Group Blog
All Blog
|
สงครามเชื้อมรณะตอนที่ 7 หน้า 4 เช้าวันจันทร์ ทุกคนประชุมโดยเว้นระยะห่าง 1 เมตร “จังหวัดอื่นๆ ผู้ว่าออกมาล็อคดาวน์จังหวัดแล้วนะครับ อุดรธานี สั่งปิด 7-11 เมืองแพร่ตรวจบัตรประชาชน ใครไม่ใช่เมืองแพร่ห้ามเข้า” โกวิทย์รายงานข่าวเพื่อน “แล้วกรุงเทพเรา ท่านจะสั่งล็อคดาวน์เมื่อไหร่” แทนสงสัย “จังหวัดอื่นผู้ว่าท่านไม่รอหรอกค่ะ เขาล็อคดาวน์ตัวเอง ป้องกันประชาชนของตัวเองก่อนรัฐบาลจะเคลื่อนไหวอะไรอีก” “แต่ผู้ว่า กทม ก็สั่งปิดห้างบางพื้นที่แล้วนะ พวกย่านบันเทิงทองหล่อ สนามมวย สนามกีฬาก็โดนสั่งหมดแล้ว” แพรเสริมอีกคน “รอดูกันว่าจะออกมาแถลงข่าวกันวันนี้” “ทำไมจะต้องรอลุ้นด้วยเนี่ย ทั้งแมส ทั้งแอลกอฮอล์แพงหูฉี่” ออมบ่น “แล้วเมื่อไหร่จะปิดประเทศ ดูสิข่าวมีแต่คนมาจากต่างประเทศเอามาติดให้เพื่อน ครอบครัวที่ไม่ได้ไปไหน คนต่างชาติก็เกือบจะครึ่งนึงเลยนะครับ” แทนพูด “บางจังหวัดเขาให้กักตัวคนที่เดินทางมาจากโซนกรุงเทพด้วยนะ กักที่บ้าน 14 วัน คือไปถึงบ้าน ก็ไม่ได้ทำอะไรที่ไหน จะกลับ มาทำงานก็ไม่ได้” โกวิทย์นั้นพูดถึงข่าวที่ได้ยินมา “คนเราวิตกจริตเกินเหตุไปไหม?” ก้องสงสัยและโต้แย้ง ความคิดเขาเองก็ไม่คิดว่าจะมาไกลขนาดนี้ เขาไม่เชื่อสิ่งที่อิงดาวพูดไว้เมื่อเดือนก่อน “พี่ไม่เห็นข่าวเหรอมันติดกันง่ายจะตาย รัฐบาลจะออกมาแถลงว่าเปอร์เซนต์ตายน้อย แต่แถลงเปอร์เซ็นต์การติดเชื้อไหม มันจะกี่เปอร์เซ็นต์ เพิ่มทุกวัน ดูต่างประเทศสิ เป็น 100 เป็น 1000 ต่อวัน ถ้ามีคนในบ้านติด คือที่เหลือเปอร์เซ็นต์รอด 40/60 เลยเชียว ตัวเลขพวกนี้ไม่เห็นจะมีคนออกมาชี้แนะ” ออมหันไปถามก้อง “อันนั้นใครจะไปรู้ล่ะ” เขาตอบออมอย่างไม่มีมูลการวิเคราะห์ข่าว “ดูสิยอดพุ่งขนาดนี้ หมอกับทีมพยาบาลตายกันพอดี ยารักษาก็ไม่มี” ออมพยายามที่จะพูดให้ก้องเลิกว่าคนอื่นวิตกจริต สรุปแล้วเช้านี้เป็นการเอาข่าวหน้าหนึ่งมายำเละซะมากกว่าการประชุม แมงมุงหันมามองอิงดาว เขาคงต้องยุติการสนทนาที่ดูจะชุลมุนบวกกับความวิตกจริตของแต่ละคน “ทุกคน เอาล่ะ พอกันก่อน ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างไปในทางที่แย่มาก ไม่ใช่แค่ประเทศเรา มันรวมทั้งโลกที่ประสบชะตากรรมเดียวกัน พวกเราเป็นงานเบื้องหลัง เราห้ามเจ็บ ห้ามจบ เพราะฉะนั้น ผม ขอประกาศห้ามทุกคนออกนอกเขตกรุงเทพเป็นอันขาด และรายงานตัวกับผมและอิงดาวทุกวันหยุด ให้วัดไข้ส่งในไลน์กลุ่มทุกวัน” เสียงดุเข้มประกาศแจ้งทุกคนให้เงียบ “ครับ/ค่ะ” “อุปกรณ์วัดไข้ และแอลกอฮอล์ ส่วนกลางน่าจะแจกให้วันนี้” อิงดาวบอก “อิงจะให้เมษาไปรับเพื่อมาแจกให้ทุกคนนะคะ” “ครับ/ค่ะ” “เดี๋ยววันนี้ ทีมห้องแล็บน้อย