ก้าวต่อไป หางานทำ

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมามีการประชุมกันในหน่วยงานต่างๆ ที่ร่วมมือกันทำการสอนภาษาเยอรมันหรือกิจกรรมสังสรรค์ต่างๆ ให้กับผู้ลี้ภัย คนที่มาประชุมก็มาจากทางโบสถ์นิกายต่างๆ จากหลายเมืองแถวนี้และจากภาครัฐ เข้าใจว่าเป็นคนออกเงินในการเช่าที่นี้

จุดประสงค์ของการประชุมก็คือทาง Cafe Contact ที่เราช่วยอยู่ เขาจะปิดตัวลงในกลางเดือนมีนาคมนี้ (แต่หน่วยงานอื่นๆ ใกล้ๆ ยังเปิดอยู่ปกติ ทั้งสอนภาษาและคณิตศาสตร์) เพราะว่าห้องใต้ดินที่เป็นที่พักของผู้ลี้ภัยทั้ง 200 คนจะถูกทุบ เขาจะสร้างโรงพยาบาลใหม่และต้องการใช้ที่ตรงนั้น ตอนนี้ภาครัฐก็ทำการกระจายผู้ลี้ภัย ณ วันนี้ เหลือเพียง 110 คน ส่งไปตามเมืองต่างๆ เราจะทำอย่างไรเพื่อให้ความช่วยเหลือผู้ลี้ภัยที่เรารู้จัก ตกลงกันว่าจะหาทางให้พวกเขาได้เข้าทำงาน เพราะตอนนี้ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่ก็สามารถสื่อสารได้พอใช้ได้ น่าจะเริ่มลองหางานทำดู ลองหลายๆ อย่างเพื่อจะรู้ว่าตัวเองชอบอะไร ทำอะไรได้บ้าง

ในสวิตเซอแลนด์ เด็กๆ อายุ 13-15 ปีจะได้มีโอกาสไปทดลองงานในหลายๆ องค์กรที่ตัวเองสนใจ เป็นเวลา 1-2 สัปดาห์ คนส่วนใหญ่บอกว่าไม่รู้ว่าจะทำอะไรเมื่อโตขึ้น แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ตอนนี้ การไปทดลองทำงานระยะสั้นๆ แค่นี้บางคนสามารถบอกได้ว่างานนี้ ไม่ใช่แน่ๆ และงานที่ใช่ ก็ต้องใช้เวลาคิด อย่างลูกเราก็ไปทำงานสามแห่ง แห่งละวันสองวัน ท้ายสุดก็บอกว่ารู้ว่าจะทำอะไรกับชีวิตนักเรียน งานแรกแกไปทำงานกับวิศวกรการบินของสวิส งานที่สองไปทำงานบนหลังคาที่ก่อสร้างตึกใหม่ อีกงานไปทำงานช่างสีรถยนต์ กลับมาบ้านวันสุดท้าย แกบอกเลยว่ารู้แล้วว่าต้องทำอะไรต่อไป และรู้ว่างานอะไรที่จะไม่ทำแน่ๆ ส่วนลูกสาวก็ไปทำงานในออฟฟิสกับพ่อ กลับมาก็บอกเหมือนกันว่า ไม่ชอบงานในออฟฟิสเพราะวันๆ ก็นั่งประชุมไม่ได้ทำอะไรเลย น่าเบื่อมาก อีกวันไปทำงานในคลีนิกหมอเด็ก อีกวันไปทำร้านเบเกอรี่ แค่นี้ก็พอใจแล้วว่าจะทำอะไร ไม่อยากทำอะไร ไม่จำเป็นต้องรู้แน่ๆ ว่าอยากทำอะไรตอนโต แต่รู้ว่าควรทำอะไรกับชีวิตนักเรียน

กลับมาเรื่องผู้ลี้ภัย ตอนนี้รัฐก็ได้คลายกฏในการทำงานให้กับผู้ลี้ภัย โดยการอนุญาตให้ทำงานได้เพิ่มหลายอย่าง จากเดิมสามารถทำได้เฉพาะในฟาร์มเท่านั้น ในที่ประชุมก็พูดกันว่างานที่ง่ายที่สุดก็เป็นในวงการก่อสร้าง เพราะว่าเห็นๆ อยู่ว่าในไซต์งานแทบไม่ได้ยินคนพูดภาษาสวิสเยอรมัน หรือเยอรมันเลย แต่เป็นภาษายุโรปตะวันออก หรืออิตาเลียนเป็นส่วนใหญ่ และตกลงกันว่าจะหาบริษัทที่ต้องการช่วยให้คนเหล่านี้ได้ไปทดลองงาน เป็นระยะเวลาสั้นๆ ทั้งนี้และทั้งนั้น เราต้องชี้แจงให้ผู้ลี้ภัยที่จะไปทำงานเข้าใจว่า เขาต้องมีวินัย เช่นไปตรงเวลาและต้องแสดงว่าต้องการทำงานจริงๆ ไม่ใช่ทำเป็นเล่นๆ และทางองค์กรจะช่วยเรื่องตั๋วรถเมล์ เพราะว่าตั๋วรถเมล์ที่นี่ราคาแพงมาก ค่าอุปกรณ์ต่างๆ หาต้องใช้

