เบื่อ ๆ...เซ็ง ๆ
นั่งเรียน ๆ อยู่ ก็เบื่อ ๆ ขึ้นมาซะงั้น ทำอะไรดี ทำอะไรดี... แต่งกลอนละกัน เอ่อ แล้วจะขึ้นต้นยังไงฟะเนี้ย... คิด ๆ ๆ ... คิดไม่ออก ไม่แต่งแล้วเว้ย... ตั้งใจ...เรียน ๆๆๆ จารย์มองอยู่เห็นมั๊ยนั่น โอ๊ะ...คืนฟ้าหม่น จันทร์เหงา ดาวร้องไห้... หยิบสมุดมาเขียน ๆๆๆ เลยไม่ได้ตั้งใจเรียนเลย แต่งต่อให้จบซะงั้น... แล้วก็ออกมาเป็นฉะนี้แล...
คืนฟ้าหม่น จันทร์เหงา ดาวร้องไห้ กรวดเม็ดทราย ก้อนหิน ดินเศร้าหมอง ดอกไม้เฉา ทิ้งกลีบสี มิชวนมอง ธาราไหล เจิ่งนอง รองน้ำตา... ลมบาง ๆ พัดหญ้าพริ้ว ปลิวไหว ๆ ใจเอ๋ยใจ มิหนักแน่น เช่นภูผา เพียงเม็ดฝน หล่นลงบน พสุธา ก็นำพา..น้ำตา..มาเยือนใจ... ราตรีลา สุริยา มาแทนที่ ลาที..เจ้าจันทร์เหงา ดาวร่ำไห้ เมฆก้อนขาว ลอยเรื่อย เอื่อย ๆ ไป แม้ฟ้าใส ใจยังร้าง มิสร่างซา... วันฟ้าหม่น คนเหงา เราร้องไห้ เสียงหัวใจ เฝ้าถาม ตัวเองว่า ใยใจเจ้า ไม่แกร่งเล่า เหมือนทุกครา "โทษเวลา ให้มา... เจอช้าไป"
แต่งกลอน ช่างยากเสียจริง ไม่เอาแล้ว...
Create Date : 24 พฤษภาคม 2551 |
|
44 comments |
Last Update : 25 พฤษภาคม 2551 1:28:08 น. |
Counter : 876 Pageviews. |
|
|
|
.....กลอนน่ารักอ่ะ...
.....เก่งนะเนี่ย...
...^-^...