|
|
เราไม่ได้ไม่รักกัน(ซะหน่อย)
เมื่อวานนั่งทำงานอยู่ชิลล์ๆ เจ้านัฐก็หันมา..
- พี่..เคยฟังเรื่องนี้ป่าว ซึ้งมาก
- จิงเหรอ.. (น้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ลองนึกภาพเด็กแว้นอ่ะ นั่นแหล่ะเจ้านัฐ)
- จิง i-nan อ่านแล้วยังบอกซึ้ง ร้องไห้เลย (โน้มน้าวเต็มที่)
- ขนาดนั้นเลยเหรอ .. (ยังไม่เชื่ออยู่ดี) .. อย่างนี้ตอนจบมันต้องตายแน่เลย
- ไอ้ตายน่ะ ใครๆก็ต้องตาย แต่มันซึ้งกว่านั้น
- เหรอ (น้ำเสียงเริ่มสนใจนิดๆ)
- เขาส่งมาทางเมลล์ นานแล้ว แต่จำได้ ชอบมาก
- อืม..เป็นไงอ่ะ (เอาวะ ฟังมันหน่อย..)
- เรื่องมีอยู่ว่า...................
พอจบประโยคสุดท้าย..น้ำตาร่วงเลยอ่ะ
น้องๆรีบมารุมกันใหญ่ หาว่าเจ้านัฐแกล้งหัวหน้า ตัดคะแนนมันเลย
แล้วจากนั้นก็ห้ามไม่อยู่..ประโยคสุดท้ายมันซึ้งใจมาก..
ในชีวิตจริงจะมีคนอย่างนี้รึเปล่าหนอ..
แล้วน้องๆ ก็สรุปว่า พี่เป็นคน sensitive มาก
จบแล้วเจ้านัฐก็อุตส่าห์ส่งมาให้อ่านอีก
..ส่งมาไมฟะ รู้เรื่องแล้ว จะอ่านอีกทำไม
..เอ๊า..เผื่อพี่จะเอาไปลง bong ลง blog เห็นกะลังเห่อ..
..เออว่ะ มะ ส่งมา..
เอาล่ะ..ร่ายมาซะยาว มาลองอ่านละกัน
อาจจะยาวไปสักหน่อย แต่คิดว่าถ้าได้อ่านแล้ว อาจจะมีความรู้สึกแบบเราก็ได้..
บางที...อาจไม่จำเป็น..เสมอไปที่ความรัก..
จะต้องจบลงด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก
บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่นหลังหนึ่ง แดดยามเย็นทอบางๆ ผ่านหน้าต่าง
หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี นอนซม..อยู่บนเตียง
เธอรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเธอแล้ว
แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมดที่เธอได้ผ่านมา
เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น แม้จะไม่มีลูกก็ตาม
มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี
ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไปร่วม 10 ปี
แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต
เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด..ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้
มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว
หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก
เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ...เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก
ฉันรู้ ชายชรา..พยักหน้ารับ
เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ หญิงชรา..มองหน้าชายชรา
ใช่..ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ขาดไปอย่างคงไม่ครบ
ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ
ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น..
บ้านฉัน..อยู่เลย บ้านเธอไปมาก.. เธอ..รำลึกความหลัง
แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน ชายชราบอก
ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน ..
จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน หญิงชราพูดขึ้น
สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ
ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ เธอเย้ายิ้มๆ
แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ
ชายชรา..ทวนความหลัง
เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว..
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ
โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน ..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..
เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้
วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย
..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่
พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ ..
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...
พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า
...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา
กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ
และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ
เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..
เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน
..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน
มัน..นอกใจเธอ เขาบอกเรียบๆ..
...แต่..เธอไม่เชื่อ...
วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย
..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นฝ่ายถูก
เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา
มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..
แค่น้อยใจเล็กๆ ..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า
"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ"
เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น ..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..
เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..เธอจะแต่งงาน..
เขา..มองหน้าเธอ..
เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร
..ดีใจ ?
..เสียใจ ?
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า..
..เราใจหาย..
แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก
..ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง
เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก
ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก ..
วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า
ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง
เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ
ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย
..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า..
ฝากด้วยนะ..
เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา
เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ
มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน
เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี
ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..
เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน..
บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก
หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย..
และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย ..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..
เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..
คิดอะไรอยู่? เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ
เรา..กำลังนึกแปลกใจ เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด
ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?
เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน
"เราสนิทกันมาก..มั้ง เขาว่า
นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่ เธอว่า
เธอ..ถามยากไปนะ เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่
ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?
แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น
อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย เขาพูดขึ้น
เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..
ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน
เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน
แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ เขาเว้นช่วง
ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย
เธอหลับตาลง..
คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง
นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง
ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว
ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...
เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขาที่กุมมือเธอไว้
และนั่น..คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน
กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ..
=================================
| Create Date : 05 กันยายน 2550 |
| Last Update : 5 กันยายน 2550 15:29:22 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 540 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ชอล์คชมพู IP: 203.146.63.189 วันที่: 7 กันยายน 2550 เวลา:21:19:22 น. |
|
|
|
| โดย: Yon Yon IP: 183.89.47.152 วันที่: 28 มิถุนายน 2553 เวลา:20:49:55 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [