ภาพโรงแรมค่อยๆห่างออกไป

รถจี๊ปสีขาวแฝดสามวิ่งตามกันไปเป็นกลุ่มบนถนนที่เลี้ยวลด คดเคี้ยว ย้อนกลับลงไปทางเดิม เพื่อลงไปที่บอมดิลา ซึ่งจะเป็นทางนำไปสู่เขตรักษาพันธ์สัตว์ป่าอีเกิลเนสต์ โดยเราจะแวะพักกันที่บอมดิลาก่อนสักพัก เพื่อชอปปิ้ง เลือกซื้อสินค้า เติมน้ำมัน และเที่ยวชมวัดในสไตล์ธิเบตหรือเรียกอีกอย่างว่า กอมปะ


เรามาถึงบอมดิลากันตอนสายๆ แดดกำลังแรงได้ที่ แต่อุณภูมิกลับไม่สูงมาก เพราะยังอยู่ในเขตภูเขาสูง คนขับเอารถไปจอดทิ้งไว้ที่ลานจอดรถ ก่อนที่พวกเราทุกคนจะเดินลงไปเยี่ยมชมกอมปะ เพียงเดินเข้าไปภายในก็สัมผัสได้ถึงความศรัทธาที่เงียบสงบ อ่อนน้อมถ่อมตน มีลามะ หรือเณรวิ่งเล่นกันอยู่หลายรูป สักพักก็มีรถกระบะสีเขียวมารับ ไม่รู้เหมือนกันว่ารับไปไหน แต่เห็นในมือของเณรน้อยมีหนังสือถืออยู่ทุกคน นอกจากนั้นยังมีเด็กๆหน้าตาอินเดียขนานแท้ แต่กำลังเดินวนรอบโบสถ์ พร้อมกับสวดมนต์ไปพลาง เป็นภาพน่ารักที่บางทีทำให้ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง ความแตกต่างของเชื้อชาติ ศาสนานั้นไม่น่าเป็นประเด็นใหญ่ที่ก่อให้เกิดการทำลายล้างอย่างรุนแรงได้เลย หากแต่ละคนลดทิฐิ ความถือตัว เด็กๆที่นี่มีทั้งเด็กอินเดียและเด็กธิเบต แต่พวกเขาก็ยังอยู่ร่วมกันได้ ภายในวัดเดียวกัน เมืองเดียวกัน โดยไม่มีท่าทีบาดหมางใดๆเลย


ภายในส่วนที่น่าจะพอเปรียบได้กับวิหารของวัดบ้านเรานั้น มีคุณยายท่านหนึ่งกำลังเข้าไปไหว้พระอยู่พอดี เราเลยมีโอกาสได้เห็นการไหว้แบบอัฎฐางคประดิษฐ์ หรือการไหว้แบบธิเบต คุณยายท่านนี้น่ารักมาก มาคุยด้วยอย่างเป็นมิตร หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส สักพักก็ออกไปคุยกันกับคุณยายอีกคน ลักษณะการแต่งกายนั้นแอบทำให้นึกถึงการแต่งกายของชาวไทยใหญ่ แต่ก็ไม่คล้ายกันมากเสียทีเดียว เพียงแต่ใส่ผ้าซิ่นมีลวดลาย สีสัน สวยงาม แต่ดูเรียบง่ายกว่ามาก