ทางเราก็เริ่มโทรติดต่อคนรู้จัก ก็ได้ผลตอบกลับมาดี บางคนบอกว่า ขณะนี้ก็รับผู้ลี้ภัยมาทำงานอยู่เพราะว่าทำงานดีมาก ขยัน เรียนรู้งานไว และกระตือรือล้น (และไม่ต้องจ่ายเงินค่าแรงสูงด้วย) อันนี้จะดีสำหรับกลุ่มอุตสาหกรรมที่ใช้แรงงานที่คนสวิสไม่อยากทำ คนต่างชาติที่เข้ามาอยู่บางกลุ่มก็ไม่อยากทำ เช่นร้านทำพื้นชนิดต่างๆ กิจการทำงานหล้งคาต่างๆ เมื่อสัปดาห์ก่อนเห็นโฆษณาบริษัทรถเมล์ต้องการฝึกนักเรียนรุ่นใหม่ๆ เพื่อเป็นช่างซ่อมรถและงานอู่สารพัดชนิด เขาจ่ายเงินเดือนให้และหลักสูตรการเรียน 4 ปี เราก็อยากให้เพื่อนๆ ผู้ลี้ภัยได้ไปทำ แต่คิดว่ายาก เพราะว่าเขายังไม่มีใบอนุญาตให้อยู่ถาวรและที่สำคัญคือหลักฐานการศึกษา หลายคนบอว่าเรียนจบจนม. 6 (เที่ยบเท่า) แต่เราก็ไม่สามารถยืนยันได้ ก็ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร หรือจะเทียบวุฒิภาวะด้วยการสอบ ก็คงจะยาก เพราะว่าคุณภาพของการศึกษาคงจะไม่ดีเท่าที่คนสวิสคาดหวัง

ความที่อยากช่วยสุดๆ ก็ถามว่าแล้วให้พ่อแม่พี่น้องส่งมาให้ได้ไหม ส่วนใหญ่จะบอกว่าไม่ได้ เพราะบางคนบอกว่าไม่เคยติดต่อที่บ้านมา 3-5 ปีแล้ว บางคนก็บอกว่าไม่มีใครช่วยได้ เหตุผลสารพัดสารเพ เช่นโมฮัมมัดบอกว่าออกจากประเทศไปแสวงโชคที่อิหร่านตั้งแต่อายุ 12-13 ปี ไปแล้วก็ไม่ได้กลับบ้านเลย พ่อเสียชีวิตนานแล้ว เหลือแต่แม่ แต่แม่ก็มีสามีใหม่ เขาถึงหนีออกจากบ้าน อีกคนเช่น โยมาคานก็บอกว่าครอบครัวอยู่บนเขา (ทางส่วนกลางของประเทศเขาเป็นภูเขาจริงๆ) ยากต่อการติดต่อกับครอบครัวเพราะไม่มีอินเตอร์เน็ต แล้วที่อยู่ก็ไกลมาก เขาไม่เคยติดต่อครอบครัวมา 7 ปีแล้ว เร่ร่อนไปเรื่อยๆ บางคนก็บอกตรงๆ ว่าไม่เคยเรียนหนังสือเลย บางคนก็เรียนแค่ 2 ปี 4 ปี แล้วแต่

เราไม่รู้ว่าจะเชื่อเรื่องที่เขาเล่าได้หรือเปล่า ได้แต่ดูว่า เท่าที่เจอ พวกนี้จะขยันเรียนภาษาเยอรมันและมีความหวังที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เรามองจากการที่เขาผูกสัมพันธุ์กันเองระหว่างเพื่อน การเกื้อกูลกัน คือจะเห็นได้ว่าเขามีสายตามีความหวัง เวลาเราบอกว่าภาษาเธอดีขึ้นมาก เช่นอาลีเรซา ตอนนี้แกพูดสื่อสารได้คล่อง ตอนแรกที่เจอแกพูดไม่ได้เลย เวลาจะสื่อสารต้องใช้กูเกิ้ลทรานสเลท คุยกัน แกจะยิ้มอายๆ และภูมิใจ นอกจากนี้ยังเห็นว่าอาลีเรซา สามารถเขียนหนังสือได้ตัวเล็กลงมาก ตอนแรกที่สอน จะเขียนโย้เย้และตัวใหญ่มาก แถมเขียนคร่อมบรรทัดตามใจชอบ เดี๋ยวนี้เขียนได้คล่องและเขียนบนบรรทัด น่าชื่นชม

ตอนนี้ก็มียื่นโบรชัวร์นัดจัดปาร์ตี้เดือนหน้า แล้วจะเล่าให้ฟังพร้อมรูปว่า เป็นอย่างไรบ้างค่ะ

Create Date : 24 มกราคม 2560		0 comments
Last Update : 24 มกราคม 2560 22:06:47 น.
Counter : 697 Pageviews.
Share Tweet