Bloggang.com : เจ้าการเวกเสียงหวาน : -: โสมส่องแสง

-: โสมส่องแสง

กลับไปเปิดดู Blog เก่าๆที่เคยเขียนไว้เกี่ยวกับ โสมส่องแสง และ รอยอินทร์
เกือบปีเลยนะเนี่ย จากวันนั้นที่เขียน จนวันนี้ที่เอามาเปิดอ่านใหม่
จากยอดดอย ถึงรอยอินทร์และโสมส่องแสง

ช่วงนี้วิญญาณนักอ่านเข้าสิง อยากอ่านไปซะทุกเรื่อง
เลยไปค้นชั้นหนังสือที่บ้าน ว่าจะอ่าน 'สามก๊ก' ซะที
หมดไปเกือบชั่วโมง ได้ออกมา 10 เรื่อง
แต่ไม่ได้ 'สามก๊ก' ซะงั้น ไม่รู้ไปซุกไว้ตรงไหน

จาก 10 เรื่อง เริ่มที่ 'โสมส่องแสง' ก่อนละกัน
ครั้งนี้คงไม่เล่าเรื่องแล้วล่ะ เพราะน่าจะเคยอ่าน เคยดูกันแล้ว
แต่อยากรวบรวมท่อนที่ประทับใจไว้ในที่นี้
เผื่อวันหน้า (ตัวเอง) กลับมาเปิดอ่าน จะได้กลับไปหยิิบเรื่องนี้มาอ่านอีก

ปกใน เขียนกำกับไว้ว่า 24 May 1994
ซื้อมาอ่านครั้งแรก 14 ปีกว่ามาแล้ว.. ท่าจะแก่จริงๆแฮะ

+ + + + + + + + + + + +

อกอุ่น นี้กว้าง แข็งนัก
ปกปัก รักษา เจ้าได้
ยามทุกข์ ยามมี โพยภัย
อุ่นใน อกนี้ อย่ามีเกรง

+ + + + + + + + + + + +

เรื่องคู่ควรกับเรื่องรักต่างกัน
เหมือนหน้าที่กับความรับผิดชอบ
คนเรา..เมื่อมีหน้าที่ ต้องมีความรับผิดและชอบ
แต่บางคนไม่ยอมรับผิดชอบ
แล้วบางคน ก็เข้าไปรับผิดชอบโดยไม่มีหน้าที่
ถ้าริตจะรักใครก็รัก เรื่องคู่ควรหรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เพราะถ้ามันขัดข้อง เราก็รักฝ่ายเดียวก็ได้
ความรักเป็นความสุข ไม่ใช่ความทุกข์
แต่ต้องรักโดยไม่หวังผลตอบแทน

+ + + + + + + + + + + +

เมื่อจ้อยมา จ้อยคิดว่าจะมาตายกับพี่
พี่ก็จะตายกับจ้อย จะไม่ไปไหนหรอก
ยังไงๆ ต้องกลับเวียงสรอง ไปหาจ้อยเสมอ
เวียงสรองคือภาระของจ้อยเท่ากับของพี่
เราคงต้องช่วยกันอีกนานกว่าจะร่มเย็น
ไม่ต้องมาก..แค่สักครึ่งที่เคยเป็นก็ยังดี

จ้อยยังเด็ก..เด็กที่ค่อนข้างโตเท่านั้นแหละ
จ้อยต้องโตกว่านี้ กว่าจะเข้าใจว่า
ความรัก ความสนิทสนม ความชื่นชมในใครสักคน
บางทีมันแยกกันได้ ไม่เหมือนกัน
จ้อยต้องใช้เวลาดูใจตัวเอง ต้องพบคนอีกมาก
อย่าผูกพันตัวเอง

+ + + + + + + + + + + +

'เอกสารรับทราบ เจ้านางตรวจครับผม'
คนเดียวแหละที่จะ 'กล้า' กับเขาถึงขนาดนี้

"ใครจะไปรู้ มาเกี่ยวอะไรกับเรา ?"
ท่าทางทำตัวโก่งแบบแมว บอกชัดๆว่าได้ช่องเมื่อไหร่เป็นวิ่ง
ภูริตจับชายหางเปียไว้มั่น ลองวิ่ง จะกระตุกให้หน้าหงาย

"ไอ้ข้อความมันลอกมาจากหนังสือเจ้าพงษ์"
"งั้นเจ้าพงษ์มันทำ" คนเถียงไปดื้อๆ
"เอาละ แปลว่าร่วมมือกัน" เขาสรุป
"สั่งแล้วให้ทำให้เจ้ารอย มาทำยังงี้ทำไม ?"
"ก็พี่เจ้าไม่เอา" หลุดปากออกไปแล้ว จึงรู้ว่าเสียท่า
"อุตส่าห์ช่วย..." น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นตีโพยตีพาย ทวงบุญคุณ
"มัวแต่ทำเฉยแฉะ ผู้สาวเขาก็เปลี่ยนใจ
อย่างน้อยมีจอมอไป เขาจะได้รู้ว่า เรายังรักเขา"
ภูริตกระตุกหางเปียยาวอย่างเหลืออด
"เราน่ะ ไม่รู้อะไร ?"

ดวงพักตร์เอี่ยมสำอางลอยอยู่ใกล้ๆ
ผิวลออสมชื่อ รอยคำ.. แม่รูปทอง
ขนงเนตรเกศแก้ม หาที่ติมิได้
ภูริตถอนใจ คว้าซองจดหมายกะรุ่งกะริ่งขึ้นมา เขียนด้วยเส้นหมึกหนักๆ
"เอ้า ! เอาไปส่งใหม่" ร่างสูงเดินลิ่วจากไปเสียเฉยๆ
เจ้านางน้อยค่อยโล่งอุระ..รอดหวุดหวิดแน่ะ
หากซองที่มีรอยฉีกขาด หน้าซองถูกลายมือหนักๆ แก้ไขใหม่

ส่ง เจ้านางน้อย

หัตถ์ขาวสั่นนิดๆ ผิวพักตร์ละอองแดงจัด
นาน..เท่านาน เจ้านางน้อยยกซองฉีกขาดกดแนบไว้กับอุระ นิลเนตรแพรวพราว
..เหอะน่า ถึงจะจำใจความที่อุตส่าห์ช่วยเจ้าพงษ์ลอกมาได้
แต่..เมื่อหน้าซอง 'เปลี่ยนคนรับ' ก็อ่านซะหน่อยเป็นไร !

เจ้านางรอยคำอุตส่าห์อ่านจดหมายตัวพิมพ์สองหน้าเต็มๆใหม่
ที่ดูได้ดูดีไม่หยุดหย่อน คือลายเซ็นยุ่งๆ หนักๆ นั่นแหละ

ใจความในจดหมายมันยอดแย่
เหอะ..รู้งิ..แต่งให้ดีกว่านี้จะดีหรอก !

+ + + + + + + + + + + +

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2552

Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2552 9:49:44 น.

6 comments

Counter : 1286 Pageviews.