เสร็จจากกอมปะ พวกเราก็เดินออกมาที่ถนน แล้วเข้าไปในตลาดในเมือง ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่าน แต่ไม่มากนัก พวกเราเดินกันไปเรื่อยๆ แวะบ้างถ้าเห็นอะไรถูกใจ ที่ตลาดมีผักสดขายมากมาย มีแม่ค้าคนหนึ่งกำลังอุ้มลูก อายุคงไม่กี่ขวบ หน้าตาน่ารัก แก้มยุ้ยเชียว ทั้งแม่ทั้งลูกกำลังหยอกล้อกันเล่น น่ารักเสียจนผมต้องขอถ่ายภาพ จากนั้นเราก็พากันเดินเข้าไปในร้านขายของ ที่แดเนียลเป็นคนแนะนำ ภายในร้านดูมืดๆทึมๆ น่ากลัวนิดๆ อากาศข้างในยังเย็นกว่าอีกด้วย มีแม่ค้าอยู่คนเดียว ออกมาต้อนรับ พวกเราแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปค้นหาสินค้าที่น่าสนใจ เพื่อซื้อให้ทั้งตัวเองและเอากลับไปฝากคนที่บ้าน ที่นี่เราได้หินธิเบตที่ไม่ต้องถามว่าของแท้หรือของปลอม เพราะเป็นของ “แท้” อย่างแน่นอน ในราคาเพียงไม่กี่ร้อยบาท ซึ่งเราต้องใช้ความสามารถในการคุ้ยหาลวดลายที่ถูกใจกันเอง เพราะแม่ค้าเธอมีหน้าที่แค่เอากระบะที่เต็มไปด้วยหินธิเบตหลากหลายลวดลายลายตาออกมาให้ และรอเก็บเงินแค่นั้น นอกจากหินธิเบตแล้วยังมีพวกสร้อยข้อมีสีสันสวยงาม ธงมนต์ที่เราเห็นตามบ้านเรือน และผ้าสีสวยมากมาย หลักจากเลือกซื้อกันจนหนำใจ เราก็ได้ของติดไม้ติดมือกลับกันไปคนละหลายๆอัน ของผมได้หินธิเบตแบบที่มีตาสามดวง กับสร้อยข้อมือสีสวยกับไปฝากน้องสาว ดูเหมือนว่าคนที่ถูกใจกับร้านนี้มากที่สุดคงจะหนีไม่พ้นพี่โอ๋กับอาหมอปุ๊ ที่มีของติดไม้ติดมือกลับไปมากที่สุด


ออกจากบอมดิลาเราก็ผ่านเมืองทหาร เทงกา อีกรอบ แต่จากเทงกาแทนที่เราจะย้อนกลับไปทางเก่า เราเลี้ยวขวาขึ้นไปถนนอีกสายที่ค่อยๆลดขนาดเล็กลงเรื่อยๆ และยังชันขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุดเราก็หลุดจากโลกที่เราคุ้นเคยมาเป็นเวลาหลายวัน จากนี้ไปชีวิตของพวกเราทุกคนที่นี่จะเหลือเพียง รถจี๊ปขาว ถนนลูกรัง เต๊นท์นอน และทีมพ่อครัวที่จะตามไปทำกับข้าวให้พวกเรากิน


อากาศแห้ง แดดแรงแบบนี้ทำให้ถนนลูกรังเป็นฝุ่นฟุ้งกระจาย แอร์รถก็เปิดไม่ค่อยได้ เลยต้องทำใจ ได้แต่เอาผ้าปิดปากปิดจมูกกัน เพราะฝุ่นฟุ้งเหลือเกิน กว่าเราจะมาถึงจุดหมายก็ปาไปเที่ยงวัน ลักษณะพื้นที่เป็นแคมป์โล่งๆเหนือหุบกว้างกลางป่าดิบเขาทึบ มีเพียงเต็นท์รวมสีแดงหนึ่งหลัง เต๊นท์นอน และเต็นท์ห้องน้ำ จุดนี้มีชื่อเรียกว่า ลามะแคมป์ (Lama Camp) พอลงรถเราต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเอาของเก็บใส่เต็นท์แล้วไปรวมกันบนโต๊ะอาหารเพื่อรอกินข้าวเที่ยง หลังอาหารเราเริ่มร้อนเพราะโต๊ะกินข้าวเล่นตั้งอยู่กลางโดดโล่งโจ้ง รับรังสีอัตราไวโอเลตเต็มๆ เราจึงพากันไปหลบอยู่หลังเต็นท์รวมเพื่อหลบแดด กิจกรรมนี้เลยกลายเป็นกิจกรรมหลักของเราต่อมา แต่นั่งนานๆไม่ได้เพราะถ้านั่งนานๆแล้วจากที่ร้อนๆอยู่ จะกลายเป็นหนาวจนตัวสั่น ต้องออกมารับแดดอีกรอบ