ให้ตรวจเลือดที่รับจากโรงพยาบาล แยกกลุ่ม แล้วแยกพลาสม่า” แมงมุมเริ่มงาน “เอาล่ะ เรารู้ว่าข่าวที่ออกมามีทั้งมูลความจริงและข่าวไม่จริง เราก็เลือกบริโภคจากแหล่งที่น่าเชื่อถือ รู้มากก็ปวดหัว ตอนนี้ขอให้ทุกคนดูแลตัวเองดีๆ ห้ามชุมนุน ห้ามไปสถานบันเทิง ห้ามไปแหล่งอันตราย หากครอบครัวมีใครติดเชื้อให้แจ้งผมและคุณอิง และให้กักตัวอยู่ที่บ้าน” “ครับ/ค่ะ” “เอาล่ะไปทำงานได้แล้ว” ทุกคนออกจากห้องไปทำงาน เหลืออิงดาวกับแมงมุม และเมษาที่เอาเอกสารมาวางไว้ให้อิงดาว “เดี๋ยวตอนสายเราไปหน่วยวัคซีนนะคะ..... เมษา วันนี้พี่จะไม่อยู่ห้องแล็บนะ เกิดมีอะไรฉุกเฉินให้โทรเข้ามือถือค่ะ” “ค่ะ คุณอิง” แมงมุมมองดูหน้าเคร่งเครียดของอิงดาวแล้วเข้าใจ ทั้งสองเดินทางมาหน่วยวัคซีน ก่อนเที่ยง ทีมวัคซีนกำลังยุ่งกับงานทดสองมากมายในห้องแล็บ หัวหน้าทีม แยกมาคุยกับทั้ง 2 ที่ห้องทำงาน “ผมดีใจมากเลยที่คุณกลับมาร่วมงานกับเราอีก เราไม่เจอเรื่องแบบนี้ก็เกือบ 10 ปีแล้วนะครับ” โทนิค เอ่ยกับทั้ง 2 “ตอนนั้นอิงคงเป็นเด็กมัธยมอยู่เลยนะคะ” “ฮ้าๆๆ พูดแบบนี้เหมือนผมสองคนแก่เลยนะครับ” “เปล่าค่ะ อิงกลับดีใจที่ได้ร่วมงานกับคนเก่งทั้ง 2 คน” “คุณอิง ผมเคยได้ยินแต่ TOP พูดถึงคุณบ่อยๆ กับประชุมสาย ไม่คิดว่าตัวจริงจะน่ารักกว่าในคอนเฟอร์เร้นท์เสียอีก” โทนิคหันไปหยอดอิงดาว แมงมุมเหลือบมองว่าอิงดาวจะตอบโต้เขายังไง แต่ผิดคาด เพราะอิงดาวได้แต่ยิ้มตอบรับ “ขอบคุณค่ะ คุณโทนิคก็ชมเกินไปแล้ว” “ผลการวิเคราะห์เลือดของผู้ป่วยที่รวบรวมมาได้ จะเห็นการเจริญเติบโตที่ไม่ได้กำหนดทิศทางและแนวโน้มที่ชัดเจน แต่การขยายตัวรวดเร็วเมื่ออุณภูมิต่ำกว่า 25 องศา และในสภาวะแวดล้อมที่มีอาหารที่สมบูรณ์ ผลการเลี้ยงเชื้อ เมื่อเราเติมสารอาหารอื่นที่มีสภาพเป็นกรดและเบสมากเกินไป เขาก็เจริญเติบโตได้ไม่ดี เซลล์ไม่สมบูรณ์” อิงดาวเล่าให้เขาฟัง “แบบนี้เราก็พอมีทางที่จะสู้กับมันได้ใช่ไหมครับ” “ถ้าสู้แบบธรรมชาติจริงๆ ก็ไม่ยากก็ไม่ง่ายค่ะ” “แต่ตัวอย่างที่ส่งมาหลากหลาย การกลายพันธ์มีได้ทุกตารางนิ้วนะครับ” แมงมุมเสริม “ตอนนี้ผลจากต่างประเทศ นอกจากปอดแล้ว มันยังขึ้นไปถึงสมองและหัวใจ การแบ่งตัวของมันร้ายกาจด้วย เราไม่อาจจะทราบได้เลยว่า จริงๆ มันชอบอยู่ที่ตรงไหน มันเลยยากว่าเราจะตั้งรับ หรือใช้ยารักษาเฉพาะจุด” “ตอนนี้รัฐบาลจัดเครื่องบินไปรับคนจากจีนเมื่อมากักตัวที่สัตหีบ ยังไม่รู้ว่าจะมีคนติดเชื้อกลับกี่คน” โทนิคบอกทั้งสอง “ขอภาวนาให้ทุกคนปลอดภัย” อิงดาวเอ่ย “ระยะกักตัว 14 วัน ก็ต้องมีการตรวจไข้ ทุกวัน ส่วนการตรวจเชื้อเห็น TOP บอกว่าให้ห้องแล็บทางชลบุรีรับผิดชอบ” อิงดาวบอกเขา “ทุกคนต้องทำงานหนักเท่าตัวเลย