีรอยเข็มเต็มไปหมด
ฮือๆ..เห็นแล้วสงสารลูกจังเลย แต่หนูต้องอดทนนะ


--หนึ่งในรอยเข็มทั้ง 5 จุด เริ่มช้ำเป็นสีม่วงให้เห็นได้ชัด--

กลับมาบ้าน โทรฟี่ตัวร้อน ทานยาเพิ่มจากเดิม 0.6 -> 0.7 ml
เช็ดตัว กินยา นอน เช็ดตัว กินยา นอน
อยู่อย่างนี้ ไข้ก็ยังทรงๆ อุณฯสูงบ้าง ต่ำบ้าง แต่ไม่เกิน 38.0

พอตอนเย็น โทรฟี่เหมือนจะดูดีขึ้นเล็กน้อย
ทุ่มนึง หลับคร่อก ตื่นมาตอน 01.40 โทรฟี่เหมือนตัวร้อนๆ
ปิดแอร์ แล้วเช็ดที่หัวเหมือนทีหมอแนะนำ แล้วซับหัวให้แห้ง
ตัวเย็นลง โทรฟี่หลับต่อถึงเช้า



เช้าวันจันทร์ โทรฟี่ได้พักผ่อนเยอะมั๊ง ดูดีขึ้นเย้อเลย

เช็ดตัว ทานยา แล้วก็ไปหาหมอกัน วันนี้แทบไม่มีไข้แล้ว
หมอที่โทรฟี่หาประจำไม่ออกตรวจวันนี้ เลยหาหมออีกท่าน น่ารักมากกก
หมอเล่นกับโทรฟี่ โทรฟี่ก็เล่นด้วย
หมอก็เลยสรุปว่า น่าจะติดไวรัสที่มันลอยมาตามอากาศนี่แหละ
เด๋วนี้หน้าหนาว นอนๆอยู่บ้านดีดีก็มีสิทธิเป็นได้
อีกอย่าง พวกที่มากับยุงก็น่ากลัว..ไข้เลือดออกกำลังระบาด
ส่วนโทรฟี่ไม่น่าจะเป็น เพราะไม่ซึม (ยิ้มร่าอีกต่างหาก)
มีไข้ตัวรุมๆนิดหน่อย ก็ทานยาเว้นช่วงตามอาการ
แต่ถ้าวันพุธ ยังมีไข้อยู่ ให้กลับมาหาอีกครั้ง
ตัวอาจจะมีผื่นขึ้นบ้าง เพราะร่างกายสร้างภูมิคุ้มกันไวรัส
แต่อาจจะไม่มี ทั้งนี้ขึ้นกับชนิดของไวรัส
อื่มม .. หมออธิบายแล้วก็ให้ถามอะไรอีกเย้อ ดีดี

เฮ้อ..ค่อยโล่งอก ตลอด 2 วันที่ผ่านมาคิดไปต่างๆนาๆ
กลัวว่าโทรฟี่จะเป็นไข้เลือดออก
เพราะว่าเช็ดตัวยังไงไข้ก็ไม่ยอมลด
จนหมอและพยาบาลที่ สมิติเวช เค้ามาสอนการเช็ดตัว
สาธิตกับหุ่นจริงคือโทรฟี่ อิแม่มานเพิ่งรู้ว่าต้องเช็ดอย่างนี้นี่เอง
..ไข้ถึงลด..
เอาไปใช้ เห็นผลจริงๆแฮะ ไม่คิดว่ารายละเอียดเล็กน้อยๆ ก็ทำให้ไข้ลดได้

งานนี้ เลยต้องมาลอยกระทงกันที่ ร.พ.
ทั้งอุ๋ม ตา ยาย น้อง พี่เลี้ยง

ตอนนี้โทรฟี่อาการดีขึ้นมากกกกกก
วัดจากเสียง แอ๊...............!! แอ๊...............!!
กับพี่เลี้ยง ตอนไม่ทันใจหรือจะเล่นแล้วใช่เลย หายแล้วแน่ๆ
เพราะ 3 วันที่ผ่านมาไม่ได้ยินเสียงนี้เลย



ข้อดีของการป่วยครั้งนี้ คือโทรฟี่ง้อนมแม่ตอนกลางวัน
หลังจากที่ยังไง๊...ตอนกลางวันก็ต้องกินนมขวด
แถมนมพุ่งแค่ไหน คัดเท่าไหร่ คุณเธอสู้ตาย
จ๊วบ..จ๊วบ..เห็นม๊า ยังไงนมแม่ก็ดีที่ซู๊ดดดด