สาเหตุที่เราต้องแวะที่ลามะแคมป์กันนี้ก็เพราะว่าเพิ่งมีการค้นพบนกชนิดใหม่ของโลก ที่ไม่สามารถพบได้ที่ไหนนอกเหนือจากบริเวณนี้เท่านั้น นกตัวนั้นมีชื่อเสียงเรียงนามว่า Bugun Liocichla ซึ่งชื่อบูกันนั้นมาจากชาวเผ่าบูกัน ซึ่งเป็นชนพื้นเมืองของบริเวณลามะแคมป์ นกชนิดนี้เป็นนกที่มีสีสันสวยงามซะด้วยสิ ลำตัวสีน้ำตาล ตัดกับใบหน้าและท้องสีเหลืองสด ถ้าเป็นตัวผู้บริเวณปลายปีกและก้นก็จะเป็นสีแดง เจ้าตัวนี้ล่ะที่ทำให้เราตัดสินใจเลือกที่จะมาอรุณาจัล


พอแดดเริ่มตกพวกเราก็เริ่มออกเดิน โดยเดินย้อนออกไปทางที่เรานั่งรถเข้ามา ผ่านหมู่บ้านชาวบูกันเล็กๆที่มีแคมป์แบบโฮมเสตย์ที่เป็นของไกด์อีกจ้าว คู่แข่งของปีเตอร์เราเอง เลยจากแคมป์ไปก็จะเป็นป่าดิบเขาทั้งหมด แต่สภาพป่าถูกรบกวนค่อนข้างมาก เพราะยังมีร่องรอยการลักลอบตัดไม้อยู่เป็นระยะๆ เราเดินมากันไกลพอสมควร จนถึงจุดหนึ่งที่มีนกค่อนข้างเยอะ เราเลยแวะพักกันตรงนั้น ปีเตอร์เปิดเสียงร้องของ นกเค้าแคระ (Collared Owlet) ที่เป็นนกกลุ่มนกเค้าแมว แต่ชอบร้องในเวลากลางวัน สาเหตุที่ปีเตอร์เปิดเสียงของนกเค้าชนิดนี้ก็เพราะว่าตามปกติ นกเค้าแคระจะเป็นศัตรูของเหล่านกตัวเล็กๆทั้งหลาย ดังนั้นหากอยากจะปลอดภัย พวกนกเล็กๆจะต้องรวมกลุ่มกันแล้วเข้ามา “ม๊อบ” นกเค้าแคระ ไล่จิกตีให้มันบินหนีไป เทคนิกการเปิดเสียงนกเค้าแคระจึงเป็นการหลอกล่อให้นกตัวเล็กๆทั้งหลายเข้ามาหาเรานั่นเอง


