ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 22 ตอน 2
วันนั้นหลังเลิกงาน ปิ่นมณีนั่งดูทีวีทานผลไม้หลังทานข้าวเสร็จ ส่วนเป็นเอกก็นั่งดูทีวีข้างๆ เอาเท้าเธอวางบนตักนวดเท้าให้เธอเหมือนทุกวัน
“แกรู้ไหม วันนี้ น้ำฝนมาคุยด้วย เรื่องของหมอปุณ”
เธอเล่าให้สามีฟัง
“เขาว่าไงเหรอ”
“สองคนนั้น เขาคบกันนะ”
“ปุณเขาตัดสินใจได้แล้วเหรอ ว่าจะคบผู้หญิง มิน่าล่ะ หมู่นี้ดูอารมณ์ดีจัง”
“ก่อนหน้านี้เขาจะไม่ชัวร์เหรอคะ ว่าตัวเองจะเป็นเกย์ หรือผู้ชาย”
“ก็คงงั้นมั้ง”
“แล้วคิดจะกลับไปคบผู้ชายอีกหรือเปล่า?”
“ปุณน่ะ เขาไม่เคยคบผู้ชายนะครับ”
“ฉันหมายถึงแกน่ะ”
ปิ่นมณีมองสามีนิ่ง
เป็นเอกถึงกับอึ้ง จ้องมองดวงตากลมโต นี่เธอยังไม่ไว้ใจเขาอีกหรือ เธอยังไม่มั่นใจกันอีกหรือ?
“แฟนเก่าของแก เป็นหมอใช่ไหม?”
“ครับ”
“ฮืม”
เธอพยักหน้าเข้าใจ แล้วหดขาลงไปวางบนพื้น
แม้อยากจะถามว่าทำไมถึงรู้เรื่องคนรักเก่าของเขาเป็นใคร แต่เวลานี้กิริยา
เหมือนจะไม่เชื่อกันกลายๆ ทำเอาเป็นเอกถึงกับใจสั่น เขาควรจะพยายามพูดให้เธอเข้าใจ
หรือจะปล่อยให้มีความอึดอัดเกิดขึ้นกันนะ สิ่งที่เขาทำมาตลอดไม่ได้พิสูจน์ถึงน้ำใจที่มีให้กันได้เลยเชียวหรือ?
“เจ้คิดว่าผมยังเป็นเกย์อยู่อีกเหรอ?”
“ฉันไม่ได้ห้ามอะไรแกนะ ฉันเข้าใจ วันนึง ฉันต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ฉันก็ทำได้ ฉันอยากให้เราเคลียร์กันก่อนที่ลูกจะเกิดมา ฉันอยากให้เขามีภาพของพ่อที่สวยงาม ฉันไม่อยากให้เขามีปมด้อย หรือโดนเพื่อนล้อ พวกเราอยู่กันได้”
มีอะไรสิงให้เธอพูดออกมาจนได้ ทั้งที่บอกน้ำฝนไปว่าไม่ได้สนใจ หากว่าเป็นเอกจะทิ้งเธอกับลูกไปจริงๆ
ฟังคำพูดที่ไม่คิดถึงหัวจิตหัวใจคนเป็นพ่อแบบเขา ทั้งที่เขาเลือกเธอ
ทั้งๆ ที่เขารักเธอจนหมดใจ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมันเลย หัวใจของปิ่นมณีทำไมแข็งราวหินแบบนั้น
“ถ้าทำให้เจ้สบายใจ ผมคิดว่า เราควรยุติเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เอาไว้ตรงนี้จะดีกว่า การที่เด็กเกิดมารับรู้ว่าพ่อเป็นเกย์
มันอาจจะทำให้เขาเป็นปมด้อย และที่ร้ายไปกว่านั้น มันทำร้ายจิตใจผมเช่นกัน”
สีหน้าและแววตาที่แสนเจ็บปวดของเขาจ้องมองเธออย่างรวดร้าว เขาไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำเหล่านี้จากปากปิ่นมณี
นี่คือสิ่งที่ปิ่นมณีอยากถ่ายทอดออกมาให้เขารู้ใช่ไหม
ปิ่นมณีนั่งนิ่ง เริ่มสับสนว่าเธอพูดอะไรผิดไปหรือไม่ ท่ามกลางความเงียบของทั้งสองคน
จนเป็นเอกลุกจากโซฟา แล้วเดินออกจากบ้านไปเงียบๆ และขับรถออกไป ปิ่นมณีตั้งสติได้ ออกไปยืนหน้าประตู