แทบไม่ได้นอน” โทนิคหน้าเครียด “ตอนนี้ทางเราเริ่มทดลองวัคซีนแล้วนะครับ ต่างประเทศเราเริ่มหาอาษาสมัครที่เป็นคน” โทนิค แชร์ผลกับต่างประเทศให้ฟัง “ของเรายังไม่ได้ทดลองกับคน ตอนนี้ยาที่เราทดลองใช้ คือยาต้าน HIV ผมว่ามันก็ดีทีเดียว” “วัคซีน ยังต้องเกิด เรายังต้องทำให้มันเกิดขึ้นมาเพื่อรักษาทุกคน” “แค่พลาสม่าที่เราหาได้แล้วนำมาลองส่วนใหญ่มากจากกรุ๊ป AB กับ ส่วนกรุ๊ป A หายากมาก ต้องบอกว่าน้อย ถือว่าเป็นกลุ่มเป้าหมายเรา แต่ก็หายากจริงๆ” “ตอนนี้เลือดจากหลายโรงพยาบาลส่งมาที่เรา แล้วเราก็แยกพลาสม่าให้ กรุ๊ป A มีน้อยจริงๆ ค่ะ” “มันก็แปลกนะครับ ทำไมถึงเป็นกรุ๊ป A กรุ๊ปอื่นๆ ใช้ไม่ดีเท่าหรือไงครับ” แมงมุมสงสัย “เพราะแหล่งการแพร่ระบาด เขากำลังศึกษาอยู่ครับ กรุ๊ปเอที่นั่น ติดมากที่สุด และตายมากที่สุดเช่นกัน เพราะกรุ๊ปเอ เป็นกลุ่มที่ เชื้อโรคแพร่กระจายได้ง่าย และทำลายได้ง่ายที่สุด เปอร์เซ็นส์ติดสูงและรอดน้อย เป็นกลุ่มที่เราต้องช่วยเหลือเขาให้เร็วที่สุด แต่สิ่งที่มหัศจรรย์ก็คือ กรุ๊ป A เขาจะตอบสนองต่อเชื้อและสร้างแอนติบอดี้มหาศาล พลาสม่าหลังจากที่หายป่วย จึงเป็นยาที่ดีมากที่เราจะนำมาใข้สู้กับเชื้อ โดยเฉพาะ Rh-” “ใครอยู่กรุ๊ปเอก็ซวยกันพอดีสิครับ” แมงมุมไม่อยากจะเชื่อ เขาเองก็กรุ๊ปเอเช่นเดียวกัน เขาหันมามองอิงดาวที่นั่งมองโทนิคนิ่งเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไร ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ “แล้วตอนนี้เราจะทำวัคซีนแบบไหนเป็นหลัก วัคซีนชนิดตัวตาย หรือ วัคซีนชนิดตัวเป็น” แมงมุมถาม “เราทำทั้ง 2 แบบ เพื่อดูประสิทธิภาพของมันแบบไหนที่ได้ผลดีกว่ากัน” อิงดาวตอบแทน “แอนติเจนที่ได้จากที่คุณอิงเลี้ยงเชื้อให้ห้องแล็บส่วนหนึ่งผมนำมาทดลองบ้างแล้ว ทั้งกับสัตว์ทดลอง ส่วนคนอาจจะต้องใช้เวลาและหาอาสาสมัคร” โทนิคตอบ “ผมต้องยอมรับมา เรื่องนี้เราค่อนข้างช้า หากว่าทางการรู้ข่าวประเทศจีนแล้วเราเริ่มตั้งแต่เดือนมกรา ความคืบหน้าตอนนี้น่าจะเกิน 50%” โทนิคบอกทั้งสอง ............................... เมื่อทั้งสองกลับจากหน่วยวัคซีน กลับไปที่ห้องปฏิบัติการ เขาสังเกตเห็นอิงดาวนิ่งเงียบตลอดเวลา เมื่ออยู่ในห้องกันลำพัง เขาอดไม่ได้ที่จะถามเธอ “มีอะไรหรือเปล่า ผมเห็นคุณเงียบตั้งแต่คุยกับโทนิคแล้ว” “อิงแค่คิดว่า เราจะช่วยเหลือทุกคนยังไง” “อิงดาว เราต้องมีทางช่วยทุกคน” เขาเอ่ยเบาๆ เพื่อปลอบเธอ
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
น่าจะมีพวกคิกแต่จะหาเงินเข้ากระเป๋า
จะขอให้มีนักท่องเที่ยวต่างชาติไว้ในบทประพันธ์ค่ะ
จะได้เป็นจดหมายเหตุบ้านเมืองไปด้วยในตัว