เพียงไม่กี่ทีเราก็พบว่า พวกเราทุกคนถูกรุมร้อมไปด้วยฝูงนกขนาดเล็กต่างๆนานา เยอะเสียจนดูแทบไม่ทัน ที่กล้าๆหน่อยก็หนีไม่พ้น นกภูหงอนคางดำ (Black-chinned Yuhina) ตามมาด้วยนกกินปลีหางยาวคอดำ (Black-throated Sunbird), นกติ๊ดคิ้วเหลือง, นกติ๊ดแก้มเหลือง, นกภูหงอนคอลาย และนกหางรำสีสวย (Beautiful Sibia) หลังจากฝูงนกเข้าใจว่าโดนหลอก พวกมันก็ค่อยๆซากันไป แต่บริเวณนั้นก็ยังคงมีนกให้ดูเยอะพอสมควร เจ้านกหัวขวานด่างท้องแดง (Rufous-bellied Woodpecker) เกาะนิ่งไม่ยอมไปไหน ให้พวกเราได้ส่องดูกันอย่างมีความสุข ฝูงนกหางรำสีสวยสองสามตัวก็กำลังกระโดดเข้ามากินแมลงใกล้ๆไม่ยอมไปไหนเช่นกัน กลายเป็นดาราหน้ากล้องไปโดยทันที ขณะที่กำลังรุมดูนกหางรำนั้นก็มีเสียงตะโกนว่า “Yellow-rumped Honeyguide” หรือนกพรานผึ้งตะโพกเหลือง ทำเอาพวกเราแตกกระเจิงกันด้วยความตกใจ เพราะนกตัวนี้เป็นนกที่หายากมากในแถบนี้ และเราก็แทบไม่ได้คิดว่าจะเจอ เพราะปกติมันมักจะอยู่คู่กับรังผึ้งขนาดใหญ่ เช่นที่เนปาล เพราะอาหารของนกชนิดนี้คือผลิตภัณฑ์ทั้งหลายที่มาจากผึ้ง เพราะฉะนั้นถ้าใครที่เคยดูสารคดีหรือเคยไปเที่ยวประเทศเนปาล แล้วมีโอกาสได้เห็นรังผึ้งยักษ์ที่อยู่บนหน้าผา อาจจะเคยเห็นเจ้านกสีน้ำตาลๆ หน้าผากเหลืองเหลืองตัวนี้มาแล้วก็เป็นได้


แต่คราวนี้เจ้านกพรานผึ้งกำลังเกาะอยู่เฉยๆบนกิ่งไม้แห้ง พวกเราเลยได้ดูกันสะใจ ในอดีตเค้าว่ากันว่าถ้านายพรานเข้าป่าไปแล้วเจอนกชนิดนี้ให้เดินตามมันไปเรื่อยๆ เพราะมันจะพาไปสู่รังผึ้ง จึงกลายเป็นที่มาของชื่อมันนั่นเองครับ ในตอนแรกอาจี๊ดกับอาอู๋เป็นคนเห็นมันก่อน แล้วสงสัย ไม่รู้ว่าเป็นนกอะไร เลยเรียกพ่อของผมมาดู พอพ่อผมดูก็ยังดูไม่ออกอีก บอกว่า “นกปรอดมั้ง” เลยเรียกปีเตอร์มาดูอีกที ทีนี้ล่ะ ปีเตอร์เลยตะโกนตามข้อความข้างบน ที่ทำเอาเราทุกคนวิ่งมาจ่อคิวรอดูมันกันใหญ่


ใกล้ๆกันนั้นมีหุบลึกริมถนน ที่ปกคลุมไปด้วยไม้พุ่มที่อัดแน่น ทึบจนแทบมองไม่เห็นพื้นด้านล่าง ผมเห็นว่ามีนกขยับๆอยู่ในพุ่มนั้น เลยลองไปเฝ้ารอดู แต่ก็รกเหลือเกิน ป้าโอ๋ก็เดินตามมาสมทบ เฝ้าดูด้วย ยืนรออยู่นานเจ้านกก็ไม่ยอมโผล่ออกมาเสียที จนในที่สุดป้าแกก็ถอยกลับไปยืนตรงจุดที่ดูนกพรานผึ้งดีกว่า แต่ผมยังไม่สบายใจ เพราะอยากรู้ว่ามันเป็นนกอะไรกันที่เคลื่อนไหว ส่งเสียงซวบซาบอยู่ในพุ่มไม้ จนกระทึ่ง “ผลุบ!” เจ้านกกระโดดออกมาเกาะในช่องที่ผมมองเห็นตัวพอดี เกาะอยู่นานไม่เกิน 2 วินาที มันก็กระโดดออกไป ปล่อยให้ผมได้แต่ตะลึง แล้วร้องอุทานออกมาว่า “เฮ้ย! บูกัน”