แต่ก็ไร้เงาสามีไปแล้ว บทเขาจะงอนก็งอนแบบไม่เอ่ยอะไรให้เธอรู้เลย จะไปก็ไปเงียบๆ ความเงียบที่ล่ะ
ที่อันตรายที่สุด
“นี่เรา เป็นบ้าอะไร เอกเขาทำอะไรผิด ทำไมเราถึงพูดทำร้ายจิตใจเขาขนาดนั้น”
คำพูดของคนเรามันคมยิ่งกว่ามีดโกน มันแทงได้ลึกยิ่งกว่าเข็ม และมันเชือดคนให้ตายทั้งเป็นได้ ปิ่นมณียืนน้ำตาคลออยู่ที่ประตูนิ่งเนิ่นนาน
ผ่านไปร่วมอาทิตย์ เป็นเอกไม่ยอมติดต่อหาปิ่นมณีทุกช่องทาง จนปิ่นมณี รู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ไม่กล้าที่จะไลน์หรือโทรหา
เพราะรู้สึกผิดที่ตัวเองพูดจาแรงจนเกินไป ถึงไม่ทะเลาะกันด้วยคำหยาบ หรือด่าทอกันอย่างรุนแรง แต่ถ้อยคำที่เธอเอ่ยออกไป มันฆ่าเขาได้ ไม่ต่างกับมีโกนที่อาบยาพิษ
ปิ่นมณีจนปัญญาหาทางง้อสามี เธอไปค้นสมุดรุ่น เพื่อหาเบอร์ของเป็นหนึ่ง
“สวัสดี นี่ฉันเองนะ”
“ฉันเองน่ะใคร”
อีกฝ่ายถามอย่างสงสัย
“ปิ่นเอง...ปิ่นมีเรื่องปรึกษาหนึ่งหน่อย”
“อ้าว ปิ่นเหรอ ร้อยวันพันปีแกไม่เคยโทรหาฉัน”
อีกฝ่ายตัดพ้อ
“ฉันก็ไม่คิดว่าแกจะใช้เบอร์เดิมนินา 10 กว่าปีแล้วยังไม่เปลี่ยนเบอร์เหมือนเปลี่ยนแฟนนับถือจริงๆ”
“ฮ้าๆๆ มีอะไรล่ะ มีเรื่องไรจะปรึกษา”
เขารีบเปลี่ยนเรื่อง
“ฉันพูดทำร้ายจิตใจน้องชายแกน่ะ จะง้อเขายังไงดี เขาโกรธฉันไม่ยอมกลับบ้านมาเป็นอาทิตย์เลย”
“โห ขนาดนั้นเลยเหรอ ปกติ เอกมันเป็นคนขี้ใจอ่อน นุ่มนิ่มจะตาย ฉันก็เห็นมันรักแกตามใจแกขนาดนั้น พูดอะไรให้มันเสียใจขนาดไม่คิดกลับไปหาล่ะ”
“เฮ้ยยย...ฟังพูดเข้า แค่ผัว เมีย เขาเข้าใจกันผิด”
ปิ่นโวยวายกับคำพูดส่งเดชของพี่สามี
“ง้อเอกไม่ยากหรอก”
เขาเริ่มแผนการณ์
“ทำไง?”
“แกก็แต่งตัวยั่วๆ เต้นอ่อยมันดูสิ”
“สติ!”
พูดด้วยทีไร เป็นของขึ้นให้ได้เลย
“นิสัยแก ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ”
ปิ่นต่อว่า
“ฮ้าๆๆๆ”
อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ
“แกก็ไปขอโทษเขาสิ ที่แกพูดไม่ดี คนรักกันย่อมอภัยให้กันได้”
“ฮืม ฉันจะลองดู”
พอวางสายอีกฝ่ายไป
“สรุปได้เรื่องอะไรจากมันนี่”
แต่ละวันมันผ่านไปอย่างทรมารหัวใจปิ่นมณีไม่น้อย
ตลอดเวลาที่เคยถูกเอาอกเอาใจ แต่พอเขาตัดเยื่อไม่เหลือใยแบบนี้
ทำเอาเธอผู้ได้ใจมาตลอดถึงกับเจ็บปวดรวดร้าวไม่น้อย
นี่เธอรักเป็นเอกมากขนาดนั้นอย่างไม่รู้ตัวเลยหรือ?
ถ้ารักขนาดนั้นแล้วทำไมเธอชอบทำร้ายเขา
ผลสุดท้าย ถ้าเขาทิ้งเธอไปจริงๆ กลับเป็นเธอเองที่ต้องเสียใจ
วันที่: 4 ตุลาคม 2564 เวลา:8:04:14 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
